Ο «θρύλος» της Ομόνοιας που έγινε ο μοναδικός Κύπριος στην ιστορία που κατέκτησε το «Χρυσό Παπούτσι». Ο Σωτήρης Καϊάφας μοιράζεται στο BN Sports όσα έζησε σε μία ονειρεμένη, για τον ίδιο, καριέρα.
Σχετικά Άρθρα
Χρυσό Παπούτσι: Από τον Εουσέμπιο, μέχρι τον ρέκορντμαν Λεβαντόφσκι, διά μέσου Μίλερ, Μέσι, Ρονάλντο και... Μαχλά!
1975/76. Ο Σωτήρης Καϊάφας αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του κυπριακού πρωταθλήματος με 39 τέρματακαι προσθέτει ακόμα ένα βραβείο στην τεράστια συλλογή. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να γίνει ο πρώτος Κύπριος (και ο τελευταίος) στην ιστορία που κατακτάει το «Χρυσό Παπούτσι».
Ο ίδιος έχτισε έναν «μύθο» γύρω από το όνομά του, όμως ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη του Ομόνοια. Ολοκλήρωσε την καριέρα του με συνολικά 321 γκολ σε 476 συμμετοχές, είδε τις προτάσεις από Ελλάδα και εξωτερικό να έρχονται «βροχή» αλλά και την Εθνική Κύπρου, να μην του προσφέρει αυτό που θέλει.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μίλησε αποκλειστικά στο BN Sports και εξιστόρησε κάθε στιγμή της τεράστιας πορείας του στον αγωνιστικό χώρο. Η άρνηση του πατέρα του, η ΑΕΚ αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπισε την Ομόνοια το τότε καθεστώς της Ελλάδας.
- Πως ξεκίνησε η ποδοσφαιρική σας καριέρα και ποια ήταν η αφορμή;
«Έπαιζα σε αλάνες και στο σχολείο ποδόσφαιρο από μικρός. Στα 15 μου αποφάσισα να γραφτώ σε ομάδα και στα 16 βρισκόμουν στην δεύτερη ομάδα της Ομόνοιας. Η αφορμή ήταν επειδή μου άρεσε πολύ το άθλημα. Είχα ταλέντο και ήταν αυτό που περίμενα πως και πως μέσα στη μέρα»
- Οι γονείς σας ήταν σύμφωνοι στην προοπτική να γίνετε ποδοσφαιριστής;
«Όχι δεν ήταν. Ειδικά ο πατέρας μου. Ουσιαστικά, μόλις πέθανε- γιατί έφυγε μικρός- ξεκίνησα και εγώ να παίζω μπάλα. Εκείνος ήθελε να με σπουδάσει στην Αμερική που είχε κάτι ξαδέρφια και αυτό θα γινόταν άμα ζούσε. Τελικά ήταν γραφτό από την μοίρα να γίνω ποδοσφαιριστής και πίστεψέ με, δεν το έχω μετανιώσει που ακολούθησα αυτόν τον δρόμο»
- Στην αρχή της καριέρας σας, ξεκινήσατε ως στόπερ. Στη συνέχεια, τι άλλαξε και γίνατε φορ;
«Ισχύει πως ξεκίνησα ως στόπερ. Στην πρώτη μου σεζόν έπαιξα τα περισσότερα ματς ως κεντρικός αμυντικός αλλά τέσσερα παιχνίδια πριν το τέλος, ο Γκεόργκι Βάργκα αποφάσισε να με βάλει στην κορυφή της επίθεσης. Εγώ δεν ήθελα και δεν μου άρεσε η ιδέα να παίζω μπροστά αλλά μέσα σε αυτό το διάστημα, έδειξα πόσο ταλέντο είχα στο σκοράρισμα. Συγκεκριμένα, πέτυχα συνολικά 11 γκολ και έτσι καθιερώθηκα στην θέση του φορ. Μου έδωσαν και το «9», με το οποίο έμεινα σε όλη την καριέρα μου. Την επόμενη σεζόν τα πήγα εξαιρετικά και το 1975/76, ήταν η μαγική στιγμή που πήρα και το «Χρυσό Παπούτσι». Είχα βγει οκτώ φορές πρώτος σκόρερ στην Κύπρο»
- Πως νιώσατε όταν πήρε το «Χρυσό Παπούτσι»;
«Τα συναισθήματα είναι μοναδικά. Δεν μπορεί να τα περιγράψεις με λόγια. Ανάμεσα σε τόσο μεγάλους επιθετικούς, είναι τιμή και χαρά να γίνεσαι εσύ ο πρώτος σκόρερ όλης της Ευρώπης. Παράλληλα, διαφήμιζα το κυπριακό ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο και ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος. Ακόμη και την επόμενη σεζόν, που έχασα το βραβείο για τρία γκολ, ήμουν και πάλι ενθουσιασμένος»
- Έχετε σκοράρει πολλά γκολ στην καριέρα σας. Ποιο είναι το αγαπημένο σας;
«Είναι εκείνο μέσα στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας επί του Παναθηναϊκού το 1972. Είχαμε μία εξαιρετική ομάδα τότε και ήταν η πρώτη μας χρονιά στο ελληνικό πρωτάθλημα, ως πρωταθλητές Κύπρου. Εγώ πέτυχα το 2-0, το οποίο θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Δεν ήταν απλώς ο τρόπος που το έβαλα αλλά και το τι ακολούθησε μετά. Η διαιτησία μας «είχε» σφάξει τότε. Ο Ζλατάνος ήταν διαιτητής και παρότι προηγηθήκαμε με 2-0, εν τέλει χάσαμε με 4-2 με δύο πέναλτι στα τελευταία λεπτά»
- Είχατε προτάσεις από την Ελλάδα ή εξωτερικό;
«Από Ελλάδα, βρέθηκα πάρα πολύ κοντά στην ΑΕΚ. Είχε γίνει επίσημη πρόταση στην Ομόνοια, η οποία ήταν θετική να με δώσει αλλά τα λεφτά που μου έδιναν ήταν πολύ λίγα. Ήμουν κοντά να πω ναι αλλά δεν ήθελα να αφήσω το μαγαζί που είχα ή τα πρόσωπα που μου στέκονταν σε όλες τις δυσκολίες, οπότε και ακύρωσα την μεταγραφή. Μίλησα με τον Παπαϊωάννου και μου είχε πει πως έκανα λάθος που δεν πήγα. Από το εξωτερικό είχα προτάσεις από την Ισπανία, την δεύτερη κατηγορία, αλλά δεν ήξερα ισπανικά και δεν ήθελα να φύγω τόσο μακριά από το σπίτι μου. Μόνο όταν έγινε ο πόλεμος και η εισβολή της Τουρκίας έφυγα για έξι μήνες αλλά ξαναγύρισα δίχως δεύτερη σκέψη»
- Η Ομόνοια έπαιξε για μία σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα, την περίοδο της δικτατορίας. Τι θυμάστε από τότε;
«Γενικά δεν ήθελαν στην Ομόνοια στο ελληνικό πρωτάθλημα. Επειδή τότε υπήρχε δικτατορία στην Ελλάδα, η ομάδα μας είχε χάσει αρκετά ματς από διαιτητικά λάθη. Η Ομόνοια θεωρούταν ομάδα του λαού και της Αριστεράς, οπότε δεν μας ήθελαν στην κατηγορία. Έκαναν τα πάντα για να μην υπάρχουμε, όμως είχαμε τόσο καλή ομάδα που τα καταφέρναμε»
- Τι ήταν για εσάς ο Γκεόργκι Πατσιάτσιεφ;
«Ένας δάσκαλος. Με όλη την σημασία της λέξης. Αυτός με ανακάλυψε μαζί με κάποια άλλα παιδιά και μας πρότεινε να παίξουμε στην Ομόνοια. Μας προπονούσε τον καθένα ατομικά και προσπαθούσε να ενδυναμώσει κάθε αδυναμία μας. Θυμάμαι πως στην αρχή, όταν έκανα σουτ, είχα την πλάτη πίσω, κάτι που έκανε κάθε σουτ μου, να πηγαίνει ψηλά. Εκείνος με πήρε από το χέρι και μου κράταγε την μέση ώστε να πηγαίνει ευθεία η μπάλα. Όταν σε ένα φιλικό με την δεύτερη ομάδα πέτυχα ένα ωραίο γκολ με αυτόν τον τρόπο, άφησε τους άνδρες και ήρθε στα αποδυτήρια να με συγχαρεί. Ήταν μοναδικός προπονητής και εκείνος που με δημιούργησε»
- Στην Εθνική Κύπρου παίξατε για πολύ λίγο. Γιατί συνέβη αυτό;
«Κοίτα, έκανα ντεμπούτο στα 17 μου. Τότε έπαιξα κόντρα στην Ιρλανδία η οποία είχε έναν εξαιρετικό επιθετικό και εγώ τα πήγα πολύ καλά ως στόπερ. Με κράτησαν και με φώναζαν συνέχεια, μέχρι που ως φορ, δεν άντεχα άλλο την κατάσταση. Παίζαμε συνέχεια αμυντικά. Όλοι πίσω με αποτέλεσμα να μένω μόνος μπροστά απέναντι με τρομερούς αμυντικούς. Το είχα δηλώσει ανοιχτά πως δεν θέλω να γίνομαι ρεζίλι, οπότε να μην με καλούν»
- Πως νιώθετε που ο τόσο ο γιος σας όσο και ο εγγονός σας είναι ποδοσφαιριστές;
«Είναι υπέροχο να βλέπεις τον γιο σου και τον εγγονό σου να εξελίσσονται με αυτόν τον τρόπο. Ο Κώστας (γιος) ήταν αρχηγός στην Ομόνοια για πολλά χρόνια ποδοσφαιριστής. Είχε φτάσει και μία ανάσα από τον ΠΑΟΚ αλλά τελευταία στιγμή χάλασε η μεταγραφή. Εγώ δεν ήθελα να πάει γιατί ήξερα ότι θα του διατάραζε την προσωπική ζωή. Είχαμε τσακωθεί αλλά τελικά με άκουσε και δεν πήγε. Ο Αλέξανδρος (εγγονός) είναι ένα εξελίξιμος ποδοσφαιριστής. Γενικά, η Ομόνοια, πλέον, δεν εμπιστεύεται τόσο τα παιδιά της ακαδημίας, όμως βλέπω πως ο Αλέξανδρος έχει μία θέση στο μέλλον της»
Νότης Χάλαρης
www.bnsports.gr
