Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Έχω ένα χούι λοιπόν (από τα πολλά κουσούρια μου). Ξεχνάω δύσκολα και σχεδόν πάντα, επειδή θέλω να είμαι προετοιμασμένος για το χειρότερο, κρατάω μικρό καλάθι. Ναι, με αφορμή το hype από το 86-70 της Εθνικής μας επί της κορυφαίας εθνικής της τελευταίας 20ετίας στην Ευρώπη Ισπανίας τα γράφω αυτά. Την οποία «ποδοπατήσαμε», «ισοπεδώσαμε» και που κάναμε πρόβα… χρυσού στο Ευρωμπάσκετ. Επειδή ο Αντετοκούνμπο είναι Superman, ο Καλάθης Spiderman και ο Αγραβάνης νέο μέλος των Avengers. Μήπως να σταματήσουμε τις άνευ λόγου και ουσίας από το πρώτο φιλικό υπερβολές και να σοβαρευτούμε λίγο;
Φυσικά δεν αναφέρομαι ούτε στον Ιτούδη, ούτε τον ίδιο τον Γιάννη και τους συμπαίκτες του που την ιστορία την έχουν μελετήσει, την έχουν εμπεδώσει πολύ καλά και ξέρουν ότι από το πρώτο φιλικό δεν στέφθηκε πρωταθλητής κανείς. Το είπε άλλωστε και ο σταρ της ομάδας πριν λίγα 24ωρα πως «όποτε μιλάμε για μετάλλιο τρώμε τα μούτρα μας».
Ο «Greek Freak» το 1999 όταν τα… φάγαμε για πρώτη φορά τα μούτρα μας ήταν μόλις πέντε ετών και δεν θα ήξερε καλά-καλά να διαβάζει όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας αυτής. Τότε λοιπόν και πριν το Ευρωμπάσκετ στη… μαρτυρική Ντιζόν, είχαμε ρίξει 24 πόντους στο κεφάλι (77-53) της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ιταλίας, 20 μέρες πριν οι «ατζούρι» νικήσουν τους Ισπανούς στον τελικό. Είχαμε νικήσει (σε φιλικό πάντα) και την 3η της προηγούμενης διοργάνωσης Ρωσία (71-70 στο Ακρόπολις). Και στην πόλη της μουστάρδας τα κάναμε μαντάρα, χάσαμε τρία ματς σε τρεις μέρες και μείναμε εμείς οι υπεραισιόδοξοι για μετάλλιο να κάνουμε διακοπές στα Λε Μαν και στα Παρίσια για 20 μέρες.
Το 2001 το κάναμε ξανά. Πήραμε το… τρόπαιο από το Ακρόπολις όταν νικήσαμε τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Γιουγκοσλαβία του Μποντίρογκα με 71-58 όπως και τη δύο χρόνια αργότερα πρωταθλήτρια Λιθουανία. Η Αττάλεια έγινε ούτε 20 μέρες αργότερα νέος τόπος μαρτυρίου χάνοντας το πρώτο χιαστί από τη Γερμανία την οποία κερδίζαμε σχεδόν με 20 πόντους διαφορά στο δεκάλεπτο.
Μη φεύγετε, έχει και συνέχεια.
2003 με «ξανθό» στον πάγκο. Εκεί να δείτε κάτι πηχυαίοι τίτλοι «Σίγουρο το μετάλλιο» ενόψει του Ευρωμπάσκετ στη Σουηδία όταν κερδίσαμε με μέση διαφορά 22 πόντων (εικοσιδύο, ολογράφως) τα τρία ματς του Ακρόπολις με Πολωνία, Ισραήλ, Σλοβενία. Στη Στοκχόλμη δεν βάλαμε ούτε καν 60 στον προημιτελικό με την ίσως πιο ατάλαντη Ιταλία όλων των εποχών. Ακόμη θυμάμαι τον συνάδελφο Πιέρο Γκουερίνι της Tuttosport να μου λέει έξω από το Globe «θέλω να μας λυπηθείτε και να μη μας νικήσετε με πάνω από 20 πόντους διαφορά». Μετά το ματς εμείς ήμασταν να μας… κλαίνε οι ρέγγες.
Πριν το Προολυμπιακό του 2012 στη Βενεζουέλα, ναι εκεί που χάσαμε το εισιτήριο για το Λονδίνο από τον Νταγκοντούρο της Νιγηρίας τους Αφρικανούς τους είχαμε αντιμετωπίσει σε φιλικό προετοιμασίας ούτε μια εβδομάδα πριν στη Βραζιλία. Χαλαρό +12 είχε γράψει το ταμπλό αλλά όταν ήρθε η ώρα για το ματς πρόκρισης χέρια και πόδια έτρεμαν.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, πριν πάμε στο Τορίνο για το Προολυμπιακό ενόψει Ρίο ντε Τζανέιρο κερδίσαμε όχι μία αλλά δύο απανωτές φορές την ένα χρόνο αργότερα πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία. Την Κροατία όμως στον «ημιτελικό» πρόκρισης όχι.
Εν κατακλείδι. Ωραία η Εθνική την Τρίτη. Φοβερή θέτε; Φοβερή. Γίγας ο Γιάννης θέτε; Τεράστιος. Μέχρι εκεί όμως, γυρίζουμε σελίδα και προχωράμε στο επόμενο φιλικό. Τα Ευρωμπάσκετ και τέτοιου είδους διοργανώσεις με συνεχόμενα ματς, που απαιτούν ειδική διαχείριση κούρασης και συναισθημάτων όλα μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Και οι «ιπτάμενοι» της 9ης Αυγούστου να γίνουν σε μία κακιά βραδιά «λίγοι».
Είναι νόμος. Οι ομάδες στα μεγάλα τουρνουά κρίνονται από την αντίδρασή τους στην κακιά βραδιά. Στην ήττα που προλαβαίνουν όμως να τη διορθώσουν και όχι στα νοκ-άουτ. Ας απολαύσουμε λοιπόν το προνόμιο να βλέπουμε τον Γιάννη και τους υπόλοιπους διεθνείς αλλά μέχρι εκεί. Το ταμείο στις 18 του Σεπτέμβρη, ούτε λεπτό πριν.
www.bnsports.gr
