Όπως λέει και ένας καλός μου φίλος «τις αναλύσεις του Οκτωβρίου τις βλέπει ο Μάιος και γελά» όσον αφορά στα βιαστικά και πρόωρα συμπεράσματα από τους πρώτους επίσημους ή μη αγώνες μιας σεζόν όταν όλα κρίνονται 8 μήνες αργότερα, όμως το διήμερο του Super Cup στη Ρόδο στάθηκε αφορμή για κάποιες διαπιστώσεις όπως και την καταγραφή διάφορων ρεκόρ.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Το ότι ο Ολυμπιακός ήταν και πιο έτοιμος, διαθέτοντας τον ίδιο κορμό με πέρυσι, και πιο δουλεμένος αφού οι προσθήκες που έγιναν ήταν μία-μία διαλεκτές με γνώμονα την εμπειρία από την Ευρωλίγκα σε σύγκριση με τον γεμάτο νέα πρόσωπα (και προπονητή) Παναθηναϊκό το γνωρίζαμε πριν οι ομάδες παρουσιαστούν μπροστά μας στο κλειστό της Καλλιθέας. Ο Ολυμπιακός δίχως να πιάσει θεωρώ ούτε το 50-60% των δυνατοτήτων του έπαιξε σαν να ήθελε απλά να βγάλει την υποχρέωση απέναντι σε έναν ακούρδιστο αντίπαλο και νίκησε πολύ πιο εύκολα απ’ ότι μαρτυρά η τελική διαφορά των 15 πόντων.
Η κατάκτηση του τροπαίου εδραίωσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα στην ελίτ των προπονητών στην ιστορία του Ολυμπιακού για δύο λόγους.
Ο πρώτος ήταν πως έγινε ο πρώτος προπονητής όχι μόνο του Ολυμπιακού αλλά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ που κατακτά: Ευρωλίγκα (2013), Πρωτάθλημα (2022), Κύπελλο (2022), Διηπειρωτικό (2013) και Super Cup (2022) με την ίδια ομάδα. Πέντε διαφορετικά πρόσωπα για έναν ξεχωριστό προπονητή.
Ο δεύτερος είναι ότι ο Μπαρτζώκας στις 4,5 σεζόν που βρίσκεται στον πάγκο του Ολυμπιακού, 2 στις σεζόν 2012-13 και 2013-14 αφού το 2014-15 απολύθηκε μετά το μόλις πρώτο επίσημο ματς της σεζόν και 2,5 σεζόν από τα μισά της σεζόν 2019-20 (Γενάρη του 2020) μέχρι και σήμερα έχει νικήσει τον Παναθηναϊκό με… κάθε τρόπο και (σχεδόν) κάθε προπονητή. Αυτά τα 4,5 χρόνια έχει νικήσει τους πράσινους με 6 διαφορετικούς αντιπάλους προπονητές σε όλες τις διοργανώσεις που βρέθηκαν αντίπαλοι οι “αιώνιοι”! Αργύρης Πεδουλάκης, Φραγκίσκος Αλβέρτης στην πρώτη του θητεία, Ρικ Πιτίνο, Γιώργος Βόβορας, Δημήτρης Πρίφτης και πλέον (και) Ντέγιαν Ράντονιτς! Το λες και επίτευγμα αν αναλογιστεί κανείς ότι για παράδειγμα κοτζάμ Ζέλικο Ομπράντοβιτς στις 13 (σχεδόν τριπλάσιες δηλαδή) σεζόν ως προπονητής του Παναθηναϊκού νίκησε τον Ολυμπιακό με 8 διαφορετικούς προπονητές: Γιάννης Ιωαννίδης, Ηλίας Ζούρος, Σλόμπονταν Σούμποτιτς, Ντράγκαν Σάκοτα, Γιόνας Καζλάουσκας, Πίνι Γκέρσον, Παναγιώτης Γιαννάκης και Ντούσαν Ίβκοβιτς αφού τους υπηρεσιακούς Μίλαν Τόμιτς και Μίλαν Μίνιτς δεν πρόλαβε να τους «βρει» αντιπάλους.
Fun fact: Οι μόνοι «πράσινοι» προπονητές που δεν νίκησε ο Μπαρτζώκας στον ένα και μοναδικό αγώνα που τους αντιμετώπισε ήταν ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς στον αλήστου μνήμης (κυρίως για όσα ακολούθησαν στο περιβόητο πάρκινγκ) προημιτελικός του Κυπέλλου Ελλάδας αρχές Οκτώβρη του 2014 στο ΟΑΚΑ και ο Όντεν Κάτας 1,5 χρόνο πριν στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα.
Το 11-0 του Σλούκα
Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού Κώστας Σλούκας μπορεί να έμεινε άποντος στον τελικό του Super Cup όμως με τη νίκη της ομάδας του έφτασε το σερί του, το αήττητο μάλιστα σερί του με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό σε αγώνες πλέι-οφ ή νοκ-άουτ στο 11-0 από το 2014-15 και μετά!
3-0 στους τελικούς Α1 της σεζόν 2014-15
3-0 στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα (με τη Φενέρμαπχτσε) τη σεζόν 2016-17
1-0 στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 2022
3-0 στους τελικούς Α1 της σεζόν 2021-22
1-0 στον τελικό του Super Cup
Παναθηναϊκός δίχως «γκελ» στον κόσμο της ομάδας
Και δύο λόγια για τον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» σε σχέση με την περσινή σεζόν δείχνουν όντως να διαθέτουν ποιοτικότερους και αν μη τι άλλο πιο «περπατημένους» στο υψηλότερο επίπεδο παίκτες σε σύγκριση με τα στοιχήματα της προηγούμενης διετίας. Το αν αυτό είναι αρκετό για να κοντράρει έστω τον Ολυμπιακό εντός συνόρων και να έχει μία αξιοπρεπή έως ανταγωνιστική πορεία στην Ευρωλίγκα είναι πρόωρο να προβλέψει κάποιος και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες μέσα στη σεζόν.
Αγωνιστικά πάντως η ομάδα του Ράντονιτς δείχνει να έχει απόλυτη εξάρτηση από συγκεκριμένους παίκτες και όταν δεν τους έχει αυτούς θα μοιάζει ευάλωτος. Ο Ουόλτερς που είναι ένας… κανονικός και παλιάς κοπής point guard έλλειψε τα μάλα από τη Ρόδο. Ο Γκριγκόνις στις κακές του μέρες όπως στον τελικό της Κυριακής θα κόβει την ομάδα στα δύο. Ενώ ο Ουίλιαμς μοιάζει να είναι μόνος και έρημος στο 4 αφού ο Ράντονιτς δεν δείχνει ούτε πρόθεση ούτε διάθεση να ρισκάρει ρίχνοντας στα βαθιά Χουγκάζ ή Μαντζούκα οι οποίοι ακόμη και στα περισσότερα φιλικά γυάλιζαν τον πάγκο.
Κατά την ταπεινή μου άποψη πάντως και βλέποντας έναν Παναθηναϊκό να αγωνίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με λεγεωνάριους στο ρόστερ του και τον Παπαγιάννη να ανεβοκατεβαίνει το παρκέ στα μάτια μου μοιάζει με ομάδα δίχως ίχνος ελληνικής ταυτότητας (και ας διαφημίστηκε για τα μάτια του κόσμου όπως κάθε καλοκαίρι σε ημέτερα ΜΜΕ) και το κυριότερο, δίχως αυτό που λέμε «γκελ» στον κόσμο του.
Στα δύο πρώτα επίσημα ματς της σεζόν Χουγκάζ και Μαντζούκας δεν σηκώθηκαν καν από τον πάγκο. Τα αδέρφια Καλαϊτζάκη έπαιξαν από 17 λεπτά έκαστος και ο Μποχωρίδης 25. Πέντε παίκτες συνολικά 59 λεπτά (από τα 400 που μοιράζεται μια ομάδα) σε δύο αγώνες. Λιγότερο από το 15% του χρόνου συμμετοχής δηλαδή και αυτό λέει πάρα πολλά και για το αν και πόσο τους εμπιστεύεται για το υψηλό επίπεδο ο Ράντονιτς ίσως και για τη δική τους ετοιμότητα ή μη.
Όσο για το σημείο αναφοράς στον κόσμο; Μέσα στην προηγούμενη δεκαετία ήταν ο Φώτσης, ήταν ο Διαμαντίδης, μετά ο Παππάς, ο Καλάθης (όσο και αν… ξίνιζε σε κάποιους), ο Παπαπέτρου που αποκτήθηκε από τον «οχτρό» ακόμη και ο Γκιστ με τον Νέντοβιτς που είχαν ταυτιστεί με την πράσινη εξέδρα. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό έτσι όπως είναι δομημένος και χτισμένος και με μεγάλη μερίδα του κόσμου (εντελώς άδικα) να έχει βάλει από τα πρώτα κιόλας ματς στο στόχαστρο τον Παπαγιάννη, δεν μπορώ να βρω ποιος θα είναι ο παίκτης που θα εμπνεύσει και θα κάνει τον μέσο φίλαθλο να ταυτιστεί μαζί του.
