Ο Πάνος Τριανταφύλλου, πρωταθλητής ξιφασκίας με αμαξίδιο, μιλά στο BN Sports για τις συνεχόμενες συμμετοχές του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, για τις δυσκολίες εν μέσω πανδημίας και θέτει ψηλά τον πηχή εν όψει Τόκιο.
Έχουν περάσει μόλις λίγες μέρες από μία έξαρση κοινοποιήσεων στα social media, γύρω από το πρόσωπο του Πάνου Τριανταφύλλου, με αφορμή την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξιφασκίας στο Άμστερνταμ. Μόνο που το γεγονός είχε συμβεί πριν δύο χρόνια.
«Η προβολή αυτή δεν βοηθάει μόνο εμένα, αλλά τον χώρο γενικότερα, οπότε είναι καλοδεχούμενη» θα αναφέρει.
Σήμερα, ο ασημένιος Παραολυμπιονίκης του Ρίο, βρίσκεται στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα-Κύπελλο της Βαρσοβίας, διανύει το τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας του πριν από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο -μετά την πρόσκληση που έλαβε- και στοχεύει ψηλά, αφού όπως δήλωσε: «αν τυχόν πάρω το χρυσό μετάλλιο στη Βαρσοβία, θα θεωρήσω όλα όσα προηγήθηκαν στα social media ως προπομπό!»
-Πώς νιώθετε για την τρίτη συνεχόμενη συμμετοχή σας σε Παραολυμπιακούς Αγώνες;
«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που κατάφερα να πάρω την πρόκριση, την οποία είχα κλειδώσει, μάλιστα, πριν ξεκινήσει η πανδημία. Είναι τεράστια τιμή, νιώθω ευτυχής και πλέον, καλούμαι να παλέψω για το καλύτερο δυνατό».
-Πόσο δύσκολο ήταν να παραμείνετε σε υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας εν μέσω πανδημίας;
«Ήταν σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Ήθελε ατομική προσπάθεια είτε στο σπίτι, είτε σε εξωτερικούς χώρους. Εγώ, ως αθλητής του μπάσκετ, είχα καλή φυσική κατάσταση, αλλά δυστυχώς, στη πρώτη φάση της πανδημίας κάναμε μόνο δύο μήνες προπόνηση, ενώ η ξιφασκία δεν διεγαξόταν καθόλου. Στο δεύτερο μέρος της, όμως, τα πράγματα ήταν εμφανώς καλύτερα, καθώς εγώ και οι συναθλητές μου που είχαμε προκριθεί ή διεκδικούσαμε να βρεθούμε στο Τόκιο, είχαμε ειδική άδεια από τον Υφυπουργό Αθλητισμού για να προπονούμαστε σε κλειστό χώρο».
-Είναι αρκετή η βοήθεια πρώτα της Πολιτείας και έπειτα των χορηγών;
«Δεν είναι αρκετή. Ίσως ποτέ να μην είναι, γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποια παράπονα, κάποια κομμάτια που θα θέλουν βελτίωση. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως δεν υπάρχει προβολή. Αυτός είναι ο λόγος που τα βήματα είναι αργά, σταδιακά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει όλα τα αθλήματα. Ίσως ο παραολυμπιακός αθλητισμός να αποκτούσε μεγαλύτερο κοινό αν έμπαινε στο στοίχημα ή στον ΟΠΑΠ. Εκεί όπου υπάρχουν χρήματα και διαφήμιση, και η στήριξη από χορηγούς θα είναι σαφώς μεγαλύτερη».
-Είναι ελληνικό προϊόν αυτή η νοοτροπία;
«Όσον αφορά τη ξιφασκία, δεν γνωρίζω τι γίνεται στο εξωτερικό. Στο μπάσκετ, όμως, γνωρίζω πως υπάρχουν εξαιρετικές ομάδες, με μεγάλα συμβόλαια και με πάρα πολλούς χορηγούς. Σίγουρα εξαρτάται και από το επίπεδο, αφού για παράδειγμα η ομάδα του Καναδά παίρνει πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς και δεδομένα θα διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο. Η μεγάλη διαφορά, ωστόσο, που εντοπίζω με το εξωτερικό είναι η στήριξη του κράτους. Προσφέρει μία δουλειά, ένα μισθό. Μπορεί το πριμ της διάκρισης να μην είναι τόσο υψηλό, αλλά ο αθλητής είναι εξασφαλισμένος μέσω κάποιων εσόδων, ενώ σε αντιδιαστολή στην Ελλάδα, θα πρέπει να βάλεις και από την τσέπη σου».
-Οι δυσκολίες σας έκαναν ποτέ να σκεφτείτε να τα παρατήσετε;
«Όχι, ποτέ δεν το σκέφτηκα! Υπάρχουν και θα υπάρχουν δυσκολίες. Πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε και να υποστηρίζουμε την τρέλα μας για τον αθλητισμό. Αν έφτανα ποτέ στο σημείο να μην μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά, θα σταματούσα. Δόξα τω Θεώ, όμως, ακόμη αντέχω. Συνεχίζω κανονικά, αντιμετωπίζοντας τις όποιες δυσκολίες, που υπάρχουν, άλλωστε, σε όλους τους τομείς της ζωής».
-Η ξιφασκία πως προέκυψε ως επιλογή;
«Όπως συνέβη και με το μπάσκετ, δεν είχα καμία επαφή. Κανείς στον οικογενειακό ή φιλικό μου κύκλο δεν είχε ασχοληθεί. Δεν είχα δει ποτέ μου ως τότε! Την ξεκίνησα γιατί μου τη σύστησαν, όταν πρωτοασχολήθηκα με το μπάσκετ και αναζητούσα ένα ατομικό άθλημα για να διεκδικήσω υψηλότερους στόχους μέσω των Παραολυμπιακών Αγώνων. Πέρασα από σφαίρα, στίβο, δίσκο, αλλά κατέληξα στη ξιφασκία, όπου είχα και το αβαντάζ λόγω των μακριών χεριών μου. Την αγάπησα άμεσα, ενώ και οι επιτυχίες ήρθαν σε μόλις τρεις ημέρες αφότου ξεκίνησα, όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο σε επίσημους αγώνες στο εξωτερικό».
-Ποια ξεχωρίζετε ως κορυφαία στιγμή στην καριέρα σας;
«Σίγουρα το ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, αλλά και το χρυσό μετάλλιο στην Ολλανδία το 2019. Ήταν κάτι σημαντικό και για μένα και για την κοινωνία. Είναι καλό να βλέπει πως υπάρχουν κι άλλα αθλήματα. Πως υπάρχουν αθλήματα και για άτομα με αναπηρία. Πηγαίνουμε στα σχολεία, μιλάμε, ενημερώνουμε τα παιδιά, γιατί αφενός μπορεί να τους κινήσει το ενδιαφέρον ο αθλητισμός, αφετέρου όλα ξεκινούν από εκεί. Από την παιδεία».
-Υπάρχουν εξίσου υψηλές βλέψεις για το Τόκιο;
«Σίγουρα! Η κατάσταση με τον κορονοϊό έχει επηρεάσει πολλούς αθλητές, αλλά προσπαθώ να μην κοιτάζω τι έχει κάνει στους άλλους, αλλά τι άφησε σε μένα. Θα δώσω το 100% των δυνατοτήτων μου τόσο στο στάδιο της προετοιμασίας, όσο και στους αγώνες. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές, βέβαια, αφού δεν μπορούν να έρθουν συναθλητές μας από το εξωτερικό για να προπονηθούμε, όπως έγινε πριν πέντε χρόνια στο Ρίο, αλλά όλη η ομάδα, δηλαδή εγώ, ο Βασίλης ο Ντούνης που προκρίθηκε επίσης και ο προπονητής μας, θα δώσουμε ό,τι έχουμε για να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα».
Φάνης Τσοκανάς
