Ο Σταύρος Σαράφης, ο εμβληματικός «Καίσαρας» του ΠΑΟΚ και της Εθνικής ομάδας έφυγε από την ζωή σε ηλικία 72 ετών, βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Γιάννης Γούναρης, συμπαίκτης και φίλος του σπουδαίου άσου μίλησε το BN Sports για τον χαμό του σπουδαίου ποδοσφαιριστή, αναπολώντας μερικές στιγμές από την κοινή πορεία τους.
Έπαιξαν μαζί πάνω από 10 χρόνια στον ΠΑΟΚ αλλά και στην Εθνική ομάδα, σε όλα τα κλιμάκια μέχρι και την ανδρική ομάδα. Έζησαν τις πιο «χρυσές στιγμές» του Δικεφάλου του Βορρά, γράφοντας ιστορία. Κέρδισαν τίτλους και αναγνώριση. Ο Σταύρος Σαράφης έφυγε το πρωί της Πέμπτης (13/10), άφησε πιο φτωχό το ελληνικό ποδόσφαιρο, αποτελώντας μία εμβληματική μορφή του.
Ο Γιάννης Γούναρης υπήρξε συμπαίκτης του «Καίσαρα» στον ΠΑΟΚ από το 1970 μέχρι και το 1981 αλλά και σε όλες τις Εθνικές ομάδες μέχρι και την ανδρική. Αποτέλεσαν και οι δύο βασικά μέλη της τρομερής ομάδας του Δικεφάλου της δεκαετίας του ’70, η οποία κατέκτησε δύο Κύπελλα Ελλάδος και ένα πρωτάθλημα, παίζοντας αντικειμενικά σπουδαίο ποδόσφαιρο.
Ο πάλαι ποτέ αμυντικός του ΠΑΟΚ μίλησε στο BN Sports συγκινημένος για τον χαμό του συμπαίκτη και φίλου του, θυμούμενος μερικές από τις κοινές τους στιγμές στην καριέρα τους.
-Τι θυμάστε από τον Σταύρο Σαράφη από την συνύπαρξή σας στον ΠΑΟΚ αλλά και την Εθνική ομάδα;
«Με τον Σταύρο είμασταν μαζί για 8-9 χρόνια στον ΠΑΟΚ και όταν είσαι με ένα άτομο για τόσα χρόνια μαζί είναι λογικό η απώλεια να είναι μεγάλη. Σαν ποδοσφαιριστής ήταν ένα πολύ δυνατό παλικάρι, ανίκητος στον αέρα, ακόμα και αν είχε να κάνει με δύο και τρεις αντιπάλους εκείνος έβγαινε νικητής. Το ίδιος και στις προσωπικές μονομαχίες.
Εκείνα τα χρόνια τα γήπεδα ήταν με χώμα και κάθε μα κάθε φορά ο Σταύρος γινόταν χάλια. Χώμα παντού, στη φανέλα, στο σορτσάκι, στο πρόσωπο, στα μαλλιά. Βλέπεις, οι αντίπαλοί του τον μάρκαραν πολύ σκληρά, τον έριχναν κάτω, εκείνος όμως ποτέ μα ποτέ δεν μίλησε άσχημα, δεν αντιμίλησε, δεν διαμαρτυρήθηκε.»
-Άρα ήταν ο χαρακτήρας του τέτοιος που δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια; Τι σχέση είχατε;
«Ήθελε να δίνει απαντήσεις μονάχα βάζοντας γκολ και το έκανε. Οι αντίπαλοι τον έπαιζαν σκληρά και εκείνος τους το ανταπέδιδε βάζοντας τους γκολ. Μετά φυσικά του έδιναν το χέρι, δείχνοντάς του αναγνώριση. Αυτές οι εικόνες, οι στιγμές, θα μου μείνουν αλησμόνητες. Πέρα από συμπαίκτες στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική ομάδα, σε όλα μάλιστα τα κλιμάκια, ακόμα και στην Εθνική ενόπλων, με τον Σταύρο είμασταν και καλοί φίλοι και με την οικογένειά του, την γυναίκα του, τα παιδιά του.»
-Υπάρχει κάποιο περιστατικό με τον Σαράφη που σας έχει μείνει στο μυαλό;
«Δεν πρόκειται να ξεχάσω τα βράδια μας στο κτήμα του Σαράφη στην Επανομή. Ήταν η χρονιά του πρωταθλήματος την σεζόν 1975-76. Προπονητής στον ΠΑΟΚ είχε αναλάβει ο τεράστιος Ούγγρος Γκιούλα Λόραντ, ο οποίος πραγματικά μας είχε «πεθάνει» στις προπονήσεις! Όταν όλες οι ομάδες τότε έκαναν τέσσερις προπονήσεις μέσα στην εβδομάδα, ο Λόραντ μας έκανε επτά! Ακολουθούσε το πρόγραμμα της Μπάγερν, επτά σκληρές προπονήσεις. Παρά τα παράπονά μας εκείνος ήξερε ότι με σκληρή δουλειά θα έρθουν τα αποτελέσματα όπως και έγινε. «Μόνο αν δουλέψετε σκληρά θα κερδίζετε τους πάντες», μας έλεγε.»
«Με τον Λόραντ όλοι οι παίκτες δεθήκαμε, γίναμε ένα, γίναμε οικογένεια. Σε πολλά ρεπό μας λοιπόν, μαζευόμασταν όλοι στο κτήμα του Σταύρου και τρώγαμε, πίναμε κρασάκι, τραγουδούσαμε, χορεύαμε, ξεφεύγαμε λίγο από το ποδόσφαιρο, μαζί και ο προπονητής μας. Όλο αυτό ήταν ιδέα του ίδιου του Λόραντ. Από την μία λοιπόν η σκληρή προπόνηση από την άλλη το οικογενειακό κλίμα, έτσι φτιάχτηκε η μεγάλη ομάδα του ΠΑΟΚ, του ΠΑΟΚ της Ελλάδας, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης. Εκείνα τα βράδια μου έχουν μείνει στο μυαλό και θα τα θυμάμαι ως μία γλυκιά ανάμνηση.»
-Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θα θέλατε να παίξετε ξανά μαζί του;
«Ζήσαμε πολλά μεγάλα ματς με τον Σταύρο. Νομίζω θα ήθελα να ξαναζήσω ένα παιχνίδι με τον Άρη στο Χαριλάου το 1972. Τότε είχαμε μία πολύ κακή παράδοση με τον Άρη, μας κέρδιζε είτε στην Τούμπα είτε στο γήπεδό του. Θα δίναμε ένα παιχνίδι για το πρωτάθλημα και μετά από λίγες μέρες άλλο ένα για το Κύπελλο. Στο ημίχρονο χάναμε με 3-1 και είχαμε μείνει με 10 παίκτες. Τότε στα αποδυτήρια με μπροστάρη τον Σαράφη δώσαμε μία υπόσχεση. Μας είπε πάμε να το γυρίσουμε, πάμε να μην χάσουμε.
Το πιστέψαμε. Βγάζοντας ψυχή, με ηγέτη τον Σταύρο καταφέραμε και ισοφαρίσαμε σε 3-3 στο δεύτερο ημίχρονο, με το τρίτο γκολ να το πετυχαίνω εγώ στα τελευταία λεπτά. Ο Σαράφης ήρθε αμέσως με αγκάλιασε, με φίλησε, θυμάμαι είχε σπάσει η μύτη μου και μου λέει «Γιάννη, το παιχνίδι της Τετάρτης θα το καθαρίσουμε πριν καν αρχίσει». Πράγματι, στο επόμενο παιχνίδι αποκλείσαμε τον Άρη και συνεχίσαμε στο Κύπελλο μέχρι την κατάκτηση κόντρα στον μεγάλο Παναθηναϊκό εκείνης της εποχής.»
-Τι σημαίνει ο Σταύρος Σαράφης για τον ΠΑΟΚ;
«Θα λείψει πολύ ο Σταύρος, από τον ΠΑΟΚ, από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν ένα λεβεντόπαιδο, κανονικό λιοντάρι. Δεν ένιωθε πόνο, δεν είχε κακία αλλά ήταν γεμάτος ψυχή! Ήταν η ψυχή του ΠΑΟΚ, η ψυχή της Τούμπας, σε εκείνη την «χρυσή» ομάδα που άρεσε σε όλη την Ελλάδα. Ο Σαράφης έδωσε πολλά, πάρα πολλά, στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, στην Εθνική ομάδα και συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Καλό του ταξίδι…»
