Χαρμολύπη...
Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι ξέρω από που να ξεκινήσω αυτό το αποχαιρετιστήριο blog. Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Κανένας πρόλογος δεν μοιάζει αρκετά καλός. Ίσως γιατί όλα αυτά που έζησα τις τελευταίες 18 ημέρες σε Μιλάνο και Βερολίνο δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο 100% με λέξεις. Τα συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Μια χαρμολύπη.
Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι ξέρω από που να ξεκινήσω αυτό το αποχαιρετιστήριο blog. Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Κανένας πρόλογος δεν μοιάζει αρκετά καλός. Ίσως γιατί όλα αυτά που έζησα τις τελευταίες 18 ημέρες σε Μιλάνο και Βερολίνο δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο 100% με λέξεις. Τα συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Μια χαρμολύπη.
Χαρά για όλες αυτές τις εικόνες, τις στιγμές, τα συναισθήματα που γέμισα μέσα από το EuroBasket 2022. Λύπη γιατί τελείωσε. Όπως είπε βέβαια και ένα κυνικός (αυτοχαρακτηρίστηκε, δεν φταίω) συνάδελφος, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και τα ταξίδια και τα τουρνουά, και τα ξενύχτια με τους νέους φίλους και οι βόλτες στα αξιοθέατα του εξωτερικού.
Το κατάλαβα αυτό από το πρωί της Κυριακής. Δεν ήθελα να πάω στο γήπεδο. Δεν ήθελα να γίνει το τζάμπολ του τελικού. Ήξερα ότι αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους. Δεν μπορούσα να κάνω όμως κάτι για να το σταματήσω. Μπορούσα μόνο να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Και το απήλαυσα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μέχρι που ακούστηκε η κόρνα της λήξης για τελευταία φορά στη «Mercedes-Benz Arena» και οι Ισπανοί ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς. Μέχρι τη στιγμή που εισέβαλαν στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου για να μπουγελώσουν τον μαέστρο Σέρτζιο Σκαριόλο και τον MVP Ουίλι Εργναγκόμεθ (την ώρα που απαντούσε σε ερώτησή μου).
Ίσως αυτή να ήταν και η αγαπημένη μου στιγμή στο τουρνουά. Τόσο αναμενόμενη μετά από την κατάκτηση ενός τίτλου, αλλά τόσο αυθόρμητη και ξεχωριστή ταυτόχρονα. Θα ήθελα φυσικά εκεί να βρίσκονταν οι Έλληνες διεθνείς, αλλά δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω όταν έπεφταν τα χρυσά κομφετί την ώρα της απονομής ή να μην γελάσω με την ψυχή μου όταν οι παίκτες της Ισπανίας έγιναν ξανά μικρά παιδιά και πανηγύριζαν ξέφρενα, πλημμυρισμένα από ευτυχία.
Στο τέλος της ημέρας όλοι πρέπει να εκτιμάμε την αξία του νικητή (και του ηττημένου) και η «φούρια ρόχα» άξιζε και με το παραπάνω αυτόν τον τίτλο. Κανείς πλέον δεν το αμφισβητεί αυτό.
Όπως κανείς (από όσους με διαβάζουν τέλος πάντων αυτή τη στιγμή) δεν μπορεί να μου πει ότι είναι σύμπτωση ότι άρχισε να βρέχει την ώρα που βρισκόμουν στον προαστιακό και κατευθυνόμουν στο αεροδρόμιο για να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Θα μου πείτε, χαρά θεού είχε τις προηγούμενες ημέρες; Θα σας πω όχι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία! Ο σημερινός καιρός ταιριάζει απόλυτα με το δικό μου mood, αυτό το συννεφιασμένο, λόγω της επιστροφής στην κανονικότητα. Βέβαια, χωρίς την κανονικότητα δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τη μοναδικότητα, οπότε μάλλον σε κάνα δυο μέρες θα προσαρμοστώ ξανά στους ρυθμούς μου και θα περιμένω ευλαβικά την έναρξη της Euroleague.
Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να αγαπάτε το μπάσκετ, κι ας μην κερδίζει πάντα η ομάδα σας!
Βασιλική
www.bnsports.gr
Το κατάλαβα αυτό από το πρωί της Κυριακής. Δεν ήθελα να πάω στο γήπεδο. Δεν ήθελα να γίνει το τζάμπολ του τελικού. Ήξερα ότι αυτό θα ήταν η αρχή του τέλους. Δεν μπορούσα να κάνω όμως κάτι για να το σταματήσω. Μπορούσα μόνο να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Και το απήλαυσα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μέχρι που ακούστηκε η κόρνα της λήξης για τελευταία φορά στη «Mercedes-Benz Arena» και οι Ισπανοί ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς. Μέχρι τη στιγμή που εισέβαλαν στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου για να μπουγελώσουν τον μαέστρο Σέρτζιο Σκαριόλο και τον MVP Ουίλι Εργναγκόμεθ (την ώρα που απαντούσε σε ερώτησή μου).
Ίσως αυτή να ήταν και η αγαπημένη μου στιγμή στο τουρνουά. Τόσο αναμενόμενη μετά από την κατάκτηση ενός τίτλου, αλλά τόσο αυθόρμητη και ξεχωριστή ταυτόχρονα. Θα ήθελα φυσικά εκεί να βρίσκονταν οι Έλληνες διεθνείς, αλλά δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω όταν έπεφταν τα χρυσά κομφετί την ώρα της απονομής ή να μην γελάσω με την ψυχή μου όταν οι παίκτες της Ισπανίας έγιναν ξανά μικρά παιδιά και πανηγύριζαν ξέφρενα, πλημμυρισμένα από ευτυχία.
Στο τέλος της ημέρας όλοι πρέπει να εκτιμάμε την αξία του νικητή (και του ηττημένου) και η «φούρια ρόχα» άξιζε και με το παραπάνω αυτόν τον τίτλο. Κανείς πλέον δεν το αμφισβητεί αυτό.
Όπως κανείς (από όσους με διαβάζουν τέλος πάντων αυτή τη στιγμή) δεν μπορεί να μου πει ότι είναι σύμπτωση ότι άρχισε να βρέχει την ώρα που βρισκόμουν στον προαστιακό και κατευθυνόμουν στο αεροδρόμιο για να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Θα μου πείτε, χαρά θεού είχε τις προηγούμενες ημέρες; Θα σας πω όχι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία! Ο σημερινός καιρός ταιριάζει απόλυτα με το δικό μου mood, αυτό το συννεφιασμένο, λόγω της επιστροφής στην κανονικότητα. Βέβαια, χωρίς την κανονικότητα δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τη μοναδικότητα, οπότε μάλλον σε κάνα δυο μέρες θα προσαρμοστώ ξανά στους ρυθμούς μου και θα περιμένω ευλαβικά την έναρξη της Euroleague.
Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να αγαπάτε το μπάσκετ, κι ας μην κερδίζει πάντα η ομάδα σας!
Βασιλική
www.bnsports.gr
