Συνέντευξη στην Ευτυχία Οικονομίδου
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του Μάικ Μπατίστ όταν σκέφτεται την κατάκτηση του 2009 είναι οι άνθρωποι με τους οποίους την πανηγύρισε. Ξεκινώντας από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη αλλά και όλους τους συμπαίκτες του, αναπολεί αυτή την τόσο ξεχωριστή χρονιά που κατάφεραν και το triple crown.
Ο τελικός της Euroleague στο Βερολίνο ήταν βγαλμένος από τα πιο τρελά όνειρα κάθε «πράσινου» φίλαθλου. Αντίπαλος η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τελικό σκορ 73-71 για την ομάδα του Ομπράντοβιτς που πανηγύρισε το πέμπτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Τα πράγματα όμως δεν κύλησαν όσο ομαλά φαίνονταν στο πρώτο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός απώλεσε το προβάδισμα 23 πόντων που είχε χτίσει, με την ΤΣΣΚΑ να πλησιάζει σε απόσταση «αναπνοής» λίγο πριν ηχήσει η λήξη του αγώνα.
Η δυσκολία σε αυτές τις καταστάσεις βρίσκεται στην διαχείριση μίας τέτοιας συνθήκης και πόσο μάλλον σε έναν Ευρωπαϊκό τελικό.
«Το να χάνεις προβάδισμα 23 πόντων είναι πάντα δύσκολο σε οποιοδήποτε παιχνίδι και δεν είναι κάτι που θες να συμβεί. Η ομάδα που είχαμε όμως το 2009 είχε πολλή εμπειρία. Παίξαμε σε πολλούς αγώνες που επανήλθαμε ενώ βρισκόμασταν πίσω και για 15 πόντους. Τώρα χάσαμε εμείς το προβάδισμα. Ήταν δύσκολο δεν θα πω ψέματα, όμως όσο ο πίνακας του σκορ έδειχνε πως η ομάδα μας νικούσε μας βοηθούσε να παραμένουμε ψύχραιμοι. Στο πνευματικό κομμάτι είχαμε τον καλύτερο προπονητή στον πάγκο για να μας βοηθήσει σε οποιαδήποτε κατάσταση. Όταν το σκέφτομαι τώρα είμαι ακόμα ικανοποιημένος γιατί ακόμα κι αν στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα δεν πήγαν με τον δικό μας τρόπο, εμείς 'παλέψαμε' και κάναμε όλα τα μικρά πράγματα σωστά».
Τελευταία κατοχή για την ΤΣΣΚΑ στο παιχνίδι, που έμοιαζε περισσότερο με «τρενάκι του τρόμου» παρά με τελικό Euroleague, με το σκορ να είναι στο 73-71. Ο Λιθουανός αστέρας της, Ραμούνας Σισκάουσκας, δοκιμάζει για τρεις και υπό την πιεστική άμυνα του Ντρου Νίκολας... αστοχεί με τον Παναθηναϊκό να οδηγείται με αυτόν τον τρόπο σε μία σπουδαία νίκη.
Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του Μπατίστ όταν ο Σισκάουσκας σούταρε είναι πως θα ευστοχήσει και θα χάσουν το ματς.
«Καταλαβαίνεις συνήθως πότε ένα σουτ είναι καλό και πρόκειται να είναι εύστοχο και πότε όχι. Από την στιγμή που η μπάλα έφυγε από τα χέρια του τα πράγματα λειτουργούσαν για μένα σε slow motion. Όταν η μπάλα χτύπησε την στεφάνη νόμιζα ότι θα αναπηδήσει και θα μπει στο καλάθι, το παιχνίδι θα τελείωνε και θα χάναμε. Μόλις όμως αναπήδησε εκτός του καλαθιού φώναξα, γέλασα και ήμουν ειλικρινά χαρούμενος γιατί θα πανηγύριζα τη δεύτερη Ευρωλίγκα μου με τον Παναθηναϊκό».
Οι «πράσινοι» στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης για 5η φορά στην ιστορία τους και όπως είναι λογικό οι παίκτες και οι άνθρωποι της ομάδας ήταν αδύνατο να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους.
«Μετά τη νίκη, έχοντας κερδίσει τον δεύτερο Ευρωπαϊκό τίτλο σε τρία χρόνια υπήρχε μόνο ένας τρόπος να το γιορτάσω. Άρπαξα το μεγαλύτερο μπουκάλι σαμπάνια, και με τον Πέκοβιτς την ανοίξαμε "λούζοντας" τους πάντες στο παρκέ. Όσους ανήκαν στην ομάδα τους κάναμε 'μπάνιο' με σαμπάνια. Δε με ένοιαζε αν ήταν δημοσιογράφοι ή άλλοι άνθρωποι γύρω μου. Έκαναν κι αυτοί 'μπάνιο' με την σαμπάνια. Το πάρτι εννοείται δεν σταμάτησε εκεί. Πήγαμε στο ξενοδοχείο και γιορτάσαμε όλο το βράδυ. Ήταν πραγματικά σκέτη ευτυχία να τους βλέπεις όλους υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες. Είχαμε μαζί μας τις οικογένειές μας και βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο βάζοντας κάθε είδος μουσικής και πίναμε όλο το βράδυ. Ήταν το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο», σχολίασε ο Αμερικανός θρύλος του Παναθηναϊκού.
Μετά όμως από τους ξέφρενους εορτασμούς, έρχεται η συνειδητοποίηση του σπουδαίου εγχειρήματος που έχει επιτευχθεί.
«Όταν πας στα αποδυτήρια μετά, κάθεσαι και κοιτάς αυτούς που είναι γύρω σου. Σκέφτεσαι όλες τις προπονήσεις, όλους τους τραυματισμούς παικτών, όλους τα παιχνίδια που παίξαμε και μας έφεραν εδώ γιατί στην αρχή της σεζόν δεν παίζαμε τόσο καλά. Τότε δεν ήμασταν τόσο συνεπείς όσο θα έπρεπε αλλά είδαμε που μπορούμε να φτάσουμε. Από τον Φεβρουάριο όμως όλα φάνηκαν να κουμπώνουν σωστά για εμάς. Πήραμε αυτό το μομέντουμ και οδηγηθήκαμε στο Final Four, στο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο κάνοντας το δεύτερο triple crown σε τρία χρόνια. Μόνο περήφανος μπορώ να είμαι για την ομάδα του 2009».
Την αξία του νικητή την ορίζει συνήθως και το βάρος του αντιπάλου. Για να συναντήσει την εξαιρετική ΤΣΣΚΑ στον τελικό ο Παναθηναϊκός, έπρεπε πρώτα να περάσει από τον αιώνιο αντίπαλό του στον ημιτελικό, τον Ολυμπιακό.
Ο Μπατίστ αντιμετώπισε το παιχνίδι εκείνο σαν μία ευκαιρία ώστε οι δύο ελληνικές ομάδες να βάλουν στην άκρη την αντιπαλότητά τους και να δείξουν την κλάση τους σε όλη την Ευρώπη.
«Κάθε φορά που παίζεις εναντίον κάποιου μεγάλου αντιπάλου το παιχνίδι θα είναι σίγουρα δύσκολο. Νομίζω πως το συγκεκριμένο παιχνίδι της Euroleague ήταν μια ευκαιρία να βάλουμε στην άκρη την αντιπαλότητά μας, ώστε όλος ο κόσμος και η Ευρώπη να δουν εξαιρετικούς παίκτες και προπονητές και από τις δύο ομάδες να αναμετρούνται. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν μεγάλη ιστορία πίσω τους. Μεγάλα ονόματα έχουν πάει και στους δύο συλλόγους οπότε όταν υπάρχει αυτή η 'μονομαχία' είναι μεγάλο ζήτημα. Ήταν μια 'μάχη' και τα 40 λεπτά, κερδίσαμε μόνο για δύο πόντους και το ματς κρίθηκε στην τελευταία κατοχή. Κάθε φορά που κερδίζεις σε αγώνες στην Ευρωλίγκα και ειδικά τέτοιους κρίσιμους όπως είναι ένας ημιτελικός, οι πιθανότητες να κερδίσεις και στον τελικό ανεβαίνουν, οπότε ναι, ήμουν χαρούμενος που νικήσαμε τους αντιπάλους μας αλλά και που φτάσαμε στον τελικό προσπαθώντας να πετύχουμε τον στόχο που είχαμε θέσει στην αρχή της χρονιάς».
Ο «οδοστρωτήρας» Μάικ δίνει μεγάλη έμφαση στην σχέση που είχαν μεταξύ τους οι παίκτες της ομάδας και πως αυτό είναι ένα σημαντικό συστατικό της επιτυχίας της.
«Όλοι είχαμε πολύ υψηλό επίπεδο αντίληψης, ξέραμε τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία του καθενός και πως να βελτιώσουμε ο ένας τον άλλον. Μέσα σε σχεδόν 10 χρόνια μαθαίνεις τα πάντα για τους συμπαίκτες σου. Υπήρχαν στιγμές που μπορεί να είχα ευκαιρία για ένα καλό σουτ αλλά να έβλεπα έναν συμπαίκτη ελεύθερο και θα πάσαρα εκεί τη μπάλα για να γίνει το καλύτερο δυνατό σουτ. Αυτό είναι μέρος των 'θυσιών' που χρειάστηκε να κάνουμε στον Παναθηναϊκό. Προσπαθούσαμε να βελτιώσουμε ο ένας το παιχνίδι του άλλου και να γίνουμε οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. 'Παλεύαμε' ο ένας για τον άλλον γι’ αυτό την ομάδα του 2009 ήταν δύσκολο να τη νικήσει κανείς».
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν εξάλλου πως η ομάδα του Παναθηναϊκού που κατέκτησε την Euroleague το 2009 στο Βερολίνο είναι μία εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη παίζοντας ίσως το καλύτερο μπάσκετ. Ο «big Μάικ» δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να το κρίνει αυτό αλλά σίγουρα ξεχωρίζει αυτή την ομάδα για το «μέταλλό» της.
«Έχουν περάσει πολλές κορυφαίες ομάδες από την Euroleague με τις οποίες δεν έχω καταφέρει να ανταγωνιστώ οπότε για να κρίνω. Για εμένα πάντως η ομάδα του 2009 ήταν σίγουρα πολύ ξεχωριστή. Ο Παναθηναϊκός είχε καλή ομάδα και το 2007 και το 2011 που κατακτήσαμε ξανά την Euroleague όχι όμως σαν του 2009. Θα πήγαινα μέχρι και στον πόλεμο με αυτή την ομάδα. Τοποθέτησε μας σε οποιοδήποτε ματς οποιαδήποτε χρονική στιγμή και θα το νικούσαμε».
Το κεφάλαιο Ομπράντοβιτς.
Ο προπονητής που δημιούργησε την δυναστεία του Παναθηναϊκού και που έχει συνδέσει το όνομα του όπως κανείς άλλος με την ομάδα κατακτώντας με τον «εξάστερο» τους πέντε εκ των έξι ευρωπαϊκών τίτλων είναι η... αδυναμία του Μπατίστ.
«Ο Ομπράντοβιτς έχει έναν τρόπο σκέψης που δεν έχω ξανασυναντήσει. Είναι ισχυρογνώμων, έχει πολλή θέληση και πιστεύει πολύ σ' αυτό που κάνει. Ακόμα και πριν το Final Four είχαμε δύσκολη αναμέτρηση με την Σιένα στα play offs. Κερδίσαμε το πρώτο παιχνίδι, αλλά χάσαμε το δεύτερο κι έπρεπε να πάμε στην Σιένα και να σπάσουμε την έδρα για να φέρουμε το 5ο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Θυμάμαι τον Ομπράντοβιτς να μπαίνει στο δωμάτιο που βλέπαμε τα βίντεο και είπε σε όλους: 'θα πάμε και θα νικήσουμε και στα δύο παιχνίδια, δεν πρόκειται να το φτάσουμε σε 5ο ματς'. Σ' εκείνο το σημείο το θεώρησα λίγο τρελό αυτό που είπε, αλλά στο τέλος της μέρας αυτό ήταν το δυναμικό σκεπτικό του και αν ως παίκτης δεν συμβάδιζες μ' αυτό ήσουν σίγουρα δύο-τρία βήματα πίσω. Το ρόστερ μας ταίριαζε άψογα και ο Ομπράντοβιτς έχοντας στη διάθεσή του παίκτες επιπέδου εθνικών ομάδων με μεγάλα 'εγώ' κατάφερε να το διαχειριστεί και να μας κρατήσει όλους στην ίδια σελίδα έχοντας τον ίδιο στόχο. Γι' αυτό και είναι ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει. Σε όποια ομάδα έχει πάει έκανε επιτυχία. Αυτή για μένα είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που μπορεί να έχει ένας προπονητής».
Η προσφορά του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου στο «τριφύλλι» για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχαν βλέψεις για την ομάδα. Ήθελαν να κατακτήσει τρόπαια και να διακριθεί στην Ευρώπη. Γι' αυτό δεν δίστασαν να επενδύσουν χρόνο και χρήμα ώστε να δουν αυτό το εγχείρημα να παίρνει «σάρκα και οστά» φέρνοντας τους καλύτερους προπονητές (Ομπράντοβιτς και Ιτούδης) και τους καλύτερους παίκτες.
«Αυτό ήταν το πλάνο του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. Ήταν ιδιοκτήτες με όραμα ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Έτσι κι αλλιώς, όλα τα χρόνια που ήμουν στον Παναθηναϊκό είχαμε εξαιρετικά ρόστερ ικανά να διεκδικήσουν κι άλλους ευρωπαϊκούς τίτλους όμως δεν γινόταν αυτό κάθε χρόνο. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσα να είχα κατακτήσει την Euroleague με την ομάδα τουλάχιστον άλλη μια ή δύο φορές. Όμως αυτό είναι το μπάσκετ. Κάποιες φορές θα πληγωθείς, όμως θα πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να είσαι έτοιμος για την επόμενη χρονιά. Όλοι ήμασταν αφοσιωμένοι σ' αυτό και με το να βλέπουμε την υποστήριξη από τους ιδιοκτήτες της ομάδας, μας έδινε κίνητρο να φτάσουμε πιο μακριά και να το ανταποδώσουμε δίνοντας τα πάντα στο παρκέ φέρνοντας τίτλους και γράφοντας τα ονόματά μας στα βιβλία της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Είχα μια πολύ ξεχωριστή σχέση μαζί τους κι εγώ και όλοι οι παίκτες γιατί κυριαρχούσε το οικογενειακό κλίμα είτε κερδίζαμε είτε χάναμε».
Ο Μπατίστ έζησε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους φίλους των «πράσινων». Οπότε μιλάει για τον Παναθηναϊκό το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι η σπουδαία ιστορία του και το πόσο θα ήθελε να τον δει να επιστρέφει στο υψηλότερο σκαλί που τόσο αξίζει.
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τον Παναθηναϊκό είναι η ιστορία, η παράδοση και οι τίτλοι του. Είναι μια από τις καλύτερες και πιο ιστορικές ομάδες στην Ευρώπη και εύχομαι να επανέλθει η αίγλη του κερδίζοντας τίτλους στο υψηλότερο επίπεδο».
