Μέσα στις επιτυχίες του 2004, τα «χρυσά» κορίτσια της Εθνικής ομάδας πόλο, ανέβασαν την Ελλάδα για πρώτη φορά σε ομαδικό άθλημα στο βάθρο. Η δεύτερη θέση δεν φάνταζε ποτέ πιο γλυκιά και η ανάμνησή της κρατά μέχρι και 17 χρόνια αργότερα!
Φτάσαμε αισίως στα 17 χρόνια από την ημέρα που σύσσωμη η Εθνική πόλο γυναικών παρατασσόταν για να παραλάβει τα μετάλλιά της… Από τη στιγμή που ανέβαινε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και προσέφερε στην χώρα μας την πρώτη της μεγάλη διάκριση σε ομαδικό επίπεδο. Και όλα αυτά μπροστά στο κοινό της, στις πισίνες του ΟΑΚΑ στην Ολυμπιάδα του 2004!
Μία μία οι 13 παίκτριες, γινόντουσαν το επίκεντρο της προσοχής στον Παγκόσμιο αθλητισμό. Άντι Μελιδώνη, Δήμητρα Ασιλιάν, Γεωργία Ελληνάκη, Ευτυχία Καραγιάννη, Αγγελική Καραπατάκη, Σταυρούλα Κοζόμπολη, Γιούλη Λάρα, Κυριακή Λιόση, Αντωνία Μωραΐτη, Εύα Μωραϊτίδου, Ανθή Μυλωνάκη Κατερίνα Οικονομοπούλου και Αντιγόνη Ρουμπέση συνέθεσαν το όνειρο της ελληνικής αποστολής υπό τις οδηγίες του… βετεράνου ομοσπονδιακού τεχνικού, Κούλη Ιωσηφίδη.
Στον δρόμο για τον τελικό, κλήθηκαν να «αφοπλίσουν» ομάδες που κυριαρχούσαν τα προηγούμενα χρόνια στους Αγώνες. Η πρεμιέρα και η αγχωτική νίκη με 8-6 απέναντι στο… υπολογίσιμο Καζακστάν, έδωσαν το σύνθημα για τη συνέχεια!
Μπορεί να γνώρισαν βαριά ήττα από την Ιταλία (7-2), ωστόσο έδειξαν αντίδραση και πήραν σπουδαία αποτελέσματα απέναντι στους Ολυμπιονίκες του Σίδνεϊ, Ρωσία (7-4) και Αυστραλία (6-2), ώστε να βρεθούν στον μεγάλο τελικό!
Η 26η Αυγούστου την έφερε ξανά αντιμέτωπη με τον «κακό της δαίμονα», την Ιταλία. Τον οποίο και κατάφερε να ξορκίσει μέχρι ένα σημείο… Η Εθνική μας πήρε από νωρίς ένα σχετικό προβάδισμα (3-1), το οποίο από το 2ο οκτάλεπτο και μετά μετατράπηκε σε μάχη σώμα με σώμα.
Η κανονική διάρκεια, με σκορ στο 7-7 δεν μπόρεσε να αναδείξει νικητή και η παράταση ήταν, πλέον, γεγονός. Εκεί, οι Ελληνίδες πολίστριες σκόραραν δις για να διαμορφώσουν το 9-7 που έδειχνε καταδικαστικό για τους «ατζούρι». Ωστόσο, ένα αυτογκόλ και δύο ακόμη επιθέσεις χάρισαν το χρυσό μετάλλιο στην αντίπαλο και ένα περίεργο συναίσθημα στην ομάδα του Ιωσηφίδη. 
Ένα συναίσθημα που έσβησε σταδιακά μπροστά στον θρίαμβο της Εθνικής. Στο πνεύμα του αργυρού Ολυμπιονίκη…
Μία αθλήτρια που έδωσε τη δική της «μάχη» μέσα στις πισίνες του ΟΑΚΑ το 2004, η Άντι Μελιδώνη, μιλά στο BN Sports και ξετυλίγει το… κουβάρι του αργυρού μεταλλίου, ενώ τονίζει το «κλειδί» της μεγάλης επιτυχίας!
Σε ολόκληρο το τουρνουά του 2004, πότε αρχίσατε πραγματικά να πιστεύετε ότι θα βρεθείτε στο βάθρο;
«Η προσπάθεια που έγινε στην Ολυμπιάδα, έγινε με γνώμονα να προχωράμε πάντα βήμα-βήμα. Δηλαδή από την αρχή όλοι μπορεί να ονειρευόμασταν μία πολύ καλή θέση, σίγουρα όμως ξέραμε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οπότε δεν πετάγαμε στα σύννεφα, είμασταν λίγο προσγειωμένες. Μετά από κάθε παιχνίδι που κάναμε μία μεγάλη νίκη… τρώγοντας ερχόταν η όρεξη και πιστεύαμε ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Είχαμε, άλλωστε, εμπιστοσύνη στην ομάδα, αλλά πιστέψαμε ότι μπορούμε να πάμε πολύ ψηλά κατά τη διάρκεια των Αγώνων και παίρνοντας τα αποτελέσματα».
Ήταν σημαντικό για εσάς να αγωνίζεστε με κατάμεστες κερκίδες από ελληνικό κοινό ή σας προσέδιδε ταυτόχρονα το άγχος του «πρέπει»;
«Εμείς, έτσι και αλλιώς, σαν άθλημα δεν έχουμε μάθει να παίζουμε με πολύ μεγάλο κοινό. Δυστυχώς! Οπότε για εμάς ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία αυτή και νομίζω ότι πιο πολύ μας ενθάρρυνε και μας έδινε ώθηση και δύναμη, παρά μας άγχωνε. Βλέποντας τώρα και τους Ολυμπιακούς του Τόκιο που έλειπε το κοινό, ήταν πάρα πολύ στενάχωρο θέαμα και ειδικά για τα αγόρια τα δικά μας που πήγαν τόσο καλά και δεν μπορούσαν να το χαρούν με θεατές. Νομίζω ότι ο κόσμος και όλη η ενέργεια που παίρναμε καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά και στις κερκίδες και το Ολυμπιακό Χωριό, έδινε τρομερή δύναμη!»
Αφήνει πικρία η ήττα του τελικού από την Ιταλία; Δεδομένου πως βρεθήκατε μπροστά με 2 γκολ, ενώ στην προηγούμενη συνάντησή σας η διαφορά ήταν μεγάλη.
«Ο τελικός πάντα είναι ένα πολύ ξεχωριστό παιχνίδι σε οποιαδήποτε διοργάνωση και πόσο μάλλον στη μεγαλύτερη! Είναι ένας αγώνας που σε 32 λεπτά μπορούν να γίνουν όλα. Τα φαβορί να αλλάξουν το ρόλο τους, να βρεθούν σε δυσμενή θέση και γενικότερα να γίνουν τα πάντα. Δεν χωράνε προγνωστικά. Το συναίσθημα είναι πολύ ανάμεικτο… Θυμάμαι πολύ έντονα έναν παιδικό, αδερφικό μου φίλο δημοσιογράφο που ήταν στην πισίνα μετά τον ημιτελικό και μου είχε πει ό,τι και αν ακολουθήσει θέλω να σε δω να χαμογελάς. Είναι από μόνο του μια τεράστια επιτυχία, οπότε μικρή σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Το ίδιο, ακριβώς είπα και εγώ στον Άγγελο τον Βλαχόπουλο -που είναι νονός του γιου μου- ότι πρέπει να είστε χαρούμενοι για την μέχρι τώρα πορεία σας.
Σίγουρα είμασταν πολύ κοντά στο χρυσό, προηγηθήκαμε στην παράταση, αλλά νομίζω ότι στο τέλος μένει κάτι ευχάριστο. Κάτι γλυκό!»
Πόσο έντονα υπάρχουν στη μνήμη σας αυτές οι λεπτομέρειες και η επιτυχία 17 χρόνια μετά;
«Η αλήθεια είναι ότι εγώ σαν άνθρωπος δεν στέκομαι πολύ στα παλιά. Τα αφήνω στην άκρη και προχωράω… Τα μετάλλιά μου είναι κρυμμένα όλα, ούτε ξέρω που βρίσκονται (γέλια). Ειδικά, όμως, κάθε χρόνο που έρχεται αυτή η επέτειος και μέσω της τεχνολογίας μπορούμε και βλέπουμε διάφορα βίντεο κτλ., η ανάμνηση έρχεται και μας φέρνει πολύ όμορφα συναισθήματα».
Υπήρχε κάποια «ιεροτελεστία» που ακολουθούσε η ομάδα πριν τους αγώνες;
«Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, πραγματικά! Μπορεί και να υπήρχε αλλά δεν θυμάμαι»
Πόσο δεμένη έπρεπε- και τελικά- ήταν αυτή η ομάδα για να φτάσει στην κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου;
«Αυτό νομίζω ότι είναι το βασικό χαρακτηριστικό για μία ομάδα, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει και να πάει καλά. Το είδαμε τώρα και με τους άντρες, που ήταν πολύ δεμένο σύνολο και κάνουν παρέα και εντός και εκτός νερού. Έτσι είμασταν και εμείς τότε! Ήταν πολύ βασικό για όλα τα ομαδικά αθλήματα.
Να υπάρχει χημεία ανάμεσα στις παίκτριες και σε όλο το team και να πιστεύεις ότι είναι όλοι για όλους και όλοι για έναν. Αυτό είναι το κλειδί για την επιτυχία ενός συνόλου!»
Σταυρούλα Μουστακάτου
