Ένας από τους πρωταγωνιστές του Γιβραλτάρ στο ματς της Κυριακής (10/09) με την Εθνική μας. Μπορεί η ομάδα του να έφυγε ηττημένη πικρά (5-0), όμως εκείνος ξεχώρισε για το νιάτο που ξεχειλίζει περίσσιο από μέσα του και την αστείρευτη όρεξη του για μπάλα.
Σχετικά Άρθρα
Η Ελλάδα του Πογέτ μπαίνει πάντα... φορτσάτη στο «σπίτι» της (video)
Ντίνο, τα κατάφερες: Ένας δανεισμός, δύο μεταγραφές, 20 συμμετοχές με την Ελλάδα και… επιτέλους γκολ! (video)
Δηλώσεις στην Σουζάννα Μποντίνη
Ο Λιάμ Γουόκερ αποτελέι παίκτη ορόσημο για την Εθνική του Γιβραλτάρ. Έχασαν την μάχη απέναντι στην Ελλάδα, όμως εκείνος, ακόμη και στην ήττα, αποτελεί σημαντικό παράγοντα στα παιχνίδια της χώρας του. Μετά τον αγώνα της Κυριακής (10/09), μίλησε στο BN Sports για την όμορφη ατμόσφαιρα στην OPAP Arena, την ημέρα που «έτριξε τα δόντια» στην χώρα μας και την αγάπη του για αυτό το άθλημα.
Στην Ελλάδα δεν έρχεται πρώτη φορά, όμως πρώτη φορά αγωνίζεται στην Αγιά Σοφιά και η αίσθηση που του μένει κάπως γλυκόπικρη.
«Είναι ένα πολύ ωραίο στάδιο, είναι μόνο ενός έτους, πολύ όμορφη εμπειρία και για τους οπαδούς της ομάδας. Η ατμόσφαιρα, ο κόσμος όλα ήταν πολύ όμορφα είναι ένα εξαιρετικό γήπεδο, όμως η βραδιά για εμάς σήμερα ήταν απογοητευτική. Θα θέλαμε ένα καλύτερο, διαφορετικό αποτέλεσμα, πρέπει να μάθουμε».
Όσες φορές και αν έχει αναμετρηθεί το Γιβραλτάρ με την Ελλάδα, πάντα καταφέρνουμε να τους «πληγώνουμε». Ο Γούοκερ πάντως, έχει σκοράρει απέναντι μας, το 2016 σε προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έχει να το θυμάται.
«Η Ελλάδα ήταν πάντα σκληρός αντίπαλος. Στα πρόσφατα παιχνίδια μας μαζί τους βλέπουμε πως ότι κάνει ο Πογέτ δουλεύει πολύ καλά, ο τρόπος που παίζουν. Προσπαθούν να πρεσάρουν γρήγορα. Θυμάμαι ότι το 2016 ήταν πολύ καλύτερη χρονιά για εμάς. Τα συναισθήματά μου πάντως, μετά το γκολ ήταν απερίγραπτα και ας δεχτήκαμε πολλά περισσότερα. Σήμερα νιώθω απογοήτευση, οφείλουμε να μάθουμε και να εξελιχθούμε αν θέλουμε να φέρουμε αποτελέσματα».
Σε ομαδικό επίπεδο πρέπει να ρίξουν πολύ δουλειά ακόμα, η ομάδα μοιάζει σαν ένα πρότζεκτ στα σκαριά, το οποίο δεν φαίνεται να είναι κερδοφόρο. Προσωπικά πάραυτα, έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος για όσα έχει πετύχει με το Εθνόσημο και δεν έχει σκοπό να σταματήσει σύντομα. Είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Εθνικής του Γιβραλτάρ και έχει τις περισσότερες εμφανίσεις. Χθες μάλιστα, πραγματοποίησε την 70η του εμφάνιση.
«Νιώθω πάντα περήφανος να σκοράρω γκολ και σίγουρα να έχω όσες περισσότερες συμμετοχές μπορώ, είναι τιμή και προσόν. Θέλω απλά να συνεχίσω να παίζω για όσο περισσότερο καιρό ακόμα μπορώ. Θέλω να συνεχίσω να γράφω ιστορία».
Πολλοί απορούν πού βρίσκει ακόμα την όρεξη στα 35 του χρόνια. Εγώ πάλι το θαυμάζω. Κάνει αυτό που αγαπά και δεν θέλει να σταματήσει. Μπορεί να μην είναι στην καλύτερή του φόρμα ούτε να αγωνίζεται σε κάποια ομάδα με πρεστίζ, όμως αυτά δεν τα κοίταξε ποτέ. Ούτε επιδόθηκε παράλληλα σε κάποια άλλη ασχολία, όπως άλλοι βετεράνοι συμπαίκτες του. Ο Ρόι Τσιπολίνα εργάζεται και ως τελώνης και ο Λι Κασκιάρο ως αστυνομικός. Εκείνος είχε μάτια μόνο για το ποδόσφαιρο.
«Από νεαρή ηλικία ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, είχα κάνει και δοκιμαστικά με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Έβερτον, την Άστον Βίλα, όμως τελικά δεν έκατσε. Μπορεί να μην έπαιξα σε μεγάλες ομάδες, όμως έκανα αυτό που αγαπώ και συνεχίζω να το κάνω. Για εμένα το ποδόσφαιρο ήταν μονόδρομος».
Ένα γρήγορο πέρασμα το έκανε και από την Αγγλία. Δεν έχει σημασία αν παίζεις στην Premier League, όλες οι κατηγορίες του αγγλικού ποδοσφαίρου διακρίνονται από ποιότητα και αποτελούν τεράστια εμπειρία για έναν παίκτη.
«Ήταν φοβερή εμπειρία, η πρώτη μου εμπειρία στην Αγγλία ήταν με την Πόρτσμουθ. Είχα και άλλες ευκαιρίες που προσπέρασα τότε. Μάλιστα μια από αυτές ήταν ο Λεβαδειακός στην Ελλάδα, αλλά τον απέρριψα γιατί δεν θεωρούσα ότι ήταν η καλύτερη επιλογή για εμένα τη δεδομένη περίοδο. Μάζεψα πολλές στιγμές και μαθήματα, όμως τώρα που είμαι λίγο μεγαλύτερος αποφάσισα να πάω σε ένα πιο ήρεμο περιβάλλον».
Είναι όμορφο να βλέπεις μεγάλους παίκτες στην ενεργό δράση. Από τη μία σε εμπνέει και από την άλλη έχει ενδιαφέρον όταν ο παλιός συναντά τον νέο και δύο διαφορετικοί ποδοσφαιρικοί κόσμοι, με άλλες αρχές, στυλ και ιδεολογίες ο καθένας, ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου. Κάπως έτσι το αντιλαμβάνεται και ο Γουόκερ.
«Δεν κατάφερα να παίξω με τον Μπαπέ και είναι κάτι το οποίο ήθελα πολύ, αποβλήθηκα στο ματς με την Ολλανδία, οπότε έχασα αυτή την ευκαιρία. Αν και θα την έχανα έτσι και αλλιώς, λόγω τραυματισμού. Ελπίζω να είμαι διαθέσιμος τον Νοέμβριο και ανυπομονώ να αναμετρηθώ με το παιδί θαύμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου».
Κλείνοντας τη σύντομη, αλλά όμορφη συζήτησή μας, ένιωσε την ανάγκη να μου επισημάνει πως το ποδόσφαιρο του Γιβραλτάρ είναι ξεχασμένο, ενώ δεν θα έπρεπε. Στεναχωριέται που η κακή παρουσία των παικτών στο γήπεδο συμβάλλει στο να πιστεύει ο κόσμος ότι δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα και προτρέπει του συμπαίκτες του να μην βλέπουν τα ματς σαν διασκέδαση, αλλά σαν ζήτημα τιμής.
«Το Γιβραλτάρ είναι ποδοσφαιρική χώρα, αν δεις την ιστορία, σαν Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία είναι μια από τις παλαιότερες. Εγώ μόλις 10 χρόνια αποτελώ κομμάτι της, είναι κάτι σχετικά καινούργιο για εμένα και πολλά άτομα που είναι τώρα στην ομάδα. Αποτελούμε πρόσφατο κομμάτι της ιστορίας και πολλές φορές νιώθω ότι απογοητεύουμε τον κόσμο του Γιβραλτάρ. Σαφώς, είχαμε παλαιότερα πιο ωραίες εμφανίσεις και βραδιές, καλύτερα αποτελέσματα. Πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε τους εαυτούς μας και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ώστε κάποια στιγμή να κάνουμε περήφανο τον λαό μας».
