γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Τα φιλικά τελείωσαν, η 12αδα βγήκε, μετράμε αντίστροφα για την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου και επιβάλλεται από εδώ και πέρα να κάνουμε μια… συμφωνία. Να μην αναφερθούμε ποτέ ξανά στους απόντες (το εξαντλήσαμε, και φέτος, αυτό το θέμα) και να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τους παρόντες που για ένα -ακόμη- καλοκαίρι άφησαν τις διακοπές, τις… γέννες (βλ. Παπανικολάου) και την αποθεραπεία σε τραυματισμούς (pun intended) στην άκρη.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Φέτος λοιπόν περισσότερο από ποτέ είμαστε με την Εθνική. Είμαστε κι εμείς στην ομάδα όπως έλεγε πέρυσι η περιβόητη διαφήμιση που έκτοτε χρησιμοποιήθηκε ουκ ολίγες φορές ως… μιμίδιο. Η Εθνική μας χρειάζεται (τη θετική μας ενέργεια και τη συμπαράστασή μας) όσο τη χρειαζόμαστε εμείς κι ας μη μας βγάζει όπως παλαιότερα στους δρόμους. Δεν είναι αυτό δα το ζητούμενο.
Η κουβέντα λοιπόν για το τι θα πετύχει και τι όχι στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Μανίλα ξεκίνησε ήδη με αφορμή την επιλογή της τελικής 12αδας. «Ήμουν νιος και γέρασα» με την περιβόητη φιλολογία και κουβέντα «γιατί πήρε τον τάδε» και «γιατί έκοψε τον δείνα». Στο τέλος της ημέρας (της διοργάνωσης δηλαδή) πάντα αυτοί που δεν… επιλέχθηκαν να παίξουν θα είναι αυτοί που έλλειπαν από την ομάδα. «Αν είχαμε τον Χ θα ήταν αλλιώς», η περιβόητη ατάκα, διαχρονικά. Πάλιωσε παιδιά αυτό, βρείτε κάτι άλλο…
Στην τελική το ποιους θα επιλέξει ο εκάστοτε Ομοσπονδιακός προπονητής στη 12αδα το αποφασίζει και το ξέρει καλύτερα απ΄ όλους μας ο ίδιος ο κόουτς που ζει την ομάδα καθημερινά, εντός και εκτός παρκέ, στις προπονήσεις και τους αγώνες αναλύοντας κάθε τους κίνηση και όχι με αφ’ υψηλού κριτική εκ του μακρόθεν. Και στο κάτω κάτω της γραφής η κουβέντα αναλώνεται σχεδόν πάντα για τον 10ο, 11ο και 12ο παίκτη της ομάδας που θα έχουν απείρως περιορισμένο χρόνο συμμετοχής και ρόλο στην ομάδα.
Για να το θέσω και λίγο πιο μπασκετικά όσο και αν προσωπικά περίμενα π.χ. τον Καλαϊτζάκη λόγω ύψους, ταχύτητας και ικανότητας να μαρκάρει παίκτες διαφορετικών θέσεων στην άμυνα, στην τελική επιλογή, η απόφαση του Ιτούδη για τον Μποχωρίδη σε συνδυασμό με τον Μωραΐτη έχει λογική. Ο «Μποχώ» είναι πιο κλασσικός χειριστής της μπάλας από τον Καλαϊτζάκη, ουσιαστικά 3ος γκαρντ μετά τους Ουόκαπ-Λούντζη ενώ ο Μωραΐτης προορίζεται καθαρά για τη θέση 2 έχοντας ανεβάσει μετοχές με τις εμφανίσεις του στα «παράθυρα» που ήταν και επίσημα ματς (θυμίζω τα παιχνίδια που έκανε εναντίον της Τουρκίας). Και κάτι ακόμη για τον Μποχωρίδη. Μπορεί να μην είναι από τους παίκτες που θα επέλεγα στην... ομάδα μου, όμως και μόνο για το άδικο «κράξιμο» που ακούει εδώ και χρόνια επειδή δεν είναι αυτό που… φαντάζονται οπαδοί και φίλαθλοι ότι (έπρεπε να) είναι, μου τον κάνει ιδιαίτερα συμπαθή και τον στηρίζω απεριόριστα. Πέρυσι θυμίζω ήταν ο τελευταίος που «κόπηκε» πριν το Ευρωμπάσκετ και του αξίζει να ζήσει την εμπειρία.
Όσο για την επιλογή του Χατζηδάκη (αντί του Τσαλμπούρη) τη βρίσκω απόλυτα λογική. Είναι πιο «βαρύς» ψηλός σε σύγκριση με τον φόργουορντ της Μπιλμπάο που δεν «πατάει» τόσο στο χρωματιστό και αμυντικά είναι πιο ευάλωτος από ογκώδεις αντιπάλους παρά το ύψος του. Τον σέντερ μέχρι πρότινος του Κολοσσού και νυν της ΑΕΚ (γιος του περίφημου «Λέριου» που πριν 30 χρόνια είχε αποκτήσει ο Πειραϊκός ως ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα της χώρας) ο Ιτούδης τον προορίζει για συγκεκριμένο ρόλο σε δύο συγκεκριμένα ματς. Με τη Λιθουανία και το Μαυροβούνιο (λογικά) στη 2η φάση εναντίον Βαλαντσιούνας και Βούτσεβιτς αντίστοιχα. Και ένα φάουλ να κερδίσει από τον καθένα, 1-2 καλάθια να τους βάλει, θα έχει φέρει εις πέρας την αποστολή του και όπως έδειξε στα φιλικά και θράσος έχει και τσαγανό.
Από εκεί και πέρα η Εθνική, η φετινή Εθνική ομάδα έχει ξεκάθαρο στόχο και (νομίζω) ταβάνι την είσοδο στην 8αδα. Και δεν είναι δα και απίθανο να επιτευχθεί. «Καθαρίζοντας» όπως πιστεύω άνετα, Νέα Ζηλανδία (δίχως τα αδέρφια Τάι και Κόρεϊ Ουέμπστερ θα είναι άκρως προβλέψιμη επιθετικά) και Ιορδανία στην πρώτη φάση μετά πάμε για το 2/2 με Λιθουανία και Μαυροβούνιο που λογικά θα προκριθεί αντί του Μεξικό από τον 4ο Όμιλο. Οι πρώτοι δίχως ένα τσουβάλι βετεράνους (Γκριγκόνις, Ουλάνοβας, Γκιεντράιτις, Λεκάβιτσιους και φυσικά Σαμπόνις) έχει ως σημείο αναφοράς τον Βαλαντσιούνας και πέραν αυτού δεν «τρομάζει» κανένας από τους παίκτες της. Το Μαυροβούνιο το είχαμε αντιμετωπίσει και το 2019 στην Κίνα σχεδόν με ίδια σύνθεση και θεωρώ θα είναι πιο δύσκολος αντίπαλος αφού το παιχνίδι του στηρίζεται στη δύναμη και τη σκληράδα αλλά δεν έχει πλην του Βούτσεβιτς άντε και 1-2 ακόμη παικτών (Πέρι, Ράντοντσιτς) προσωπικότητα και εμπειρία για την υπέρβαση.
Θα πει κανείς ούτε κι εμείς έχουμε τους… Αλλά είπαμε, καμία αναφορά στους δικούς μας απόντες από εδώ και πέρα. Στηρίζουμε τον… Θωμά και τον Λούντζη που μαζί με τον Παπανικολάου φέρνουν αέρα του νταμπλούχου στην Ελλάδα και φιναλίστ της Ευρωλίγκα Ολυμπιακού γνωρίζοντας πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Ο Ρογκαβόπουλος επιτέλους κέρδισε με το… σπαθί του θέση αν όχι βασικού σίγουρα ενός παίκτη που μπορεί να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα ενώ ο Μήτογλου παίζει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που «πλήρωσε το λάθος του» και έθεσε εαυτόν εκτός δράσης. Λίγο η τρέλα του Λάρε, η τρομερή ενέργεια του Θανάση, ο Παπαγιάννης αρκεί να πιστέψει στον εαυτό του, ο «Πάπι» με το πολύπλευρο παιχνίδι του είναι όσα θέλουμε και περιμένουμε να δούμε στη Μανίλα από το μεσημέρι του ερχόμενου Σαββάτου (26/8). Δεν ξέρω αν θα πανηγυρίζουμε μέρα μεσημέρι όπως πριν 17 χρόνια, αλλά την… προσοχή μας και τη στήριξή μας, σε πρώτη φάση, θα την έχουν οι διεθνείς.
