Η απεσταλμένη του BN Sports, Βασιλική Καραμούζα, βρίσκεται στο Μιλάνο, από όπου θα ακολουθήσει βήμα βήμα το ταξίδι της Εθνικής Ελλάδας στο EuroBasket 2022 και σας μεταφέρει εικόνες και παρασκήνια με μία άκρως προσωπική ματιά.
Τέτοια εποχή το 2019 διεξαγόταν το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα. Τότε το έβλεπα από την τηλεόραση μου, ενώ μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι ως αθλητικογράφος. Γερμανία – Ιράν το πρώτο ματς που έγραψα στη ζωή μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αν και σίγουρα έτσι όπως είχε γραφτεί δεν ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο.
Που να φανταστώ ότι τρία χρόνια και μία πανδημία αργότερα θα βρισκόμουν στο Μιλάνο να ακολουθώ κατά πόδας την Εθνική Ελλάδας στο EuroBasket 2022. Αν κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές βρίσκεται εδώ γύρω ας με τσιμπήσει μία αύριο στο γήπεδο για να βεβαιωθώ ότι δεν ονειρεύομαι.
Πουρνό-πουρνό της Πέμπτης λοιπόν με νύχι κάγκελο και βλέμμα νυσταγμένο μπήκα στο αεροπλάνο και τσουπ βρέθηκα στο Μιλάνο. Άγχος είχα, δεν το κρύβω. Μαζί με τον ενθουσιασμό δημιούργησαν δε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Η αλήθεια είναι όμως πως με όσα συνέβησαν τις προηγούμενες 15 ώρες το άγχος πήγε… περίπατο.
Μεσημεράκι λοιπόν, φτάνω στη γειτονιά Ναβίλι, κέντρο απόκεντρα στο Μιλάνο και προσπαθώ να βρω τον ιδιοκτήτη του δωματίου που έχω «κλείσει». Κι εκείνος δεν απήντησε όμως. Τι viber, τι whatsapp, τι σήματα κανπού έστειλα, άφαντος ο Μαουρίτσιο-Μαρία (Spoiler alert: με τέτοιο όνομα έπρεπε να φανταστώ όσα θα ακολουθήσουν).
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα περάσω την πρώτη μου νύχτα στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της μόδας σε κάποιο παγκάκι, απάντησε. Σε μία γλώσσα μεταξύ ιταλικών, αγγλικών και κάτι άλλο αδιευκρίνιστο με ενημέρωσε πως το διαμέρισμα μου δεν ήταν έτοιμο και μου σύστησε να πάω σε μία πιτσαρία που αποδείχθηκε κράμα κεμπαμπτζίδικου και σαντουιτσάδικου. «Θα σου κάνει και έκπτωση» προσπάθησε να δελεάσει την πείνα και την υπομονή του, αλλά δεν ψήθηκα. Είχε βλέπετε αχώριστη παρέα ήδη για αρκετές ώρες μια βαλίτσα 18 κιλών και ένα μπακ-πακ με όλα τα σύνεργα της δουλειάς.
Βρίσκω λοιπόν καταφύγιο σε ένα γειτονικό και καφέ. «Άραξε Βασιλικούλα, μάζεψε δυνάμεις γιατί έρχεται δύσκολο 20ημερο» είπα στον εαυτό μου. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις όμως έρχεται η πρώτη έκπληξη. Εκεί που πίνω το καφεδάκι μου ήσυχα και ωραία (καλά μπορεί να ήταν και Άπερολ, αλλά μην με περάσετε για καμία αλκοολική που πίνει μεσημεριάτικα), ξαφνικά ακούω μια τρεμάμενη φωνή. Γυρίζω και αντικρίζω μια κοπέλα στα πρόθυρα της λιποθυμίας στο πίσω τραπέζι. Οι φίλοι της προσπαθούν να τη συνεφέρουν και ζητούν από το προσωπικό νερό με αλάτι (αν κατάλαβα καλά). Η κοπέλα ευτυχώς συνέρχεται και η παρέα συνεχίζει τη συζήτησή της. Καλά συνεχίζεται η μέρα μου σκέφτηκα.
Όμως το σόου μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν περνούν μερικά λεπτά και στο ίδιο μαγαζί εμφανίζεται ένας μικροκαμωμένος κυριούλης με το μπαστουνάκι του, ο οποίος σταματάει ακριβώς μπροστά στην πόρτα και ξεκινάει να τραγουδάει. Μην με ρωτήσετε τι, δεν έχω ιδέα. Μπορεί και επαναστατικά τραγούδια όπως ο γερο-Μανταρινάκης στο Κωνσταντίνου κι Ελένης. Τροβαδούρος να σου πετύχει…
Τα λεπτά της αναμονής άρχισαν να μοιάζουν με ώρες. Ή μάλλον ήταν όντως ώρες. Με τα πολλά πάω στο δωμάτιο να αφήσω τουλάχιστον τη βαλίτσα μου, μπας και πάω κάποια στιγμή στο γήπεδο να δουλέψω. Βρίσκομαι, λοιπόν, ξανά στην πόρτα του κτιρίου που θα με φιλοξενήσει για μία εβδομάδα, χτυπάω το κουδούνι και δευτερόλεπτα αργότερα ο Μ² (Μαουρίτσιο-Μαρία δηλαδή) σκάει μύτη μπροστά μου με αμφίεση Damiano όταν πήρε τη Eurovision με τους Maneskin. Ναι, καλά καταλάβατε γυμνός από τη μέση και πάνω!
Γυμνός, όπως η γυμνή αλήθεια των τραυματισμών που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τόσο καιρό ο Δημήτρης Ιτούδης προετοιμάζοντας την «επίσημη αγαπημένη» (για να το «γυρίσω» τα γράφω αυτά μπας και το σώσω).
Η πρώτη μου μέρα στο Μιλάνο είχε «κλείσει» πριν καν βραδιάσει, πριν καν ανοίξω για δουλειά το έρμο το λάπτοπ μου η μπαταρία του οποίου «κοιμήθηκε» λίγο πριν κλείσω εγώ τα μάτια μου. Buona notte από το Μιλάνο. Ελπίζω το επόμενο blog να έχει λιγότερο drama και περισσότερο χρώμα «γαλανόλευκης»...
Βασιλική
www.bnsports.gr
