Από τον Ατρόμητο στην Ίντερ και στο όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Το BN Sports μίλησε με τον νεαρό Χρήστο Αλεξίου και σας παρουσιάζει την καθημερινότητά του στο Μιλάνο και όχι μόνο. Οι συμβουλές του Ζανέτι, οι εικόνες από Λαουτάρο Μαρτίνες και Έντιν Τζέκο και το αίσθημα περηφάνειας με την ταλαντούχα, γαλανόλευκη U-19. Ο υψηλόσωμος σέντερ μπακ συστήνεται.
Συνέντευξη στο Μάνο Φυρογένη
Εννιάμιση μήνες. Τόσο χρειάστηκαν οι άνθρωποι της Ίντερ για να πειστούν να αγοράσουν έναν 17χρονο Έλληνα στόπερ και να συμφωνήσουν με το scouting report τους για τον Χρήστο Αλεξίου. Οι «νερατζούρι» αποζημίωσαν τον Ατρόμητο ακόμα και για το διάστημα που τον… δανείστηκαν από την Κ-19 των Περιστεριωτών ενώ, αν και εφόσον ο νεαρός σέντερ μπακ πιάσει κάποια μπόνους και κάνει μερικές συμμετοχές με την πρώτη ομάδα, τότε το ποσό που θα καρπωθούν στο Περιστέρι θα έχει 7 ψηφία.
Από το καλοκαίρι του 2022 λοιπόν, ο Χρήστος Αλεξίου ανήκει εξ’ ολοκλήρου στον οργανισμό της Ίντερ. Μιας ομάδας που οι Έλληνες του παρελθόντος έχουν γράψει τη δική τους ιστορία εκεί. Έχει συχνή επαφή με τον σπουδαίο Χαβιέρ Ζανέτι, κάνει κολλητή παρέα με τον έτερο συμπατριώτη μας στους «νερατζούρι», Νίκο Μπότη, και αισίως ανέβηκε και… ηλικιακή κλίμακα, αγωνιζόμενος με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας, στην λεγόμενη Primavera. Ένα μόλις «σκαλί» πριν την πρώτη ομάδα.
Το BN Sports επικοινώνησε με τον νεαρό αθλητή για τα… έργα και τις ημέρες του στο Μιλάνο. Για τη ζωή του πριν την Ίντερ, τον Ατρόμητο, την Εθνική ομάδα Νέων, τον Σκρίνιαρ και την προοπτική της Ιταλίας. Απάντησε στο δίλημμα Τζέκο ή Λαουτάρο κι’ όλα όσα βιώνει τους τελευταίους 16 μήνες. Ο φέρελπις Χρήστος Αλεξίου λοιπόν, ένα από τα μεγάλα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στο… πιάτο σας.
Μπορεί να ακούγεται κλισέ ενίοτε, αλλά κάποια πράγματα φαίνονται από… κούνια. Και η αγάπη/κλίση του Χρήστου προς τη «στρογγυλή θεά» ήρθε πολύ νωρίς. «Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια, χαρούμενα. Έντονες, ευχάριστες αναμνήσεις. Θυμάμαι ότι ήμουν συνεχώς με μία μπάλα στα πόδια και έπαιζα με τον αδερφό μου. Και στην ηλικία των 4 ετών και μετά από μεγάλη πίεση δική μου, με έγραψαν οι γονείς μου στην κοντινή ακαδημία του Απόλλωνα».
Απ’ ότι θυμάται βέβαια και σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά σε εκείνη την ηλικία, δεν μεγάλωσε με κάποιο είδωλο. Ήθελε απλά να παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Σα 13 του ωστόσο ήρθε το σημείο καμπής.
«Μεγαλώνοντας και καταλήγοντας στη θέση του σέντερ μπακ, άρχιζα να ξεχωρίζω κάποιους για τα χαρακτηριστικά τους. Στα 13 πια, όταν και πήγα στον Ατρόμητο κατάλαβα ότι ίσως το ποδόσφαιρο για μένα, μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του παιχνιδιού και μόνο και να έχει και κάποια επαγγελματική διέξοδο».
Μία μέτρια χρονιά στον Απόλλωνα ήταν αρκετή για να προκύψει ο Ατρόμητος και όλα να πάρουν το… δρόμο τους. «Από την αρχή έπαιζα με τα μεγαλύτερα παιδιά. Είχα πολύ όρεξη να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω, ήμουν παθιασμένους και στις προπονήσεις. Δεν είχα άγχος όμως, δεν φοβόμουν. Πίστευα σε μένα και στις δυνατότητές μου».
Ήταν καλοκαίρι του 2021 και λίγο μετά την προετοιμασία με την Κ-19 του Ατρομήτου στο Ελατοχώρι, έμαθε την πρόταση από Μιλάνο μεριά. «Αυτό που σκεφτόμουν μέχρι τότε ήταν η Super League και η πρώτη ομάδα. Το ήθελα πολύ. Όταν βέβαια σου λέει κάποιος για την Ίντερ, αλλάζει το πράγμα. Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια αυτό που ένιωσα. Τεράστια χαρά και ανυπομονησία για αυτά που θα συναντούσα εδώ. Σκεφτόμουν τα πάντα. Ήθελα πολύ να το ζήσω. Δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι».
Κι’ όλο αυτό, ενώ λίγους μήνες πριν και κατά τη διάρκεια της πρώτης «καραντίνας», έκανε προπονήσεις με τον πατέρα του και τον αδερφό του. «Δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Ήταν δύσκολα τα πράγματα λόγω lockdown. Ο πατέρας μου γνωρίζει από το άθλημα, ο αδερφός μου είναι και εκείνος στις ακαδημίες του Ατρομήτου οπότε πορευτήκαμε έτσι. Ήθελα και έπρεπε να δουλέψω και να συνεχίσω την προσπάθεια».
Στην πρόταση δανεισμού, αρχικώς, των «νερατζούρι», οι άνθρωποι της ομάδας των δυτικών προαστίων ήταν θετικοί. «Με ενθάρρυναν, με ‘’έσπρωχναν’’ με λίγα λόγια να απαντήσω θετικά θεωρώντας πως θα ήταν μία σπουδαία εμπειρία για εμένα και τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως για αυτό».
Ποια ήταν όμως τα συναισθήματά του την ημέρα εκείνη, πριν αποβιβαστεί στο αεροδρόμιο στο Μιλάνο; «Ήμουν με τους γονείς μου και το μάνατζερ μου. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι το πως θα μοιάζουν όλα αυτά από κοντά. Πως θα είναι οι εγκαταστάσεις. Με είχε πιάσει μια ευχάριστη περιέργεια. Το ονειρευόμουν από μικρό παιδί».
Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια, με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας να μην αποτελεί εξαίρεση. «Τους πρώτους δυο μήνες ήταν λίγο ζόρικα. Δεν ήξερα τη γλώσσα και ήταν κάπως δύσκολα. Στην πορεία την έμαθα όμως και με βοήθησαν τόσο οι συμπαίκτες μου όσο και οι άνθρωποι της ομάδας και εν τέλει προσαρμόστηκα κάπως γρήγορα. Άργησα βέβαια λίγο να παίξω, λόγω κάποιου γραφειοκρατικού προβλήματος αλλά όλα καλά».
Ως προς τη ζωή του εκεί, ανέφερε ότι: «Όσοι δεν είμαστε ντόπιοι μένουμε στους ξενώνες. Είτε ανά δύο άτομα είτε ανά τρία. Το κλίμα είναι πολύ καλό. Υπάρχει ισότητα ανεξαρτήτως εθνικότητας, μας έχουν υποδεχθεί όλους το ίδιο. Υπάρχει αγάπη, στοργή. Το προπονητικό κέντρο είναι τεράστιο, πολύ όμορφο. Όπως αυτά που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και το θαύμαζα πριν έρθω».
Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη καθώς θέλουν να δουν με τα μάτια τους, ό,τι ξεχώρισε ο σκάουτερ. Και φυσικά και ο ίδιος ο Χρήστος ήθελε να δείξει ότι δεν έκαναν λάθος που επένδυσαν σε εκείνον. «Ο σκοπός μου ήταν από την αρχή να τους πείσω να με κρατήσουν. Να μην τελειώσει η συνεργασία μας με το τέλος του δανεισμού. Αλλά δεν ένιωθα και πίεση. ‘Έπαιζα αυτό που ήξερα, όπως το ήξερα και τους έκανε».
Ο υψηλόσωμος αριστεροπόδαρος σέντερ μπακ βιώνει τη δεύτερή του χρονιά στην Ιταλία και ήδη βλέπει αλλαγές σε εκείνον. «Έχω ωριμάσει περισσότερο. Έχω προσθέσει πράγματα στο παιχνίδι μου, κυρίως τακτικά και αυτό με βοηθάει αρκετά. Ως γνωστόν το ιταλικό ποδόσφαιρο αποτελεί την… Μέκκα της τακτικής και είναι πολύ σημαντικό που λαμβάνω τέτοιες βάσεις».
Ηλικιακά, ο Χρήστος Αλεξίου ανήκει ακόμα στην Κ-18. Ωστόσο το τελευταίο διάστημα και αφού δεν… έβγαινε από την εντεκάδα, ανέβηκε σκαλοπάτι, όντας πλέον στην Primavera. «Οι άνθρωποι της αντρικής παρακολουθούν στενά την καθημερινότητά μας στην Κ-19. Ουσιαστικά είναι ο προθάλαμος για την πρώτη ομάδα. Η σχέση είναι πολύ κοντινή. Μας βλέπουν όλους».
Εκεί υπάρχει και άλλος ένας συμπατριώτης μας, ο Νίκος ο Μπότης, ο οποίος έχει πάρει και την αίγλη από Champions League (έχει καθίσει στον πάγκο σε αγώνα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης). «Έχουμε πολύ καλή σχέση. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι. ‘’Δέσαμε’’ από την πρώτη μέρα αν και δεν γνωριζόμασταν. Είναι ένας πολύ ικανός και φέρελπις γκολκίπερ».
Έλληνες στο ιταλικό ποδόσφαιρο άλλωστε δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, κάθε άλλο. Και η παρακαταθήκη που έχουν αφήσει δίνει κίνητρο σε νέα παιδία όπως ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας. «Μας έχουν σε εκτίμηση. Υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που έχουν αγωνιστεί με επιτυχία στο Campionato και μέχρι σήμερα το κάνουν. Είναι ένα κίνητρο για μένα να συνεχίσω να παλεύω και να προσπαθώ και γιατί όχι να μείνω χρόνια στην Ιταλία».
Ιστορικό… γαλανόλευκης σημαίας όμως υπάρχει και στην ίδια την Ίντερ με τους Καραγκούνη, Γεωργάτο, Χούτο και άλλους. «Ενίοτε μιλούν για εκείνους. Όχι συνεχώς αλλά ανά διαστήματα υπάρχουν άνθρωποι του οργανισμού που τους έχουν ζήσει και θυμούνται τις μέρες τους στο Μιλάνο. Όλοι έχουν να λένε για τον επαγγελματισμό τους».
Και παρότι δεν ανήκει στην αντρική ομάδα, έχει πάρει… άρωμα από τους μεγάλους, προπονούμενος δίπλα στους «αστέρες» που έβλεπε πριν λίγα χρόνια στην τηλεόραση. «Φοβερή εμπειρία. Δεν συγκρίνεται. Μιλάμε για άλλο επίπεδο. Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα προπονηθεί μαζί τους», αναφέρει με έναν έκδηλο ενθουσιασμό στη φωνή του. Και συνεχίζει: «Όλα αυτά που σκεφτόμουν πριν πάω, έγιναν πράξη. Ήμουν συμπαίκτης με Τζέκο και Λαουτάρο. Ήταν τρομερή εμπειρία».
Στο ερώτημα Βόσνιος ή Αργεντινός, ακολούθησε την… διπλωματική οδό. «Και οι δύο είναι εξαιρετικοί παίκτες, δύσκολοι να τους μαρκάρεις. Έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά.» Ενώ μιλώντας για τον παίκτη που θα ήθελε να… μοιάσει από τους αμυντικούς των «νερατζούρι» κατονόμασε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Με τον Σκρίνιαρ. Είναι πολύ δυναμικός και αυτό το χαρακτηριστικό μου αρέσει. Χωρίς βέβαια να στερείται αμυντικών προδιαγραφών υψηλού επιπέδου. Δεν φοβάται να πάει στη μπάλα. Είναι δυνατός. Μου αρέσει».
Με τον Ιντζάγκι δεν έχει μέχρι τώρα κάποια προσωπική επαφή σε αντίθεση με τον «θρύλο» της Ίντερ, Χαβιέ Ζανέτι. «Είναι φοβερός τύπος. Εντάξει δεν είμαι κάποιος εγώ για να μιλήσω αγωνιστικά για εκείνον. Αλλά και σαν άνθρωπος είναι πολύ καλός. Έχουμε μιλήσει αρκετές φορές. Μας έχει βοηθήσει αρκετά, μας έχει δώσει συμβουλές. Μας εξηγεί συνεχώς πως λειτουργεί ο οργανισμός».
Κλείνοντας, η συζήτηση οδηγήθηκε στην Εθνική ομάδα, εκεί όπου ο Χρήστος Αλεξίου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της U-19. «Υπάρχει πολύ ταλέντο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το βλέπω από τα παιδιά που είμαστε συμπαίκτες. Κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να σταθούν και σε μεγάλα κλαμπ της Ιταλίας. Βέβαια αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Θέλει και προσπάθεια, καθημερινή δουλειά. Έρχονται αρκετά νέα παιδιά με ποιότητα που θα μπορέσουν σε κάποια χρόνια από τώρα να αντικαταστήσουν επάξια εκείνους που φορούν τώρα το εθνόσημο σε επίπεδο αντρικής ομάδας».
Μία Εθνική Νέων που βρίσκεται στην Elite Round. «Παίξαμε τα προκριματικά τον Σεπτέμβρη και περάσαμε πρώτοι στον όμιλό μας. Και τώρα συνεχίζουμε τον Μάρτιο. Κληρωθήκαμε με Ιρλανδία, Εσθονία και Σλοβακία. Είναι ουσιαστικά το σκαλοπάτι πριν τα τελικά του Euro».
Η Εθνική Νέων είναι μία ταλαντούχα ομάδα, όχι μόνο στην θεωρία αλλά και στην πράξη. Και το απέδειξε κερδίζοντας το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Γαλλία. Και μάλιστα με γκολ του Χρήστου. «Ήταν φοβερό το συναίσθημα γιατί εκείνη η νίκη μας έδωσε την πρωτιά και συνοδεύτηκε και με δικό μου γκολ. Θέλαμε από την αρχή να κερδίσουμε. Πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε στα τελικά. Έχουμε τις δυνατότητες».
Το συναίσθημα του να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο και να εκπροσωπείς τη χώρα σου, δεν αλλάζει ανεξαρτήτως ηλικιακού γκρουπ. «Είναι τιμή και περηφάνεια για εμένα να είμαι διεθνής και να φορώ τη γαλανόλευκη φανέλα. Δειλά δειλά σκέφτομαι τον εαυτό μου και στην αντρική ομάδα, μελλοντικά. Είναι ένα όνειρο για όλους το οποίο θέλω να εκπληρώσω».
Μάλιστα, ο σέντερ μπακ της Ίντερ είναι δίδυμο στην Εθνική με τον έτερο Ιταλοθρεμμένο κεντρικό αμυντικό, τον Δημήτρη Κεραμίτση που ανήκει στη Ρόμα, και οσονούπω θα παίξουν και αντίπαλοι. «Είμαστε συμπαίκτες ναι. Έχουμε πολύ καλή συνεργασία. Είμαστε φίλοι πρώτα απ’ όλα. Ανταλλάσσουμε ιδέες γύρω από το ποδόσφαιρο και εμπειρίες από τους συλλόγους μας. Γνωριζόμαστε καλά. Και αγωνιστικά ‘’αλληλοσυμπληρωνόμαστε’’. Θεωρώ πως είμαστε καλή δυάδα».
Η όμορφη συζήτησή μας, ολοκληρώθηκε με Μουντιάλ μιας και η κουβέντα μας έγινε κατά τη διάρκεια αυτού. «Εδώ στην Ιταλία είχαν στενοχωρηθεί που δεν βρίσκονταν στο Κατάρ, ξεκάθαρα. Αλλά δεν… σνόμπαραν και τη διοργάνωση, παρακολουθούσαν. Προσωπικά πιστεύω ότι η Γαλλία θα είναι η νικήτρια».
Και η αλήθεια είναι ότι ο Χρήστος Αλεξίου έφτασε μία απόκρουση του Μαρτίνες στο 120+’, και μια διαδικασία «ρώσικης» ρουλέτας φυσικά… μακριά από το να βγει αληθινός.
