Τον Τάιλερ Ντόρσεϊ τον είδαμε για πρώτη φορά στα μέρη μας το 2015 ως μέλος, τότε, της Εθνικής Εφήβων και της κούρσας της μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Ηράκλειο. Επτά χρόνια αργότερα, στο ίδιο γήπεδο ολοκλήρωσε αυτό που είχε αφήσει τότε μισό φορώντας τα ερυθρόλευκα…
Σχετικά Άρθρα
Το Κύπελλο στα χέρια του Πρίντεζη και των Αγγελόπουλων - Όλο το photostory της απονομής (video)
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Τότε, σε εκείνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν το «αμερικανάκι». Άγνωστος μεταξύ αγνώστων είχε καταφέρει με το ταλέντο αλλά και το θράσος του στο σκοράρισμα να γίνει γρήγορα μέλος της παρέας των Χαραλαμπόπουλου, Παπαγιάννη, Μήτογλου και να κάνει τις ελληνικές ομάδες να τον βάλουν στη wish list τους.
Οι βουλές του ίδιου όμως όσον αφορά στην επαγγελματική του καριέρα φεύγοντας από το Όρεγκον μετά από δύο κολεγιακές χρονιές ήταν μακριά από τα μέρη μας. Το… κομμάτι του το έκανε στο ΝΒΑ με Ατλάντα και Μέμφις αλλά το μέλλον του ήταν προδιαγεγραμμένο στην Ευρώπη. Και σίγουρα κάποια στιγμή στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα άλλωστε τον… ακολουθεί σχεδόν σε κάθε του βήμα. Βλέπετε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος που τον ήθελε από τις μέρες του στον Ολυμπιακό ήταν αυτός που τον πήγε στη Μακάμπι και τον έβαλε με ταχύρρυθμα μαθήματα στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και δει της Ευρωλίγκα. Πολλοί πίστευαν ότι δεν θα άντεχε τις κλειστές άμυνες και το ξύλο το soft κορμί του αλλά ο Ντόρσεϊ είχε άλλη άποψη.
Στην «ομάδα του λαού» ξεπετάχτηκε και έδειξε ότι αντέχει και στα βαθιά της Ευρωλίγκα παρά τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του από αγώνα σε αγώνα. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να έρθει στην Ελλάδα «κούμπωσε» αμέσως με τον Ολυμπιακό και το στυλ μπάσκετ του κόουτς Μπαρτζώκα. Στον τελικό του Κυπέλλου, δε, έδειξε ότι ήταν το στοιχείο που έλλειπε τα προηγούμενα χρόνια από τους ερυθρόλευκους για να κερδίζουν κλειστά ματς δίχως να υπάρχει ο κύριος με το Νο7 στην πλάτη στο παρκέ (aka Βασίλης Σπανούλης).
Ο Ντόρσεϊ στον τελικό κατέκτησε δικαίως τον τίτλο του MVP αφού ήταν καθοριστικότατος στο σημείο της ανατροπής. Τις πρώτες προειδοποιητικές βολές τις έριξε στην πρώτη περίοδο όταν με 8 γρήγορους πόντους είχε δώσει το προβάδισμα στην ομάδα του (15-12 από 0-7). Από το 52-44 και μετά, δε, στην 3η περίοδο του τελικού έβαλε σχεδόν τα 2/5 των πόντων του Ολυμπιακού. Τους 13 από τους 35! Και όλα αυτά δίχως να έχει παίξει ούτε δευτερόλεπτο στη 2η περίοδο!
Από το -14 στην αρχή της 3ης περιόδου ήταν αυτός που κράτησε μέσα στο ματς την ομάδα του με 6 πόντους στο δεκάλεπτο (52-46 με δίποντα, 61-53 με δίποντο, 63-54 με βολές) και στην 4η περίοδο ηγήθηκε της ολικής αντεπίθεσης. Μείωσε σε απόσταση βολής (67-64), σφράγισε το προσπέρασμα με τρίποντη βόμβα πάνω σε άμυνα (73-67) τρία λεπτά πριν το φινάλε και ήταν ψύχραιμος με 2/2 βολές στα 33’’ για το 79-73.
Μπορεί το στυλ παιχνιδιού του κάποιες φορές να μοιάζει πιο αλέγκρο και να μην μπαίνει σε καλούπι, όμως στην προκειμένη περίπτωση η τρέλα και η άγνοια κινδύνου έκαναν τη διαφορά. Μαζί με κάτι ακόμη. Το γεγονός ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπαίκτες του και ειδικά τους πιο «παλιούς» στον Ολυμπιακό δεν κουβαλούσε το ίδιο άγχος και πίεση για το αποτέλεσμα και είχε το σθένος να πάρει και να βάλει προσπάθειες σημαντικές για την εξέλιξη του αγώνα.
Κοινώς ήταν το στοιχείο που έλλειπε, η κόλλα με την οποία ο Ολυμπιακός όχι απλά άγγιξε αλλά έβαλε στα χέρια του το τρόπαιο του Κυπέλλου και δεν το άφησε να του ξεφύγει.
www.bnsports.gr
