Συνέντευξη στον Αντώνη Κεφαλωνίτη
Ήταν Απρίλης του 2010 όταν η γυναικεία ομάδα πόλο του Εθνικού κατέκτησε το LEN Trophy σε ένα κατάμεστο «Παπαστράτειο» και έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα. 12 χρόνια μετά ο Εθνικός, έπειτα από την απόφαση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας υγρού στίβου να αποβάλλει τις ρωσικές ομάδες από τις διοργανώσεις της είναι και πάλι στον τελικό με την ελπίδα ότι η ιστορία να επαναληφθεί. Η 28χρονη πολύπειρη και πολυτάλαντη Άλκηστις Μπενέκου έχει βάλει και αυτή το λιθαράκι της στην μεγάλη πορεία της ομάδας φέτος και μίλησε στο BN Sports τόσο γι’αυτό το επίτευγμα όσο και για την καριέρα της.
-Ο Εθνικός σε ευρωπαϊκό τελικό έπειτα από 12 χρόνια. Τι νιώσατε εσύ και οι συμπαίκτριές σου μόλις μάθατε ότι θα αγωνιστείτε κατευθείαν στον τελικό;
«Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα καθώς η πρόκριση μας έρχεται έπειτα από ένα τραγικό γεγονός, την κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία. Οι ρωσικές ομάδες έχουν αποκλειστεί από τις διοργανώσεις και αυτό μας έδωσε το εισιτήριο για τον τελικό. Γι αυτό κι εμείς δεν το έχουμε πανηγυρίσει ακόμα. Σίγουρα όμως το βλέπουμε ως μια τεραστία ευκαιρία και θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε έτσι ώστε να την αξιοποιήσουμε».
-Πως το ζει ο οργανισμός του Εθνικού όλο αυτό; Υπάρχει ανυπομονησία;
«Υπάρχει μεγάλη ανυπομονησία από όλους και είναι λογικό καθώς όπως είπες κι εσύ είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός τελικός τα τελευταία 12 χρόνια».
-Νιώθετε καθόλου πίεση στην ομάδα για να πάρετε τον τίτλο δεδομένου ότι ο Εθνικός είναι ένας ιστορικός σύλλογος ωστόσο παραμένει για αρκετά χρόνια χωρίς κάποια διάκριση;
«Πίεση υπάρχει πάντα στον αθλητισμό όπως και σε όλους τους τομείς της ζωής μας εφόσον θέλουμε να βρισκόμαστε στην "ελίτ". Την πίεση ίσως και να την θέλουμε, μας κάνει καλύτερες. Μόνο έτσι μπορούμε να την βλέπουμε. Οι καλές ομάδες σε στιγμές πίεσης φαίνονται και πιστεύω η ομάδα θα αντιδράσει όπως πρέπει όταν χρειαστεί».
-Έχεις εμπειρίες από τελικούς, έχεις κατακτήσει τρόπαια τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και γενικά έχεις μάθει στον πρωταθλητισμό. Για τις πιο νέες συμπαίκτριές σου λειτουργείς μερικές φορές και σαν μέντορας; Είναι εύκολη η ψυχολογική διαχείριση ενός τελικού;
«Προσπαθώ να βοηθάω όσο μπορώ τις μικρές κοπέλες διότι κι έμενα στην ηλικία τους μου άρεσε πολύ να με καθοδηγούν. Παρόλα αυτά, ίσως ο τρόπος μου κάποιες φορές να είναι απότομος επειδή παθιάζομαι με αυτό που κάνω. Μου αρέσει να έρχονται να με συμβουλεύονται οι μικρότερες κοπέλες, με κάνει να χαμογελάω και μακάρι να μπορώ να τις βοηθάω πάντα κάπως.
Οι τελικοί είναι πιο πολύ θέμα σωστού mentality. Πρέπει να το έχεις δουλέψει πολύ μέσα σου έτσι ώστε να είσαι στη σωστή ψυχολογική κατάσταση πριν από έναν τελικό. Εγώ προσωπικά, προσπαθώ να μένω στη στιγμή, και να αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει το άγχος. Το άγχος δεν είναι απαραίτητα κακό, όταν είναι παραγωγικό. Σε έναν τελικό δεν μπορείς να σκέφτεσαι τι μπορεί να πάει λάθος. Παίζεις για να κερδίσεις».
-Θεωρείσαι δικαίως μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες πολίστριες της γενιάς σου. Με δεδομένο το ότι πρωταγωνιστείς συνεχώς σε όποια ομάδα και αν πας, το ερώτημα είναι ένα: Υπάρχει μυστικό της επιτυχίας;
«Σε ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο μυστικό, απλά απολαμβάνω αυτό που κάνω. Μου αρέσει να παίζω και κυρίως μου αρέσει η προπόνηση. Να έχω διπλά μου ανταγωνιστικές συναθλήτριες, να με προκαλούν να πάμε πιο γρήγορα, πιο δυνατά! Μπορείς να πεις… μου αρέσει η πρόκληση!»
-Έχεις αγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό, στην Ισπανία με την Ματαρό αλλά και στις ΗΠΑ με το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα. Θέλω να μου πεις δύο λόγια για τις εμπειρίες σου σε αυτές τις χώρες και τις διαφορές που ενδεχομένως υπάρχουν στο πόλο σε σχέση με την Ελλάδα. Θα ξαναπήγαινες σε ομάδα του εξωτερικού;
«Στην Αμερική έμαθα πάρα πολλά. Τόσο ως άνθρωπος αλλά και ως αθλήτρια. Εκεί ωρίμασα. Στην Αμερική αν και είσαι πρώτα μαθητής και μετά αθλητής, είσαι πιο επαγγελματίας απ’ότι είσαι στην Ελλάδα. Τους αθλητές εκεί τους σέβονται, τους θαυμάζουν, θέλουν να τους δουν να προοδεύουν. Στην Ελλάδα, αντίθετα, ας το πω κομψά, ο αθλητής θα βρει πολλά εμπόδια εάν θέλει να είναι ταυτόχρονα φοιτητής και αθλητής υψηλού επίπεδου.
Στην Ματαρό πέρασα ίσως μια από τις καλύτερες χρονιές μου στο πόλο. Η ομάδα ήταν πολύ δεμένη κ αυτό φάνηκε κιόλας στο τέλος καθώς κερδίσαμε δυο τρόπαια. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Σίγουρα θα ξαναπήγαινα να παίξω στο εξωτερικό. Λατρεύω να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέα μέρη».
-Πέρασες δύο πολύ καλά χρόνια στον Ολυμπιακό με αποκορύφωμα την περσινή ονειρική σεζόν του τρεμπλ. Γιατί αλήθεια δεν συνεχίστηκε η συνεργασία με τους ερυθρόλευκους;
«Η περσινή χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν όντως ονειρική. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω πως δεν ήμουν τόσο «εγώ» όσο ήμουν εκεί. Μου έλειπε η αυτοπεποίθηση. Μου έλειπε να παίζω το παιχνίδι, να το απολαμβάνω. Ο Εθνικός έδειξε να κάνει σοβαρή προσπάθεια να φτιάξει κάτι καλό, ο χρόνος νομίζω θα δείξει».
-Η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου μέχρι στιγμής;
«Όταν πέθανε ο πατέρας μου. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, ή μάλλον καλυτέρα, να σταματήσω, αλλά είμαι σίγουρη πως αυτό δεν θα ήταν κάτι που θα το ήθελε εκείνος».
-Το πόλο είναι το εθνικό μας άθλημα, μας έχει χαρίσει και συνεχίζει να μας χαρίζει τεράστιες διακρίσεις. Παρόλα αυτά, υπάρχει ανάλογη στήριξη πιστεύεις είτε από το κράτος είτε ακόμα και από τους ίδιους τους φιλάθλους;
«Τα πράγματα έχουν αρχίσει κάπως να βελτιώνονται από την διάκριση της Εθνικής ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και πάλι δεν είναι έτσι όπως θα έπρεπε να είναι. Πηγαίνουμε σε άλλες χώρες, π.χ. Ουγγαρία, Ισπανία και βλέπουμε τι εγκαταστάσεις έχουν και συνειδητοποιούμε ποσό πίσω είμαστε. Περά από τις εγκαταστάσεις είναι και οι απολαβές. Στην Ελλάδα, στο πόλο, δεν έχουμε professional αθλητές, έχουμε "χομπίστες"».
-Υπηρετείς την Εθνική ομάδα από πολύ μικρή ηλικία. Είναι η μεγάλη σου αγάπη; Την ξεχωρίζεις από οποιοδήποτε σύλλογο αγωνίστηκες;
«Η Εθνική ομάδα είναι σίγουρα κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με τους συλλόγους. Στην Εθνική παίζεις για κάτι παραπάνω, εκπροσωπείς την χωρά σου, είναι τεραστία τιμή».
-Που πιστεύεις οφείλεται το γεγονός ότι η χώρα μας βγάζει συνεχώς αθλητές και αθλήτριες υψηλού επιπέδου στο πόλο;
«Θα έλεγα στο ότι οφείλεται ότι οι περισσότερες ομάδες στην Α1 έχουν χαμηλό μέσο ορό ηλικίας. Είναι σημαντικό να παίζεις όσα περισσότερα δυνατά παιχνίδια μπορείς από μικρή ηλικία. Να παίζεις με αντίπαλους καλυτέρους από εσένα, πιο δυνατούς, πιο γρήγορους. Μετά είναι στο χέρι σου τι θα κάνεις γι’αυτό».
-Αν μπορούσες να πεις κάτι στον εαυτό σου, την μικρή Άλκηστη, όταν ξεκινούσε την καριέρα της, τι θα ήταν αυτό;
«Θα της έλεγα να μην βιάζεται και ότι η κάθε μέρα έχει να σου μάθει κάτι, οι «κακές» ίσως κάτι περισσότερο. Θα της έλεγα να πιστεύει περισσότερο σε εκείνη».
www.bnsports.gr
