Ο Γιάννης Διακογιάννης, ο άνθρωπος που έβαλε τον αθλητισμό μέσα σε όλα τα ελληνικά σπίτια μέσω της φωνής του και της παρουσίας του στην κρατική τηλεόραση για τρεις και πλέον δεκαετίες, δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Περίπου ενάμιση χρόνο πριν, μίλησε στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο για τον πρώτο τελικό που μετέδωσε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, αλλά και για τις στιγμές και τους παίκτες που ξεχώρισε.
Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο
«Ήταν οι πρώτες μέρες του Μαΐου του 1969 και η ελληνική τηλεόραση, δεν αναφερόταν καν στην ονομασία της! Λεγόταν Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, ΕΙΡ σε συντομία και ήδη είχανε αρχίσει δειλά δειλά να δείχνουμε κάποια ματς σε μαγνητοσκόπηση, κυρίως το β ημίχρονο στα ματς της Α’ Εθνικης.» θυμάται ο άνθρωπος που απαθανάτισε στους στίχους του τραγούδιού «Αρχίζει το ματς» ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Συνήθως πάντως στους τελικούς δεν βλέπουμε μεγάλα παιχνίδια και έτσι συνέβαινε ακόμα και τις εποχές που σήμερα συζητάμε και αναπολούμε λέγοντας για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '70 και του '80. Γιατί συνέβαινε αυτό;
«Είναι πάρα πολύ απλό Χρήστο. Στον τελικό οι ομάδες είναι προσεκτικές ξέρουν ότι εκεί που έφτασαν, δεν έχουν περιθώριο να χάσουν και μάλιστα εκείνες τις εποχές που αν δεν κέρδιζε το τρόπαιο μία ομάδα και δεν είχε πάρει το πρωτάθλημα, την επόμενη χρονιά δεν έπαιζε εγγυημένα, όπως τώρα, στο Champions League». Παίρνει μία ανάσα και συνεχίζει: «Κάποιες φορές από παιχνίδια όπως ο τελικός της Μπάγερν με την Σέντ Ετιέν, όπου οι Γερμανοί στάθηκαν πολύ τυχεροί με τη μπάλα να χτυπάει στα δοκάρια τρεις φορές για τους 'Στεφανουά' περιμένεις πιο πολλά. Ή από το ματς που κέρδισε με τον Νταλγκλίς η Λίβερπουλ την Μπριζ το 1978, πολύ μέτριο παιχνίδι συνολικά. Όπως κακό ματς ήταν και μεταξύ Λίβερπουλ και Ρεάλ στο Παρίσι το 1981, αλλά εκεί φαβορί ξεκάθαρο ήταν η Λίβερπουλ, όμως το χορτάρι ήταν ακούρευτο και δυσκόλεψε το παιχνίδι!» λέει και συνεχίζει: «άλλο μέτριο υπήρξε και το συναπάντημα της Νότιγχαμ Φόρεστ με την σουηδική Μάλμε το 1979, αλλά εκείνο που δεν ξεχνάω ποτέ είναι η νύχτα του Χέιζελ».
Η μοίρα έμελλε να του δώσει εκείνη τη δύσκολη στιγμή να μεταφέρει όλα εκείνα που συνέβαιναν το μοιραίο βράδυ του 1985, στις Βρυξέλλες στον τελικό μεταξύ Γιουβέντους και Λίβερπουλ.
«Τραγική βράδια. Ένα ματς που δεν έπρεπε να γίνει, με πολύ βαριά ατμόσφαιρα να υπάρχουν νεκροί, να μην έχουμε πληροφορίες, γιατί δεν είναι όπως η σημερινή εποχή, να καταλαβαίνεις πως οι ομάδες υποχρεώνονται να παίξουν και σε τελική ανάλυση μια πάρα πολύ κακή διαιτησία του Ντάινα, που έδωσε πέναλτι έξω από την περιοχή στη Γιούβε σε ανατροπή του Μπόνιεκ και αγνόησε ένα πέναλτι που έβγαζε μάτια πάνω στον Γουίλαν αν θυμάμαι καλά τώρα». Σταματάει για λίγο σκέφτεται και συνεχίζει: «Είχα πει σε εκείνη την μετάδοση πως πρέπει η Γιουβέντους να κερδίσει κάποια στιγμή κι αυτή ένα Κύπελλο, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο!»
Από όλα τα χρόνια που μετέδωσε τους τελικούς ποια ομάδα ξεχωρίζει;
«Ο Άγιαξ του 1972 και 1973 με τον Στεφαν Κόβατς στον πάγκο με πολύ μεγάλη διαφορά ήταν το πιο πλήρες ποδοσφαιρικό συγκρότημα που είχα περιγράψει και αμέσως μετά η Λίβερπουλ του Πέισλι που είχε διάρκεια». Και κλείνοντας δεν μπορεί να μην πάμε στην Ρεάλ Μαδρίτης των πρώτων χρόνων, αφού είναι άλλωστε ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που είχε καλύψει εκείνη την εποχή τα παιχνίδια στο Παρίσι και τις Βρυξελλες ως νεαρός συντάκτης που συνεργαζόταν με τον εμπνευστή αυτού του σπουδαίου κυπέλλου, που σήμερα λέγεται Champions League, τον Γάλλο Γκαμπριέλ Ανό.
«Πόσο πίσω με πήγες τώρα Χρήστο… το 1956 ο πρώτος τελικός όπου η Ρεάλ νίκησε την Σταντ Ρεμς 4-3. Σπουδαίο ματς και όλα τα πρώτα χρόνια ξεχώρισε αυτή η φοβερή ποδοσφαιρική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο με τον οποιο χρόνια μετά γνωριστήκαμε και είχαμε φιλική σχέση. Ένας πλήρης ποδοσφαιριστής, που έπαιζε σε όποια θέση ήθελες στην επίθεση και σκόραρε με φοβερή άνεση και δημιουργούσε. Όπως πολύ σπουδαίος παίκτης ήταν και ο Κοπά αντίπαλος στον πρώτο τελικό που τον πήρε αμεσως ο Μπερναμπέου για να φτιάξει μια υπερομάδα, ενώ μετά ήρθε και ο Πούσκας!»
www.bnsports.gr
«Ήταν οι πρώτες μέρες του Μαΐου του 1969 και η ελληνική τηλεόραση, δεν αναφερόταν καν στην ονομασία της! Λεγόταν Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, ΕΙΡ σε συντομία και ήδη είχανε αρχίσει δειλά δειλά να δείχνουμε κάποια ματς σε μαγνητοσκόπηση, κυρίως το β ημίχρονο στα ματς της Α’ Εθνικης.» θυμάται ο άνθρωπος που απαθανάτισε στους στίχους του τραγούδιού «Αρχίζει το ματς» ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Συνήθως πάντως στους τελικούς δεν βλέπουμε μεγάλα παιχνίδια και έτσι συνέβαινε ακόμα και τις εποχές που σήμερα συζητάμε και αναπολούμε λέγοντας για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του '70 και του '80. Γιατί συνέβαινε αυτό;
«Είναι πάρα πολύ απλό Χρήστο. Στον τελικό οι ομάδες είναι προσεκτικές ξέρουν ότι εκεί που έφτασαν, δεν έχουν περιθώριο να χάσουν και μάλιστα εκείνες τις εποχές που αν δεν κέρδιζε το τρόπαιο μία ομάδα και δεν είχε πάρει το πρωτάθλημα, την επόμενη χρονιά δεν έπαιζε εγγυημένα, όπως τώρα, στο Champions League». Παίρνει μία ανάσα και συνεχίζει: «Κάποιες φορές από παιχνίδια όπως ο τελικός της Μπάγερν με την Σέντ Ετιέν, όπου οι Γερμανοί στάθηκαν πολύ τυχεροί με τη μπάλα να χτυπάει στα δοκάρια τρεις φορές για τους 'Στεφανουά' περιμένεις πιο πολλά. Ή από το ματς που κέρδισε με τον Νταλγκλίς η Λίβερπουλ την Μπριζ το 1978, πολύ μέτριο παιχνίδι συνολικά. Όπως κακό ματς ήταν και μεταξύ Λίβερπουλ και Ρεάλ στο Παρίσι το 1981, αλλά εκεί φαβορί ξεκάθαρο ήταν η Λίβερπουλ, όμως το χορτάρι ήταν ακούρευτο και δυσκόλεψε το παιχνίδι!» λέει και συνεχίζει: «άλλο μέτριο υπήρξε και το συναπάντημα της Νότιγχαμ Φόρεστ με την σουηδική Μάλμε το 1979, αλλά εκείνο που δεν ξεχνάω ποτέ είναι η νύχτα του Χέιζελ».
Η μοίρα έμελλε να του δώσει εκείνη τη δύσκολη στιγμή να μεταφέρει όλα εκείνα που συνέβαιναν το μοιραίο βράδυ του 1985, στις Βρυξέλλες στον τελικό μεταξύ Γιουβέντους και Λίβερπουλ.
«Τραγική βράδια. Ένα ματς που δεν έπρεπε να γίνει, με πολύ βαριά ατμόσφαιρα να υπάρχουν νεκροί, να μην έχουμε πληροφορίες, γιατί δεν είναι όπως η σημερινή εποχή, να καταλαβαίνεις πως οι ομάδες υποχρεώνονται να παίξουν και σε τελική ανάλυση μια πάρα πολύ κακή διαιτησία του Ντάινα, που έδωσε πέναλτι έξω από την περιοχή στη Γιούβε σε ανατροπή του Μπόνιεκ και αγνόησε ένα πέναλτι που έβγαζε μάτια πάνω στον Γουίλαν αν θυμάμαι καλά τώρα». Σταματάει για λίγο σκέφτεται και συνεχίζει: «Είχα πει σε εκείνη την μετάδοση πως πρέπει η Γιουβέντους να κερδίσει κάποια στιγμή κι αυτή ένα Κύπελλο, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο!»
Από όλα τα χρόνια που μετέδωσε τους τελικούς ποια ομάδα ξεχωρίζει;
«Ο Άγιαξ του 1972 και 1973 με τον Στεφαν Κόβατς στον πάγκο με πολύ μεγάλη διαφορά ήταν το πιο πλήρες ποδοσφαιρικό συγκρότημα που είχα περιγράψει και αμέσως μετά η Λίβερπουλ του Πέισλι που είχε διάρκεια». Και κλείνοντας δεν μπορεί να μην πάμε στην Ρεάλ Μαδρίτης των πρώτων χρόνων, αφού είναι άλλωστε ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που είχε καλύψει εκείνη την εποχή τα παιχνίδια στο Παρίσι και τις Βρυξελλες ως νεαρός συντάκτης που συνεργαζόταν με τον εμπνευστή αυτού του σπουδαίου κυπέλλου, που σήμερα λέγεται Champions League, τον Γάλλο Γκαμπριέλ Ανό.
«Πόσο πίσω με πήγες τώρα Χρήστο… το 1956 ο πρώτος τελικός όπου η Ρεάλ νίκησε την Σταντ Ρεμς 4-3. Σπουδαίο ματς και όλα τα πρώτα χρόνια ξεχώρισε αυτή η φοβερή ποδοσφαιρική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο με τον οποιο χρόνια μετά γνωριστήκαμε και είχαμε φιλική σχέση. Ένας πλήρης ποδοσφαιριστής, που έπαιζε σε όποια θέση ήθελες στην επίθεση και σκόραρε με φοβερή άνεση και δημιουργούσε. Όπως πολύ σπουδαίος παίκτης ήταν και ο Κοπά αντίπαλος στον πρώτο τελικό που τον πήρε αμεσως ο Μπερναμπέου για να φτιάξει μια υπερομάδα, ενώ μετά ήρθε και ο Πούσκας!»
www.bnsports.gr
