Γράφει ο Θανάσης Παρασχούδης*
Νοέμβριος 2019. Είμαι σε ανοικτή γραμμή με το Παρίσι και τον επιστήθιο φίλου μου Ματίς και αγωνιούμε να μάθουμε την κλήρωση του Euro. Η δική μου αγωνία βρισκόταν στο γεγονός ότι ήμουν κάτοχος εισιτηρίου για το 6ο γκρουπ και την πόλη του Μονάχου και με “έτρωγε” η περιέργεια για το ποιές θα είναι οι δύο ομάδες, τις οποίες θα είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά, σε έναν αγώνα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Μία επιθυμία που γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 2004, όταν ο Καραγκούνης έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του Ρικάρντο.
Έρχεται η πανδημία, η διοργάνωση αναβάλλεται για το 2021 και συνάμα και το όνειρο μας να βρεθούμε στις κερκίδες της «Allianz Arena». Λίγους μήνες πριν το παιχνίδι, αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα νέα για το πως θα είναι η δομή της διοργάνωσης, και αναθαρρεύουμε στην είδηση πως θα υπάρχει... αλάτι στο φαγητό, δηλαδή παρουσία κόσμου στις κερκίδες.
Έπειτα από νέα κλήρωση που πραγματοποίησε η UEFA, μας έκανε το χατίρι να διατηρήσουμε τα μαγικά χαρτάκια στην κατοχή μας και πλέον τίποτα δεν θα έμπαινε εμπόδιο στο δρόμο μας. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να είχαμε απολέσει την ευκαιρία να δούμε τον αγώνα, καθώς το προνόμιο αυτό το είχε μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 25%, από τους σχεδόν 70 χιλιάδες που είχαν προμηθευτεί ένα εισιτήριο.
Η επίπονη διαδικασία, που άξιζε τον κόπο…
Η κληρωτίδα για τα εισιτήρια καθυστέρησε, γεγονός που μου έδινε μόλις 14 μέρες για την οργάνωση του ταξιδιού προς την πρωτεύουσα της Βαυαρίας, το Μόναχο. Μετά από ενδελεχή έρευνα, τηλεφωνώντας σε ταξιδιωτικά γραφεία, μέχρι και στην Πρεσβεία, για να σιγουρέψω το γεγονός ότι δε θα υποπέσω σε ατασθαλία που θα ήταν ικανή να με αφήσει εκτός αεροπλάνου, βρίσκω ακριβώς ότι χρειάζεται.
Ένα μοριακό τεστ για την πτήση, τη φόρμα εισόδου στη χώρα, rapid τεστ στη Γερμανία 24ωρων για να μείνω στο ξενοδοχείο, εκ νέου μοριακό για την επιστροφή μου στην Ελλάδα και τέλος δεύτερο rapid τεστ για την είσοδο μου στο γήπεδο, που έπρεπε να γίνει από συγκεκριμένη εταιρία σε συγκεκριμένες περιοχές, μέσα στην ηλιόλουστη πόλη του Μονάχου.
Αφού έφυγε όλο αυτό το βάρος από την πλάτη μου, ήμουν πλέον ξέγνοιαστος να γνωρίσω μια από τις ομορφότερες πόλεις της Γερμανίας, αλλά και να ενσαρκώσω ένα μικρό παιδικό όνειρό μου.
Μπύρα στις πλατείες, παρέα με Γάλλους
Ο καιρός σύμμαχος στο ταξίδι μου. Με βοήθησε να ανακαλύψω κάθε γωνιά της πόλης. Αναζήτησα και επισκέφτηκα τα πιο σημαντικά σημεία της. Στις άπειρες πλατείες ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει τον ήλιο, κυκλοφορώντας πλέον χωρίς προστατευτική μάσκα, αναπνέοντας αέρα αισιοδοξίας. Μία ημέρα πριν από την τιτανομαχία, οι πρώτοι Γάλλοι φίλαθλοι κάνουν την εμφάνιση τους. Φυσικά έρχονται προετοιμασμένοι. Πρώτος προορισμός τους, η Marienplatz, εν συνεχεία το Odeonsplatz και στάση επίσης στην παλιά πόλη, την Altstadt δοκιμάζοντας τις υπέροχες μπύρες, που προέρχονται από τα βαυαρικά εργοστάσια.
Το φως του καλοκαιριού λούζει και φωτίζει τα επιβλητικά κτίρια και της εκκλησίες του Μονάχου και στα μάτια μου το όλο σκηνικό φαντάζει σαν ψέμα, καθώς λίγους μήνες πριν, δεν πίστευα πως θα κατάφερνα να ταξιδέψω τόσο σύντομα στο εξωτερικό, όντας - και εγώ - κλεισμένος στο σπίτι μου.
Την ημέρα του ματς, τα αεροπλάνα από τη Γαλλία προσγειώνονται σωρηδόν στο αεροδρόμιο της πόλης. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι ορδές κόσμου να κατακλύζουν τους δρόμους του Μονάχου. Φίλοι των «τρικολόρ», άλλος να παριστάνει τον Ναπολέοντα, άλλος τον Λουδοβίκο ‘ΙΔ, ενώ δεν έλειπαν και μερικές cult εμφανίσεις των “πετεινών”, που παρέπεμπαν σε προηγούμενες διοργανώσεις Euro.
Μ’ ένα brezel στο χέρι περνάω από τον Αγγλικό Κήπο, όπου εμφανίζονται και οι πρώτοι φίλοι των “πάντσερ”, που λιάζονται στο καταπράσινο γρασίδι του πάρκου, περιμένοντας από τους διεθνείς τους να κάνουν το καθήκον τους σε ένα άλλο γρασίδι, αυτό της «Allianz Arena».
Η πόλη ζει και αναπνέει για την αναμέτρηση. Γαλλικά και γερμανικά τηλεοπτικά δίκτυα σταματούν τους φιλάθλους στο δρόμο για να αποσπάσουν μια πρόβλεψη, ένα στιγμιότυπο πανηγυρισμών, βάζοντας στο κλίμα αυτούς που έμειναν πίσω.
Η σπίθα των Γάλλων
15 Ιουνίου. Από το μεσημέρι και μετά όλες οι λεωφόροι του Μονάχου οδηγούσαν στο γήπεδο της πόλης, το οποίο είχε φορέσει τα επίσημά του, για τη γιορτή του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Οι όροι για να βρεθείς εντός του... στολιδιού ήταν απαιτητικοί, αλλά ο έλεγχος φαντάζει ένα τυπικό ζήτημα και ταχύτατα είμαστε μέσα στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, για να πάρουμε θέση στην κερκίδα. Εκεί οι Γάλλοι οπαδοί στήνουν ένα δικό τους πανηγύρι.
Από την άλλη μεριά, αλλά και λίγο πιο δίπλα μας, οι τυπικοί Γερμανοί κάθονται με μάσκες και αποστάσεις περιμένοντας το σφύριγμα από τον διαιτητή της αναμέτρησης, τον Κάρλος Ντελ Θέρο Γκράντε.
Εντός ολίγων λεπτών, οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Γάλλοι κάνουν την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση, με την κερκίδα να είναι ήδη «καυτή» και αυτούς να κατευθύνονται προς τα εμάς για να μας ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο. Από τις πρώτες επαφές με την μπάλα, φαινόταν πως είχαν τη σπίθα να μπουν στο τερέν και να παλέψουν μπροστά στο διψασμένο κοινό τους, που είχε μετατρέψει την «Allianz Arena» σε Stade de France.
Το ιδιαίτερο μίνι chat
Η στιγμή που ξεχώρισα όμως, ήταν η ομιλία του προπονητή τερματοφυλάκων στον αρχηγό της ομάδας, Ούγκο Λορίς, λίγο πριν πάρει την άγουσα προς τα αποδυτήρια για να φορέσει την φανέλα του αγώνα. Έσκυψε από πάνω του και επί ένα λεπτό του μιλούσε, όπως ο πατέρας στον γιο! Θα ήθελα πολύ να ακούσω αυτή τη συζήτηση, παρόλου που τα γαλλικά μου είναι σε πρώιμο στάδιο.
«Λαχτάρισα με τον ακτιβιστή...»
Οι Γερμανοί αντιθέτως, μπήκαν εντός του γηπέδου πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι θα περίμενα. Ο Λέον Γκορέτσκα, αν και είχε τεθεί εκτός αγώνα λόγω τραυματισμού, παρακολουθούσε από κοντά την σωματική προετοιμασία των συμπαικτών του, εμψυχώνοντας τους.
Το τελετουργικό που στήθηκε πριν το παιχνίδι ήταν αρκετά ζωηρό και πολύχρωμο και έτσι όταν εμφανίστηκε στην οροφή του γηπέδου ο ακτιβιστής της Greenpeace, με παραπλάνησε καθώς υπέθεσα πως ήταν κομμάτι της μικρής παράστασης. Λαχτάρισα όταν τον είδα να χάνει τον έλεγχο, αφού κόπηκαν μερικά σκοινιά του ανεμοπτέρου, και πήρε μια τρελή πορεία, χτυπώντας μάλιστα και μερικούς άτυχους θεατές που είδαν από το νοσοκομείο το ματς. Από την αγκαλιά του Ρούντιγκερ που τον βοήθησε να σηκωθεί, βρέθηκε στα χέρια της αστυνομίας.
«Σαν πίνακας ζωγραφικής»
Το παιχνίδι ξεκίνησε και οι Γάλλοι δείχνουν την αποφασιστικότητά τους από νωρίς, με τους Γερμανούς να είναι εμφανώς μουδιασμένοι. Τα απίστευτα σπριντ του Εμπαμπέ, οι καταλυτικές πάσες του Πογκμπά, η αυτοθυσία του Καντέ, η ολύμπια ψυχραιμία των Γάλλων αμυντικών στη πίεση της «Mannschaft», αλλά και οι συνεργασίες των Μπενζεμά και Γκριεζμάν, συνέθεταν ένα πολύ ωραίο σκηνικό σαν σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής από την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Πραγματική μάχη!
Οι Γερμανοί είχαν και αυτοί τις στιγμές τους, αλλά στην τελική πάσα, πότε τα θαλάσσωνε ο Μίλερ, πότε ο Γκνάμπρι. Επίσης ήταν φανερή η τρομερή ικανότητα των Γκιούντογαν, αλλά και Κρόος να οργανώνουν το παιχνίδι στεκόμενοι πάντα σε ιδανικό σημείο είτε για να γίνουν αποδέκτες της μπάλας είτε για να την βγάλουν μπροστά, δείγμα της υψηλής τακτικής τους αντίληψης.
Αυτός, όμως, που ξεχώρισε από την ομάδα του Λεβ, δεν ήταν άλλος από τον Μάνουελ Νόιερ. Ο τερματοφύλακας των Γερμανών ήταν ο απόλυτος ηγέτης, ένας προπονητής στο γήπεδο με πολύ μεγάλη συνεισφορά στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας του. Μάλιστα ήταν ο μόνος που έστησε την μπάλα για ελεύθερο χτύπημα, λόγω οφσάιντ, στο γκολ του Μπενζεμά, την ίδια ώρα που οι Γάλλοι είχαν γίνει ένα κουβάρι ώστε να πανηγυρίσουν το (υποτιθέμενο) 2-0. Ακόμα και ο Ντελ Θέρο Γκράντε με τους βοηθούς τους, αλλά και τους διαιτητές VAR, έβλεπαν ξανά και ξανά τη φάση. Τελικά δικαιώθηκε ο Γερμανός.
Το τελικό σφύριγμα της λήξης
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 ο Ματς Χούμελς είχε βάλει το νικητήριο γκολ στον προημιτελικό απέναντι στη Γαλλία, δίνοντας απλόχερα την πρόκριση στην Εθνική του ομάδα. Έξι χρόνια μετά, με δικό του αυτόγκολ, η Γαλλία «άλωσε» το Μόναχο και ετοιμάζεται για νέα μεγαλειώδη πορεία.
*Ο Θανάσης Παρασχούδης είναι προπονητής τερματοφυλάκων στις Ακαδημίες της Ξάνθης και απόφοιτος του τμήματος e learning του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ.
