Ενάμιση μήνα πριν, εν μέσω ημιτελικών των πλέι-οφ και ενόψει τελικών με τον Ολυμπιακό, σημείωνα από αυτή εδώ τη στήλη πως ο Παναθηναϊκός, προκειμένου να μην μπει σε νέο κύκλο εσωστρέφειας, όπως δήλωναν οι τότε πρωταγωνιστές του, χρειαζόταν να «μιλήσει» ειλικρινώς. Κυρίως προς τον μπερδεμένο, από όσα γίνονται, ειδικά τους τελευταίους μήνες, (για να μην πω δύο χρόνια) κόσμο του. Ενάμιση μήνα αργότερα η ειλικρίνεια εξακολουθεί να αγνοείται…
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Το αποτέλεσμα των τελικών λίγο έως πολύ ήταν αναμενόμενο, ακόμη και από τους ηττημένους, που ουσιαστικά το είχαν αποδεχθεί πριν το πρώτο τζάμπολ απέναντι σε έναν πιο πλήρη, πιο καλά δουλεμένο και κυρίως με σωστή ψυχολογία αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός όχι μόνο κατέκτησε το νταμπλ, αλλά φρόντισε με μεθοδικές και σίγουρα μελετημένες κινήσεις να καλύψει γρήγορα τα όποια κενά δημιουργήθηκαν στο ρόστερ. Το σήριαλ Βεζένκοβ τελείωσε νωρίς, χωρίς απώλειες για τους «ερυθρόλευκους», ενώ η αποχώρηση του Ντόρσεϊ έχει επίδραση σε πρώτη φάση όσον αφορά τη μείωση του ελληνικού στοιχείου στο ρόστερ της ομάδας του Μπαρτζώκα, από το οποίο μην ξεχνάμε σταμάτησε και ο Πρίντεζης. Άρα μείον δύο Έλληνες, κάτι που ίσως φανεί μελλοντικά για το πόσο θα επηρεάσει την ομάδα του Πειραιά.
Όσο για τους «αντικαταστάτες»; Φαινομενικά ο Ολυμπιακός, δίνοντας τη θέση του 6ου ξένου σε κάποιον μάχιμο και όχι τον περαστικό Εϊσι, θα είναι το ίδιο ή και περισσότερο δυνατός από την προηγούμενη σεζόν. Όλα και όλοι όμως θα κριθούν εκ του αποτελέσματος και κυρίως από την υπομονή που θα δείξουν Μπαρτζώκας, διοίκηση και κόσμος στα πρώτα άσχημα αποτελέσματα σε ένα αν μη τι άλλο ζόρικο -στο ξεκίνημά του- πρόγραμμα της Ευρωλίγκα. Κάτι που την τελευταία σεζόν και ειδικά μετά το ζόρικο πρώτο δίμηνο του 2022 με τις απανωτές ήττες το… πέρασαν με επιτυχία το τεστ και στο τέλος της σεζόν δικαιώθηκαν.
Το ίδιο ισχύει πάνω-κάτω (όσον αφορά στην κρίση και αποτελεσματικότητα των μεταγραφών) και για τον Παναθηναϊκό, που όμως ξεκινάει το επόμενο πρωτάθλημα από εντελώς διαφορετική αφετηρία από τον Ολυμπιακό. Και αυτό γιατί οι «πράσινοι» θα προσπαθήσουν από το μηδέν να δημιουργήσουν μία εντελώς νέα ταυτότητα. Αγωνιστικά και μη.
Αν έλεγε κάποιος στους φίλους των «πράσινων» τέλη Ιούνη πως, ούτε ένα μήνα μετά, το ρόστερ τους θα απαρτιζόταν από ήδη έξι νέους ξένους σε μία πρωτοφανή απαλλοτρίωση όλων των περσινών (εν αναμονή και της επικείμενης αποδέσμευσης Σαντ-Ρος) παικτών και όχι δεν θα υπήρχαν ούτε καν τα δύο σημεία αναφοράς της περσινής ομάδας, δηλαδή Παπαπέτρου και Νέντοβιτς, θα τον περνούσαν για τρελό. Ολίγον τι τρελά όμως είναι όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες ή πως παρουσιάστηκαν αυτά.
Το ότι αποχώρησαν κοτζάμ Παπαπέτρου, αρχηγός και βασικό 3αρι της Εθνικής και Νέντοβιτς (1ος σκόρερ), ενώ είχαν συμβόλαιο και τη νέα σεζόν και δεν άνοιξε… ρουθούνι για να το πω λαϊκά, σημαίνει ότι άπαντες στον Παναθηναϊκό βρίσκονταν και παραμένουν σε σύγχυση. Συγγνώμη δηλαδή, αλλά δεν το λες και λίγο να σου φύγουν οι δύο σταρ για να πάνε σε θεωρητικά «χαμηλότερου» βεληνεκούς και δυναμικής ομάδες. Και μάλιστα να το ζητάνε, να το επιδιώκουν και να το πετυχαίνουν οι ίδιοι οι παίκτες με τη διοίκηση απλά να συναινεί.
Καλός και χρυσός ο Ερυθρός Αστέρας, αλλά διάολε δεν συγκρίνεται με το όνομα του Παναθηναϊκού. Νέα και ωραία η Παρτιζάν, αλλά πέραν της παρουσίας του τεράστιου και κορυφαίου στην ιστορία Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν υπάρχει άλλος λόγος για να φύγει κάποιος από αρχηγός του Παναθηναϊκού και να πάει εκεί. Στα δικά μου μάτια οι δύο αυτές υποθέσεις δείχνουν ξεκάθαρα ότι «Πάπι» και «Νέντο» δεν είχαν την παραμικρή διάθεση και λόγο να παραμείνουν στο ΟΑΚΑ. Το πως και το γιατί οφείλουν να το εξηγήσουν με ειλικρίνεια όσοι χειρίστηκαν τις υποθέσεις τους και όχι με… διαρροές τύπου «δεν ήταν στα πλάνα του προπονητή».
Από εκεί και πέρα; Τρεις παρατηρήσεις και επισημάνσεις για τη στελέχωση των πράσινων ενόψει της νέας σεζόν.
1. Κεφάλαιο Ντέγιαν Ράντονιτς. Προσωπικά μου αρέσει ως προπονητής, ως φιλοσοφία αφού ειδικά στον Αστέρα κατάφερνε να παίρνει από τους παίκτες του το 101% των δυνατοτήτων του. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι αν και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα παραμείνει στη θέση του μετά τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα ή αν ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να χάνει από τον Ολυμπιακό από τον οποίο μετράει 7 σερί ήττες. Μπορεί κάποιος να το εγγυηθεί αυτό όταν μόλις δύο σεζόν (μία του Πεδουλάκη και μία του Πασκουάλ) τις τελευταίες 10 δεν έγινε αλλαγή μεσούσης της σεζόν; Φυσικά και όχι. Ο Ράντονιτς χρειάζεται στήριξη και υπομονή ειδικά από τη στιγμή που στα χέρια του θα έχει ένα κατά 80% ολοκαίνουργιο ρόστερ χωρίς χημεία.
2. Κεφάλαιο επιλογές παικτών: Ο Ράντονιτς όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό, οι «πράσινοι» είχαν ήδη αποκτήσει τον Πάρις Λι, ενώ στο ρόστερ του υπήρχαν Παπαπέτρου και Νέντοβιτς. Αλήθεια, γνώριζε ο Σέρβος τεχνικός που ανακοινώθηκε στις 30 Ιουνίου για τις αποχωρήσεις Νέντοβιτς (07/07) και Παπαπέτρου (15/07) πριν αναλάβει; Ρητορικό ερώτημα…
Τι θέλω να πω με αυτά; Ότι στον Παναθηναϊκό τόσο πέρυσι όσο και φέτος άλλα σχεδιάζονται (και από άλλους) και άλλα γίνονται (από άλλους). Και στο τέλος την… πληρώνουν και τα... ακούνε τα λάθος άτομα. Πέρυσι όταν ανέλαβε ο Πρίφτης, ο Παναθηναϊκός είχε ήδη ανανεώσει τον Μποχωρίδη, είχε ήδη καπαρώσει τον Άλφα Ντιαλό (που έμεινε ελεύθερος), είχε ήδη αποκτήσει τον Χουγκάζ (που δόθηκε για 6 μήνες δανεικός και επέστρεψε από ανάγκη λόγω τραυματισμού του Παπαπέτρου), ενώ η υπόθεση Χεζόνια σαφώς και ήταν πολύ πάνω από τον Έλληνα τεχνικό.
3. Κεφάλαιο «επικοινωνία»: Με μία πρώτη γενική ματιά στους παίκτες που έχει αποκτήσει φέτος ο Παναθηναϊκός το ρόστερ του ποιοτικά όσον αφορά στους ξένους δείχνει να έχει μπόλικη εμπειρία. Με εξαίρεση τον ανερχόμενο Άντριους οι υπόλοιποι (Λι, Ουόλτερς, Γκρικόνις, Ουίλιαμς, Γκουντάιτις) είναι περπατημένοι στην Ευρωλίγκα, δεν έχουν όσον αφορά σε αυτο το στοιχείο σχέση με τους πέντε περσινούς πρωτάρηδες (Μέικον, Φλόιντ, Φέρελ, Πέρι, Ουάιτ) και είναι θέμα Ραντονιτς (και υπομονής όπως προανάφερα) να γίνουν ομάδα.
Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα προσωπικότητας από την αποχώρηση Παπαπέτρου και Νέντοβιτς και «επαφής» με την εξέδρα αφού αμφότεροι ήταν σημεία αναφοράς. Από την άλλη αν κρίνω από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα λιγότερο ασχολείται ο κόσμος με αυτούς που ήρθαν παρά με αυτούς που… δεν ήρθαν. Υπόθεση Καλάθη; Μία εβδομάδα στην επικαιρότητα, προτάσεις, αντιπροτάσεις, εκατομμύρια να… αιωρούνται και «έκλεισε» μέσα σε μία μέρα. Η συνέχεια; Γιώργος Καλαϊτζάκης (ενώ έχει δηλώσει ότι προτεραιότητά του είναι το ΝΒΑ), Ντίνος Μήτογλου (ενώ εκκρεμεί η απόφαση για την τιμωρία που που θεωρείται απίθανο να είναι μικρότερη του αποκλεισμού για δύο χρόνια), Έρικ Πάσκαλ (ενώ διέψευσε άμεσα τα περί συμφωνίας) ήταν ονόματα που όσο γρήγορα και απότομα εμφανίστηκαν στο προσκήνιο άλλο τόσο και ακόμη πιο γρήγορα… εξαφανίστηκαν.
Βάλτε και ολίγη από Πετρούσεβ, Χέιζ, Μάρτιν, Μπεντίλ, Ονουάκου (ίσως ξεχνάω και κάποιους) τα ονόματα των οποίων απασχόλησαν την επικαιρότητα, αλλά τελικά πήγαν αλλού, με τους Τόμας, Γκιφάι και Κουζμίνσκας να παίρνουν σειρά. Λογικό αφού δεν είναι δυνατόν να τους πάρει… όλους αυτούς όμως η αλήθεια είναι ότι κάπου χάθηκε η... μπάλα και μαζί της χάθηκε και η εμπιστοσύνη σημαντικής μερίδας του κόσμου του Παναθηναϊκού, που βλέπει την ομάδα του αυτή τη στιγμή να έχει 6+1 (Σαντ Ρος) ξένους και να ψάχνεται και για 8ο στο πρωτάθλημα (μέχρι νεοτέρας και αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα) θα παίζουν έξι.
www.bnsports.gr
