Η Ιταλία ξεκίνησε ακόμα μία φορά στις πρεμιέρες ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και ήταν πριν από 33 χρόνια , όταν για το Euro 1988 αντιμετώπισε τη Δυτική Γερμανία που η διοργανώτρια. Και είχε χαρακτηριστεί το ματς ως ένας πρόωρος τελικός!
Γραφει ο Πάνος Δημητρίου
Το μέτριο θέαμα και η σκοπιμότητα που έκανε την εμφάνιση της, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες των φιλάθλων αν και το τουρνουά εξελίχθηκε εξαιρετικά στη συνέχεια με σπουδαία ματς. 
Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια, από το βράδυ που ο Μισέλ Πλατινί, έχοντας πλάι του στην εξέδρα τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Μιτεράν, πήρε από τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.
Το 1988 ήρθε η σειρά της Δ.Γερμανίας να φιλοξενήσει τη διοργάνωση. Όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη και πολύχρωμη φιέστα. Η Εθνική μας ομάδα θα απουσίαζε από αυτό το ραντεβού, αν και είχε φτάσει τόσο κοντά στο να τα καταφέρει για δεύτερη φορά στην ιστορία της.
Το «Ράιν Στάντιον» του Ντίσελντορφ θα γέμιζε από Γερμανούς και Ιταλούς φιλάθλους. Ο εναρκτήριος αγώνας της διοργάνωσης αποτελούσε μια ρεβάνς του τελικού του Μουντιάλ 82, που είχε βρει νικήτρια τη «Σκουάντρα Ατζούρα». Από τότε δεν είχαν βρεθεί αντιμέτωπες οι δυο πλευρές σε επίσημη διοργάνωση και διψούσαν να δώσουν απαντήσεις. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, είχαν προβεί σε ριζική ανανέωση. Τίποτα δε θύμιζε τις κραταιές ομάδες του παρελθόντος.
Η Δυτική Γερμανία
Η «νασιοναλμάνσαφτ» λόγω έδρας, είχε ένα προβάδισμα στα προγνωστικά. Φιλοδοξία της ήταν να φτάσει ψηλά, εάν ήταν εφικτό, μέχρι τον τελικό, με απώτερο σκοπό την κατάκτηση του κυπέλλου για 3η φορά, μετά το ’72 και το ’80.
Η γερμανική ομάδα είχε διατηρήσει μόνο τέσσερις παίκτες από την ενδεκάδα που αντιμετώπισε τους Αργεντινούς στον τελικό του Μουντιάλ, δύο χρόνια νωρίτερα (Φέλερ, Μπρέμε, Λιτμπάρκι και Ματέους). Γνώριζαν πως μια ενδεχόμενη αποτυχία στο Euro ’88 θα απογοήτευε τα εκατομμύρια των φιλάθλων της.
Η Ιταλία
Οι Ιταλοί, με πολλά νέα πρόσωπα στην αποστολή της και με νέο προπονητή τον Ατζέλιο Βιτσίνι, προσπαθούσε να δημιουργήσει μια ομάδα για το μέλλον και να αποτινάξει τις αποτυχίες του Euro84 ( απέτυχε να προκριθεί στην τελική φάση) και του Μέξικο ’86 ( αποκλείστηκε στη Β΄φάση από την Γαλλία). Μόνο οι Αλτομπέλι, Μπέργκομι και Ντε Νάπολι είχαν διατηρηθεί από τη ομάδα του παρελθόντος.
Η νέα προσπάθεια περιλάμβανε τα ονόματα των Τζιανίνι, Μαντσίνι, Βιάλι, Φέρι, και Ντοναντόνι. Ήταν μια ομάδα δίχως εμπειρία αλλά υπολογίσιμη και ικανή να κάνει την έκπληξη!
Ένα ντέρμπι χωρίς ουσία
Ήταν 10 Ιουνίου 1988 όταν παρατάχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο του Ντίσελντορφ οι δύο μονομάχοι. Αγωνιστικά, παρά την υπεροχή των Γερμανών στο Α’ ημίχρονο, τις μεγάλες ευκαιρίες θα τις είχαν οι φιλοξενούμενοι. Στο 7ο μόλις λεπτό, ο Βιάλι θα σουτάρει δυνατά, παρά την πίεση των Χέργκετ και Μπούχβαλντ, επάνω όμως στο σώμα του τερματοφύλακα των Γερμανών, Ίμελ.
Οι γηπεδούχοι θα είχαν να αντιπαρατάξουν μια καλή ευκαιρία με τον Κλίνσμαν στο 32’ που έστειλε με κεφαλιά την μπάλα άουτ, από το σημείο του πέναλτι. Μία μονομαχία του Ντε Νάπολι με τον Όλαφ Τον που θα άναβε τα αίματα ήταν η τελευταία φάση που θα είχαν να θυμούνται οι φίλαθλοι, που παρακολουθούσαν από το γήπεδο αλλά και από τους τηλεοπτικούς δέκτες, τον αγώνα.
Δυνατό ξεκίνημα στην επανάληψη
Με το ξεκίνημα της επανάληψης οι Ιταλοί εκμεταλλευόμενοι τα «χοντρά» λάθη της γερμανικής άμυνας, θα καταφέρουν να προηγηθούν. Κλέψιμο της μπάλας από τον Ντοναντόνι και συρτή σέντρα προς τον Μαντσίνι, θα βγάλει τον τελευταίο, μόνο του στη μικρή περιοχή και με σουτ θα σημειώσει το πρώτο τέρμα της διοργάνωσης αλλά και της καριέρας του με τη φανέλα της Εθνικής.
Το γκολ αυτό θα έδινε χρώμα, στον κατά τα άλλα, μέτριο αγώνα. Ένα λάθος του Ζένγκα θα δώσει την ευκαιρία στους Γερμανούς να ισοφαρίσουν μόλις τρία λεπτά μετά. Το έμμεσο φάουλ που θα υποδείξει ο Άγγλος διαιτητής της αναμέτρησης, Κιθ Χάκετ, σε προσπάθεια του τερματοφύλακα των Ιταλών για ελεύθερο βολέ, θα δώσει την ευκαιρία στον Αντρέας Μπρέμε, να χριστεί σκόρερ. Πάσα του Πιερ Λιτμπάρσκι και δυνατό σουτ του ακραίου αμυντικού των «πάντσερ» για το 1-1.
Με την ισοφάριση, φάνηκε προς στιγμή, ότι οι δυο ομάδες θα ανέβαζαν περισσότερο την απόδοση τους, όμως η συνέχεια θα έδειχνε το αντίθετο. Ο ρυθμός σταδιακά έπεφτε και οι αντίπαλοι είχαν επικεντρωθεί στο να προφυλάξουν τα νώτα τους.
Οι Γερμανοί φίλαθλοι «σφύριξαν» έντονα την ομάδα του Μπεκενμπάουερ αφού στο υπόλοιπο του αγώνα, απανωτά λάθη στην άμυνα τους, θα έφερνε τους Ιταλούς σε επίκαιρες θέσεις για να πετύχουν το δεύτερο τέρμα που θα «κλείδωνε» τη νίκη. Γλύτωσαν τελικά, λόγω της επιθετικής ανικανότητας των «ατζούρι».
Η σπουδαιότερη ευκαιρία που θα κατέγραφαν, ήταν ένα μακρινό σουτ του Ματέους. Με χτυπητές αδυναμίες και ποδοσφαιριστές νεαρούς σε ηλικία, χωρίς προσωπικότητα , έδειξαν να λυγίζουν από το βάρος της ταμπέλας του «φαβορί» της διοργάνωσης. Αυτό αποδείχθηκε άλλωστε όταν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την παρέα του Φαν Μπάστεν, στα ημιτελικά.
Αντίθετα, η ομάδα του Αντζέλιο Βιτσίνι, παρουσιάστηκε συγκριτικά πιο έτοιμη, με άριστη αμυντική λειτουργία και καλή κυκλοφορία της μπάλας απέδειξε ότι μπορούσε να σταθεί σε τοπ επίπεδο. Εάν δεν ερχόταν αντιμέτωπη με τους «υπερηχητικούς» Σοβιετικούς του Λομπανόφσκι, στους «4», ίσως και να είχε φτάσει και στον τελικό
