Συνέντευξη στον Νότη Χάλαρη
«Μία εικόνα ισοδυναμεί με χιλιάδες λέξεις», λέει ο λαός. Ίσως και εκατομμύρια λέξεις. Φωτογραφίες που γίνονται viral αλλά και μπορούν να δείξουν, πόση δύναμη χωράει σε έναν άνθρωπο. Ειδικά όταν πρόκειται για την ομάδα του. Στη Βραζιλία, όλη η χώρα ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Η αγάπη στο άθλημα είναι κάτι παραπάνω από την ίδια τη ζωή και παρόμοιες περιπτώσεις όπως αυτή, έρχεται να το επιβεβαιώσει.
Ο Τιάγκο Ρες είναι ίσως, από τους πιο πιστούς οπαδούς στον πλανήτη και κάνει τη Σάντα Κρουζ να νιώθει κάτι παραπάνω από… ευλογημένη που τον είχε, έχει και θα έχει στις εξέδρες της. Πρόκειται για τον φίλαθλο που το 2012, έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο για τη στιγμή που έβλεπε αποσβολωμένος την ομάδα του να πέφτει κατηγορία.
Οκτώ χρόνια μετά, αυτός ο σύλλογος όχι απλώς επέστρεψε στη δεύτερη κατηγορία και είναι έτοιμη για τα μεγάλα σαλόνια αλλά κατέκτησε και τους πρώτους τίτλους της ιστορίας της. Ο λόγος καθρεφτίζεται σε αυτόν τον οπαδό, που πήρε από το χεράκι της την αγαπημένη του ομάδα και, ως πρόεδρός της, την επανάφερε εκεί που της αξίζει. Γεμάτος υπερηφάνεια, στο ίδιο σημείο που κοιτούσε με κατεβασμένο το βλέμμα, έβγαλε νέα φωτογραφία, χαμογελώντας με το τρόπαιο αγκαλιά.
Ο ίδιος, μίλησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα αποκλειστικά για το BN Sports για την πορεία του μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια αλλά και το πάθος που έχει για την Σάντα Κρουζ. Οι στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει, οι δυσκολίες της διαδρομής αλλά και το ντοκιμαντέρ που θα κυκλοροφορήσει το 2023.
Αναλυτικά είπε:
- Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι στην πιο viral ποδοσφαιριστή φωτογραφία του κόσμου;
«Είναι απίστευτο συναίσθημα να γνωρίζεις ότι όχι μόνο η εικόνα μου, αλλά το πάθος μου για έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο το βλέπουν και το θαυμάζουν πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την ημέρα που ήμουν ο μοναδικός οπαδός, και σε αυτή την περίοδο έγινα ακόμα και πρόεδρος του συλλόγου. Κέρδισα τους μόνους δύο τίτλους στην ιστορία της Σάντα Κρουζ, και τώρα όλος ο κόσμος το ξέρει. Υπάρχει ένας πολύ μεγαλύτερος κόσμος από την Μπαρτσελόνα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ»
- Πώς ξεκίνησες να είσαι Σάντα Κρουζ; Ποια είναι η ιστορία σου;
«Είμαι η Σάντα Κρουζ από μικρός, από τον πατέρα μου. Η οικογένειά μου πάντα υποστήριζε τη Σάντα Κρουζ, μένουμε κοντά στο γήπεδο και παρακολουθούσαμε πάντα τους αγώνες»
- Στην πρώτη εικόνα. Το 2012, ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;
«Το 2012, ζούσα και εργαζόμουν στο Πόρτο Αλέγκρε, την πρωτεύουσα της πολιτείας, η οποία απέχει δύο ώρες από τη Σάντα Κρουζ ντο Σουλ. Έτσι, κάθε φορά που η Σάντα Κρουζ επρόκειτο να παίξει εναντίον της Γκρέμιο ή της Ιντερνασιονάλ, των δύο μεγαλύτερων ομάδων της χώρας, δεν έχανα την ευκαιρία να πάω. Ήταν 11 Φεβρουαρίου του 2012, οπότε ένα καλοκαιρινό βράδυ, πολύς κόσμος πήγε στις παραλίες, αλλά εγώ άφησα τη δουλειά και πήγα να δω το παιχνίδι. Ως υποστηρικτής της Σάντα Κρουζ, πήγα στην κερκίδα των φιλοξενούμενων φιλάθλων. Όταν έφτασα, ρώτησα αν υπήρχαν άλλοι θαυμαστές της Σάντα Κρουζ, αλλά μου είπαν όχι. Ωστόσο, ήταν ακόμη νωρίς, καθώς έμεναν 15 λεπτά για να αρχίσει. Αλλά το παιχνίδι ξεκίνησε και μόνο εγώ ήμουν εκεί. Στα 15 λεπτά του αγώνα, η Σάντα Κρουζ σημείωσε το πρώτο γκολ και καθώς πανηγύριζα, ο κόσμος παρατήρησε ότι ήμουν μόνος εκεί. Και μετά με είδε και η τηλεοπτική εκπομπή κι έτσι έγινα viral»
- Μετά από αυτό, τι πίστευες για το μέλλον;
«Τις πρώτες μέρες, σκεφτόμουν τη φήμη που δημιούργησε αυτό το γεγονός. Εμφανίστηκε σε πολλά τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Εγώ ήμουν δημοσιογράφος και δούλεψα στη μεγαλύτερη εφημερίδα της πολιτείας, και έκαναν μία συνέντευξη μαζί μου. Εκεί εμφανίστηκα σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Βέβαια, η ζωή επέστρεψε στην κανονικότητα μετά. Αλλά πάντα είχα το πάθος μου για τη Σάντα Κρουζ και την πρόθεση να δουλέψω μια μέρα για τον σύλλογο»
- Πώς πήρες την απόφαση να αναλάβεις την προεδρία της ομάδας;
«Το 2013, τη χρονιά που η Σάντα Κρουζ έκλεισε τα 100 χρόνια ζωής, έπεσε στη δεύτερη κατηγορία του κρατικού πρωταθλήματος. Στα τέλη του 2013, έλαβα μια πρόσκληση να επιστρέψω για να ζήσω στη Santa Cruz do Sul και να εργαστώ ως υπεύθυνος Τύπου για τον σύλλογο. Η ομάδα βρισκόταν σε διαδικασία αναδιάρθρωσης μετά τον υποβιβασμό. το έκανα φυσικά. Και μετά άρχισα να γνωρίζω περισσότερα για τη διαχείριση του ποδοσφαίρου, να παρακολουθώ καθημερινά, να γνωρίζω τους διευθυντές, τους σημαντικούς ανθρώπους που διηύθυναν τον σύλλογο. Το 2014, την πρώτη χρονιά που ο σύλλογος έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία του κρατικού πρωταθλήματος, ήταν πολύ άσχημα. Μετά το πρωτάθλημα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και συζητούσαν μέχρι και για κλείσιμο των θυρών. Τότε ήταν που μάζεψα άλλους νέους ανθρώπους και αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για πρόεδρος»
- Πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση αλλά και o στόχος για την αποκατάσταση του συλλόγου;
«Ήμουν πρόεδρος δύο φορές. Το πρώτο από το 2014 έως το 2015, ένα χρόνο, και δεν ήταν πολύ καλή εμπειρία. Ήμουν μόλις 27 χρονών, πολύ νέος, είχα πολλές δυσκολίες. Στην αρχή είχαμε ένα καλό ξεκίνημα. Πήραμε κάποιες χορηγίες και κάναμε καλή αρχή στο πρωτάθλημα, αλλά μετά άρχισαν να τελειώνουν τα χρήματα και έπρεπε να πάρω δανεικά για να πληρώσω τους μισθούς των παικτών με αποτέλεσμα να καταλήξω με χρέος. Τελείωσα τη θητεία μου με χρέη, αλλά τουλάχιστον κατάφερα να κρατήσω τον σύλλογο στην ίδια κατηγορία. Κατέληξα με κατάθλιψη και αποφάσισα να επιστρέψω για να ζήσω στο Πόρτο Αλέγκρε και να συνεχίσω την επαγγελματική μου καριέρα. Συνέχισα να υποστηρίζω και να ακολουθώ τη Santa Cruz, αλλά μόνο ως οπαδός.
Μέχρι που το 2018 η Σάντα Κρουζ καταλήγει να υποβιβαστεί στην τρίτη κατηγορία του πρωταθλήματος. Και τότε, πάλι, ακούγονται φήμες ότι θα διαλυόταν και δεν μπορούσα να το αφήσω να συμβεί. Έτσι, επέστρεψα στη Σάντα Κρουζ ντο Σουλ, και αυτή τη φορά διάλεξα άλλα τρία άτομα που ήξερα ότι θα με βοηθούσαν πραγματικά. Που θα ήταν δίπλα μου όλη την ώρα και που θα αφιερώνονταν κάθε ημέρα για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε τον σύλλογο.
Και αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Καταφέραμε να ανακτήσουμε την εικόνα του συλλόγου, πληρώσαμε τα χρέη, φτιάξαμε μια ομάδα νικήτρια, φέραμε έναν εξαιρετικό προπονητή, προσθέσαμε άλλους πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους στη διοίκηση και κερδίσαμε τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της Σάντα Κρουζ, το FGF Cup 2020. Αυτός ο τίτλος έκανε τη Σάντα Κρουζ να παίξει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Βραζιλίας. Και το 2021 κατακτήσαμε τον δεύτερο τίτλο, από την τρίτη κατηγορία του κρατικού πρωταθλήματος, φέρνοντας τον σύλλογο ξανά στη δεύτερη κατηγορία»
- Ποιες ήταν οι μεγάλες αλλαγές που έκανες;
«Νομίζω ότι οι κύριες αλλαγές που έκανα ήταν να φέρω ανθρώπους που εργάζονται και νοιάζονται πραγματικά για το καλό της Σάντα Κρουζ. Οι διευθυντές μας ήταν εθελοντές και κανείς δεν έπαιρνα δεκάρα για αυτό. Έτσι, μάζεψα ανθρώπους που αγαπούν τον σύλλογο, και κατάφερα να συγκεντρώσω μια ομάδα που ήταν πάντα ενωμένη, μια οικογένεια. Καταφέραμε επίσης να φέρουμε έναν προπονητή στην αρχή της καριέρας του με μεγάλη επιθυμία για νίκη και πολύ έξυπνο»
- Το μυστικό της επιτυχίας;
«Νομίζω ότι έχω ήδη απαντήσει στην παραπάνω ερώτηση. Δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Περιλαμβάνει τύχη, τον κατάλληλο χρόνο. Χρειάζεσαι και χρήματα, έστω και λίγα, αλλά πάντα προσπαθούσα να αφήνω τους ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους, ο καθένας στον τομέα του, τις γνώσεις του. Ο προπονητής προπονεί και επιλέγει την ομάδα, ο παίκτης παίζει, ο γυμναστής προετοιμάζει την ομάδα, ο διευθυντής προσλαμβάνει τους αθλητές και ο πρόεδρος προσπαθεί να κάνει όλους αυτούς, να εκτελούν τα καθήκοντά τους με χαρά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι πάντα σημαντικό να κρατάς τον λόγο σου και να προσπαθείς να προσφέρεις την καλύτερη δυνατή δομή, είτε πρόκειται για εκπαίδευση, φαγητό, ταξίδια, διαμονή»
- Όταν ανακοίνωσες τα σχέδιά σου στους ανθρώπους σου, μετά τη φωτογραφία του 2012, τι σου είπαν; Πώς το πήραν;
«Πολύς κόσμος ήταν πάντα αντίθετος. Έλεγαν ότι ήμουν τρελός. Επειδή το να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία είναι πολύ δύσκολο, οπότε φαντάσου να το κάνεις σε μια μικρή πόλη. Η οικογένειά μου, αρχικά, δεν μου συνέστησε να αναλάβω την προεδρία. Πάντα όμως με στήριζε. Κυρίως οι γονείς μου. Ωστόσο, όταν αποφάσισα να γίνω πρόεδρος για δεύτερη φορά, νόμιζαν ότι ήμουν τρελός. Λόγω της πρώτης εμπειρίας ήταν μια τραγωδία. Αλλά είπα ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά. Και ήταν»
- Φαντάζεσαι ποτέ, στην πρώτη φωτογραφία, πώς θα έφτανες σε αυτό το σημείο οκτώ χρόνια μετά;
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι δέκα χρόνια μετά από εκείνο το παιχνίδι πως θα έμενα στην ιστορία της Σάντα Κρουζ ως ο πρώτος πρόεδρος που κέρδισε τίτλους για τον σύλλογο. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό»
- Πώς ένιωσες όταν ήρθε η ώρα να τραβήξεις τη φωτογραφία του 2020;
«Το να επιστρέψω στο Ολυμπιακό Στάδιο δέκα χρόνια αργότερα και να θυμηθώ όλα όσα έζησα εκείνη την περίοδο ήταν απίστευτο. Άρχισα να κλαίω. Είχα αυτή την ευκαιρία γιατί γυρίζουμε ένα ντοκιμαντέρ που θα πρέπει να κυκλοφορήσει το 2023 και που θα πει όλη τη διαδρομή μου. Από τον μοναχικό θαυμαστή μέχρι τον πρωταθλητή πρόεδρο»
- Πόσο σε άλλαξαν όλα αυτά ως άνθρωπο και γιατί;
«Αυτό το ταξίδι από τον μοναχικό οπαδό στον πρωταθλητή πρόεδρο είναι επίσης το προσωπικό μου ταξίδι από νεαρό σε πραγματικό ενήλικα. Ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας. Έμαθα πολλά σε αυτά τα δέκα χρόνια. Σήμερα είμαι διευθυντής επικοινωνίας στο δημαρχείο της Santa Cruz do Sul, μια σημαντική θέση. Δουλεύω δίπλα στον δήμαρχο, και πολλά από αυτά που έζησα αυτή την περίοδο, τα χρησιμοποιώ στην καθημερινή μου ζωή. Την πρώτη μου χρονιά ως πρόεδρος, στα 27 μου, χωρίς να είχα ποτέ διοικητική εμπειρία, έπρεπε ήδη να αντιμετωπίσω 30 παίκτες και να τους πω ότι θα καθυστερήσει ο μισθός. Αυτά είναι πράγματα που κανείς δεν μου έμαθε ποτέ πώς να αντιμετωπίζω»
- Τι σημαίνει για εσένα Σάντα Κρουζ;
«Η Σάντα Κρουζ είναι η ζωή μου. Σε πολλές στιγμές της ζωής ένιωθα και μόνος και η Σάντα Κρουζ ήταν σαν καύσιμο για να συνεχίσω»
- Πώς θα περιέγραφες το ταξίδι σου μέχρι τώρα;
«Ένα ταξίδι που έχει τελειώσει μόνο στα μισά. Δεν είμαι πια πρόεδρος του συλλόγου, μετά από τρία χρόνια αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Αλλά οι άνθρωποι που είναι στο διοικητικό συμβούλιο είναι οι άνθρωποι που είναι μαζί μου τα τελευταία χρόνια. Είμαι εκεί κάθε μέρα, βοηθάω και σκοπεύω να επιστρέψω σίγουρα σύντομα. Θέλω να δω τη Σάντα Κρουζ ξανά στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος. Κατά προτίμηση ήδη από το 2023»
- Υπήρξαν στιγμές που ήθελες να τα παρατήσεις και γιατί;
«Σίγουρα. Όπως είπα, η πρώτη μου εμπειρία ως πρόεδρος ήταν πολύ δύσκολη. Υπήρξε μια στιγμή που σκεφτήκαμε να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για το πρωτάθλημα το 2015, κάνοντας ένα διάλειμμα. Θα με χαρακτήριζαν ως τον πρόεδρο που είναι υπεύθυνος για το «κλείσιμο» του συλλόγου. Τίποτα από αυτά που συνέβησαν μετά, δεν θα είχαν συμβεί. Πρακτικά θα με πετούσαν έξω από την πόλη, θα με μισούσαν.
Χαίρομαι που πήραμε την υποστήριξη που χρειαζόμασταν και καταφέραμε να παίξουμε για το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Οπότε ναι, υπήρξαν πολλές στιγμές. Αλλά με την υποστήριξη της οικογένειας, των συμβούλων, των χορηγών και του πάθους μου. Αυτό το πάθος, που δεν ξέρουμε γιατί υπάρχει, οι δυνάμεις που είναι πάντα μαζί μας, με έκαναν να συνεχίσω»
- Μια ιδιαίτερη ιστορία που θυμάσαι αυτά τα χρόνια;
«Όταν κατακτήσαμε το πρώτο πρωτάθλημα, στα τέλη του 2020, η πανδημία ήταν πολύ δυνατή στη Βραζιλία. Τότε οι πυροσβέστες και ο κυβερνήτης της πολιτείας δεν μας άφησαν να παρελάσουμε στους δρόμους της πόλης με το πυροσβεστικό όχημα (μια παράδοση). Αλλά όταν κερδίσαμε το δεύτερο πρωτάθλημα, τον Ιούλιο του 2021, με την πανδημία λίγο πιο ελεγχόμενη, ζήτησα στην τηλεόραση να μας αφήσουν να παρελάσουμε με το πυροσβεστικό όχημα. Ήταν το όνειρό μου. Και αυτή τη φορά μας άφησαν. Ήταν πολύ συναρπαστικό»
