Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Από την άλλη θα έχουμε πάντα τη Ρωσία στο Βελιγράδι το 2005. Τη Σλοβενία στη Μαδρίτη το 2007, την Τουρκία στη Βαρσοβία το 2009. Όσοι γνωρίζετε καλά την ιστορία της Εθνικής Ελλάδας καταλαβαίνετε που το πάω. Το Ευρωμπάσκετ του 20222 δεν ξεκινάει ούτε την Πέμπτη σε Κολωνία και Τιφλίδα ούτε την Παρασκευή για την Εθνική μας στο Μιλάνο. Ξεκινάει στις 14 Σεπτέμβρη όταν και θα γίνει ο αγώνας που θα κρίνει αν η πορεία της ομάδας μας θα κριθεί πετυχημένη ή όχι. Είναι το ματς για την είσοδο στην 4αδα, στην περιβόητη “ζώνη των μεταλλίων” που δυστυχώς τις περισσότερες φορές ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια μας στοιχειώνει.
Ακόμη θυμάμαι την αγαλίαση μετά την ανατροπή κόντρα στους Ρώσους του Κιριλένκο στη σχετικά άδεια από Έλληνες Μπεογκράτσκα Αρένα του Βελιγραδίου το 2005. Είχαν προηγηθεί απανωτές κατραπακιές, 1999, 2001, 2003, 2004 και είχε μαζευτεί μπόλικη πίκρα μέσα μας. Και σε εμάς που ακολουθούσαμε πιστά την “επίσημη αγαπημένη” στις χαρές και τις πίκρες όσο, περισσότερο, στους ίδιους τους παίκτες. Ακόμη θυμάμαι την ανακούφιση που ζωγραφιζόταν στα πρόσωπα του Παπαλουκά, του Κακιούζη, του Ζήση και των άλλων παιδιών. Ήταν σαν να είχαμε ξορκίσει τα φαντάσματα χρόνων και αποδείχθηκε στην πορεία ότι έτσι είχε συμβεί με τις ανατροπές τόσο στον ημιτελικό του 2005 όσο και στον προημιτελικό του 2007 με τους Σλοβένους. Η ομάδα είχε αρχίσει να πιστεύει στις δυνάμεις της και ακολούθησε το πεπρωμένο της.
Η φετινή ομάδα, κακά τα ψέμματα, είναι όντως “ίσως η καλύτερη Εθνική Ελλάδας” από πλευράς υλικού όπως συνηγορούν οι περισσότεροι ξένοι παρατηρητές. Δεν είχαμε πολλές φορές (καμία δηλαδή…) στο παρελθόν την ευκαιρία να διαθέτουμε τον κορυφαίο παίκτη στον πλανήτη Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ούτε μία πλειάδα έμπειρων και μπαρουτοκαπνισμένων παικτών στο πικ της καριέρας τους σαν τον Ντόρσεϊ, τον Σλούκα, τον Καλάθη και τους πολλούς από τους υπόλοιπους διεθνείς. Και έναν προπονητή με κύρος, εμπειρία, ειδικό βάρος, προσωπικότητα σαν τον Ιτούδη στον πάγκο. Εξασφαλίζουν όλα αυτά την επιτυχία; Σαφώς και όχι. Μία ομάδα ειδικά σε ένα τουρνουά με συνεχόμενα παιχνίδια, μετά από προετοιμασία λίγων εβδομάδων και χημεία που αναζητείται σε κάθε ματς κρίνεται σε διοργανώσεις σαν το Ευρωμπάσκετ από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και κυρίως τις ήττες.
Τους τραυματισμούς (και ήταν πολλοί γαμώτο) στην προετοιμασία τους αντιμετώπισαν όλοι στην ομάδα με σύνεση, ψυχραιμία και υπομονή. Θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μία πιθανή κακή βραδιά στην πρώτη φάση. Χίλιες φορές να χάσουμε και ένα και δύο ματς στην πρώτη φάση παρά να πάμε ψηλωμένοι με 5-0 στα νοκ-άουτ και να μην μπορούμε τότε να διαχειριστούμε ένα κακό ξεκίνημα σε ένα ματς. Όπως την είχαμε πάθει στη Μαδρίτη το 2014 ή το 2015 μετά το Ζάγκρεμπ.
Το ματς κλειδί για την Εθνική θα είναι αυτό της 14ης Σεπτεμβρίου, ο προημιτελικός. Μιας και το ματς της φάσης των 16 θέλω να πιστεύω ότι παρά το άγχος του φαβορί θα το ξεπεράσουμε εύκολα. Οπότε ούτε βιάση υπάρχει για να βρει ρυθμό ο Παπαγιάννης μετά από ενάμιση μήνα στα “πιτς”, ούτε χρειάζεται να πιεστούν Σλούκας και Παπαπέτρου με μπόλικα λεπτά συμμετοχής στην πρώτη φάση, ούτε να χτυπήσει… 40αρι σε λεπτά συμμετοχής και πόντους ο Greek Freak. Όλους αυτούς η Εθνική τους χρειάζεται στον προημιτελικό όποιος και αν βρεθεί απέναντί μας.
