Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
«Άκουσον μεν, πάταξον δε». «Ναι» αυτή η Εθνική ομάδα έτσι όπως (ανα)δομήθηκε αυτό το καλοκαίρι και με το τριετές πλάνο, όπως οριοθετήθηκε από Λιόλιο και Ιτούδη, μπορεί να πετύχει μεγάλα πράγματα στο μέλλον. Από την άλλη όμως, «ναι» αυτή η Εθνική απέτυχε στο πρώτο δύσκολο τεστ που βρέθηκε μπροστά της και απέτυχε με θόρυβο. Τόσο θόρυβο όσο έκανε στη δημιουργία και στην πορεία της μέχρι το EuroBasket.
Η νέα Εθνική που ευαγγελίστηκε η νέα διοίκηση της ΕΟΚ υπό τον Βαγγέλη Λιόλιο ήταν όντως «νέα». Σε πρόσωπα, σε στελέχωση, κυρίως σε νοοτροπία εκτός γραμμών του γηπέδου. Αποδείχθηκε όμως στην πράξη επειδή στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει πως ακόμη δεν είναι έτοιμη για να κάνει το βήμα προς την καταξίωση και την κορυφή. Ίσως δεν της δοθεί καν η ευκαιρία, ίσως σαρώσει τα πάντα στο εγγύς μέλλον. Μέχρι τότε πορευόμαστε με το σήμερα και το σήμερα λέει ότι αποτύχαμε. Ξανά. Δυστυχώς η αποτυχία έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια συνήθεια με όποια σχήματα σε πάγκο/παρκέ και αν παραταχθεί η ομάδα. Αυτό έχει βαθιές ρίζες (και) στο παρελθόν αλλά (και) στη νοοτροπία της ομάδας.
Η νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας ήταν «τυχερή» θα μπορούσε να πει κανείς αφού η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία προκάλεσε ένα μπασκετικό ντόμινο από το οποίο το «τουβλάκι» με το όνομα του Δημήτρη Ιτούδη επάνω έπεσε στην αγκαλιά της Εθνικής. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, αν δεν είχε αποκλειστεί η Ρωσία και οι ομάδες της από παντού ο πετυχημένος Έλληνας τεχνικός δεν (θα) είχε κανένα λόγο να αφήσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και να κατευθυνθεί προς Ανατολάς και κατ’ επέκταση και στην Εθνική.
Η ΕΟΚ και ο Βαγγέλης Λιόλιος σε αντίθεση με όσα είχαμε συνηθίσει ή… ακούσει τα προηγούμενα χρόνια από επίσημα χείλη (λέγε με Γιώργος Βασιλακόπουλος) επέλεξαν μία εντελώς διαφορετική από το παρελθόν τακτική. Η Εθνική βγήκε από τα στενά πλαίσια της μονόχνοτης και αρτηριοσκληρωτικής μέχρι πρότινος Ομοσπονδίας, έγινε πιο ανοιχτή προς τον κόσμο (της), άφησε την εσωστρέφεια στην άκρη και έγινε ξανά αγαπητή. Σίγουρα σε αυτό έπαιξε τεράστιο ρόλο και η έλευση του -ίσως- κορυφαίου παίκτη στον πλανήτη Γιάννη Αντετοκούνμπο αλλά και σε και για αυτό η Ομοσπονδία το πιστώνεται ως επιτυχία αφού άφησε στην άκρη τις κόντρες του παρελθόντος με τους Μιλγουόκι Μπακς, τους έκανε όλα τα χατίρια (με ότι αυτό συνεπάγεται και καλά έκανε κατά την ταπεινή μου γνώμη) και είχε στη διάθεσή της ένα πυρηνικό όπλο.
Όλα λοιπόν δεν έμοιαζαν απλά αλλά και ήταν ιδανικά. Ο Ιτούδης είχε στη διάθεσή του ένα πλήρες οπλοστάσιο. Καλάθη, Σλούκα, Παπανικολάου στην πιο ώριμη ηλικία και με δεκάδες μεγάλους αγώνες στα πόδια τους. Τον Giannis με δύο από τα αδέρφια του που όλοι ξέρουμε τη μεταξύ τους σχέση, τον Θανάση με την ενέργειά του εντός και εκτός παρκέ, τον Κώστα με το ακατέργαστο ακόμη ταλέντο του. Παπαπέτρου και Παπαγιάννη θεωρητικά σε ανοδική πορεία, Ντόρσεϊ με την ψυχολογία στα ύψη μετά το εγχώριο νταμπλ και την επιστροφή στο ΝΒΑ και τρεις ρολίστες (Αγραβάνης, Λούντζης, Λαρεντζάκης) που χρειαζόταν η ομάδα για τις ειδικές καταστάσεις.
Οι τραυματισμοί στην προετοιμασία; ΟΚ υπήρχαν αλλά δεν μπορούν να είναι δικαιολογία από τη στιγμή που άπαντες τελικά δηλώθηκαν στη 12αδα. Το ότι αποδείχθηκε πως ίσως κακώς συνέβη αυτό με τον ανέτοιμο να βοηθήσει Κώστα Αντετοκούνμπο ανοίγει μία άλλη κουβέντα και δεν θέλω να μπω στη διαδικασία του «αυτός/οι που κόπηκαν θα ήταν πιο χρήσιμοι από όσους έπαιξαν». Αυτό που θέλω να πω είναι πως είτε έτσι (με τραυματισμούς) είτε αλλιώς η Εθνική πήγε σε Μιλάνο και Βερολίνο με το καλύτερο δυνατό ρόστερ που θα μπορούσε να έχει. Δεν της έλλειψε ούτε ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς με τον Μπιέλιτσα, ούτε ο Μορίτζ Βάγκνερ, ούτε ο Ντανίλο Γκαλινάρι, ούτε ο Τεό Μαλεντόν και ο Φρανκ Ντιλικινά, ούτε ο Γιουρτσεβέν για να έχει την παραμικρή δικαιολογία. Και απέτυχε. Απέτυχε, επαναλαμβάνω, παταγωδώς με γνώμονα το ρόστερ που παρουσίασε, τις προσδοκίες που αυτό δημιουργούσε συν την ύπαρξη ενός προπονητή με το κύρος, την εμπειρία και το ειδικό ανάστημα του Ιτούδη.
Το γιατί απέτυχε είναι προφανές. Γιατί στο σημαντικότερο ματς της διοργάνωσης παρουσιάστηκε ανέτοιμη αγωνιστικά (πρωτίστως) και πνευματικά. Από τον κόουτς Ιτούδη μέχρι τον Giannis. Και αυτοί, όλοι αυτοί πικράθηκαν, έσκασαν από τη στεναχώρια περισσότερο από εμένα, εσάς και όλους όσους είμαστε έξω από τον χορό. Και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις τους. Πάντα φαινόταν από τις αντιδράσεις γιατί αυτά τα παιδιά διαχρονικά την αγαπάνε την Εθνική. Και το δικό τους «εγώ» πληγώνεται διπλά στην αποτυχία.
Στο χέρι τους λοιπόν είναι να ψάξουν να βρουν τι φταίει και αν και πως μπορεί να διορθωθεί ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2023. Με ή χωρίς Γιάννη, γιατί όπως και φέτος η παρουσία του θα εξαρτηθεί από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε καν ο ίδιος.
Ούτε αφορισμοί λοιπόν αλλά ούτε «πατ-πατ» χαλαρό χτύπημα στην πλάτη για να σταματήσει η αποτυχία (στα δύσκολα και ζόρικα) να είναι η φανατικότερη συνήθειά μας.
Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να το κάνω αλλά πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση όταν οι περισσότεροι πετούσαν στους επτά ουρανούς και έκαναν πρόβες… απονομής του τροπαίου χτυπούσα την κουδούνα. Όπως έλεγα και στην απεσταλμένη ας στο EuroBasket Βασιλική Καραμούζα «ήμουν παρών στη Ντιζόν το ‘99, να μου πεις τι για στεναχώρια και αποτυχία.
