Βασιλάκης, όπως είναι γνωστός ο «μύθος» του στην Πάτρα, ετών 75. Η πάλαι ποτέ δόξα της κραταιάς και Ευρωπαίας Παναχαϊκής των 70’ς, θυμήθηκε στο BN Sports τη συνύπαρξή του με τον Άγγελο Ποστέκογλου στο… αγροτικό του στην Ελλάδα ενώ δεν έκρυψε τον καημό του για την ξαφνική απουσία του από το ταξίδι στη Βραζιλία και το «Μαρακανά» για το ιστορικό 0-0 με τη «Σελεσάο» του Πελέ. Αποκλειστική φωτογραφία από το πρώτο τηλεγράφημα-κλήση του με το εθνόσημο.
Σχετικά Άρθρα
Η έξοδος της Παναχαϊκής στην Ευρώπη που άφησε τα ίχνη για να πατήσουν οι υπόλοιποι! (video)
«Εποχή» Ποστέκογλου στην Τότεναμ και με τη... βούλα!
Συνέντευξη στον Μάνο Φυρογένη
Ένα όνομα, μια ιστορία. Στις επαρχιακές πόλεις που έχουν το… καμάρι τους (βλέπε Παναχαϊκή για την πρωτεύουσα του νομού) οι «θρύλοι» δεν γερνούν και δεν πεθαίνουν ποτέ. Ο Κώστας Δαβουρλής πλανάται κάπου ανάμεσα στους κατοίκους της στα στενά της πόλης και τα… ψηλά της Αλώνια και με τη λάμψη του ονόματός του – κοτζάμ «μαύρο διαμάντι» ήταν αυτό -, διατηρεί τις μνήμες αναλλοίωτες, φρέσκες, αιώνιες. Λες και συνέβησαν μόλις χθες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ρήγα, Μιχαλόπουλο, Λεβεντάκο.
Από εκείνη τη «μυθική» πεντάδα της Παναχαϊκής υπάρχει ένας ακόμα, ο τελευταίος επιζών, ο επονομαζόμενος και… μάγος. Οι συμπολίτες του βέβαια προτιμούν το «Βασιλάκης» γιατί τους «τηλεμεταφέρει» αυτόματα στο τότε. «Τα παιδιά από την Πάτρα» στις αρχές της δεκαετίας του 70’ έβαλαν για τα καλά την αχαϊκή πρωτεύουσα στον ποδοσφαιρικό χάρτη της Ελλάδας, και όχι μόνο. Μία όμορφη πρωία του Φθινοπώρου του 1973, η Ευρώπη ξύπνησε και «είδε» στους κόλπους της την Παναχαϊκή. Την πρώτη επαρχιακή ομάδα που άνοιξε τα… φτερά της και πέταξε πέρα από τα σύνορα του τόπου μας.
Αυτό όμως δεν συνέβη ξαφνικά, δεν προέκυψε αβίαστα. Το καμάρι της Πάτρας είχε εξελιχθεί στη μεγαλύτερη επαρχιακή δύναμη, έφτασε μέχρι την 4η (!) θέση της Α’ Εθνικής, πίσω από τους μεγάλους του Λεκανοπεδίου (1972), και… μπάρκαρε για τα ξένα, όπως λένε και στο λιμάνι της.
Ο κύριος λόγος της απογείωσης της ήταν οι προσωπικότητες που συνυπήρχαν. Για δυο σεζόν (1971-73, τόσες έπαιξαν όλοι μαζί) στην πρωτεύουσα της Αχαγιάς καμάρωναν σαν… γύφτικα σκεπάρνια για μια πεντάδα όνειρο. Δαβουρλής, Λεβεντάκος, Μιχαλόπουλος, Ρήγας και Στραβοπόδης. Και οι πέντε τους ήταν υπέροχοι.
Αφορμή για όλη αυτή την ενσυνείδητη ανάσυρση υπήρξε ένας Ελληνοαυστραλός που από την ερχόμενη περίοδο θα συναντάται στη μεγαλύτερη σκηνή της ποδοσφαιρικής υφηλίου, ανάμεσα στα… θεριά και τους αστέρες. Ο λόγος φυσικά για τον Άγγελο Ποστέκογλου, Angie κατά κόσμον στην αγγλική ομήγυρη και τις αποικίες αυτής, ο οποίος μέχρι να φτάσει στο λαμπερό κόσμο της Premier League και την Τότεναμ, η καριέρα του πέρασε από αρκετά στάδια. Και ένα από αυτά ήταν η Παναχαϊκή της Γ΄ Εθνικής σχεδόν μια 15ετία πίσω.
Τι καλύτερο λοιπόν από το να ακουστεί η περιπέτειά του στην Ελλάδα μέσα από τα… μάτια ενός αυθεντικού ποδοσφαιράνθρωπου. Ο κ. Βασίλης Στραβοπόδης ήταν στο πλευρό του Ποστέκογλου τους μήνες παραμονής του στην Πάτρα και για χάρη του BN Sports και μόνο, γύρισε πίσω νοητά στο 2008 και τις ημέρες του νυν τεχνικού των «Σπιρουνιών» στην τρίτη μεγαλύτερη ελληνική πόλη. Ο… φρέσκος και αναθεωρητικός αέρας που είχε φέρει ο Ποστέκογλου στην Παναχαϊκή και τον πήγε μέχρι το… Μάτσου Πίτσου καθώς και το προσωπικό του κέρδος, στην παλέτα των χρωμάτων του ποδοσφαίρου, από τη συνεργασία τους. Ο Βασίλης Στραβοπόδης ήταν βέβαιος για την εξέλιξη του Angie, την είχε δει να έρχεται, την είχε προβλέψει.
Φυσικά δεν γινόταν να σταματήσει εκεί η κουβέντα, όταν στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ο «μάγος» της Πάτρας. Η επιστροφή στα παλιά και τις επιτυχίες που «γιγάντωσαν» ποδοσφαιρικά τον πόλη, η έξοδος στην Ευρώπη, η πικρία για τη σημερινή κατάσταση στην ομάδα και ο μεγάλος του καημός για την απουσία του, την ύστατη στιγμή, από τις κλήσεις του Αλκέτα Παναγούλια για το ιστορικό εκείνο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας στο Μαρακανά (0-0) με τη Βραζιλία του Πελέ, την οποία μάλιστα έμαθε μέσα από την τηλεόραση και τη φωνή του αείμνηστου Γιάννη Διακογιάννη. Μισό αιώνα μετά και τον… πονάει ακόμα, όπως παραδέχθηκε.
Για το τέλος υπάρχει και μια φωτογραφία vintage με όλη τη σημασία της λέξης. Το τηλεγράφημα προς το σωματείο της Παναχαϊκής για το Βασίλη Στραβοπόδη ώστε να παρευρεθεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα τον Μάϊο του 1974 για φιλικό παιχνίδι στην Πολωνία.
«Ο Ποστέκογλου είναι από τους σπουδαιότερους ανθρώπους και προπονητές που έχω γνωρίσει»
«Τον είχε φέρει ο κ. Μακρής στην Πάτρα, ένας επιχειρηματίας από την Αυστραλία. Εμάς μας ήξερε με τον Δαβουρλή από εκεί. Και όταν ήρθε ο Ποστέκογλου, έκατσα μαζί του, στο πλάι του, σαν βοηθός του» ήταν τα πρώτα λόγια, τα εισαγωγικά, βάζοντας τις σκέψεις του σε μια σειρά στο άκουσμα του ονόματος, Ποστέκογλου. Και αφού ο κ. Στραβοπόδης τόνιζε και ξανατόνιζε πως δεν μιλάει με τα καλύτερα λόγια για εκείνον επειδή έτσι είθισται αλλά διότι τα πιστεύει, πρόσθεσε:
«Ήξερε από ποδόσφαιρο, φαινόταν από όλα, από τα πιο μικρά. Πολύ σοβαρός άνθρωπος, ειρηνικός. Δεν επεδίωκε επ΄ ουδενί τις εντάσεις ούτε με τους παίκτες του αλλά και ούτε με τους συνεργάτες του. Και θεωρώ πως έκανε και καλή δουλειά το χρονικό διάστημα της παραμονής του στην Παναχαϊκή, αν και αυτό δεν ήταν μεγάλο. Έφυγε ο άνθρωπος που τον είχε φέρει (σ.σ ο Μακρής), είχε έρθει ο Κούγιας, άλλαξαν οι καταστάσεις και δεν τελείωσε το όμορφο έργο που είχε αρχίσει. Ο Ποστέκογλου είναι από τους σπουδαιότερους ανθρώπους και προπονητές που έχω γνωρίσει και έχω συνεργαστεί και το λέω με βεβαιότητα», είπε ο άλλοτε άσος της Παναχαϊκής με λόγο σαφή και ειλικρινή.
Το αράδιασμα όμως των θετικών αναμνήσεών του δεν σταμάτησε εκεί. «Ένας άνθρωπος ευγενικός. Ξέρετε, δεν είμασταν συνηθισμένοι εμείς σε αυτό στην Πάτρα. Συνήθως οι συμπεριφορές των τεχνικών δεν ήταν οι δέουσες, από άποψη κάστας ανθρώπου. Τον ξεχώρισα εγώ και σαν άνθρωπο και σαν προπονητή. Εύχομαι στον Άγγελο μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία στο καινούργιο κεφάλαιο της καριέρας του. Χάρηκα πραγματικά όταν άκουσα ότι ανέλαβε την Τότεναμ».
«Όποιος και να έρθει στην Παναχαϊκή, δεν μπορεί να βρει άκρη»
Ο Άγγελος Ποστέκογλου, γεννήθηκε στην Ελλάδα και τα πρώτα του βιώματα τα έχει από τη Νέα Φιλαδέλφεια (εκεί έμενε με την οικογένειά του). Όμως έφυγε μικρός, στην ηλικία των πέντε ετών για την Αυστραλία και όλη του η φιλοσοφία, και ποδοσφαιρικά, χτίστηκε με τα εκεί δεδομένα.
«Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε την Παναχαϊκή σε υψηλό επίπεδο και με θλίβει αυτό. Όσο ταξιδεμένος και προχωρημένος για τα ελληνικά δεδομένα και αν ήταν (σ.σ. ο Ποστέκογλου) δεν θα μπορούσε έτσι απλά και γρήγορα να ξεκολλήσει την ομάδα από τις κακουχίες της. Όποιος και να έρθει, δεν μπορεί να βρει άκρη. Τότε, παίζαμε και στη Γ’ Εθνική. Ήθελε να ξεφύγει, να φέρει άλλον αέρα. Στην Παναχαϊκή δεν μπόρεσε αλλά εκείνος τα κατάφερε».
«Έχω τον Ποστέκογλου σε μεγάλη εκτίμηση γιατί μου έδωσε ευκαιρίες»
Ο Βασίλης Στραβοπόδης, παρότι μετά το τέλος της πετυχημένης καριέρας του βοηθούσε κατά καιρούς την Παναχαϊκή υπό πολλά και διαφορετικά πόστα, αυτούς τους λίγους μήνες μαζί με τον Ποστέκογλου παραδέχεται πως κέρδισε αρκετά.
«Τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση γιατί μου έδωσε πολλές ευκαιρίες. Με είχε στείλει και στο εξωτερικό να βρω παίκτες. Είχα πάει στη Νορβηγία, στη Δανία. Μέχρι και στο Περού με είχε στείλει, άσχετα αν δεν πήραμε κανέναν (σ.σ γέλια). Εμένα μου άρεσε όλο αυτό. Θα μπορούσε να έβλεπα το Μάτσου Πίτσου αν δεν ήταν εκείνος; Είχα μια πίκρα που δεν είχα πάει στη Νότια Αμερική και θα στην εξηγήσω» ήταν τα λεγόμενα του ενθουσιώδη συνομιλητή μας, κλείνοντας το κεφάλαιο Άγγελος Ποστέκογλου.
Ενθυμούμενος όμως την Λατινική Αμερική, στο μυαλό του επέστρεψε και μια πίκρα, την οποία σαν αυθεντικός ποδοσφαιράνθρωπος που είναι, την μοιράστηκε απλόχερα. Με όλο το παρασκήνιο αυτής.
«Είχα ένα καημό που δεν είχα πάει εκεί και κυρίως με τον τρόπο που δεν πήγα. Είχα παίξει σε όλες τις Εθνικές ομάδες. Ήμουν στην νέων, την ελπίδων, την Ενόπλων και είχα φτάσει μέχρι και την ανδρών. Μάλιστα έχω πάρει και δύο Παγκόσμια ΣΙΣΜ (ενόπλων δυνάμεων). Διοργανώσεις κανονικές, με εκπροσώπους από όλα τα κράτη. Είχαμε κερδίσει την Κορέα στη Λεωφόρο με 2-0, σκόρερ δις ο Δαβουρλής. Και το δεύτερο στη Βαγδάτη με την Ιταλία (3-1). Και τα τρία τα είχαμε βάλει η τριανδία από την Πάτρα (σ.σ εγώ, Δαβουρλής, Μιχαλόπουλος). Και την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε εφημερίδα με τίτλο: ‘’Παναχαϊκή – Ιταλία 3-1’’. Απίστευτες στιγμές».
«Δεν κοιμήθηκα όταν έμαθα για την κλήση μου στην Εθνική και το φιλικό στο Μαρακανά»
«Η πρώτη μου κλήση με τον Παναγούλια ήταν όταν πήγε η ‘’γαλανόλευκη’’ στη Βραζιλία τον Απρίλιο του 74’. Όταν είχε έρθει το τηλεγράφημα για να παρευρεθώ στο ξενοδοχείο και να αναχωρήσουμε την επομένη, δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Το ότι θα πατούσα στο ‘’Μαρακανά’’ με Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνιο, Ζαϊρζίνιο, όλη εκείνη τη φουρνιά, με έκανε να μην κλείσω μάτι» έλεγε με τρεμάμενη φωνή εξιστορώντας την ιστορία.
«Έσκασα που δεν πήγα στη Βραζιλία»
«Την Κυριακή το μεσημέρι ακούγαμε αθλητικές ειδήσεις στην τηλεόραση με τον Διακογιάννη. Και αφού είπε τα του πρωταθλήματος (παίζαμε με τον Πανιώνιο εκείνο το απόγευμα), ανέφερε κάποιες αλλαγές στις κλήσεις της Εθνικής ομάδας που θα αναχωρούσε τη Δευτέρα για τη Βραζιλία. Τσιμπήθηκα. Από επαρχία τώρα, αρχίζεις και στενοχωριέσαι. Αντί των Στραβοπόδη, Αϊδινίου, κλήθηκαν οι Τσάμης και Ιντζόγλου που είχαν πάει από τον Πανιώνιο και τον Παναιτωλικό αντίστοιχα στην ΑΕΚ. Εκλέκτορας μαζί με τον προπονητή ήταν ένας Γκαλίνας που ήταν στην ΑΕΚ. Και μας απέκλεισε για να πάρει εκείνος. Εγώ… έσκασα που δεν πήγα σε εκείνο το ταξίδι. Είχε πάει η Εθνική ομάδα, είχε ζήσει μεγάλες στιγμές μπροστά σε τόσο κόσμο. Είχε φέρει 0-0 με τη μεγάλη Βραζιλία», είπε για την αδικία εκείνη που παρότι έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας, δεν μπορεί να την ξεχάσει.
Ο κ. Στραβοπόδης συνέχισε την κουβέντα, βάζοντας στο… παιχνίδι και τον Αλκέτα Παναγούλια. «Στην αμέσως επόμενη συγκέντρωση των διεθνών, κλήθηκα ξανά. Και εγώ και ο Αϊδηνίου για να πάμε στην Πολωνία για ένα φιλικό. Και συναντηθήκαμε με τον Παναγούλια και τον ρωτήσαμε για τον λόγο που μας απέκλεισε από την αποστολή. Και εκείνος με το χέρι στην καρδιά τους απάντησε: ‘’Παιδιά εγώ ήθελα και ζήτησα στον Στραβοπόδη και τον Αϊδινίου. Και εκείνοι μου φέρανε άλλους’’. Πήγαμε και οι δύο, έπαιξα στο κέντρο εγώ με Δομάζο, Ελευθεράκη, Κούδα και Δαβουρλή. Και ο Αϊδινίου με τον Αντωνιάδη πιο μπροστά. Ήταν μεγάλη η στενοχώρια μου, δεν μπορείς να φανταστείς. Μας ξανακάλεσε στο Βέλγιο, στη Ρουμανία αλλά εγώ έλεγα ‘’Καλύτερα να με είχε αποκλείσει και από τα τρία και να είχα πάει στη Βραζιλία’’. Δεν πειράζει όμως».
Η συζήτηση συνεχίστηκε με την σπουδαία Παναχαϊκή του τότε. Μια επαρχιακή ομάδα που πέτυχε έναν μικρό… άθλο βγαίνοντας στην Ευρώπη, περνώντας μάλιστα και στο δεύτερο γύρο. «Τα θυμάμαι τα παιχνίδια λες και έγιναν χθες. Κερδίσαμε τη Γκρατς στη Λεωφόρο (δεν υπήρχε χορτάρι στην Πάτρα) με 2-1 και 1-0 στην Αυστρία και προκριθήκαμε στην επόμενη φάση. Εκεί βρήκαμε τη Τβέντε αλλά καλύτερα να μην πω το σκορ γιατί είναι… τρομακτικό (σ.σ γέλια). ‘’Φάγαμε’’ επτά στην Ολλανδία και ήρθαμε ισόπαλοι στην Πάτρα με 1-1».
«Είμασταν μια πεντάδα που δεν υπήρχε σε άλλη ομάδα τότε»
Πως όμως τα κατάφερε να φτάσει μια ομάδα από την επαρχία τόσο ψηλά; Η ιστορία έχει δείξει πως μόνο εύκολο δεν είναι, πόσω δε μάλλον σε εκείνη την εποχή. «Είχαμε πέντε παιδιά από το κέντρο και μπροστά που νομίζω δεν υπήρχαν σε καμία άλλη ελληνική ομάδα την περίοδο εκείνη (σ.σ αρχές δεκαετίας 70’ς). Και αναφέρομαι στους Ρήγα, Μιχαλόπουλο, Δαβουρλή, τον Λεβεντάκο και εμένα. Είχαμε παίξει πολλά παιχνίδια μαζί οι 4 μας, μετά ήρθε και ο Λεβεντάκος. Και ο Παππάς βέβαια. Σπουδαίο αμυντικό χαφ. Έκανε όλη τη δουλειά για εμάς που δεν πολυμαρκάραμε. Αγαπούσαμε την ομάδα, τον κόσμο και χαιρόμασταν που τους δίναμε χαμόγελα. Ακόμα και τώρα με φωνάζουν ‘’Βασιλάκη’’ και με ευχαριστούν για τις μεγαλειώδεις στιγμές που τους χαρίσαμε».
Πέρα από «Βασιλάκης» όμως, το ποδοσφαιρικό του προσωνύμιο ήταν «μάγος». Ένα παρατσούκλι που του είχε προσάψει ο Σπάιτς, προπονητής τότε της αχαϊκής ομάδας. «Είχαμε πάει στο Καλέτζι για προετοιμασία, τη χρονιά που βγήκαμε στην Ευρώπη. Και όπως είμασταν στο ξενοδοχείο, ο τεχνικός μας είδε ένα πλάτωμα, κάτω στον κάμπο. Και μας είπε να τρέξουμε σιγά σιγά μέχρι εκεί κάτω, ήταν μια απόσταση 2-3 χιλιόμετρα και να κάνουμε προπόνηση εκεί. Φτάνοντας αντικρίσαμε ένα χωράφι, δεν υπήρχε γήπεδο. Είχε πέτρες κλπ. Και μας έβαλε να παίξουμε δίτερμα ο… αθεόφοβος. Κάποια στιγμή ήρθε μια μπαλιά από ψηλά και την… κόλλησα στο πόδι μου. Ο Θεός μου έδωσε αυτό το χάρισμα, της τεχνικής. Και έτσι όπως το έκανα, σφύριξε και σταματήσαμε όλοι. Και λέει ο Σπάιτς με τα σπαστά του ελληνικά: ‘’Τι κάνεις παιδί μου, μάγος είσαι; Εγώ δεν έχω ξαναδεί τέτοιο παίκτη ούτε στη Γιουγκοσλαβία’’. Ε, και από τότε μου έμεινε».
Τεχνίτης, καλλιτέχνης με τη μπάλα στα πόδια. Στοιχεία υπεροπτικά δεν έδειξε καθόλη τη διάρκεια της συζήτησης και όταν ρωτήθηκε για τους Έλληνες του σήμερα και την ατομική τους ποιότητα, ψήφισε την δική του εποχή, το τότε. Άλλωστε, αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει λέει η παροιμία με τον κυρ Βασίλη βέβαια να μιλάει με το… χέρι στην καρδιά. «Παίκτης σαν τον Δαβουρλή υπάρχει σήμερα; Δεν βάζω εμένα για να μην με θεωρήσουν και εγωϊστή. Σέντερ φορ σαν τον Μιχαλόπουλο με τέτοιο άλμα; Απίστευτη ικανότητα με το κεφάλι. Και ‘’έσπαγε’’ και άριστα τη μπάλα. Την ταχύτητα του Θέμη του Ρήγα δηλαδή; Ποδόσφαιρο δεν ήξερε και τόσο πολύ βέβαια αλλά έτρεχε σαν… άλογο».
«Να έχει η Λιβαδειά και το Αγρίνιο ομάδες στην Α’ Εθνική και να μην έχει η Πάτρα;»
Ο Βασίλης Στραβοπόδης, αν και δεν ξεχνά όπως καταλαβαίνετε όσα έχει ζήσει, δεν ζει με οφθαλμπάτες, δεν εθελοτυφλεί. Και αυτό φάνηκε και στο κλείσιμο της κουβέντας, αναφερόμενος στο σήμερα της Παναχαϊκής και την πικρία που νιώθει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Χωρίς την παραμικρή διάθεση ωραιοποίησης της κατάστασης παρότι αναφερόταν στην ομάδα της καρδιάς του. Τον σύλλογο που του χάρισε τόσα και τόσα και εκείνος φυσικά τα επέστρεψε με το παραπάνω.
«Νιώθω πικρία. Δεν λέω να κάνει η Παναχαϊκή αυτά που πετύχαμε εμείς αλλά να έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία. Να ερχόταν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και να έπαιζαν στην Πάτρα. Δηλαδή να παίζει εκεί η Λειβαδιά και το Αγρίνιο και να μην παίζει η Πάτρα; Σε πιάνει μία απογοήτευση. Είδα τη βαθμολογία την προηγούμενη εβδομάδα και η Παναχαϊκή ήταν κάτω από τη γραμμή του υποβιβασμού στη Β’ Εθνική. Λέω δεν είναι δυνατόν. Έμαθα μετά βέβαια για κάτι βαθμούς που της είχαν αφαιρεθεί αλλά και πάλι. Είναι κρίμα για την πόλη και τον κόσμο της ομάδας. Εγώ δεν ασχολούμαι και ούτε θα ήθελα τώρα. Έχω κάνει τα πάντα για την ομάδα ανά τα χρόνια, έχω περάσει από όλα τα στάδια. Αν κάτι έκανα, αυτό θα ήταν με τις ακαδημίες, τα μικρά παιδιά».
