γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Είναι ο τελευταίος μέσος πριν τον Τάσο Μπακασέτα, που σκόραρε σε τρία συνεχόμενα παιχνίδια για την εθνική ομάδα. Ο Ντίνος Κούης, μία από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, στέλνει το δικό του μήνυμα στην τωρινή ομάδα λέγοντας πως την πιστεύει, φτάνει τα πόδια των παικτών να μείνουν στη γη!
Συνέντευξη στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο
Παίζοντας στον Αγροτικό Αστέρα, για τέσσερα χρόνια στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ‘70, ο Ντίνος Κούης ξεχώρισε και το καλοκαίρι του 1974 ο Γιουγκοσλάβος Μπράνκο Στάνκοβιτς ζήτησε από την διοίκηση του Άρη να τον αποκτήσει.
«Ήταν ένας σπουδαίος προπονητής και μου έδειξε αμέσως πως με πίστευε πολύ» θυμάται ο Κούης. «Ήδη τα προηγούμενα χρόνια οι προπονητές που είχα, ο Καρακασίδης, ο Αλμπάνης, και ο Κώστας Στράντζαλης, αν και έπαιζα στη μεσαία γραμμή μου ζητούσαν να προωθούμαι, αλλά ο Στάνκοβιτς το έβαλε πλήρως στο παιχνίδι μου» λέει και συνεχίζει. «Από το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ που με έβαλε βασικό νωρίς στο πρωτάθλημα δεν με ξανά έβγαλε και τα επόμενα χρόνια κατάφερα να καθιερωθώ και να γνωρίσω πολύ μεγάλες στιγμές με την φανέλα του Άρη».
Ο Αλκέτας Παναγούλιας, τον οποίο είχε προπονητή για να διάστημα και στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ήταν αυτός που τον έκανε διεθνή! «Ήταν ένα ματς με την Ρουμανία εκτός έδρας είχαμε χάσει, αλλά θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη συμμετοχή γιατί το να παίζεις με το εθνόσημο είναι πραγματικά ξεχωριστό. Ο Αλκέτας ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος, μπορούσε να σου μεταφέρει υπέροχα την ψυχολογία του να νιώθεις καλά, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και δεν είναι τυχαίο ότι τότε κάναμε και τις πρώτες επιτυχίες και πήγαμε και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1980» προσθέτει.
Τα τρία ματς που πέτυχε συνεχόμενα τέρματα, ήταν το φθινόπωρο του 1981 στο πλαίσιο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα γινόταν λίγους μήνες μετά στην Ισπανία. Σε ένα φιλικό απέναντι στην Σουηδία, την οποία είχαμε κερδίσει 2-1 ήταν το πρώτο από τα αυτά, αμέσως μετά ένα γκολ στην ήττα από την Δανία με 2-3 και στο Τορίνο στην ισοπαλία 1-1 με την, μετέπειτα Παγκόσμια πρωταθλήτρια, Ιταλία που διέθετε μία πλειάδα αστέρων, από τον γκολκίπερ Τζοφ, τους Σιρέα Καμπρίνι, Τζαντίλε Ταρντέλι Αντονιόνι, Μπετέγκα, Καούζιο.
«Εκείνη η κεφαλιά θα μου μείνει αξέχαστη, γενικά ήμουν πολύ δυνατός στον αέρα και νομίζω πως ήταν ένα από τα προσόντα μου γιατί εκείνη την εποχή δεν ζητούσε κανείς από τους χαφ να σκοράρουν συχνά. Ο Μπακασέτας έχει πολλά στοιχεία στο παιχνίδι του που μου θυμίζουν τον εαυτό μου».
Παρακολουθώντας τώρα την Εθνική ομάδα βλέπει στον Τάσο Μπακασέτα εκτός από κάποιον που ισοφαρίζει το δικό του ρεκόρ, το οποίο πιστεύει άλλωστε ότι θα το καταρρίψει στα επόμενα παιχνίδια, και έναν πραγματικό αρχηγό. «Είναι πολύ ωραίος παίκτης σουτάρει και με τα δύο πόδια, δεν το φοβάται αλλά έχει και την ωριμότητα όταν δει ότι δεν του δίνεται η ευκαιρία να σκοράρει ο ίδιος να δημιουργήσει όπως έγινε στο δεύτερο γκολ της εθνικής για τον Παυλίδη» λέει ο Κούης. Γενικά παρακολουθεί φυσικά την εθνική ομάδα και εκείνο που διαπίστωσε είναι ότι βγάζει μια πολύ ωραία αύρα:
«Μου αρέσει αυτή η ομάδα, έχει κάτι πολύ θετικό, καταλαβαίνεις ότι είναι καλό το κλίμα και από το πως όλοι οι παίκτες μίλησαν για τον τραυματισμό του Λημνιού στο τέλος για τον οποίο θέλω να πω ότι εύχομαι ταχεία ανάρρωση και να γυρίσει γερός στα γήπεδα. Είναι μία ομάδα με μικρό μέσο όρο ηλικίας που μπορεί να μάθει πολλά και να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο φτάνει οι ποδοσφαιριστές να κρατήσουν τα πόδια τους γερά στην γη, να μείνουν προσγειωμένοι!».
