Το θαύμα, πλέον, απέχει τρία βήματα. Τρία βήματα που παραλίγο να κάνει η Τσεχία πριν 25 χρόνια και με βάση την τότε πορεία της προχωρά φέτος, μόνο που θέλει να δώσει άλλον επίλογο.
Όσο για το ερώτημα; Το καλοκαίρι της Αγγλίας και της Πορτογαλίας είναι ήδη «εδώ».
Η φετινή Τσεχία αποτελεί οικοδόμημα φτιαγμένο με την τεχνοτροπία του 1996, αλλά διακοσμημένο με την αισθητική του 2004 και ίσως αυτός είναι ο συνδυασμός ο οποίος μπορεί να λύσει τον γρίφο.
Ο Σίλχαβι έβγαλε το μπλοκάκι του Ούχριν από το συρτάρι 
Η ομάδα του Ντούσαν Ούχριν αποτέλεσε τον «Δούρειο Ίππο» για τους ποδοσφαιριστές της Τσεχίας. Ήταν ο λόγος που οι 16 παίκτες του ρόστερ οι οποίοι αγωνίζονταν στο εγχώριο πρωτάθλημα το 1996, στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση είχαν γίνει πέντε και όπως φαίνεται οι φετινοί εννέα του τσέχικου πρωταθλήματος, δύσκολα θα διατηρηθούν τόσοι στον αριθμό, μετά τη λήξη του EURO.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, ο νυν προπονητής της, Γιάροσλαβ Σίλχαβι, φαίνεται πως ακολουθεί την ίδια συνταγή. Η τακτική προσέγγιση είναι απλή και ξεκάθαρη: η άμυνα προέχει, το γκολ ας αργήσει. Η Τσεχία αναλώνεται ελάχιστα στο να δημιουργήσει με χτίσιμο της επίθεσης από την άμυνα, επιλέγει έναν πιο άμεσο τρόπο παιχνιδιού και κυνηγά την κόντρα-επίθεση. Παράλληλα, η ευστοχία της στις πάσες αγγίζει το 77%, γεγονός που δικαιολογείται από την πρόθεσή της να απομακρύνει την μπάλα για να ανασυνταχθεί, παρά να κινδυνέψει.
Η δεδομένη διαφορά τεχνικής κατάρτισης από την επιθετική μηχανή του 2004 ερμηνεύει αυτήν την προσέγγιση. Δεν υπάρχει ο Ροζίτσκι, ο Πομπόρσκι, ο Νέντβεντ, ακόμα και ο Γιανκουλόφσκι που έμοιαζε με ένα τσέχικο αντίγραφο του Ρομπέρτο Κάρλος σε εκείνη τη διοργάνωση.
Κι όμως. Εκείνη η ομάδα μπορεί να σκόραρε δύο γκολ ανά ματς κατά μέσο όρο, αλλά μπόρεσε να κρατήσει το μηδέν μόνο σε ένα από τα πέντε παιχνίδια που έπαιξε. Ναι, αντιμετώπισε τη Γερμανία και την Ολλανδία της εποχής, αλλά ποια η δικαιολογία για τη Λετονία;
Η φετινή Ολλανδία, η πάντα υπολογίσιμη Κροατία, η Σκωτία, οι χώρες που σίγασε δηλαδή η ομάδα του Σίλχαβι μετρώντας τρία clean sheets σε τέσσερα ματς, δεν μπορούν να μπουν στην ίδια εξίσωση;
Άλλωστε, για την επίθεση δεν φαίνεται πως πρέπει να ανησυχεί. Αν της λείπει ένας Κόλερ, της αρκεί που βρήκε έναν νέο Μίλαν Μπάρος.
Πάτρικ Σικ όπως λέγαμε Μίλαν Μπάρος
Λίγοι παίκτες έχουν καταφέρει να συνδέσουν το όνομά τους τόσο με μία διοργάνωση. Οι Τσέχοι φίλαθλοι δεν πίστευαν πως θα ξαναδούν κάποια απόδοση να πλησιάζει αυτή του Μίλαν Μπάρος το 2004. Μέχρι που ήρθε ο Σικ.
Το μυθικό γκολ του απέναντι στη Σκωτία ήταν μία δήλωση προθέσεων. Ίσως η ωρίμανσή του να ήταν αργή, ίσως η φετινή διοργάνωση να αποδειχθεί ένα πυροτέχνημα ή η αφετηρία μίας νέας καριέρας.
#Euro2021(Patrik Schick)
— Madhu_10 (@maadhumenon) June 20, 2021
Czech Republic Vs Scotland
54 yard Goal -
(Longest Goal Ever!)#Unbelievable
This Breathtaking Feat
?????⚽⛹️♂️ pic.twitter.com/QiZ1ehFsZj
Το μόνο που οφείλει να απασχολεί είναι πως έχει σκοράρει τέσσερις φορές σε ισάριθμες αναμετρήσεις ως τώρα. Αβίαστα η μνήμη όλων γύρισε δεκαεπτά καλοκαίρια πίσω, όταν ο Μπάρος πέτυχε πέντε γκολ στα πέντε ματς που αγωνίστηκε.
Αν θα καταφέρει να ξεπεράσει τα ημιτελικά που έφτασε ο τότε επιθετικός της Λίβερπουλ; Άγνωστο. Το μόνο δεδομένο είναι πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το «Χρυσό Παπούτσι» της διοργάνωσης να καταλήξει και πάλι σε έναν Τσέχο. Αν γίνει αυτό, όλα τα άλλα μπορούν να ακολουθήσουν.
Από τον Πάβελ Νέντβεντ στον Τόμας Σούτσεκ 
Δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία μέσου. Είναι δεδομένο. Ο Πάβελ Νέντβεντ αποτελούσε ένα χαφ με επιθετικές αρετές κατά βάση, ενώ ο Τόμας Σούτσεκ, διακρίνεται για τα ανασταλτικά του χαρίσματα, παρά την ικανότητά του να πατά περιοχή και να απειλεί. Ο συνδετικός κρίκος, ωστόσο, αναμεσά τους δεν έχει να κάνει με τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά, αλλά με τα ηγετικά.
Με τον ίδιο τρόπο που ο Νέντβεντ προκαλούσε δέος στη μεσαία γραμμή, έτσι και η επιβλητική παρουσία του Σούτσεκ στον άξονα παρέχει ασφάλεια. Τα 45,3 χιλιόμετρα που έχει καλύψει στα 360 λεπτά που έχει αγωνιστεί, δίνουν το παράδειγμα.
Δεν είναι ο παίκτης που ήρθε στην Εθνική Τσεχίας με τον αέρα του σταρ της Γουέστ Χαμ και περιμένει από δευτεροκλασάτους συμπαίκτες να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Είναι ο μέσος που φορά το περιβραχιόνιο και ρίχνεται πρώτος στη μάχη, είναι ο ηγέτης των Τσέχων που έδωσε το σύνθημα για τη συνέχεια: «Εμείς οι Τσέχοι δεν ξεχωρίζουμε ατομικά, αλλά ως ομάδα».
Αναζητώντας τον τελευταίο σταθμό
Θα ήταν ανούσιο να προσπαθήσει κανείς να ορίσει τον τελικό σταθμό που θα σταματήσει το «τρένο» της Τσεχίας. Σαν σύνολο βαδίζει στις ράγες που έθεσε η ομάδα του 1996, με οδηγό παλαιάς κοπής, ο οποίος θήτευσε δίπλα στον Ντούσαν Ούχριν.
Τα εξαρτήματα της μηχανής, όμως, έχουν άλλον αέρα. Ίσως εδώ εντοπίζεται και το μεγαλύτερό της όπλο φέτος. Από τα δύο σπουδαιότερα κομμάτια της ως τώρα ποδοσφαιρικής ιστορίας της ως ανεξάρτητο κράτος, πήρε τα στοιχεία που θεώρησε πως μπορούσε να υιοθετήσει και τα έφερε στα μέτρα της.
Άλλωστε, το ατομικό ταλέντο πότε έλειψε από την Τσεχία; Πότε ανησύχησε πως την κρίσιμη στιγμή δεν θα βρεθεί ένας Πομπόρσκι, ένας Μπάρος, ένας Σικ να την βγάλει από τη δύσκολη θέση;
Όσο για το υπόλοιπο ρόστερ, αν οι Ρενέ Γκοσινί και Αλμπέρτ Ουντερζό παρακολουθούσαν τα δρώμενα του φετινού EURO, ίσως αναγκαζόντουσαν να παραφράσουν την πιο διαδεδομένη ατάκα των χαρακτήρων τους, λέγοντας πως «είναι τρελοί αυτοί οι Τσέχοι!»
Φάνης Τσοκανάς
