Όχι τίποτε άλλο, αλλά μέχρι και κοτζάμ ΝΒΑ είχε ποντάρει πάνω στην τριπλέτα. Σου λέει, δεν μπορεί, ένας από τους τρεις θα το σηκώσει στο τέλος και θα κάνουμε κι εμείς το κομμάτι μας. Αμ δε. Ο Άνταμ Σίλβερ λογάριαζε χωρίς τον Μάρκο Σπίσου, τον Ομπστ και τον Σοκολόβσκι με αποτέλεσμα οι ημιτελικοί της Παρασκευής να μην έχουν καθόλου άρωμα από σταρ αλλά μπόλικη αγωνία αφού είναι ανοιχτοί σε κάθε αποτέλεσμα.
Έφυγε λοιπόν η Εθνική, έφυγε και ο Λούκα (μου) τι να κάνω η καψερή πήρα τους δρόμους και τα στενά του Βερολίνου να το ανακαλύψω βρε παιδί μου και να δω αν όντως είναι τόσο διαφορετικό όσο λένε. Ήλπιζα ότι από κάποια γωνιά θα πεταγόταν ο Ντόντσιτς και θα μου έλεγε "γύρνα πίσω στο γήπεδο Βασιλική, την Κυριακή έχει τελικό Ελλάδα-Σλοβενία", αλλά, δεν...
Θέλετε λοιπόν λόγω ηλικίας, θέλετε λόγω πανδημίας οι εμπειρίες μου στο εξωτερικό είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μπιλμπάο, Μαδρίτη, Βουδαπέστη, Μπολώνια (nah, καταραμένε covid-19), Βελιγράδι, Μιλάνο και τώρα Βερολίνο. Το τελευταίο είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Πιο πολυπολιτισμικό σίγουρα. Πιο χαώδες.
Αρχικά οι συγκοινωνίες. Πολλές γραμμές, δεκάδες διαδρομές σε προαστιακό και μετρό. Τραμ και λεωφορεία που περνάνε από παντού νον στοπ. Βέβαια αυτό είναι καλό, γιατί μπορείς να πας ανά πάσα στιγμή εκεί που θέλεις. Για να καταλάβετε για τι τάξη μεγέθους μιλάμε, το U-Bahn καλύπτει μια απόσταση 146 χιλιομέτρων και περιλαμβάνει 173 (!) στάσεις, ενώ οι μόνες ώρες που δεν λειτουργεί είναι 1-4 τα ξημερώματα. Κι αυτό τις καθημερινές γιατί τα Σαββατοκύριακα είναι 24ωρο.
Όπως καταλαβαίνετε εκεί μέσα συναντάς κάθε καρυδιάς καρύδι (εκτός από τον Λούκα πλέον - enter λυπημένο emoji). Την μέρα ή μάλλον πιο σωστά, την νύχτα που προσγειώθηκα στο Βερολίνο, έτυχε να πέσω πάνω σε έναν μεθυσμένο κύριο, που μονολογούσε (μάλλον στα Ουκρανικά) πάνω από έναν άστεγο που κοιμόταν μέσα στο βαγόνι. Βέβαια, ακόμα και το πρωί να μπεις σίγουρα θα δεις κάποιον ή κάποια με ένα μπουκάλι μπύρας στο χέρι. Ωστόσο, κανείς δεν μοιάζει να νοιάζεται. Οι άνθρωποι είναι σαν να κοιτάνε, αλλά να μην βλέπουν. Δεν θεωρούν τίποτα περίεργο. Ούτε καν αν τους πεις ότι αποκλείστηκε η Εθνική μας και ο Λούκα. Ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του.
Παρότι όπως είπα τα ΜΜΜ δεν παίζονται εδώ στο Βερολίνο, στο δρόμο θα δεις άπειρο κόσμο να μετακινείται με ποδήλατα. Πιο πιθανό είναι βασικά να σε πατήσει κάποιος με ποδήλατο, παρά κάποιος με αυτοκίνητο, γιατί οι ποδηλάτες τρέχουν σαν τρελοί. Σαν τον Πονίτκα στη διαδρομή άμυνα-επίθεση για την Πολωνία, αλλά τι τα θέλω και α σκαλίζω...
Από πλευράς αξιοθέατων δεν έχω προλάβει ακόμα να δω πολλά. Λίγο την East Side Gallery, το κομμάτι του τείχους του Βερολίνου που έχει διασωθεί δηλαδή, το οποίο είναι γεμάτο από τοιχογραφίες και το οποίο βρίσκεται σχεδόν δίπλα στην «Mercedes-Benz Arena». Και την Alexanderplatz, μία από τις πλέον γνωστές και «ζωντανές» πλατείες της πόλης και έχει πάρει το όνομά της από τον Τσάρο Αλέξανδρο τον πρώτο, που είχε επισκεφθεί την περιοχή το 1805. Εκεί δεσπόζουν αρκετά επιβλητικά κτίρια, όπως το TV Tower, το Berlin Rathaus (σσ. δηλαδή το δημαρχείο της πόλης), ο καθεδρικός του Βερολίνου, αλλά και πολλά μικρά ή μεγάλα μαγαζιά για φαγητό, ποτό και διασκέδαση.
Πάρτε μια γεύση και τα υπόλοιπα στο επόμενο blog.
Βασιλική
www.bnsports.gr
