Συνέντευξη στον Δημήτρη Μανάκο
Επιμονή, υπομονή, ποδοσφαιρικός ρομαντισμός. Οι τρεις αυτές έννοιες-αρχές θα αρκούσαν για να περιγράψει κανείς εν συντομία, το «απόσταγμα» μίας συζήτησης με τον Γιάννη Κοντοέ.
Με πάθος... εφήβου, παρότι μετρά περισσότερα από 15 χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους και έχει καταγράψει πάνω από 200 συμμετοχές στη Super League, δεν μίλησε για την καριέρα του που καθώς φαίνεται δεν θα βιαστεί να... τελειώσει, αν δεν υλοποιήσει την κορυφαία στιγμή της, όπως ανέφερε: την επιστροφή του Πανιωνίου στα μεγάλα «σαλόνια»!
Ωστόσο, ο αρχηγός των Νεοσμυρνιωτών δεν αρκέστηκε σε μία συζήτηση γύρω από το ποδόσφαιρο. Αντιθέτως, έφτασε από το νέο εγχείρημα του «Ιστορικού» και ένα flashback στο παρελθόν, έως την παρουσία του στις πυρκαγιές στη Βόρεια Εύβοια!
-To 2011 πήγατε στην ΑΕΚ. Υπήρξαν πολλά οικονομικά προβλήματα, αλλά επιμείνατε, αποδεικνύοντας πως τα χρήματα δεν ήταν η προτεραιότητά σας, αλλά το ποδόσφαιρο. Ισχύει αυτό;
«Είμαι ρομαντικός, αλλά εξαρτάται και τι οικονομικές ανάγκες έχει ο κάθε ένας. Κάθε μου επιλογή την φτάνω μέχρι το τέλος.»
-Τι σας έμεινε από το πέρασμά σας από την ΑΕΚ;
«Η ΑΕΚ είναι μία πολύ μεγάλη ομάδα. Βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, το βλέπω θετικά και αυτό έκανα και σε αυτή την περίπτωση. Με βοήθησε να εξελιχθώ. Ο Πανιώνιος από την άλλη, είναι η ομάδα που μεγάλωσα, εκεί που γεννήθηκα. Άνοιγα την πόρτα και έβγαινα στο γήπεδο. Εκεί έμαθα τι σημαίνει ποδόσφαιρο, ήταν τα πρώτα μου βήματα. Πήγα με τους γονείς μου, με τους φίλους μου, με όλους. Μεγάλωσα εκεί».
-Αφήσατε το εξωτερικό, εν μέσω κορονοϊού και επιστρέψατε. Πώς ήρθε αυτή η απόφαση;
«Όταν ήμουν στην Ρουμανία, έπεσα πάνω στην περίοδο που ξεκίνησε ο κορονοϊός. Στην αρχή μπορούσε η οικογένειά μου να έρθει να με δει με απευθείας πτήσεις, αλλά όταν αυτό σταμάτησε και ήμουν μακριά για ένα μήνα σερί, είπα τέλος και επέστρεψα στον Πανιώνιο».
-Μία από τις δηλώσεις που κάνατε όταν φτάσατε στον Πανιώνιο, ήταν πως δεν ανανεώσατε την συνεργασία σας, αλλά ανανεωθήκατε. Θέλετε να μας το εξηγήσετε;
«Ναι, ανανεώθηκα, όπως είπα είμαι σε μεταβατική περίοδο. Βλέπω το ποδόσφαιρο να απομακρύνεται από μένα, είτε θέλοντας είτε μη και στον Πανιώνιο ζω την κάθε στιγμή! Το απολαμβάνω περισσότερο από κάθε άλλη φάση στην καριέρα μου.»
-Πού θα θέλατε να κλείσετε την καριέρα σας;
«Θέλω να κλείσω την καριέρα μου στον Πανιώνιο. Δεν ένιωθα τύψεις όταν έφυγα και πήγα στην ΑΕΚ, αλλά όταν ο Πανιώνιος έπεσε ένιωσα την ανάγκη πως θέλω να βοηθήσω. Το έκανα για εμένα. Το νιώθω και θέλω να κλείσω την καριέρα μου στον Πανιώνιο.»
-Πρώτα οπαδός του Πανιωνίου ή παίκτης του Πανιωνίου;
«Δεν είμαι οπαδός, αγαπάω όσες ομάδες πέρασα, όπως και ο οποιοσδήποτε αγαπάει την δουλειά του. Πάνω από όλα είμαι άνθρωπος, αλλά νομίζω είναι κάτι ενδιάμεσο με τον Πανιώνιο. Θέλω να πάει καλά σε κάθε περίπτωση το εγχείρημα.»
-Έχετε κάνει λάθη στην καριέρα σας;
«Γενικότερα είμαι ένας χαρακτήρας που δεν έχει καμία σχέση μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Προστριβές υπήρχαν και μεγάλες εντάσεις και αρκετές φορές έχει συμβεί η συμπεριφορά μου να μην είναι η καλύτερη. Αλλά δίχως να θέλω να φανώ εγωϊστής, αυτά δεν τα θεωρώ λάθη».
-Η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή που έχετε ζήσει στο ποδόσφαιρο;
«Θεωρώ ότι η καλύτερη δεν έχει έρθει ακόμη… Θέλω να ανέβουμε ξανά με τον Πανιώνιο! Ωστόσο, θυμάμαι την πρόκριση με τον Αστέρα Τρίπολης στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στον ΠΑΟΚ, παρά την ήττα με 2-1 στην Θεσσαλονίκη. Δεν έχω πολύ κακή στιγμή, σίγουρα θα υπάρχουν, αλλά δεν ξεχωρίζω κάποια.»
-Το καλοκαίρι συμμετείχατε στις φωτιές ως εθελοντής. Πώς ήταν η εμπειρία σας;
«Ήταν πολύ δύσκολο κομμάτι. Ξεκίνησα από την Αθήνα και πήγα στην Βόρεια Εύβοια. Άρχισα να δέχομαι μηνύματα από εκεί, έμαθα ότι δεν είχαν ρεύμα, καύσιμα και τρόφιμα. Δεν υπήρχε βοήθεια από πυροσβεστικά οχήματα και ένιωθα ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Δεν κοιμόμουν, ενημερωνόμουν διαρκώς και μέσω μίας ανάρτησής μου, την ίδια ημέρα, ξεκίνησε η Ζαρίφη και ο Αναγνωστόπουλος και άλλα 3-4 παιδιά, μπήκαν σε ένα φουσκωτό και πήγαν να μοιράσουν τρόφιμα και καύσιμα.
Μόλις άνοιξε ο δρόμος, δεν μπορούσα να κάθομαι στην Αθήνα και θεωρούσα πως η παρουσία μου θα βοηθούσε. Πήγα με τον Αναγνωστόπουλο, αλλά αυτό που ζήσαμε ήταν ανεπανάληπτο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός πως οι πυροσβέστες δεν έμπαιναν στην φωτιά. Είναι λογικό, αλλά αν δεν πηγαίναμε εμείς, πιθανώς δεν θα υπήρχε βοήθεια. Μου ήρθε και μήνυμα από την Πολιτική Προστασία μέσα σε αυτή την κατάσταση και με ρώτησαν τι χρειαζόμαστε.
Θα καίγονταν όλα, αλλά τα καταφέραμε, σβήσαμε την φωτιά, τα συναισθήματα ήταν πολύ έντονα. Ήταν απίστευτο!»
-Φοβηθήκατε; Νιώσατε ότι η ζωή σας κινδυνεύει;
«Είχα υποσχεθεί στους γονείς μου και την σύζυγό μου πως δεν θα μπω στην φωτιά αλλά δεν γινόταν. Μία φορά φοβήθηκα πολύ. Ήταν βράδυ, οδηγούσα και γύρω στις 2:30, 3:00, ήμουν σε δρόμους που γνώριζα, αλλά ήταν όλα καμένα και χάθηκα. Χτύπησα σε μία πέτρα και ένιωσα πως… ξύπνησα, πλησιάζοντας προς την φωτιά.
Και είπα 'Τι κάνω; Πού είμαι;' Ταυτόχρονα, η θερμότητα ήταν τεράστια, ρίχναμε νερό πάνω μας. Χάλασε και το κινητό μου. Εκεί τρόμαξα περισσότερο και όταν γύρισαν δίχως να έχω κοιμηθεί δύο ημέρες, για δύο εβδομάδες έβλεπα εφιάλτες και για ένα μήνα περίπου έβγαζα στάχτη. Οι ενισχύσεις από αέρα βοήθησαν πολύ και έσβησε η φωτιά. Δεν θα μπορούσα να κάτσω σπίτι μου με τίποτα!»
-Επιστρέφοντας στην καριέρα σας, υπήρχε στιγμή που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
«Όχι ποτέ, αν και κάποιες φορές τα πράγματα ήταν δύσκολα, καθώς δεν υπάρχει αξιοκρατία. Δεν υπάρχει λόγος όμως να το σκεφτόμαστε διαρκώς αυτό.»
-Τι σημαίνει επιτυχία για εσάς;
«Να νιώθεις ολοκληρωμένος. Όχι ευτυχισμένος. Ολοκληρωμένος γίνεσαι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, όταν νιώθεις δημιουργικός, σε όλα τα επίπεδα.»
-Είστε πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, μιλάτε τέσσερις γλώσσες, προσόντα σπάνια για ποδοσφαιριστή. Σε τι βοήθησε η εκπαίδευση και πώς είναι η μετάβαση ενός ποδοσφαιριστή από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό επίπεδο;
«Το οικογενειακό περιβάλλον μου είχε δείξει τον δρόμο, δίχως να υπάρχει καμία πίεση. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, το έβλεπα στην καθημερινότητά μου. Έχω κάνει και μία εργασία, οι 5 φάσεις του ποδοσφαιριστή. Γίνεται μία μετάβαση, η οποία δεν είναι ομαλή. Γινόμαστε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και εν συνεχεία μπαίνουμε στην κοινωνία. Είμαστε σε αυτό τώρα, αυτό προσπαθώ να κάνω και υπάρχουν και έρευνες που δείχνουν πως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν χάσει τα χρήματά τους και όλη αυτή η εκπαίδευση με έχει βοηθήσει πάρα πολύ».
-Τι χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής για να προοδεύσει και να αγωνιστεί επαγγελματικά; Ταλέντο ή πολύ δουλειά;
«Τα προηγούμενα χρόνια, επειδή το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, με την ιατρική να έχει μπει πολύ μέσα σε αυτό, το ταλέντο υπερίσχυε. Πλέον, θεωρώ ότι έχει ισοσταθμιστεί αλλά και η δουλειά πολλές φορές μπορεί να ξεπεράσει το ταλέντο. Αναπτύσσεις δεξιότητες, καλύπτεις περισσότερα χιλιόμετρα και με την πολύ δουλειά έρχεται και η εξέλιξη. Θέλει απαραίτητα ταλέντο, αλλά η δουλειά μπορεί να ξεπεράσει σίγουρα το έμφυτο ταλέντο.»
-Ποιον παίκτη είχατε ως πρότυπο και με ποιον προπονητή αποκτήσατε ιδιαίτερη σχέση, παίρνοντας στοιχεία;
«Παίκτης πρότυπο; Δύσκολη ερώτηση γιατί αν δεν έχεις γνωρίσει κάποιον από κοντά δεν είναι εύκολο. Όλοι οι συμπαίκτες μου είχαν ελαττώματα (σ.σ γελάει). Από κάθε προπονητή επίσης έχω πάρει πράγματα και αυτό το θεωρώ πλεονέκτημα για εμένα. Δεν ξεχωρίζω κάποιον προπονητή. Πήρα πράγματα που με βοήθησαν πολύ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Εμίλιο Φερέρα. Είχε έρθει από τον Πανθρακικό, εκθείαζε τους μεγάλους και οι μικρότεροι τρώγαμε το 'ξύλο'. Ακόμα και από αυτόν όμως, έχω πάρει πράγματα».
-Θεωρείτε πως πέτυχε το όραμά σας στο ποδόσφαιρο;
«Εμείς κοιμόμασταν στο γήπεδο, είχαμε όραμα. Έλεγα ότι αποκλείεται να γίνω ποδοσφαιριστής ή ότι αποκλείεται να μην γίνω. Είχα φαντασία, είχα όραμα και είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω πετύχει.»
-Ποια θα ήταν η συμβουλή σας στα νέα παιδιά;
«Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα δεν πρέπει να παρατήσει το σχολείο και να προσπαθεί να συνδυάσει πράγματα. Αυτό που συμβουλεύω τα παιδιά τώρα είναι να έχουν όνειρα, να έχουν όραμα, να προσπαθούν και να κάνουν όσα έκαναν τα παιδιά και παλαιότερα. Να κάνουν πράγματα με όρεξη και να προσπαθούν διαρκώς».
