Το τουρκικό μπάσκετ έχει πλέον περάσει το στάδιο της άνθισης και διανύει εκείνο της κυριαρχίας. Για έκτη συνεχόμενη σεζόν το τρόπαιο στον τελικό της Ευρωλίγκας διεκδικεί τουρκική ομάδα.
Όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς άφηνε τον Παναθηναϊκό το 2012 και μετά από μία σεζόν αγρανάπαυσης αναλάμβανε την τουρκική Φενέρμπαχτσε, κατάφερνε κάτι περισσότερο από το να κάνει πρωταγωνίστρια την πρώην πλέον ομάδα του. Αφύπνιζε όλο το τουρκικό μπάσκετ αφού η άνοδος της Φενέρ «τράβηξε» και την Εφές να ακολουθήσει το ρυθμό της, με αποτέλεσμα οι τουρκικές ομάδες να είναι πλέον σημείο αναφοράς στην Ευρωλίγκα και όχι κομπάρσοι. Βλέπετε η φετινή παρουσία της Εφές στον τελικό σηματοδοτεί την 6η συνεχόμενη παρουσία τουρκικής ομάδας στο παιχνίδι τίτλου της διοργάνωσης! Όχι και μικρό πράγμα.
Τα αρκετά χρήματα που έχουν επενδύσει οι γείτονες για την ανάπτυξη αυτή έχουν παίξει σίγουρα βασικό ρόλο, όχι όμως και αποκλειστικό. Η τουρκική λίγκα έχει γίνει πιο ανταγωνιστική, γεγονός που έχει βοηθήσει τους κορυφαίους συλλόγους της χώρας να ισχυροποιούνται και επί έξι συναπτά έτη, ο ένας εκ των δυο φιναλίστ της Ευρωλίγκας να προέρχεται από την Τουρκία.
Η Φενέρμπαχτσε στο Βερολίνο το 2016 είχε κάνει την αρχή, ακολούθησε το 2017 στην Πόλη όταν το κατέκτησε απέναντι στον Ολυμπιακό και το 2018 ήταν και πάλι παρών, εδώ στο Βελιγράδι, όταν έχασε στον τελικό από τη Ρεάλ του Ντόντσιτς. Η συμπολίτισσά η Εφές πήρε τη σκυτάλη το 2019 στη Βιτόρια όπου έχασε από την ΤΣΣΚΑ και το 2021 στην Κολωνία (μετά τη διακοπή της σεζόν 2019-20) έκανε αυτό που δεν κατάφερε δυο χρόνια πριν, επικρατώντας της Μπαρτσελόνα. Φέτος, είναι ο τρίτος σερί τελικός για τον Αταμάν και την ομάδα του, δημιουργώντας παράδοση τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Γιάννης Ψαράκης
