Πολλοί άνθρωποι ζουν για τον αθλητισμό και αγαπάνε την ομάδα τους, με τρόπο που δύσκολα μπορεί κανείς να τον περιγράψει με λόγια. Κάτι τέτοιο ισχύει για τον Χρήστο Κορομηλά, ο οποίος πριν 15 χρόνια έχασε την όρασή του, όμως πάλεψε και έμεινε χαμογελαστός. Η αγάπη του για τον Ολυμπιακό, κρύβεται πίσω από το χαμόγελο που είχε στο πρόσωπό του κάθε φορά που έλεγε κάτι για τους «ερυθρόλευκους».
Ένας άνθρωπος μαχητής, που προσπαθεί να τα βλέπει όλα από τη θετική τους πλευρά και προσπαθεί να προσφέρει στην κοινωνία αλλά και τον αθλητισμό.
Όλοι έχουν συνδεδεμένο το γήπεδο με την ομάδα τους, αλλά και όλες τις εμπειρίες και στιγμές που έχουν βιώσει σε αυτό. Για τον Χρήστο, το κόκκινο χρώμα είναι αυτό που κυριαρχεί όταν είναι στο Καραϊσκάκη και το ανέφερε με μεγάλη περηφάνια με το που βρεθήκαμε στις εξέδρες του φαληρικού γηπέδου.
«Τα έχω όλα κόκκινα στο μυαλό μου. Μόνο τον Ολυμπιακό σκέφτομαι, τίποτε άλλο. Όπως λέει και το σύνθημα, πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό. Εγώ η ομάδα μου θέλω να είναι καλά και να παίζει μπάλα.
Θέλω να είμαστε καλοί. Δεν με ενδιαφέρει να χάνω. Με ενδιαφέρει να είμαι καταιγιστικός και να προσπαθώ. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα ξεχάσω ποτέ την ομάδα που είχαμε επί Σαλιαρέλη, με τον Μπλαχίν προπονητή. Ήμασταν πολύ καλή ομάδα, παίζαμε πολύ μεγάλη μπάλα.
Μπορεί να μην παίρναμε το πρωτάθλημα, αλλά απολάμβανα το σύνολο του Ολυμπιακού τότε».
-Άρα συνδυάζεις το κόκκινο με τον Ολυμπιακό.
«Πράσινο το γήπεδο και "ερυθρόλευκες" φανέλες μέσα. Όχι παίκτες, η ομάδα. Με τις ριγέ τις φανέλες, τις κλασικές του Ολυμπιακού. Γιατί η φανέλα είναι αυτή που κάνει τη διαφορά, όχι του παίκτη. Το όνομα της ομάδας».
Χαραγμένα παιχνίδια στο μυαλό τους έχουν όλοι όσοι έχουν πάει στο γήπεδο. Τα θυμούνται είτε λόγω ποιότητας, μεγάλου σκορ, κρισιμότητας ή απλά επειδή ήταν το πρώτο τους. Ο Χρήστος, θυμάται πιο έντονα απ' όλα, ένα ματς με τον Ηρακλή και ένα με την ΑΕΚ, το οποίο είχε δώσει και το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό.«Ένα παιχνίδι με τον Ηρακλή ήταν επί Χατζηπαναγή, το οποίο είχε λήξει 4-4 και πολύ έντονα βέβαια θυμάμαι, το 4-3 με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, εκεί που πήραμε το πρωτάθλημα με τον Λεμονή. Ο Τάκης μεγάλος Ολυμπιακός, μας έχει βγάλει από την γκαντεμιά των εκτός έδρας παιχνιδιών στην Ευρώπη.
Τον θυμάμαι και σαν παίκτη. Δεν ήταν τεράστιο όνομα, αλλά ήταν πολύ καλός, αλλά και εξαιρετικό παιδί. Δεν μπορώ να πω δηλαδή κακιά κουβέντα για αυτόν, όπως για παράδειγμα δεν μπορώ να πω για τον Ρότσα. Τον οποίο τον έχω δει σε πάρα πολλά παιχνίδια».
Θαυμάζει και τους αντίπαλους παίκτες, μιας και όπως είπε, η αγάπη του για τον Ολυμπιακό είναι μεγάλη, αλλά ζει και για τον αθλητισμό. Ένας θρύλος της ΑΕΚ όμως, είναι αυτός που ήθελε να δει σε μικρότερη ηλικία να φοράει την «ερυθρόλευκη» φανέλα.
«Εύκολη απάντηση, τον Θωμά Μαύρο. Μεγάλος παίκτης, ο mr. goal. Ξέρεις, συνήθως ο ποδοσφαιριστής που θέλεις, είναι και αυτός που "γράφει" τα γκολ. Πως λες τώρα Ελ Αραμπί; Και να μην βάλει γκολ σε ένα ματς σου έχει δώσει τόση χαρά και τόσες ξεχωριστές στιγμές, που τον έχεις ταυτισμένο με το γκολ».
Ένας άνθρωπος με οπτική αναπηρία, μπορεί και αντιλαμβάνεται το παιχνίδι περισσότερο από κάποιον που φοράει «οπαδικά γυαλιά».
Η επόμενη απάντηση του, ήταν αυτή που έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και με έκανε να το σκεφτώ. Στην ερώτηση ποιον παίκτη έχει ξεχωρίσει από τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια, απάντησε κάποιον που κάνει κρυφή δουλειά μέσα στο γήπεδο. Και όμως ο Χρήστος, απ' αυτά που ακούει, αντιλαμβάνεται πολλά.
«Ο Εμβιλά μου αρέσει πάρα πολύ. Έχει ψυχή, παλεύει, τα δίνει όλα την ώρα του αγώνα. Και ο Φορτούνης μου αρέσει και ο Χάμες, αλλά προτιμάω τον Εμβιλά. Απ' ότι μαθαίνω, και αυτός ο Μπακαμπού πρέπει να είναι πολύ καλός παίκτης (γέλια)».
Μετά από 15 χρόνια, ξαναείδα παιχνίδι του Ολυμπιακού
Εμπειρία ζωής το παιχνίδι με τον Άρη. Η σπουδαία κίνηση που έκανε το Πάντειο Πανεπιστήμιο μαζί με την ΠΑΕ Ολυμπιακός, έδωσε την ευκαιρία σε ανθρώπους που έχουν χάσει την όρασή τους, να βρίσκονται στο γήπεδο και με ειδικά ακουστικά να ακούνε τι γίνεται σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Ο Χρήστος γεμάτος περηφάνια, περιέγραψε τα όσα έζησε σε εκείνο το ματς, τονίζοντας ότι είδε παιχνίδι της ομάδας του μετά από 15 χρόνια.
«Μετά από 15 χρόνια, ξαναείδα παιχνίδι του Ολυμπιακού. Το ξαναείδα κυριολεκτικά. Έζησα το παιχνίδι. Αγχώθηκα, στενοχωρήθηκα, φούσκωσα, ξεφούσκωσα. Ότι θα πάθαινα αν είχα την όρασή μου το ίδιο έγινε τώρα. Φοβερή πρωτοβουλία, να είναι καλά ο Ολυμπιακός που τα προσπάθησε όλα για να γίνει κάτι τέτοιο, ευχαριστώ το Πάντειο Πανεπιστήμιο φυσικά και όλους όσους συνέφεραν για να γίνει αυτό».
-Αν δει κανείς τις φωτογραφίες σου στο ματς με τον Άρη, θα καταλάβει πόσο έντονα έζησες το ματς. Πως μπορείς να περιγράψεις τα όποια συναισθήματα, σε έναν άνθρωπο που μπορεί να έχει την ίδια πάθηση με σένα ή έστω σε έναν που σε βλέπει να ζεις τόσο έντονα το ματς;
«Αυτό που έζησα δεν περιγράφεται. Αφού ήρθε 2-2 το ματς και δεν στενοχωρήθηκα με το αποτέλεσμα. Άλλες φορές θα ήμουν σκασμένος και έτοιμος να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ήταν τέτοια η χαρά μου που έζησα το παιχνίδι. Είναι φοβερή αυτή η αίσθηση. Νόμιζα ότι δεν θα το ξαναζούσα ποτέ.
Μας είχε καλέσει ο Ολυμπιακός και ο Νίκος Γαβαλάς στις 17 Οκτωβρίου για το ματς με τον ΠΑΟΚ, γιατί στις 15 ήταν η παγκόσμια μέρα λευκού μπαστουνιού. Μας είχαν καλέσει πέντε τυφλούς με τους συνοδούς μας. Εκεί όμως είχαμε ακουστικά και ακούγαμε τη μετάδοση από την COSMOTE, την ίδια ώρα μες στο γήπεδο. Πολύ ωραία εμπειρία.
Αλλά μετά που τελείωσε, ήθελε κι άλλα πράγματα. Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, ακούω ραδιόφωνο μόνο. Αυτός που μεταδίδει στην τηλεόραση, μεταδίδει για όσους βλέπουνε, γιατί δεν σου οριοθετεί χώρους και περιοχές και πολλές φορές κινήσεις, γιατί τα βλέπεις όλα».
Τα τελευταία χρόνια συχνάζεις στο γήπεδο;
«Φέτος μόνο. Το θέλα όμως. Βέβαια το πρώτο μου ματς μετά από πολλά χρόνια, ήταν με την Αντβέρπ και αυτό που με «τρέλανε» ήταν ο ήχος του γηπέδου. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει όταν βάζεις γκολ.
Το πως βράζει ο τόπος. Κατάλαβα και τι σημαίνει να βάζεις γκολ και να στο ακυρώνουνε (γέλια) γιατί εκεί που ήρθε όλη η ενέργεια πάνω ξαφνικά καταλάγιασε. Ήταν πολύ ωραίο και βάλαμε ένα γκολ στο τέλος, το οποίο ενώ ήμασταν αγχωμένοι μας ξεάγχωσε και φύγαμε από το γήπεδο χαμογελαστοί».
Μπορεί να μην ερχότανε στο γήπεδο τα προηγούμενα χρόνια, όμως δεν έχανε τα ματς του Ολυμπιακού, μιας και τα άκουγε από το σπίτι του. Πλέον αυτό, για τα εντός έδρας παιχνίδια τουλάχιστον, θα είναι ανάμνηση, μιας και όπως είπε ο Χρήστος Κορομηλάς, χάρις στη δουλειά που έκανε το Πάντειο Πανεπιστήμιο, μπορεί πλέον να καταλαβαίνει τι γίνεται σε όλη τη διάρκεια του ματς, χωρίς διακοπές.
«Ήμουν στο κρεβάτι ξαπλωμένος, κλειδωμένος στο δωμάτιο και δεν άφηνα ούτε τη γυναίκα μου να μπει. Της έχω πει όταν παίζει ο Ολυμπιακός να μην μιλάει και να μην γκρινιάζει (γέλια). Το χω για γρουσουζιά. Στο ραδιόφωνο όμως υπάρχει ένα θέμα. Εγώ θέλω να ακούω την ομάδα μου. Μου αρέσει η μπάλα, αλλά θέλω να ακούω μόνο για τη δικιά μου ομάδα όταν παίζει και να μην πηγαίνει η μετάδοση σε άλλα γήπεδα.
Κάτι τέτοιο το καταφέραμε με το Πάντειο πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό που έζησα στο ματς με τον Άρη. Ειλικρινά δεν μπορώ. Είναι κάτι πρωτόγνωρο. Εμένα μου έδωσε τόσο μεγάλη χαρά σαν να μην μου λείπει η όρασή μου. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω. Έχω μάθει να ζω χωρίς την όρασή μου, δεν πάει να πει όμως ότι δεν τη θέλω. Ήταν όμως, σαν να μην μου λείπει. Ήμουν στο Καραϊσκάκη μου, άκουγα τους σύγγαυρους μου να φωνάζουνε και καταλάβαινα το παιχνίδι».
-Μόνο και μόνο να δει κανείς το χαμόγελο που έχεις τώρα που περιγράφεις το ματς με τον Άρη, θα καταλάβει πολλά.
«Ήταν μοναδική εμπειρία. Τα παιχνίδια του Ολυμπιακού πλέον θα μεταδίδονται έτσι (τα εντός έδρας). Και επειδή ο Ολυμπιακός είναι τεράστιος αλλά και ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος στον κόσμο πιστεύω ότι θα γίνει σε όλα του τα ματς».
Θα πρότεινες σε έναν άνθρωπο που έχει οπτική αναπηρία να ζήσει αυτή την εμπειρία στο γήπεδο;
«Ναι βέβαια. Ήδη με ρωτάνε για αυτό. Και πολλοί φίλοι μου τυφλοί που δεν είναι Ολυμπιακοί, έχουν σκάσει από τη ζήλια τους. Εγώ τους λέω να πάρουν τηλέφωνο στις ομάδες τους. Πιέστε τες τώρα που έγινε».
Λάθη θα κάνουμε πάντα στη ζωή μας όταν κάνουμε πράγματα. Λάθη δεν κάνουμε μόνο όταν δεν κάνουμε τίποτα και όταν είμαστε νεκροί.
Ο Χρήστος με τις εμπειρίες και όσα έχει ζήσει, προσπαθεί να βοηθήσει και κοινωνικά. Αυτός είναι και ο λόγος που πέρα από τη μεγάλη του αγάπη για τον Ολυμπιακό, έχει και για τα μικρά παιδιά, στα οποία μιλάει συχνά στα σχολεία και προσπαθεί να τους περάσει σημαντικά μηνύματα για τη ζωή.
«Οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου είναι όταν μιλάω με τα παιδιά. Όταν μπορώ να τους μεταδώσω την εμπειρία μου και τη ψυχή μου.
Θέλω τα παιδιά να μάθουν από μένα ότι ο αθλητισμός και η ζωή είναι το ίδιο πράγμα. Τίποτα δεν το κερδίζεις αν δεν ξεκινήσεις τον αγώνα, άμα κάθεσαι το κοιτάς αυτό που θες ή βαριέσαι. Βέβαια, ότι θα ξεκινήσεις έναν αγώνα, δεν σημαίνει ότι θα κερδίσεις πάντα. Θα χάσεις πολλές φορές.
Τα περισσότερα όμως τα μαθαίνεις από τις ήττες, τις αποτυχίες και τιςατυχίες σου. Εκεί είναι να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, να το πάρεις καλά και να τολμάς. Να μην σε ενδιαφέρει αν θα κάνεις λάθος. Λάθη θα κάνουμε πάντα στη ζωή μας όταν κάνουμε πράγματα. Λάθη δεν κάνουμε μόνο όταν δεν κάνουμε τίποτα και όταν είμαστε νεκροί. Το θέμα είναι να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά ας κάνουμε, θα μάθουμε και απ' αυτά».
-Αυτό θα μπορούσες να το συνδυάσεις κάπως και να στείλεις κάποιο μήνυμα κατά της οπαδικής βίας; Ότι ο κόσμος πρέπει να ασχολείται με την ομάδα του και καθαρά το αγωνιστικό κομμάτι και ότι γίνεται μένει εντός γηπέδου. Από κει και πέρα είμαστε όλοι φίλοι
«Αυτό που γίνεται αυτές τις εποχές στην πατρίδα μας, δεν είναι θέμα ομάδων. Κάποτε μαζευόμασταν στην Αγία Παρασκευή (εκεί που έχω μεγαλώσει) Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες και πηγαίναμε στο Ολυμπιακό Στάδιο να δούμε παιχνίδια.
Εγώ πήγαινα και έβλεπα παιχνίδια του Παναθηναϊκού όταν είχε τον Σόουζα, επειδή μου άρεσε πολύ σαν παίκτης. Αυτοί που κάνουν τις ζημιές και τις άσχημες πράξεις, δεν είναι Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί ή κάποια άλλη ομάδα. Είναι φαινόμενα κοινωνικά. Απλά να φέρουν την καταστροφή θέλουν.
Στο γήπεδο αυτό που με τρελαίνει, που δεν το βλέπω αλλά το ακούω (μου το λένε τα παιδιά της Παντείου), βλέπεις την ομάδα παλεύει και κάνει τα πάντα για τη νίκη. Εκεί πετάνε τα καπνογόνα. Αφού θα διακοπεί το παιχνίδι, δεν συμφέρει τον σύλλογο. Εκεί φαίνεται ότι δεν αγαπάς την ομάδα. Το δικό σου θέλεις να κάνεις.
Άμα κάνεις κάτι κακό για την ομάδα σου, φαίνεται ότι δεν τη σκέφτεσαι και δεν την αγαπάς. Και αυτό είναι φαινόμενο της κοινωνίας. Δεν υπάρχει εν συναίσθηση. Δεν σκεφτόμαστε τον άλλον. Δεν βάζουμε τον εαυτό μας ποτέ στη θέση του άλλου, αλλά απαιτούμε να βάζουν τον εαυτό τους στη δική μας θέση».
Το κοινωνικό παράδειγμα και ο τρόπος που πρέπει να βοηθάμε
«Πολλές φορές στο μετρό τσακώνομαι με ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία, γιατί βλέπω ότι σχολιάζουν άσχημα τα παιδιά, επειδή μιλάνε δυνατά. Στο τέλος σχολιάζουν που θα πάμε με αυτή τη γενιά και δεν κρατιέμαι και σχολιάζω "είδα που πήγαμε και με μας".
Είμαι 60 χρονών, δεν με θεωρώ μεγάλο, γιατί δεν με βλέπω κι όλας (γέλιας) αλλά ξέρω ότι τα παιδιά, ποτέ δεν κάνουν αυτό που τους λες. Τα παιδιά κάνουν, αυτό που βλέπουν εσένα να κάνεις. Δίδαξε τα λοιπόν, αυτό που θέλεις και μην τους το λες. Το παιδί θέλει να κάνει ότι κάνει ένας μεγάλος».
-Κοινωνικά αντιμετωπίζεις κάποιες συγκεκριμένες δυσκολίες;
«Κοίταξε κάτι. Θα ξεκινήσω με ερώτηση. Με ρώτησες αν αντιμετωπίζω δυσκολίες. Εσύ δεν αντιμετωπίζεις δυσκολίες; Δυσκολίες πάντα υπάρχουν, απλά όταν τις έχουμε μπροστά μας, πρέπει να προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε ή να τις παραμελήσουμε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που όταν έχω κάτι δύσκολο μπροστά μου θα κάνω πίσω.
Θα προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω. Με ενδιαφέρει ότι ο κόσμος είναι καλός, ασχέτως του τι λένε. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του και τις στενοχώριες του, αλλά Παναγιώτη, αν κάτσω στον δρόμο 6-7 δευτερόλεπτα στον δρόμο ακίνητος, θα έρθουν 3-4 άτομα να με ρωτήσουν αν θέλω κάτι. Πάντα οι άνθρωποι έρχονται και βοηθάνε».
«Πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους»
«Θέλω να πω κάτι στους ανθρώπους που έχουν προβλήματα αναπηρίας. Στους ανθρώπους πρέπει να μιλάμε. Πρέπει να τους λέμε τι θέλουμε. Δεν μπορούν όλοι να ξέρουνε τι ανάγκες έχουμε εμείς και τι θέλουμε ακριβώς εκείνη τι στιγμή.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πολλές φορές, μπαίνω στο μετρό με φίλο μου τυφλό και μας λένε ελάτε να κάτσετε έχει θέση. Ο φίλος μου μου λέει να φύγουμε γιατί είναι κοροϊδία. Ο άνθρωπος, δεν μπορεί να καταλάβει ότι λέγοντας σε έναν τυφλό έλα να κάτσεις, ο τυφλός δεν καταλαβαίνει κάτι άλλο εκτός από τη φωνή.
Εκεί λοιπόν, εγώ πολύ απλά πηγαίνω προς τη φωνή και λέω "σας ευχαριστούμε πολύ, για να με βοηθήσετε μπορείτε να μου βάλετε τη παλάμη μου στην πλάτη της καρέκλας;". Όταν το κάνει αυτό, ξέρω ακριβώς που να κάτσω. Ο άλλος ο άνθρωπος όμως που να το γνωρίζει; Αν δεν έχει αυτός πρόβλημα ή κάποιος δικό του; Για αυτό τον λόγο μιλάμε, για να το μάθει όλος ο κόσμος. Όλοι πρέπει να είμαστε μαζί μέσα στην ίδια κοινωνία».
Ο Χρήστος από τότε που έχασε την όραση του, δεν τα παράτησε. Πάλεψε και ασχολήθηκε και πάλι με τον αθλητισμό. Αυτή είναι η ζωή του και έχει καταφέρει πολλά, έχοντας διακρίσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.
«Εγώ από τότε που έχασα την όρασή μου, μετά από 2.5 χρόνια άρχισα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Άρχισα να κολυμπά ξανά. Είμαι πολλά χρόνια πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία μου και στα 50 και 100 μ. ελεύθερο, στα 100 πρόσθιο, στα 400 ελεύθερο (έχω και το πανελλήνιο ρεκόρ) και τελευταία είμαι στα 100 πεταλούδα.
Έχω κάνει και πολλούς ημιμαραθωνίους, αλλά και την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου, ενώ κάνω και τρίαθλα (2 χιλιόμετρα κολύμπι, 90 χιλιόμετρα ποδήλατο και 21 χιλιόμετρα τρέξιμο). Στην Ελλάδα είμαι ο μοναδικός τυφλός που το έχει κάνει και πιστεύω και στην Ευρώπη.
Επίσης, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ocean man, στα 5 χιλιόμετρα ανοιχτής θαλάσσης, στην κατηγορία μου που λέγεται Inspiration, είμαι τα τέσσερα τελευταία χρόνια πρωταθλητής. Ζω για τον αθλητισμό».
«Όταν κάποιος είναι μπροστά μας, εμείς προσπαθούμε να τον περάσουμε, όχι να τον γκρεμίσουμε»
«Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον κόσμο για το τι είναι αθλητισμός. Όπως σας είπα η κατηγορία μου λέγεται Inspiration. Κολυμπάμε όλοι μαζί οι ανάπηροι. Δεν έχει τυφλός, ακρωτηριασμένος ή οτιδήποτε. Μπαίνουμε μέσα και κολυμπάμε. Δεν έχει σημασία ποιος έχει πλεονέκτημα.
Εσείς μπορεί να λέτε ότι δεν έχω πρόβλημα αρτιμέλειας, αλλά σας πληροφορώ ότι ένας άνθρωπος με ακρωτηριασμένα πόδια, μπορεί εύκολα να κολυμπάει πιο γρήγορα από μένα, γιατί δεν καταβάλει τη δύναμη του να έχει τα πόδια του στο νερό.
Στο Κανκούν το 2019 στο Μεξικό, επειδή είχε μεγάλο συναγωνισμό, περίπου 25 άτομα, είχε πολλούς με κινητικά προβλήματα. Μου λέει ο προπονητής μου, ο Γιώργος Γκούντας, τον οποίο ευγνωμονώ γιατί είναι ο άνθρωπος που με έμαθε να κολυμπάω στη θάλασσα, να τρέχω στον δρόμο και να κάνω ποδήλατο. Άνθρωπος πολύ ανταγωνιστικός, δεν ήθελε να χάνει ποτέ. Στη θάλασσα για να κολυμπήσουμε, ξεκινάμε από την παραλία. Τρέχουμε, βουτάμε, κολυμπάμε, βγαίνουμε και μετά τρέχουμε πάλι.
Μου λέει εκεί: "Όταν γυρίσουμε, αν είναι κοντά μας κάποιος με κινητικό, δεν τρέχουμε, τον παίρνουμε αγκαλιά και πάμε να τερματίσουμε αγκαλιασμένοι".
Αυτό το λέω, συγκινούμαι και δακρύζω. Για μένα είναι ότι θέλω να διδάξω στα παιδιά. Ότι ο αθλητισμός έχει άμυλα, έχει υγεία. Να έχουμε έναν κανόνα. Ότι όταν κάποιος είναι μπροστά μας, εμείς προσπαθούμε να τον περάσουμε, όχι να τον γκρεμίσουμε».
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, ο Χρήστος θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στον κόσμο. Εκείνος τονίζει το πόσο αγαπάει την ομάδα του, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλο. Αυτό είναι σίγουρα κάτι που πρέπει όλοι να το καταλάβουν.
«Η κόκκινη φανέλα με κάνει να χαμογελάω. Ακόμα και εγώ που δεν τη βλέπω. Εγώ την ομάδα μου την αγαπάω στα δύσκολά της, όταν με έχει ανάγκη. Όχι όταν μου τα δίνει όλα, είμαι χαρούμενος και μπορώ να πειράξω τους φίλους μου.
Όταν η ομάδα μου έχει κάποιο θέμα και κάποιο πρόβλημα, εκεί θα είμαι πιο κοντά της. Η ψυχή μου θα είναι όλη ακουμπημένη πάνω της.
Απλά να τονίσω ότι δεν πρέπει να πειράζουμε άλλους ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλες ομάδες. Και ο φίλος του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Άρη, του ΠΑΟΚ, όλοι στην ίδια κοινωνία ζούμε. Ας βλέπουμε το άθλημα, ας βλέπουμε τη χαρά του θεάματος».
www.bnsports.gr
