Δίπλα στη λέξη Αργεντινή, θα μπορούσε να γράψει κανείς Χουάν Ραμόν Ρότσα. Λίγοι άνθρωποι κατάφεραν ερχόμενοι στην Ελλάδα να κερδίσουν τον καθολικό σεβασμό και να επιδείξουν τέτοιο έργο. Είτε μέσα είτε έξω από τις γραμμές του αγωνιστικού χώρου.
Από την δωδεκαετή προσφορά του ως παίκτης στον Παναθηναϊκό, ως την τρελή πορεία προς τα ημιτελικά του Champions League το 1996 από τη θέση του προπονητή, δεν σταμάτησε να παρακολουθεί τις εξελίξεις στην Αργεντινή και να δείχνει ενδιαφέρον για τα ποδοσφαιρικά και μη τεκταινόμενα της χώρας, καθιστώντας τον ως τον πλέον κατάλληλο, για να εκφέρει γνώμη για το πολυτάραχο φετινό Copa America.
Η Αργεντινή μπαίνει στο Copa America, χωρίς να έχει κερδίσει το συγκεκριμένο τρόπαιο από το 1993 που έπαιζε ο Μπατιστούτα. Πιστεύετε πως φέτος είναι η χρονιά της;
«Πιστεύω πως όχι. Είναι σε μια μεταβατική περίοδο η Αργεντινή. Τα αστέρια της ομάδας μεγαλώνουν και γίνεται προσπάθεια να φτιαχτεί ένα ανταγωνιστικό σύνολο, με νέα παιδιά ως βάση. Δυστυχώς, δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά πλέον η Αργεντινή δεν «παράγει» τα ταλέντα του παρελθόντος, όπως ο Αγουέρο ή ο Ντι Μαρία, που ήρθαν νεαροί στην Ευρώπη και έγραψαν τη δική τους ιστορία».
Ποιο είναι το ευάλωτο σημείο που την κρατά μακριά από την κατάκτηση;
«Εκτός από τη μεταβατική περίοδο, έχουν βάλει πολύ μεγάλη πίεση στην Αργεντινή τα τελευταία χρόνια. Ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και όχι η εκπαίδευση των ποδοσφαιριστών, ήδη από τα μικρότερα κλιμάκια. Για παράδειγμα, λίγες μέρες πριν, στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, προηγήθηκε με 2-0 της Κολομβίας και ισοφαρίστηκε. Δεν έχουν βρει τους κατάλληλους παίκτες. Υπάρχουν παιδιά, όπως ο Εμιλιάνο Μαρτίνες ή ο Μπουεντία, που για κάποιο λόγο αγνοούνται στις κλήσεις.
Προσπαθεί να βρει λύση η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας για την έλλειψη παραγωγής ταλέντων. Έχει ξεκινήσει, μάλιστα, μια καμπάνια που λέγεται «Τα παιδιά του 2001» και ουσιαστικά προσπαθεί να πείσει παίκτες που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν λόγω του τότε οικονομικού κραχ, να επιστρέψουν και να αγωνιστούν με το εθνόσημο.
Είναι, όμως, δύσκολο. Η ομοσπονδία της Αργεντινής είναι ουσιαστικά ακέφαλη. Μετά τον θάνατο του Γκροντόνα, ενός μεγάλου ηγέτη για 30 χρόνια, το κενό που άφησε δεν μπόρεσε να καλυφθεί. Είναι στενάχωρο, αλλά εκεί εντοπίζω τη βαθύτερη αιτία που η Αργεντινή έχει καταλήξει ως δεύτερη ή και τρίτη χώρα στη Λατινική Αμερική».
Είναι μεγάλη η πιθανότητα το φετινό Κόπα Αμέρικα να είναι το τελευταίο του Λιονέλ Μέσι. Πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα της Αργεντινής;
«Η χωρίς Μέσι εποχή, θα είναι όπως αυτή χωρίς τον Μαραντόνα παλαιότερα. Όταν τελειώνουν οι μεγάλοι παίκτες την καριέρα τους, όλοι λέμε πως δεν θα βγει δεύτερος. Κι όμως! Μετά τον Μαραντόνα ήρθε ο Μέσι. Πάντα βγαίνουν κάποιοι που είναι ικανοί σαν ποδοσφαιριστές και προσωπικότητες. Ωστόσο, δεν ξεχωρίζω κάποιον από τη νέα γενιά. Πιστεύω πως το κενό θα αργήσει να αναπληρωθεί».
Γιατί θεωρείτε πως δεν θα μπορούσε κάποιος νέος, να αναλάβει το βάρος και να γίνει ο νέος ηγέτης;
«Μου φαίνεται δύσκολο. Με τις συνθήκες που μεγαλώνει, πλέον, ένα ταλέντο στην Αργεντινή τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Όταν εμφανίζεται ένας παίκτης 10-12 ετών, κλείνει μια συμφωνία με ένα μεγάλο γραφείο μάνατζερ και εκεί λύνει το πρόβλημα της ζωής του. Σταματά η πραγματική πείνα, αλλά ταυτόχρονα σβήνει και η λαχτάρα για διάκριση σε υψηλότερο επίπεδο.
Ο ηγέτης γεννιέται, δεν φτιάχνεται. «Πλάθεται» μέσα σε δύσκολες καταστάσεις. Ο Ντιέγκο ως προσωπικότητα είχε μια εμβέλεια που δεν εμφανίστηκε αντάξιά της. Πλέον, υπάρχουν καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά δεν ξεχωρίζει κάποιος. Βέβαια, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Στη νέα εποχή της Αργεντινής, ας ξεκινήσουν όλοι οι παίκτες από την ίδια αφετηρία και να δημιουργήσουν ένα πολύ ικανό σύνολο, αντί της τωρινής ομάδας, που περιμένει από τον Μέσι να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ή ένα Copa America, γιατί κακά τα ψέματα, όλο το παιχνίδι της είναι προσαρμοσμένο πάνω του».
H κριτική που δέχεται ο Λιονέλ Μέσι για τις συνεχείς αποτυχίες της εθνικής ομάδας, θεωρείτε πως είναι δίκαιη;
«Είναι εντελώς άδικη. Μη ξεχνάμε πως μεγάλωσε μέσα σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, σε ένα μεγάλο σωματείο, περιτριγυρισμένος από μεγάλους ποδοσφαιριστές. Όταν έρχεται στην εθνική ομάδα της Αργεντινής, δεν βρίσκει συμπαίκτες με την ικανότητα του Τσάβι, του Ινιέστα ή του Μπουσκέτς. Πρέπει να γίνει αυτός ο ηγέτης, η «σημαία» και ίσως αυτό το βάρος του είναι πολύ μεγάλο. Ίσως να μην μπορεί να το σηκώσει.
Δεν είναι ο Ντιέγκο. Δεν μπορεί με μέτριους συμπαίκτες να φτάσει ως την κατάκτηση του Μουντιάλ. Μπήκε θέλοντας και μη σε αυτήν τη θέση, γιατί όλοι περιμένουν από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου να κερδίσει μόνος του. Όμως, και οι άλλες μεγάλες χώρες έχουν πληθώρα καλών ποδοσφαιριστών. Μπορεί να μην ξεχωρίζει ένας, αλλά υπάρχει πληθώρα παικτών που μπορούν να σου κάνουν τη ζημιά».
Ποιο πιστεύετε, λοιπόν, πως είναι το φαβορί για τον φετινό τίτλο;
«Η Βραζιλία! Είναι σε άλλη μοίρα. Βγάζει πολλά ταλέντα που αναμειγνύονται με έμπειρους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αγωνίζονται εντός και εκτός συνόρων, οπότε θεωρώ πως έχει το πάνω χέρι στη διοργάνωση».
Φάνης Τσοκανάς
