Γράφειο ο Γιάννης Ψαράκης
Σε μία εποχή που τα νέα μεταδίδονταν ακόμη και με καθυστέρηση μιας ημέρας, που η εικόνα δεν είχε ούτε στο ελάχιστο τη δύναμη που έχει σήμερα μέσω του διαδικτύου και των social media ο Μπιλ Ράσελ που έφυγε από τη ζωή την τελευταία μέρα του Ιουλίου του 2022 σε ηλικία 88 ετών κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του μοναδικό, ξεχωριστό από κάθε άλλο παίκτη legacy.
Η φωτογραφία με το επιβλητικό παρουσιαστικό του, την άσπρη γενειάδα και το άφρο μαλλί μαζί με αυτό το αφοπλιστικό χαμόγελο που παραπέμπει σε πεντάχρονο παιδί κοσμεί κάθε σελίδα είτε βιβλίου με ρεκόρ είτε ιστοσελίδα που αφορά στους πολυνίκεις παίκτες και προπονητές στην ιστορία του ΝΒΑ. Εκείνη, δε, που ποζάρει με όσα από τα 11 δαχτυλίδια χώρεσαν στα 10 τεράστια δάχτυλά του κάτι μου λέει ότι στοιχειώνει και θα στοιχειώνει για δεκάδες ακόμη χρόνια κάθε παίκτη του ΝΒΑ που θα θελήσει να τον ξεπεράσει. Ακόμη και αν λέγεται Τζόρνταν ή ΛεΜπρον ή Γιάννης.
Όχι, δεν ήταν σούπερ-σκόρερ σαν τον Τζόρνταν. Όχι δεν έπαιξε μέχρι τα 40βάλε σαν τον Τζαμπάρ. Ούτε κατέγραψε δεκάδες triple double σε μία εποχή που τα… advance stats ήταν άγνωστη λέξη ακόμη και για τις ΗΠΑ. Δεν έβαζε 50αρες σαν τον Τσάμπερλεϊν ούτε είχε παπούτσια με το όνομά του όπως ο Giannis. Είχε όμως επιδόσεις που δεν θα τις πλησιάσει καν άλλος παίκτης. Έξι σεζόν με πάνω από 20 ριμπάουντ και 13 πόντους μέσο όρο; Είναι ποτέ δυνατόν θα πει κάποιος που δεν γνωρίζει τα κατορθώματά του. Πάντα φορώντας την πράσινη φανέλα των Σέλτικς στους οποίους όταν κρέμασε τα πάνινα παπούτσια εργάστηκε και κατέκτησε άλλα δύο πρωταθληματα ως… παίκτης-προπονητής παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Ρεντ Αουερμπαχ. Το είχε πει άλλωστε ο «Κόκκινος» πως «δύο πράγματα μπορεί να με αναγκάσουν να φύγω από την προπονητική, η γυναίκα μου και ο Ράσελ», βλέποντας μακριά.
Ο Ράσελ ήταν ο ορισμός του επαγγελματία. Ένας από τους πρώτους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ που ζούσε αποκλειστικά από τον ετήσιο μισθό του από τους Σέλτικς, σε μία εποχή (‘60ς) που η πλειοψηφία των παικτών για να βγάζει τα προς το ζην έκανε και δεύτερη ή και τρίτη δουλειά.
Όμως ο Ράσελ θα μείνει στην ιστορία για πολλά περισσότερα από την καριέρα του στο ΝΒΑ. Πνευματώδης με κοφτερό χιούμορ και αυτοσαρκασμό, δεν κρατούσε ποτέ το στόμα του κλειστό ακόμη και σε θέματα που έκαναν τζιζ σε εποχές πολύ πιο δύσκολες και σκληρές από σήμερα σε μία Αμερική γεμάτη ρατσισμό. Περήφανος για τις ρίζες του (ο παππούς του ήταν από τους μεγαλύτερους πολέμιους της Κου Κλουξ Κλαν), δεν δίστασε κατά τη διάρκεια της καριέρας του στους Σέλτικς σε μία πολιτεία (Βοστώνη)… λευκών να έρθει σε ανοιχτή κόντρα με τους οπαδούς της ίδιας του της ομάδας. Σιχαινόταν οποιοδήποτε έστω υπονοούμενο που να παρέπεμπε σε ρατσιστικό σχόλιο. Κάποτε πήρε όλη την ομάδα των Σέλτικς και έφυγαν με το πρώτο αεροπλάνο από το Κεντάκι όπου είχαν πάει για αγώνα επίδειξης επειδή εστιατόριο αρνήθηκε στους μαύρους συμπαίκτες του και τον ίδιο να μπουν να φάνε.
Η απέχθειά του σε οτιδήποτε ρατσιστικό και σε μία περιοχή με έντονες φυλετικές διακρίσεις τον πήγαν σιγά-σιγά στο άλλο άκρο σε σημείο να αρχίσει να απορρίπτει οτιδήποτε είχε να κάνει με τους λευκούς. Σταμάτησε να υπογράφει αυτόγραφα, σταμάτησε να κάνει παρέες με λευκούς συμπαίκτες του και άρχισε να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του σε σημείο που έγινε σχεδόν αντικοινωνικός πιστεύοντας ότι οι περισσότεροι δίπλα του υποκρίνονταν πως τον αποδέχονταν επειδή ήταν μαύρος.
Για αυτό και δεν πήγε καν στην τελετή απόσυρσης του Νο6 που φορούσε στους Σέλτικς το 1972 γιατί δεν έγινε δεκτό το αίτημά του να γίνει η τελετή σε… άδειο από φιλάθλους γήπεδο. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια και να… μαλακώσει προκειμένου να δώσει το παρόν σε νέα τελετή επανα…απόσυρσης της φανέλα του που διοργάνωσαν οι Σέλτικς το 1999 παρουσία του μεγάλου του αντιπάλου Ουίλτ Τσάμπερλεϊν και του «διαδόχου» του όσον αφορά στα επιτεύγματα στο παρκέ Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ για να μπει στο γήπεδο της ομάδας του και να γνωρίσει την αποθέωση από το κοινό βάζοντας τα κλάματα.
Τα ίδια περίπου έκανε και με την είσοδό του στο Hall of Fame το 1975. Τότε επικαλέστηκε «προσωπικούς λόγους» αλλά ουσιαστικά εξέφραζε την απογοήτευσή του στο γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός αφροαμερικανός που είχε προταθεί εκείνη τη χρονιά να μπει στο «Μουσείο» του μπάσκετ. Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν μισός αιώνας, τον Νοέμβριο του 2019 για να δεχθεί το «δαχτυλίδι» που του ανήκε από την είσοδό του στο HoF και το οποίο έλαβε σε μία μικρή οικογενειακή τελετή.
Αυτός ήταν ο αντισυμβατικός Μπιλ Ράσελ για τον οποίο θα μπορούσε κανείς να γράψει… εγκυκλοπαίδεια με ιστορίες εντός και εκτός παρκέ γύρω από το πρόσωπό του. Από το ότι κάποτε ο Ελληνοαμερικανός Γερουσιαστής Τζορτζ Στεφανόπουλος τον μπέρδεψε με τον… Μόργκαν Φρίμαν στην τελετή ορκωμοσίας του Μπαράκ Ομπάμα μέχρι ότι το όνομά του έγινε φράση που σημαίνει “είναι αλήθεια” σε ένα μικρό νησί της Χιλής. “Esta cosa es Bill Russell” λένε ακόμη και σήμερα όταν θέλουν να απαντήσουν «είναι αλήθεια». Γιατί ο Ράσελ ήταν αυθεντικός. Αληθινός σαν μοναδικά κατορθώματά του εντός και εκτός παρκέ.
Και ξέρετε κάτι; Δεν ήταν απλά ο καλύτερος, το πίστευε ακόμη και στα 80βάλε του. Όπως το 2017 στην 1η εκδήλωση βράβευσης των κορυφαίων της σεζόν παρουσία διάφορων θρυλικών σέντερ του ΝΒΑ ανέβηκε με το μπαστουνάκι του για να παραλάβει το βραβείο και άρχισε να δείχνει έναν έναν τον Καρίμ, τον Μούρνινγκ, τον Σακίλ, τον Ρόμπινσον και τον Μουτόμπο. Βάζει το χέρι μπροστά από το στόμα και γυρνάει και τους λέει: «I would kick your ass».
