Ο Ζοάν Καπντεβίλα στο BN Sports: «Ήταν προνόμιο για την Ισπανία, να έχει πολλούς παίκτες από εκείνη την Μπαρτσελόνα!» (video)

Συνέντευξη στον Φάνη Τσοκανά

Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 έχει δύο διαφορετικές αναγνώσεις. Άλλοι είδαν την κατάκτηση της Ισπανίας, ως την ύψιστη αναγνώριση προς μία από τις πιο ταλαντούχες «φουρνιές» της. Άλλοι έμειναν στην τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια της Ολλανδίας να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, αναφωνώντας «αν όχι και τώρα, πότε;»

Η «οβίδα» του Αντρές Ινιέστα στο 116' ή 26ο λεπτό της παράτασης, αν προτιμάτε, έκρινε τα πάντα. Η πρώτη -και μοναδική έως σήμερα- πορεία της «φούρια ρόχα» έως έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, ήταν αρκετή για να της φέρει ό,τι δεν έφεραν τρεις, στην τροπαιοθήκη των «οράνιε».

Ξέχωρα από συμπάθειες και ποδοσφαιρικές αδυναμίες, ήταν η κορύφωση για τη «χρυσή γενιά» της Ισπανίας, που κατακτώντας τρεις σερί μεγάλες διοργανώσεις (EURO 2008, Παγκόσμιο Κύπελλο 2010 και EURO 2012) απέδειξε ακόμα και στους πιο δύσπιστους, πως το ποδοσφαιρικό της προϊόν εκείνη την περίοδο, ήταν το καλύτερο του πλανήτη!

Ένας από τους μόλις τρεις παίκτες της Ισπανίας (Κασίγιας και Πικέ οι άλλοι δύο), που δεν έχασε δευτερόλεπτο στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής, ο Ζοάν Καπντεβίλα, μιλά στο BN Sports, για το καλοκαίρι της απόλυτης αναγνώρισης του ισπανικού ποδοσφαίρου.



«Χάσαμε στην πρεμιέρα από την Ελβετία και αυτομάτα, όποιο περιθώριο λάθους είχαμε, τελείωσε. Ένα ακόμα παιχνίδι θα ήταν αρκετό, για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ίσως μας έκανε καλό. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, αντιμετωπίζαμε κάθε ματς σαν τελικό» θυμάται χαρακτηριστικά.

Πράγματι, το επίτευγμα του συνόλου του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, είναι μοναδικό στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Καμία άλλη εθνική ομάδα, δεν κατάφερε να κατακτήσει το τρόπαιο, ενώ έχασε στην πρεμιέρα!

«Ακούγεται κοινότυπο, αλλά το μυστικό μας τόσο στο EURO του 2008, όσο και στο Μουντιάλ του 2010, ήταν το μεταξύ μας κλίμα. Ήμασταν φίλοι, νιώθαμε οικογένεια και πάνω από το ατομικό ταλέντο, βάζαμε το εμείς».

Η απάντηση του Ζοάν Καπντεβίλα δίνει μία τέλεια «πάσα», για τη συζήτηση που υπήρχε, ως προς την παρουσία πολλών ποδοσφαιριστών της Μπαρτσελόνα στην αποστολή, αλλά και την επιρροή από το στυλ παιχνιδιού των Καταλανών.

«Ακόμα και σήμερα, που έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε, η εθνική ομάδα διατηρεί ένα παρόμοιο στυλ παιχνιδιού. Θέλει να κυριαρχεί, να έχει την κατοχή της μπάλας. Ακριβώς ό,τι περιμένω να δω και στο Κατάρ.

Άλλωστε, ποιος θέλει να κυνηγά συνεχώς τον αντίπαλο, για να του πάρει την μπάλα;



Όσον αφορά την ύπαρξη πολλών παικτών από την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης, μόνο καλό μας έκανε.

Συνήθως έχουν τους καλύτερους παίκτες και εμείς ήμασταν τυχεροί, γιατί είχαμε το προνόμιο, ποδοσφαιριστές όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πουγιόλ και ο Πικέ, να βρίσκονται με "κλειστά μάτια", χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρξαν πολύ δύσκολες στιγμές. Έχοντας παίξει σε κάθε λεπτό του συγκεκριμένου Παγκοσμίου Κυπέλλου, κάτι που δεν τολμούσα ποτέ να φανταστώ πως θα συμβεί και νιώθω ευλογημένος που έγινε, το γνωρίζω καλά.

Η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, ήταν το ματς κόντρα στην Παραγουάη, στα προημιτελικά. Έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου, όταν είδα τον Κασίγιας να αποκρούει το πέναλτι του Καρντόσο.

Από την άλλη, δεν ξεχνιούνται όσα ακολούθησαν το γκολ του Ινιέστα στον τελικό.



Η πρώτη μου έννοια ήταν να κοιτάξω τον βοηθό, μήπως υπάρχει κάποιο οφσάιντ. Εφόσον είδα τη σημαία να παραμένει κάτω και να τρέχει προς τη σέντρα, έκανα ένα τρελό σπριντ προς το κόρνερ, για να τον αγκαλιάσω. Τι κι αν παίζαμε σε υψηλότατη ένταση για 116 λεπτά; Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική».

Το ερώτημα που ακολουθεί είναι προφανές. Κάθε παιδί που παίρνει μία μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια του, ονειρεύεται πως θα ζήσει μία κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λίγοι, όμως, το καταφέρνουν και μπορούν να το εξιστορήσουν.

«Είναι κάτι μοναδικό και ταυτόχρονα, δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Είναι η ανώτερη διάκριση, ο ύψιστος στόχος, το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου προσφέρει το ποδόσφαιρο.

Η αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά εκείνο το τρόπαιο για εμένα. Αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο, πόσο δύσκολο είναι για κάθε εθνική ομάδα να το κατακτήσει. Πόσω μάλλον για εμάς τότε, που δεν θεωρούμασταν απόλυτο φαβορί.



Ούτε φέτος λογιζόμαστε ως μεγάλο φαβορί, αλλά έχουμε πιθανότητες. Ο ανταγωνισμός βέβαια είναι μεγάλος.

Θεωρώ πως μαζί με εμάς, υπάρχουν άλλες δύο ομάδες από την Ευρώπη και άλλες τόσες από τη Νότια Αμερική, που έχουν τον πρώτο λόγο. Πρόκειται για τις Γαλλία, Αγγλία, Βραζιλία και Αργεντινή.

Ελπίζω στο τέλος, όμως, να είναι ένα ακόμα ονειρεμένο Παγκόσμιο Κύπελλο για την Ισπανία».

www.bnsports.gr