Το καλοκαίρι του 2005 δήλωνε «παρών» για να σηκώσει το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Την 1η Σεπτεμβρίου του 2006, ήταν στο παρκέ για το έπος της Σαϊτάμα και με… αρχηγική ψυχραιμία οδηγούταν με την ομάδα στη νίκη επί των Αμερικανών.
Ο Μιχάλης Κακιούζης ο οποίος πλέον κάνει καριέρα ως προπονητής και μάλιστα πρόσφατα ανέλαβε τη ρουμανική Κραϊόβα, μετά από μία διετία στην κυπριακή Ένωση Νέων Παραλιμνίου, μιλά στο BN Sports για τη χημεία εκείνης της γενιάς που ήταν η αφορμή για την επιτυχία και για την πεποίθησή του πως κάτι ανάλογο δεν θα αργήσει να έρθει!
Κάθε μέλος της Εθνικής αγωνιζόταν σε πολύ μεγάλη ομάδα. Ωστόσο, είχατε να αντιμετωπίσετε μία ομάδα από αστέρες του ΝΒΑ. Με ποιες σκέψεις μπαίνεις στο παρκέ για έναν τέτοιο αγώνα;
«Ας ξεκινήσουμε με το ότι παίζαμε ημιτελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, νομίζω ότι από μόνο του αυτό σε εξιτάρει και σε κρατάει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εγρήγορση. Από την άλλη, όταν αντιμετωπίζεις μία ομάδα όπως οι ΗΠΑ με όλα τα παιδιά που πρωταγωνιστούσαν και πρωταγωνιστούν ακόμα στο ΝΒΑ κάνει τις αισθήσεις σου να είναι ακόμη πιο έντονες.
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπήκαμε στο παρκέ με τον φόβο ότι θα χάσουμε. Σε ένα παιχνίδι μπορείς να χάσεις ή να κερδίσεις, αυτό είναι, άλλωστε, ο αθλητισμός. Αλλά νομίζω ότι σε αυτό έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, αυτό που είπες στην αρχή, ότι παίζαμε σε πολύ καλές ομάδες, διεκδικούσαμε την Ευρωλίγκα ή τίτλους σε πολύ δυνατά Πρωταθλήματα και μας είχε δώσει την εμπειρία για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε έναν τέτοιο αγώνα!»
Ποιες ήταν οι φάσεις που θυμάσαι περισσότερο από αυτό το παιχνίδι ή που βοήθησαν τελικά την Εθνική να πιστέψει στη νίκη;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο… Με όλα αυτά που βλέπουμε κατά καιρούς σε highlights και οτιδήποτε, μου έρχονται “φλασιές”. Οπότε δεν μπορώ να αναφέρω κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που ένιωθα και νιώθω είναι ότι όλο το δέσιμο που είχαμε σαν Εθνική, ότι ο ένας ήταν για τον άλλον -κυριολεκτικά και όχι απλά αυτό το κλισέ που λένε παντού- φαινόταν μέσα στο γήπεδο… Ήταν και το χαρακτηριστικό της ομάδας για εμένα, αυτό θυμάμαι».
Αλήθεια, πόσο μπορεί να δεθεί τελικά μία ομάδα από μία τέτοια επιτυχία; Η χημεία ήταν εμφανής μέσα στο γήπεδο, αλλά βοήθησε ακόμη περισσότερο αυτό;
«Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της χημείας που είπες… Το ότι καταφέραμε να φτάσουμε στη νίκη σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι… Και όχι επειδή ήταν μόνο οι Αμερικανοί, για μένα δεν ήταν η πιο σημαντική επικράτηση. Το γεγονός όμως ότι καταφέραμε να κερδίσουμε έναν ημιτελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και ήμασταν στον τελικό ήταν αποτέλεσμα της χημείας που είχαμε σαν ομάδα. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε μία πολύ μικρή χώρα, οπότε το επίτευγμα μετράει περισσότερο. Ήμασταν μαζί 3-4 χρόνια και προσπαθούσαμε για το καλύτερο… Είχαμε κερδίσει το Ευρωμπάσκετ την προηγούμενη χρονιά κ.ο.κ». 
Εσύ ως αρχηγός πως το βίωσες; Πέρασε και αρκετά η μπάλα από τα χέρια σου σε κρίσιμες στιγμές τα τελευταία λεπτά…
«Πήγαινε στον αυτόματο (γέλια)! Δεν σκεφτόμουν ότι μπορεί να χάσω ή να κερδίσω ένα σουτ. Προσπαθείς πάντα να κάνεις το καλύτερο στον αγώνα και το κάναμε όλοι μας. Δεν ήμουν μόνο εγώ ως αρχηγός, αλλά ο ένας εξαρτιόταν πάρα πολύ από τον άλλον. Παίζαμε όλοι για την πατρίδα μας και δεν χρειαζόμασταν παραπάνω κίνητρο για να το κυνηγήσουμε 100%»
Έρχεται συχνά η ανάμνηση του αγώνα στο μυαλό σου; Δεδομένου πως για πολλά χρόνια καμία άλλη ομάδα δεν είχε κερδίσει τις ΗΠΑ.
«Έρχεται πάρα πολύ συχνά, όπως έρχεται και συχνά και η σκέψη από δύο μέρες αργότερα που χάσαμε από τους Ισπανούς. Όπως έρχεται συχνά και η προηγούμενη χρονιά που κερδίσαμε την Γερμανία στον τελικό (σ.σ Ευρωμπάσκετ 2005). Και παιχνίδια μεγάλα, ανεξάρτητα αν κερδίζεις ή χάνεις, σε σημαδεύουν και τα έχεις πάντα στο μυαλό σου, στην καρδιά σου, μπορούν να σε βοηθήσουν μετά στη συνέχεια της καριέρας σου και στο μέλλον σου γενικότερα. Οπότε εννοείται ότι το έχω στο μυαλό μου και πάρα πολύ ευχάριστα!»
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τί πιστεύεις ότι πρέπει να διαφοροποιηθεί, ώστε να γίνουμε θεατές μίας τόσο μεγάλης επιτυχίας; Και αν τελικά σκέφτεσαι ότι μπορεί να γίνει αυτό!
«Το μέλλον ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει. Και όταν πήραμε το Ευρωμπάσκετ το 1987 λέγαμε ότι δεν θα ξαναπάμε σε τελικό και βρεθήκαμε πάλι εκεί δύο χρόνια αργότερα. Μετά ότι δεν θα ξανακερδίσουμε και το κάναμε το 2005 κτλ. Θεωρώ ότι η τωρινή Εθνική έχει
πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο. Φαίνεται άλλωστε! Νομίζω ότι πλέον είναι θέμα timing και σωστής προσαρμογής. Να καταλάβουμε όλοι το τι πρέπει να κάνουμε και να σκεφτόμαστε πιο πολύ το ίδιο το μπάσκετ και λιγότερο αυτά που συμβαίνουν γύρω από αυτό. Μιλάω καθαρά αθλητικά, γιατί ο καθένας έχει τη δική του άποψη για όσα συμβαίνουν εξωαγωνιστικά…
Όλες οι Εθνικές έχουν καλές και κακές στιγμές και το θέμα είναι όταν δεν υπάρχει επιτυχία για κάποιο χρονικό διάστημα, να σου δοθεί το κίνητρο να δουλέψεις σκληρότερα, καλύτερα και να βελτιώνεις τα λάθη που έχεις κάνει για να πετύχεις το καλύτερο! Κάτι τέτοιο ας πούμε προήλθε από τη διαφορά που είχε η δική μας η γενιά και η επόμενη.
Πλέον αν δεν είσαι στην τετράδα, για παράδειγμα, θεωρείται αποτυχία. Αυτό σου δημιουργεί αυτόματα πίεση και άγχος, αλλά όλοι μας παίζαμε με σκοπό να κερδίσουμε. Όπως και τα παιδιά που είναι τώρα στην Εθνική. Το γεγονός ότι έχει καταφέρει η Ελλάδα να εμπεριέχεται στις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο δημιουργεί προσδοκίες και για αυτό υπάρχει απογοήτευση όταν δεν το πετυχαίνουμε.
Πιστεύω όμως πως είναι θέμα χρόνου η ομάδα να ξαναβρεί το δρόμο της και να πάει πάλι στην κορυφή!»
Αντί επιλόγου... Ποια ήταν η μεγαλύτερη νίκη με την Εθνική για σένα;
«Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη νίκη για εμένα και φαντάζομαι για όλα τα παιδιά που είμασταν μέλος αυτής της ομάδας είναι μακράν το Ευρωμπάσκετ. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω καμία νίκη, αλλά την προηγούμενη χρονιά είχαμε βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης! Κάποιοι λένε ότι η επικράτηση επί των Αμερικανών είναι η πιο σημαντική… Ίσως και να είναι, όμως αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι η πρωτιά του Ευρωμπάσκετ»
Σταυρούλα Μουστακάτου
www.bnsports.gr
