Ο Γιώργος Ρέππας μίλησε στο BN Sports για την πορεία της Εθνικής πόλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνα το 2004, καθώς και για την ευκαιρία που θα έχουν οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου στον ημιτελικό της Παρασκευής με την Ουγγαρία (6/8, 09:30).
Η Εθνική ομάδα βρίσκεται μία ανάσα από την κατάκτηση ενός μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τον κακό «δαίμονα» της Ουγγαρίας να μπαίνει ανάμεσα τους την Παρασκευή (6/8, 09:30). Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου είναι έτοιμη να κάνει για άλλη μία φορά την υπέρβαση και να γράψει ιστορία, ξυπνώντας... μνήμες 2004.
Ήταν τότε η παρέα των Λούδη, Βλοντάκη, Ρέππα, Δεληγιάννη, Χρήστου και Γιώργου Αφρουδάκη, υπό τις οδηγίες του «μαέστρο» Σάντρο Καμπάνια, που έφτασαν μία ανάσα από το όνειρο. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 να γίνονται «εντός έδρας» στην Αθήνα, όλα έδειχναν πως αυτά τα παιδιά είναι σε θέση να φέρουν το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο του πόλο στην Ελλάδα.
«Στόχος μας ήταν να μπούμε στην τετράδα, υπήρχε αρκετή αισιοδοξία και πιστεύαμε πως μπορούμε να κατακτήσουμε ένα μετάλλιο», υποστήριξε ο Ρέππας.
Η αρχή... δεν ήταν το ήμισυ του παντός
Τα προβλήματα για τον Καμπάνια ξεκίνησαν πριν καν... μπουν στην πισίνα, η Εθνική βρισκόταν στην Ουγγαρία για την προετοιμασία και έδινε φιλικό με την Γερμανία. Τότε ο Βλοντάκης τραυματίστηκε στο δεξί χέρι και πήγε αμέσως για εξετάσεις στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κάταγμα. Όλα έδειχναν πως ο διεθνής φουνταριστός θα μείνει εκτός Αγώνων, όταν τα έπαιξε όλα για όλα.
Έκανε μία πρωτοποριακή, για την εποχή, επέμβαση και τοποθετήθηκαν λεπτές βέργες τιτανίου στο χέρι για να «δέσουν» τα κόκαλα. Χρειάστηκε ένα μικρό θαύμα, ωστόσο ο Βλοντάκης έδωσε κανονικά το «παρών» στην πρεμιέρα της Εθνικής στις 15 Αυγούστου. Τότε πρώτος αντίπαλος, συγκυριακά, ήταν πάλι η Γερμανία. Οι Γερμανοί είχαν μεγάλη παράδοση στο πόλο των Ολυμπιακών Αγώνων, μετρώντας τότε 16 συμμετοχές με απολογισμό τρία μετάλλια, ένα χρυσό το 1928 και δύο ασημένια το 1932 και το 1936.
Η ομάδα των Πόλιτσε και Σερβίτις έκανε δύσκολη την ζωή της ομάδας του Καμπάνια, η οποία τελικά ηττήθηκε με 5-4. Η ήττα της πρεμιέρας λειτούργησε σαν «αφύπνιση», με την Ισπανία να πληρώνει το «μάρμαρο» στον δεύτερο αγώνα. Με τους Χατζηθεοδώρου και Σχίζα να πετυχαίνουν δύο γκολ έκαστος, η Εθνική πήρε τη νίκη με 8-5 στην δεύτερη «στροφή» της φάσης των ομίλων.
Επέστρεψε η κακοδαιμονία
Από εκεί και πέρα, η Εθνική ανέβασε «στροφές» και με το 3/3 απέναντι σε Αίγυπτο, Αυστραλία και Ιταλία πήρε την 1η θέση του ομίλου, μαζί και το απευθείας εισιτήριο για τα ημιτελικά. Εκεί ωστόσο η ατυχία χτύπησε για άλλη μία φορά την πόρτα της Εθνικής, με τον Βλοντάκη να μένει ξανά εκτός. Το κόκκαλο δεν είχε «δέσει» ακόμα, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός συνέχειας για το υπόλοιπο τουρνουά.
Η απουσία του έπαιξε κομβικό ρόλο στα τελευταία δύο παιχνίδια, σύμφωνα με τον Ρέππα: «Έπαιξε μεγάλο ρόλο, είχαμε μόνο δύο φουνταριστούς, εκείνον και τον Γιώργο Αφρουδάκη. Είναι δύσκολο σε αυτό το επίπεδο να αγωνιστείς μόνο με έναν φουνταριστό. Ήταν μία άτυχη στιγμή έτσι όπως εξελίχθηκε όλη η ιστορία, είχαν προσπαθήσει πάρα πολύ, τόσο το ιατρικό τιμ, όσο και ο Αντώνης και πίστευαν πως μπορεί να βγάλει όλο το τουρνουά».
Αντίπαλος στον ημιτελικό ήταν η Σερβία και Μαυροβούνιο, η οποία είχε τότε, για τον πρώην τερματοφύλακα, την καλύτερη «φουρνιά» της ιστορίας της. «Είχαμε απέναντι μας τότε τους Ούγγρους και τους Σέρβους, αμφότεροι είχαν τότε ίσως τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας τους. Παίζαμε τότε μαζί τους και μπορεί να χάναμε με 10 γκολ, ενώ αν χάναμε με 3-4, ήμασταν ευχαριστημένοι». Ήταν ένας σκληρός αγώνας, με την ανωτερότητα των Σέρβων να παίζει κομβικό ρόλο, αφού κατάφεραν στο τέλος να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό, νικώντας με 7-3.
Η Εθνική δεν θα σταματούσε εκεί, είχε ακόμα μία ευκαιρία να διεκδικήσει το μετάλλιο, αυτή την φορά με την Ρωσία στον μικρό τελικό. Ωστόσο οι διεθνείς δεν μπήκαν στον μικρό τελικό με την ίδια «δίψα»: «Ίσως αν μπαίναμε με άλλη προσήλωση και θέληση στο παιχνίδι με την Ρωσία, να άλλαζε κάτι. Αυτό φάνηκε και ένα χρόνο μετά στο Παγκόσμιο, όταν και πήραμε τελικά την 3η θέση». Ο Τσομακίτζε «εκτέλεσε» την Εθνική με τέσσερα γκολ, βοηθώντας τελικά τους Ρώσους να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο με το 6-5.
Οι νέοι είναι ωραίοι...
Πλέον,17 χρόνια μετά, η Εθνική βρίσκεται πάλι σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Αυτή την φορά δεν είναι η Σερβία απέναντι, αλλά οι πανίσχυροι Ούγγροι. Το βάρος που έχουν τα... σκουφάκια τους είναι μεγάλο, μιλώντας για μία ομάδα που έχει 15 Ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων τα εννέα χρυσά. Αυτή θα είναι η δεύτερη συνάντηση των δύο ομάδων στο τουρνουά, καθώς είχαν αγωνιστεί και στην πρεμιέρα.
Εκεί η Εθνική κοίταξε στα μάτια τους Μαγυάρους και πήρε τη νίκη με 10-9, ξεκινώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις υποχρεώσεις της στους Αγώνες. Οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου έχουν δύο μεγάλα ατού με το μέρος του, όπως τόνισε ο Ρέππας, που είναι το αμυντικό... τείχος και η ομοιογένεια: «Τα παιδιά παίζουν πιο σύγχρονο και γρήγορο πόλο, επίσης υπάρχει μεγαλύτερο ταλέντο στο περιφερειακό της σουτ».
«Παίζει όμως σημαντικό ρόλο και η ομοιογένεια, είναι ένας βασικός κορμός αθλητών που αγωνίζεται μαζί αρκετά χρόνια και σε συλλογικό επίπεδο, ενώ οι περισσότεροι έχουν και τον ίδιο προπονητή. Έχουν κοιτάξει στα μάτια και κερδίσει τις περισσότερες ομάδες, στο Τόκιο συγκεκριμένα, όπως έχουν δείξει όλοι οι αγώνες μέχρι τώρα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η άμυνα μας. Πλέον δεν “κατεβαίνουμε” με κανένα αίσθημα κατωτερότητας».
Μάριος Αγγελέτος
www.bnsports.gr
Ήταν τότε η παρέα των Λούδη, Βλοντάκη, Ρέππα, Δεληγιάννη, Χρήστου και Γιώργου Αφρουδάκη, υπό τις οδηγίες του «μαέστρο» Σάντρο Καμπάνια, που έφτασαν μία ανάσα από το όνειρο. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 να γίνονται «εντός έδρας» στην Αθήνα, όλα έδειχναν πως αυτά τα παιδιά είναι σε θέση να φέρουν το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο του πόλο στην Ελλάδα.
«Στόχος μας ήταν να μπούμε στην τετράδα, υπήρχε αρκετή αισιοδοξία και πιστεύαμε πως μπορούμε να κατακτήσουμε ένα μετάλλιο», υποστήριξε ο Ρέππας.
Η αρχή... δεν ήταν το ήμισυ του παντός
Τα προβλήματα για τον Καμπάνια ξεκίνησαν πριν καν... μπουν στην πισίνα, η Εθνική βρισκόταν στην Ουγγαρία για την προετοιμασία και έδινε φιλικό με την Γερμανία. Τότε ο Βλοντάκης τραυματίστηκε στο δεξί χέρι και πήγε αμέσως για εξετάσεις στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκε ότι είχε υποστεί κάταγμα. Όλα έδειχναν πως ο διεθνής φουνταριστός θα μείνει εκτός Αγώνων, όταν τα έπαιξε όλα για όλα.
Έκανε μία πρωτοποριακή, για την εποχή, επέμβαση και τοποθετήθηκαν λεπτές βέργες τιτανίου στο χέρι για να «δέσουν» τα κόκαλα. Χρειάστηκε ένα μικρό θαύμα, ωστόσο ο Βλοντάκης έδωσε κανονικά το «παρών» στην πρεμιέρα της Εθνικής στις 15 Αυγούστου. Τότε πρώτος αντίπαλος, συγκυριακά, ήταν πάλι η Γερμανία. Οι Γερμανοί είχαν μεγάλη παράδοση στο πόλο των Ολυμπιακών Αγώνων, μετρώντας τότε 16 συμμετοχές με απολογισμό τρία μετάλλια, ένα χρυσό το 1928 και δύο ασημένια το 1932 και το 1936.
Η ομάδα των Πόλιτσε και Σερβίτις έκανε δύσκολη την ζωή της ομάδας του Καμπάνια, η οποία τελικά ηττήθηκε με 5-4. Η ήττα της πρεμιέρας λειτούργησε σαν «αφύπνιση», με την Ισπανία να πληρώνει το «μάρμαρο» στον δεύτερο αγώνα. Με τους Χατζηθεοδώρου και Σχίζα να πετυχαίνουν δύο γκολ έκαστος, η Εθνική πήρε τη νίκη με 8-5 στην δεύτερη «στροφή» της φάσης των ομίλων.
Επέστρεψε η κακοδαιμονία
Από εκεί και πέρα, η Εθνική ανέβασε «στροφές» και με το 3/3 απέναντι σε Αίγυπτο, Αυστραλία και Ιταλία πήρε την 1η θέση του ομίλου, μαζί και το απευθείας εισιτήριο για τα ημιτελικά. Εκεί ωστόσο η ατυχία χτύπησε για άλλη μία φορά την πόρτα της Εθνικής, με τον Βλοντάκη να μένει ξανά εκτός. Το κόκκαλο δεν είχε «δέσει» ακόμα, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός συνέχειας για το υπόλοιπο τουρνουά.
Η απουσία του έπαιξε κομβικό ρόλο στα τελευταία δύο παιχνίδια, σύμφωνα με τον Ρέππα: «Έπαιξε μεγάλο ρόλο, είχαμε μόνο δύο φουνταριστούς, εκείνον και τον Γιώργο Αφρουδάκη. Είναι δύσκολο σε αυτό το επίπεδο να αγωνιστείς μόνο με έναν φουνταριστό. Ήταν μία άτυχη στιγμή έτσι όπως εξελίχθηκε όλη η ιστορία, είχαν προσπαθήσει πάρα πολύ, τόσο το ιατρικό τιμ, όσο και ο Αντώνης και πίστευαν πως μπορεί να βγάλει όλο το τουρνουά».
Αντίπαλος στον ημιτελικό ήταν η Σερβία και Μαυροβούνιο, η οποία είχε τότε, για τον πρώην τερματοφύλακα, την καλύτερη «φουρνιά» της ιστορίας της. «Είχαμε απέναντι μας τότε τους Ούγγρους και τους Σέρβους, αμφότεροι είχαν τότε ίσως τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας τους. Παίζαμε τότε μαζί τους και μπορεί να χάναμε με 10 γκολ, ενώ αν χάναμε με 3-4, ήμασταν ευχαριστημένοι». Ήταν ένας σκληρός αγώνας, με την ανωτερότητα των Σέρβων να παίζει κομβικό ρόλο, αφού κατάφεραν στο τέλος να πάρουν το εισιτήριο για τον τελικό, νικώντας με 7-3.
Η Εθνική δεν θα σταματούσε εκεί, είχε ακόμα μία ευκαιρία να διεκδικήσει το μετάλλιο, αυτή την φορά με την Ρωσία στον μικρό τελικό. Ωστόσο οι διεθνείς δεν μπήκαν στον μικρό τελικό με την ίδια «δίψα»: «Ίσως αν μπαίναμε με άλλη προσήλωση και θέληση στο παιχνίδι με την Ρωσία, να άλλαζε κάτι. Αυτό φάνηκε και ένα χρόνο μετά στο Παγκόσμιο, όταν και πήραμε τελικά την 3η θέση». Ο Τσομακίτζε «εκτέλεσε» την Εθνική με τέσσερα γκολ, βοηθώντας τελικά τους Ρώσους να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο με το 6-5.
Οι νέοι είναι ωραίοι...
Πλέον,17 χρόνια μετά, η Εθνική βρίσκεται πάλι σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Αυτή την φορά δεν είναι η Σερβία απέναντι, αλλά οι πανίσχυροι Ούγγροι. Το βάρος που έχουν τα... σκουφάκια τους είναι μεγάλο, μιλώντας για μία ομάδα που έχει 15 Ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων τα εννέα χρυσά. Αυτή θα είναι η δεύτερη συνάντηση των δύο ομάδων στο τουρνουά, καθώς είχαν αγωνιστεί και στην πρεμιέρα.
Εκεί η Εθνική κοίταξε στα μάτια τους Μαγυάρους και πήρε τη νίκη με 10-9, ξεκινώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις υποχρεώσεις της στους Αγώνες. Οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου έχουν δύο μεγάλα ατού με το μέρος του, όπως τόνισε ο Ρέππας, που είναι το αμυντικό... τείχος και η ομοιογένεια: «Τα παιδιά παίζουν πιο σύγχρονο και γρήγορο πόλο, επίσης υπάρχει μεγαλύτερο ταλέντο στο περιφερειακό της σουτ».
«Παίζει όμως σημαντικό ρόλο και η ομοιογένεια, είναι ένας βασικός κορμός αθλητών που αγωνίζεται μαζί αρκετά χρόνια και σε συλλογικό επίπεδο, ενώ οι περισσότεροι έχουν και τον ίδιο προπονητή. Έχουν κοιτάξει στα μάτια και κερδίσει τις περισσότερες ομάδες, στο Τόκιο συγκεκριμένα, όπως έχουν δείξει όλοι οι αγώνες μέχρι τώρα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η άμυνα μας. Πλέον δεν “κατεβαίνουμε” με κανένα αίσθημα κατωτερότητας».
Μάριος Αγγελέτος
www.bnsports.gr
