Η Νίκη Μπακογιάννη μίλησε στο BN Sports με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από το ασημένιο μετάλλιό της στο άλμα εις ύψος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996.
Ήταν 3 Αυγούστου του 1996, όταν η Νίκη Μπακογιάννη «έσπαγε» επί τρεις συνεχόμενες φορές μες τον αγώνα το επίσημο ρεκόρ της στο άλμα εις ύψος (1.97 μέτρα) και έγραφε μία ακόμη «χρυσή» σελίδα για τον ελληνικό στίβο.
Με το ασημένιο μετάλλιο που κατέκτησε, έθετε εαυτόν στα βιβλία της ιστορίας και των ρεκόρ Γκίνες, αφού η διαφορά των 33ων εκατοστών τα οποία την χώριζαν από τα 2.03 μέτρα που πήδηξε, είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από αθλήτρια.
Η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης από τη Λαμία «γύρισε» τον χρόνο πίσω και μιλώντας στο BN Sports, θυμήθηκε τη μεγαλειώδη στιγμή που βίωσε στην Ατλάντα μία μέρα σαν και σήμερα.
-Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στις 3 Αυγούστου του 1996, ποια είναι τα συναισθήματά σας;
«Πάντα θα το θυμάμαι, είναι μία από τις πιο σημαντικές ημέρες της ζωής μου. Γενικά κάθε φορά που πλησιάζουν Ολυμπιακοί Αγώνες θυμάμαι και τον δικό μου τον αγώνα. Νιώθω ευτυχισμένη που πραγματοποίησα ένα τα μεγαλύτερα όνειρα που έχουν όλοι οι αθλητές. Το έζησα, το χάρηκα και έβγαλα μία επίδοση στα 2.03 μέτρα που είναι μία από τις καλύτερες επιδόσεις που έχουν γίνει σε Ολυμπιακούς Αγώνες».
-Πήγατε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με επίσημο ρεκόρ 1.97 μέτρα και το ξεπεράσατε τρεις φορές μες τον αγώνα (1.99, 2.01, 2.03). Τι σκεφτόσασταν πριν και μετά από την κάθε υπέρβαση;
«Ανεπίσημα είχα φτάσει τα 1.98 μέτρα, αλλά ήμουν έτοιμη από τον χειμώνα να περάσω τα δύο μέτρα και όταν το καταφέρνεις απελευθερώνεσαι! Πας ακόμη πιο πάνω! Ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη και φορμαρισμένη και μου βγήκε».
-Και αναγκάσατε τη Στέφκα Κονσταντίνοβα να χειροκροτήσει ιπποτικά την υπερπροσπάθειά σας.
«Ναι! Ήταν μία τεράστια αθλήτρια από τη Βουλγαρία που διατηρεί ακόμη το παγκόσμιο ρεκόρ (2.09 μέτρα). Είχαμε μία πιο προσωπική σχέση, ούσες και οι δύο από βαλκανικές χώρες. Επίσης, συναντιόμασταν συνέχεια σε αγώνες και προετοιμασίες, οπότε είχαμε στενότερη επαφή».
-Στη σημερινή εποχή, είστε αισιόδοξη για τη νέα γενιά του στίβου;
«Υπάρχουν και στους άντρες και στις γυναίκες παιδιά κοντά στα 20 έτη που έχουν δυνατότητες κι έχουν καλές επιδόσεις για την ηλικία τους, αλλά η πορεία τους θα φανεί στα επόμενα χρόνια. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, αφού παράλληλα χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη».
-Ποιες διαφορές παρατηρείτε ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα;
«Δεν υπάρχουν τόσα πολλά μέσα, υποδομές, ώστε να μπορέσεις να κάνεις σωστή προετοιμασία και προπόνηση. Υπήρχε μία περίοδος από το 1996 και μετά, όπου παρατηρήθηκε μία άνθηση στον ελληνικό στίβο, αλλά από το 2004 και μετά σαν να κατέρρευσαν όλα. Ευθύνεται και η οικονομική κατάσταση που υπάρχει στο ότι έχουν χαθεί πολλά προνόμια. Ωστόσο, το ότι το ταρτάν ενός Ολυμπιακού Σταδίου παραμένει ίδιο για 15-20 χρόνια είναι απαράδεκτο. Πρέπει να υπάρξει ένας σχεδιασμός.
Τόσα μετάλλια έχουν έρθει, έχουν δοθεί οι αφορμές για να αλλάξουν πράγματα. Όλο λέμε πως δεν πρέπει να θυμόμαστε τους αθλητές κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά ξανασυμβαίνει. Πρέπει να υπάρξει ένας συντονισμός των ομοσπονδιών, της ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής και της ΓΓΑ».
Φάνης Τσοκανάς
