γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Οι βολές του Καμπούρη στο ΣΕΦ. Το τρίποντο του Φάνη από την ασίστ του Γκάλη στο Ζάγκρεμπ. Η τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο στο Παρίσι. Το τρίποντο του Διαμαντίδη από την ασίστ του Ζήση στο Βελιγράδι. Η γροθιά του Παπαλουκά μετά από ασίστ και κάρφωμα του Σχορτσιανίτη στη Σαϊτάμα. Η αγκαλιά τους Ομπράντοβιτς με τον Διαμαντίδη στη Βαρκελώνη. Η ασίστ του Σπανούλη και το πεταχτάρι του Πρίντεζη. Το τρίποντο-πρωτάθλημα του Σπανούλη μπροστά στα απλωμένα χέρια του Διαμαντίδη στον 4ον τελικό του ΟΑΚΑ. Οι 52 πόντοι του Αντετοκούνμπο στον τελευταίο τελικό του ΝΒΑ και το κλάμα του όταν παρέλαβε το βραβείο του MVP.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Τι είναι το ελληνικό μπάσκετ στη μ.1987 εποχή του; Στιγμές είναι που πάντα θα θυμόμαστε είτε τις ζήσαμε από κοντά είτε τις πανηγυρίσαμε και δακρύσαμε από μακριά έχοντας πάντα αποτυπωμένη στη μνήμη το που ήμασταν και ποιον αγκαλιάσαμε πρώτο αμέσως μετά.
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένα μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας αυτών των μοναδικών στιγμών συγκίνησης, χαράς και αγαλλίασης και δικαίως την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου ο Ολυμπιακός θα κάνει τη φανέλα με το εμβληματικό για τον σύλλογο Νο7 για πάντα μέρος της ιστορίας του σηκώνοντάς τη στον ουρανό του ΣΕΦ. Ο Σπανούλης της Λάρισας, του Μαρουσίου, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και φυσικά της Εθνικής με την οποία είναι ο ένας από τους τρεις (Ζήσης και Φώτσης οι άλλοι δύο) που έκανε το 3/3 στα μετάλλια την τετραετία 2005-2009 είναι ένας παίκτης που με την ηγετική του φυσιογνωμία και την απίστευτα σκληρή δουλειά συγκαταλέγεται κατά την ταπεινή μου γνώμη στο Top-5 όλων των εποχών για το ελληνικό μπάσκετ και θα μείνει εκεί μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον ξεπεράσει.
2009 Βερολίνο: Προσπαθώντας να του πάρω δηλώσεις για λογαριασμό της Nova ενώ ο Μπατίστ μας... λούζει με σαμπάνια
Δεν ήταν ούτε ψηλός. Δεν είχε αυτό που λέμε «φυσικό ταλέντο» και αθλητικές ικανότητες. Είχε όμως κάτι που δύσκολα συναντάς σε αθλητή. Πείσμα. Να φτάσει εκεί που κανείς δεν περίμενε ότι θα φτάσει. Να ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμη και του ίδιου του του εαυτού. Να θέτει συνεχώς νέα όρια λες και ήθελε να υποβάλει σε μία συνεχή δοκιμασία το άλλο του μισό. Δεν τα παράτησε στην αποτυχία, στην αστοχία. Αντίθετα αυτά γιγάντωσαν το πείσμα και την αποφασιστικότητά του να δουλέψει περισσότερο και να πετύχει. Όταν έφαγε τα μούτρα του στο ΝΒΑ με τους Χιούστον Ρόκετς. Όταν πήρε το κρίσιμο σουτ με τους Αργεντίνους στον προημιτελικών των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και αστόχησε. Όταν στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό δεν είχε την απόδοση που θα ήθελε.
2013 Λονδίνο: Η... καθιερωμένη αγκαλιά με τον MVP μετά το μοναδικό του σόου κόντρα στη Ρεάλ
Τελικά όμως πέτυχε όλους τους στόχους του και με το παραπάνω. Να φύγει από τη Λάρισα για την πρωτεύουσα. Να κάνει το μεγάλο άλμα στον Παναθηναϊκό. Να γίνει όχι απλά μέλος αλλά ηγέτης της Εθνικής. Να κάνει πραγματικότητα το παιδικό του όνειρο τιμώντας τη μνήμη του πατέρα του και να παίξει στο ΝΒΑ και ας ήξερε ότι είχε ελάχιστες πιθανότητες να πετύχει. Να κάνει κάτι που ελάχιστοι θα τολμούσαν αφήνοντας τον ένα αιώνιο αντίπαλο για τον άλλο στο πικ της καριέρας του γνωρίζοντας τον κίνδυνο να τα χάσει όλα και από τους δύο. Να τον απαξιώσουν οι πρώην, να μην τον αποδεχτούν οι νυν. Δεν μάσησε όμως. Είπαμε. Πείσμα.
2012 Κωνσταντινούπολη: Αγκαλιά με τον MVP μετά την ασιστ για το πεταχτάρι του Πρίντεζη
Αυτό το πείσμα τον έστεψε άλλες δύο φορές τροπαιούχο Ευρωλίγκα, συνολικά τρεις, όλες ως MVP. Τα τρίποντα στο Βερολίνο. Η ασίστ στον «Πρι». Τα τρίποντα στο Λονδίνο το 2013, τα τρίποντα στην ΤΣΣΚΑ στη Μαδρίτη στον ημιτελικό του 2015, τα καθοριστικά καλάθια το 2017 στην Πόλη. Ο Σπανούλης δεν έγινε απλά μέλος της ιστορίας. Τη δημιούργησε και άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του. Και αξίζει τον σεβασμό όλων μας όπως εκείνος σεβάστηκε και υπηρέτησε το μπάσκετ.
www.bnsports.gr
