«Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να ακούσω τον εθνικό ύμνο, φορώντας το χρυσό μετάλλιο στο στήθος». Ο Ντίνος Γενηδουνιάς της Εθνικής, ο Ντίνος της Ελλάδας σε μια κατάθεση… ψυχής λίγες μέρες μετά την κατάληψη της δεύτερης θέσης στο Παγκόσμιο της Φουκουόκα μίλησε στο BN Sports για την ικανοποίηση που νιώθει αλλά και το κενό που δε λέει να φύγει καθώς και τον «πατέρα» του στις πισίνες, Θοδωρή Βλάχο.
Συνέντευξη στον Μάνο Φυρογένη
Ένας σκόρερ ολκής, μία επιθετική «μηχανή». Από τα δικά του… μαγικά χέρια, η Εθνική ομάδα «άγγιξε» το χρυσό στη Φουκουόκα όντας σαρωτικός στον τελικό με την Ουγγαρία. Ηγέτης, σημείο αναφοράς. Όμως πάνω από όλα ο Ντίνος Γεννηδουνιάς είναι ένας «διψασμένος» για εθνική επιτυχία αθλητής. Ένας πρόσχαρος άνθρωπος, αληθινός, αυθεντικός.
Η παρέα του Γιάννη Φουντούλη,, του Ντίνου Γενηδουνιά, του Άγγελου Βλαχόπουλου και ας μην ήταν παρόντας στην Ιαπωνία, του Μάνου Ζερδεβά και των άλλων παιδιών γέμισε ξανά με περηφάνια το «γαλανόλευκο» καλοκαίρι. «Ανάγκασε» τα παιδιά, τους φοιτητές και τους μεσήλικες, τους γονείς και τους ηλικιωμένους της Ελλάδος σε κάθε μήκος και πλάτος της χώρας να μάθουν τι είναι φουνταριστός και τι παίκτης παραπάνω. Με τα ανδραγαθήματά της μέσα στο νερό έκανε νέους και γέρους να φωνάξουν, να πανηγυρίσουν, να ξεχαστούν σε χαλεπούς καιρούς. Έκανε το Θοδωρή Βλάχο να «λυγίσει» μπροστά στην κάμερα.
Με τη… σκόνη από τη Φουκουόκα να έχει κάτσει και τα πρώτα συναισθήματα να έχουν καταλαγιάσει, είναι η ιδανική στιγμή για να μιλήσουν και εκτός νερού οι πρωταγωνιστές. Αυτοί που «τράβηξαν κουπί» για μία ακόμα μεγάλη διοργάνωση και φλέρταραν με την κορυφή του κόσμου.
Υπό αυτό το πρίσμα, ένας από εκείνος που έρχεται πρώτος στο μυαλό και έχει συνδέσει το όνομά του με τις «γαλανόλευκες» πορείες των τελευταίων ετών, είναι δίχως αμφιβολία ο Ντίνος Γενηδουνιάς. Ο διεθνής περιφερειακός του Ολυμπιακού τέθηκε με χαρά στη διάθεση του BN Sports στο… απόσταγμα του Παγκοσμίου πρωταθλήματος υγρού στίβου.
«Νιώθω ένα κενό που θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω»
Όπως συμβαίνει συνήθως μετά από έντονες – συγκινησιακά – στιγμές, πρέπει να περάσουν τα πρώτα 24ωρα για να επανέλθει ο νους στην πρότερη κατάσταση. Οι πιο δυνατές σκέψεις είναι αυτές που μονοπωλούν τη μνήμη και κάνουν… σβούρες. Με καθαρό μυαλό λοιπόν, πως αισθάνεται ο Ντίνος Γενηδουνιάς επιστρέφοντας νοητά στο πρόσφατο παρελθόν;
«Σίγουρα υπάρχει ικανοποίηση για ό,τι πετύχαμε. Είναι πολύ σημαντικό γιατί δεν έχει ξανασυμβεί τουλάχιστον στην Εθνική ομάδα των αντρών. Από την άλλη, υπάρχει ένα κενό ακόμα που νομίζω πως θα πάρει πολύ καιρό για να το ξεπεράσω. Στην απώλεια του χρυσού μεταλλίου φυσικά αναφέρομαι» ήταν τα πρώτα αληθινά λόγια που βγήκαν από το στόμα του Ντίνου.
Για ένα ακόμα καλοκαιρινό ραντεβού, για μία ακόμα μεγάλη διοργάνωση, η «Επίσημη Πετυχημένη» ήταν πιστή στο ραντεβού της. Παρούσα στη ζώνη των μεταλλίων, διακριθείσα. Και ως γνωστόν μια σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση.
«Πολλά χρόνια τώρα, πριν ακόμα και από την τελευταία τριετία με τις επιτυχίες και τα μετάλλιά, η Ελλάδα θεωρούταν μία παραδοσιακή δύναμη στην υδατοσφαίριση. Μπορεί να μην είχαμε τις ανάλογες πορείες αλλά και μόνο το γεγονός πως στις περισσότερες διοργανώσεις είμασταν στην 8αδα και φτάναμε πολύ κοντά στο κάτι παραπάνω, σήμαινε και σημαίνει πολλά για το mentality της ομάδας».
Η συνέπεια όμως είναι αξιοπρόσεκτη και δεν μπορεί να την προσάψει κανείς μονάχα στο παρελθόν. Το «παρών» του γαλανόλευκου αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος πήρε τη διαχρονική αξία της Εθνικής ομάδα πόλο και την απογείωσε.
«Έχουμε αυτοπεποίθηση. Πιστεύουμε στον εαυτό μας και στο σύνολο και αυτό βγαίνει μέσα από την προπόνηση. Όταν έχεις προετοιμαστεί καταλλήλως και νιώθεις έτοιμος, συνήθως σου βγαίνει και στο νερό. Σίγουρα χρειάζεται και η τύχη, να πάνε κάποια πράγματα πρίμα. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δείξει ότι το… κλειδί υπάρχει στην αρχή του κάθε τουρνουά. Όταν τερματίζουμε πρώτοι στον όμιλο, συνήθως καταλήγουμε με ένα μετάλλιο. Έχουμε βρει σαν ομάδα την ταυτότητά μας και ξέρουμε πλέον τι πρέπει να κάνουμε για να πάμε μακριά».
«Ξέρουμε για ποια πράγματα είμαστε ικανοί»
Αυτή τη φορά η ελληνική ομάδα έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην… πηγή. Την είδε, την άγγιξε. Της έκλεισε το… μάτι όμως τα πέναλτι τη λύγισαν. Μόνα αυτά μπορούσαν. Και η εξέλιξη αυτή ίσως βαρύνει την Εθνική ομάδα στις επόμενες διοργανώσεις, όπως παραδέχτηκε ο Ντίνος Γενηδουνιάς. Με την ελπίδα βέβαια αυτό να μη συμβεί.
«Δεν μπορώ να πω ότι ακόμα μας βαραίνει. Δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα του χρόνου η αλήθεια είναι διότι τώρα φτάσαμε πραγματικά κοντά. Πηγαίναμε σε κάθε τουρνουά χωρίς άγχος, δεν είχαμε ποτέ και τον τίτλο του αδιαφιλονίκητου φαβορί άλλωστε. Και οποιοδήποτε άγχος ή πίεση είχαμε, τη βάζαμε εμείς στον εαυτό μας γιατί ξέρουμε για ποια πράγματα είμαστε ικανοί. Σίγουρα ο πήχης πλέον ανέβηκε ακόμα ψηλότερα και ελπίζω να μην μας… γυρίσει σε άγχος. Πρέπει όμως να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας για παραπάνω κίνητρο.
«Αν πήγαινα να σκεφτώ κάτι να… απαλύνω τις σκέψεις μου, ένιωθα ενοχές»
Το Σάββατο (29/7) το καταμεσήμερο, με τον υδράργυρο στην Ελλάδα να χτυπάει… κόκκινο και τη χώρα να μάχεται με τα πολλά πύρινα μέτωπα, ακούστηκε ένα συλλογικό «Κρίμα». Μα πάνω από όλα το ένιωσαν οι… λεβέντες του Θοδωρή Βλάχου, ακόμα και αν ανέβηκαν στο δεύτερο σκαλί του βάθρου για πρώτη φορά στην ιστορία της Εθνικής ομάδας πόλο ανδρών..
«Στεναχώρια και απογοήτευση ξεκάθαρα. Ειδικά τις πρώτες ώρες εγώ δεν μπορούσα ούτε να χαμογελάσω. Αν πήγαινα να σκεφτώ κάτι να… απαλύνω τις σκέψεις μου, ένιωθα ενοχές. Γιατί είναι ένα όνειρο ζωής. Εδώ και πολλά χρόνια ονειρεύομαι να ακούσω τον Εθνικό ύμνο στο τέλος ενός μεγάλου τουρνουά με ένα χρυσό μετάλλιο γύρω από το λαιμό. Και κάτι τέτοιο νομίζω πως αισθάνονται/αισθάνθηκαν όλοι οι συμπαίκτες μου. Είμασταν πραγματικά πολύ κοντά αυτή τη φορά», είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια και ένα… κόμπο στο λαιμό ο Ντίνος. Το ένιωθες στη χροιά της φωνής του ότι τη στιγμή αυτή την έχει φανταστεί πολλές φορές. Και έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, είθε να τη ζήσει και σύντομα. Του(ς) αξίζει.
«Ποτέ δεν βάζω τον εαυτό μου πάνω από το σύνολο».
Με την αίσθηση της ευθύνης ο Γενηδουνιάς τα πάει καλά. Και αυτό φάνηκε σε ένα ακόμα τουρνουά. Η ομάδα του, είτε πρόκειται για συλλογικό είτε για εθνικό επίπεδο, στηρίζει πολλά σε εκείνον επιθετικά κυρίως και συνήθως ο Ντίνος ανταποκρίνεται και με το παραπάνω. Το έκανε και στη Φουκουόκα, στέλνοντας 19 φορές συνολικά τη μπάλα (σε κανονική ροή αγώνα) στο αντίπαλο τέρμα σε έξι παιχνίδια. Κάτι παραπάνω από τρία γκολ ανά παιχνίδι δηλαδή. Στον τελικό μάλιστα, εκεί που η «γαλανόλευκη» τον είχε περισσότερο ανάγκη, έκανε ένα βήμα μπροστά, σημειώνοντας πέντε από τα 10 ελληνικά τέρματα.
«Έχω συνηθίσει να είναι αυτός ο ρόλος μου. Από μικρός στο Φάληρο , που είχα και το Θοδωρή Βλάχο προπονητή, είχα το… πράσινο φως. Το ίδιο και στην Αμερική. Ακόμα και στον Ολυμπιακό, μπορεί τα πρώτα χρόνια να μην ήμουν το πρώτο… βιολί αλλά κάποια στιγμή μου δόθηκε και εκεί η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσω. Οπότε στην επαγγελματική μου καριέρα, ζω με αυτό. Είναι κάτι καθημερινό. Νομίζω πως και οι προπονητές μου και οι συμπαίκτες μου με εμπστεύονται. Μπορεί κάποιες φορές να παίρνω κάποιες παραπάνω προσπάθειες απ’ ότι πρέπει αλλά το κάνω μόνο και μόνο για την ομάδα μου. Ποτέ δεν βάζω τον εαυτό μου πάνω από το σύνολο».
Στην Ιαπωνία και παρά την σημαντικότατη απουσία του Άγγελου Βλαχόπουλου, η Εθνική ομάδα μόνο άσχημα δεν τα πήγε στο επιθετικό σκέλος. Σε όλα τα «δύσκολα» παιχνίδια (από το ντέρμπι κορυφής του ομίλου με τις ΗΠΑ και μετά) σημείωσε διψήφιο αριθμό τερμάτων (48 σε τέσσερις αγώνες), βγάζοντας… λαγούς από το σακούλι της. Και αυτό δείχνει την ποιότητα και την προσαρμοστικότητα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.
«Κάποια παιδιά άρπαξαν την ευκαιρία στη διοργάνωση αυτή, ελέω και της απώλειας του Άγγελου. Σκόραραν, έπαιξαν καλή άμυνα. Είδαμε τον Γκιουβέτση μετά το Τόκιο να βρίσκει τον καλό του εαυτό. Τον έχουμε ανάγκη τον Κώστα με το πολύ δυνατό και καλό σουτ που έχει. Μας είχε λείψει την τελευταία διετία. Ο Αργυρόπουλος συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, ο Σκουμπάκης έβαλε κάποια κρίσιμα γκολ. Ο Φουντούλης είναι πάντα εκεί. Αυτή η ομάδα απέδειξε πως παρά την απουσία αν όχι του καλύτερου αλλά σίγουρα ενός από τους κορυφαίους αθλητές της (σ.σ Βλαχόπουλου), βρήκε τους τρόπους να αναπληρώσει το κενό».
«Θα μπορούσα να είχα βάλει το γκολ στην τελευταία επίθεση και να είμασταν Παγκόσμιοι πρωταθλητές τώρα»
Ο Ντίνος Γενηδουνιάς είναι από τους πιο έμπειρους και περπατημένους συντελεστές της παρέας αυτής που κάνει χαρούμενους τους απανταχού Έλληνες κάθε καλοκαίρι. Και σε συλλογικό επίπεδο, βρίσκεται στην ελίτ συνεπώς είναι από τους πλέον καταλληλότερους να απαντήσουν τεχνικά στο «λάθος» που πρόσαψε ο ίδιος ο Θοδωρής Βλάχος στον εαυτό του. Απαντώντας βέβαια στη σχετική ερώτηση ως «μετά Χριστόν προφήτες».
«Ήμουν στον πάγκο εκείνη τη στιγμή εγώ, είδα τη φάση να εξελίσσεται. Είναι μια απόφαση (το ταιμ-αουτ που κάλεσε ο ομοσπονδιακός τεχνικός) που πρέπει να την πάρεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Εκ των υστέρων, όπως είπε και ο Θοδωρής, αποδείχτηκε λανθασμένη. Αλλά μπορεί και να μην σκοράραμε στην κόντρα. Θα μπορούσα να είχα βάλει το γκολ στην τελευταία επίθεση στον παίκτη παραπάνω και να είμασταν Παγκόσμιοι πρωταθλητές τώρα. Όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Σίγουρα ήταν πολύ καλές οι πιθανότητες φεύγοντας με παίκτη παραπάνω στην κόντρα αλλά αν στέλναμε τη μπάλα στα δίχτυα στην τελευταία επίθεση, δεν θα συζητούσαμε τώρα».
«Εννιά στις 10 φορές να ξαναπαιζόταν η φάση του Κάκαρη, θα το έβαζε»
Έτσι όμως είναι η ζωή και ο αθλητισμός. Αποφάσεις που πρέπει να παρθούν γρήγορα. Και αυτός που τις παίρνει μόνο ως τολμηρός μπορεί να χαρακτηριστεί ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ευκαιρίες είχε αρκετές η Εθνική ομάδα να φύγει με το χρυσό από την Ιαπωνία άλλωστε και εκτός του πολυσυζητημένου «λάθους» του Θοδωρή Βλάχου. Η εξ’ επαφής απόκρουση του Βόγκελ στο σουτ του Κάκαρη λίγα δευτερόλεπτα πριν ήταν μία από αυτές. Του εξαιρετικού Κώστα Κάκαρη για ένα ακόμα ραντεβού υψηλών προδιαγραφών, αποδεικνύοντας πως δικαιότατα κοτζάμ Προ Ρέκο τον έκανε δικό της.
«Εννιά στις 10 φορές να ξαναπαιζόταν η φάση του Κάκαρη, θα το έβαζε. Είναι και η πίεση του παιχνιδιού μεγάλη, η κούραση. Δικαιολογίες μπορούμε να πούμε πολλές τώρα. Είναι από τις φάσεις που λες ‘’δεν χάνονται’’ όμως όπως αποδείχθηκε όλα μπορούν να συμβούν. Ο Κώστας θα το σκέφτεται σίγουρα για καιρό, μπορεί να τον στοιχειώνει κιόλας γνωρίζοντας πόσο πολύ το ήθελε και εκείνος. Από αυτά όμως μαθαίνουμε, γινόμαστε καλύτεροι και είμαι σίγουρος πως όταν του ξαναδοθεί η ευκαιρία θα το βάλει».
«Ένιωθε τύψεις ο Θοδωρής – Δεν χρειάζεται να ζητάει συγγνώμη»
Η «συγγνώμη» του Θοδωρή Βλάχου στην κάμερα της ΕΡΤ λίγα λεπτά μετά την τελευταία εκτέλεση πέναλτι της «ρωσικής ρουλέτας», έπαιξε παντού και συγκίνησε πολύ κόσμο. Μία ειλικρινή αντίδραση από έναν άνθρωπο που έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην Εθνική ομάδα για το step up. Ο «αρχιτέκτονας» αυτού που όλοι καμαρώνουμε.
«Ο Θόδωρος είναι ένας άνθρωπος πολύ αυθεντικός και αυθόρμητος. Τα συναισθήματά του ξεχείλισαν και βγήκε και στον… αέρα αυτό. Ένιωθε τύψεις, μας το είπε και μετά στα αποδυτήρια. Δεν χρειάζεται να ζητάει συγγνώμη. Όλοι μαζί κερδίζουμε και όλοι μαζί χάνουμε όπως δήλωσε και ο αρχηγός. Και στην τελική, όπως είπα και πριν, πήρε το τάιμ-άουτ και είχαμε το πλεονέκτημα και την ευκαιρία να βάλουμε ένα ακόμα γκολ. Όμως δεν τα καταφέραμε. Είναι ένας άνθρωπος που πάντα επωμίζεται την ευθύνη και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του που τον έχει φτάσει εκεί που βρίσκεται».
«Ο Βλάχος είναι σαν… πατέρας μου στις πισίνες»
Η φωτογραφία του τουρνουά βέβαια είναι εκείνη που ο Ντίνος Γεννηδουνιάς στέκεται πάνω από τον Θοδωρή Βλάχο στοργικά, σαν να τον παρηγορεί. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο και οι προπονητές είναι αυτοί που «ανεβάζουν» ψυχολογικά τους παίκτες τους, όμως ο φωτογραφικός φακός έπιασε τη στιγμή της διοργάνωσης.
«Εκείνη τη στιγμή και εγώ ήμουν σε κατάσταση σοκ. Όλους πήγα να τους παρηγορήσω, όσοι ήταν στον πάγκο, όσους μπορούσα. Και έτυχε να βρίσκεται εκεί και ο Θοδωρής, ράκος. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από όταν ήμουν 13 στο Φάληρο που με είχε εμπιστευθεί και με είχε πάρει στην ανδρική ομάδα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα, ασφάλεια και υπερηφάνεια πως είναι σαν… πατέρας μου στις πισίνες. Ανέκαθεν με εμπιστευόταν και μου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες. Μου βγήκε και μένα από μέσα μου, αυθόρμητα. Τον είδα στην χειρότερη κατάσταση από όλους και τον πλησίασα».
«Γιατί να μην είναι η υδατοσφαίριση το εθνικό μας άθλημα;»
Αυτό που έχει καταφέρει αυτή ομάδα είναι πολύ σπουδαίο. Διότι πέρα από τις διακρίσεις, τα μετάλλια και τις πορείες (που συνήθως φέρνουν και το παρακάτω), έβαλαν ένα ταλαιπωρημένο άθλημα στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Άπαντες μιλούσαν για την «γαλανόλευκη» υδατοσφαίριση έστω και για δυο μέρες, έστω και για δυο εβδομάδες. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα για το… αύριο του αθλήματος στη χώρα.
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Μόνο έτσι θα μεγαλώσει το άθλημα μας στη χώρα μας, Το θέλουμε όχι μόνο γιατί φέρνουμε τις επιτυχίες αλλά και γιατί το αξίζουμε. Αξίζει αυτή η χώρα να έχει ένα σπορ που είναι συχνά, αν όχι πάντα στην ελίτ, στις διακρίσεις. Και όπως λένε και πολλοί, γιατί όχι να μην είναι το εθνικό μας άθλημα; Είμαστε σε έναν τόπο περιτριγυρισμένο από νερό, σε άλλες χώρες όπως την Κροατία και το Μαυροβούνιο, την Ιταλία βλέπουμε μέχρι και σε παραλίες τέρματα και μπάλες. Νομίζω πως κάποια στιγμή, με περισσότερη προσπάθεια, επιτυχίες, αρωγή από τους αρμόδιους, μπορούμε να τα καταφέρουμε και εδώ στην Ελλάδα να είναι το εθνικό μας άθλημα».
«Πρέπει να τα καταφέρουμε γιατί το οφείλουμε στους εαυτούς μας»
Σε σύνθεση και στίχους Γιώργου Θεοφάνους, η Χαρούλα Αλεξίου τραγούδησε δυο δεκαετίες πίσω πως: «Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε ‘ρθει». Και ο Ντίνος Γενηδουνιάς αφού χαμογέλασε, τόνισε πως: «Θέλω να συμφωνήσω με το τραγούδι, αλλά δεν μ’ αρέσει να λέω και μεγάλα λόγια. Έχω εμπιστοσύνη στην ομάδα μου, είμαι αισιόδοξος,. Ευελπιστώ πως τα επόμενα χρόνια, αν συνεχίσουμε έτσι θα γευτούμε την κορυφή. Υπάρχουν κάποια πράγματα που μας λείπουνε και πρέπει να τα καταφέρουμε γιατί το οφείλουμε στους εαυτούς μας».
