«Η απόφαση να επιστρέψω στον Ολυμπιακό ήταν καθαρά επαγγελματική». Εκείνο το απόγευμα της 13ης Ιανουαρίου 2020 ενώπιον των καμερών των ελληνικών ΜΜΕ ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε πει ψέματα. Είπε μάλλον στον εαυτό του αυτό που ήθελε ο ίδιος να ακούσει.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Στις 9 Οκτώβρη του 2014 μετά τα αλήστου μνήμης γεγονότα στο πάρκινγκ του ΣΕΦ (περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι ειδικά για κάποιον που τα έζησε από πρώτο χέρι) ο Μπαρτζώκας «έγινε η αλλαγή που ήθελε να έρθει» για την ομάδα που υποστήριζε από μικρός. Ουσιαστικά «θυσιάστηκε» στον βωμό της ακραίας αντιπαλότητας των δύο «αιώνιων» πληρώνοντας το τίμημα μιας ήττας από τον Παναθηναϊκό. Κάτι που τον ακολουθούσε και τότε, τον ακολουθεί μέχρι σήμερα. «Μας πείραξε πολύ η ήττα στο ΣΕΦ από τον Παναθηναϊκό», δήλωσε λίγες ώρες πριν το Final-4 της Ευρωλίγκα στο Βελιγράδι δείγμα του ότι και τότε και τώρα το έφερε βαρέως. Και ας ακολούθησαν τέσσερις σερί νίκες τη φετινή σεζόν εντός και εκτός έδρας και ας απέδειξε και στον πιο δύσπιστο που τότε τον είχε στριμώξει πάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου πόσο λάθος έκανε. Επειδή απλά απαγορευόταν να χάσει.
Δεν θα μου προκαλέσει καμία εντύπωση να βρεθεί ξανά αν όχι σε ίδια, σε παρόμοια θέση στο μέλλον. Να αμφισβητηθεί, να χλευαστεί, να διαγραφεί στο όνομα της όποιας αντιπαλότητας η προσφορά του. Το ίδιο είχε γίνει και τότε. Πρωταθλητής Ευρώπης, ο πρώτος Έλληνας που το πέτυχε ποτέ είχε στεφθεί 16 μήνες πριν το «ντου». Ο ίδιος δηλώνει τώρα «σοφότερος» και πιο κατασταλαγμένος. Δικαιωμένος θα έλεγα εγώ γιατί ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να το πει. Επειδή ήταν και παραμένει οπαδός του Ολυμπιακού. Και αυτό επιβεβαιώθηκε με τον πλέον πειστικό τρόπο με το πως πανηγύρισε την πρόκριση επί της Μονακό. Κρατώντας την παγκέτα και παραγγέλνοντας αυτός συνθήματα προς την ερυθρόλευκη εξέδρα που τον αποθέωνε. Μη γελιέστε. Ανάμεσά τους υπήρχαν σίγουρα και κάποιοι που στις 9 Οκτώβρη ήταν στο πάρκινγκ...
Η απόφασή του να επιστρέψει ως «σωτήρας» τον Γενάρη του 2020 ήταν μία καθαρά προσωπική και όχι επαγγελματική απόφαση φρονώ. Ήθελε να αποδείξει σε όλους πόσο λάθος είχαν κάνει τότε και στον εαυτό του ότι μπορεί να αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις μίας ήττας, ακόμη και μιας συντριβής από τον Παναθηναϊκό με σύνεση και περισσότερη υπομονή.
Η πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final-4 του Βελιγραδίου ήταν μία πρώτη νίκη. Η ανάδειξή του ως προπονητής της χρονιάς στη διοργάνωση ένας προσωπικός θρίαμβος. Πέρυσι, στη μεταβατική με... χωρίς τον Σπανούλη σεζόν δεν δίστασε να σπάσει αυγά. Να αφήσει στον πάγκο τον ηγέτη της ομάδας του σε κάποιους αγώνες. Να πορευτεί με τον δικό του τρόπο. Στο μυαλό του είχε ήδη προετοιμάσει την επόμενη της μ.Σ. (μετά Σπανούλη) εποχής μέρα και φέτος είδαμε απλά ένα δείγμα.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είναι ο τύπος που θα πει ή θα κάνει πράγματα αρεστά από όλους. Έχει τον δικό του τρόπο και δεν φοβάται να συγκρουστεί για τα πιστεύω του. Αλλαγές στο ρόστερ ζητούσαν πολλοί μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό τον Νοέμβριο και εκείνος πήγε και πήρε έναν παίκτη που… δεν παίζει. Γιατί; Γιατί πίστευε -και δικαιώθηκε- ότι θα κάνει (πολύ) καλό στα αποδυτήρια της ομάδας. Όπως και έγινε αφού τον αόρατο από τους αγώνες Κουίνσι Έϊσι τον λατρεύουν όλοι.
Έχω αρχίσει να πιστεύω, δε, πως όσο ο περίγυρος, τα ΜΜΕ, ο κόσμος, τα social media του λένε τι να κάνει και πως να χειριστεί καταστάσεις που αυτός γνωρίζει καλύτερα από όλους τους παραπάνω μαζί, εκείνος… μουλαρώνει ακόμη περισσότερο πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Και στο τέλος της ημέρας δικαιώνεται. Μαγκιά του.
