Τότε ήταν οι χάρτινοι ήρωες της νιότης μας. Οι παίκτες που απολαμβάναμε στις όποιες λίγες τηλεοπτικές μεταδόσεις αλλά κυρίως οι αφίσες τους κοσμούσαν τα εφηβικά μας δωμάτια...
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
«Άντε πες του για μπάσκετ αφού δε πρόλαβε τον Γκάλη
θα νομίζει τώρα η μπάλα ότι είναι πιο μεγάλη»
Ο παραπάνω στίχος των Active Member από του «Στου αιώνα του φευγιό» κάτι μου λέει ότι αντικατοπτρίζει ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής γενιάς. Δεν είναι μομφή, κάθε άλλο. Είναι η φυσική εξέλιξη. Όπως τότε εμείς στα ‘80ς και ‘90ς ακούγαμε για τον Κολοκυθά, τον Τσόσιτς και τον Μπέλοβ τους οποίους δεν προλάβαμε να δούμε στα παρκέ αλλά είχαμε τους δικούς μας φρέσκους ήρωες και έτσι δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε το τεράστιο μέγεθος τους έτσι και η γενιά του Σπανούλη, του Διαμαντίδη, του Γκασόλ και του ΛεΜπρον δεν μπορεί και δεν έχουμε την απαίτηση να συλλάβει το μεγαλείο του «γκάγκστερ» του ελληνικού μπάσκετ και του μεγάλου του αντίζηλου, εκεί στο διάστημα 1988-1992 που μεγαλούργησε με τη φανέλα του Ηρακλή, του Ντέιβιντ Ίνγκραμ.
Πριν πάω παρακάτω όμως νομίζω ότι μετά από 34 χρόνια ήρθε η στιγμή να εκμυστηρευτώ και να παραδεχτώ μία ιστορική μου γκάφα αφού είμαι -ω ναι- ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την παραποίηση του επωνύμου του Ίνγκραμ που στην πραγματικότητα ήταν «Εϊνκρουμ» (Ancrum) αλλά ας όψεται η κακή τηλεφωνική γραμμή και ο αγουροξυπνημένος Ντέιβιντ για αυτό.
Φθινόπωρο 1987 και ο Ηρακλής φέρνει έναν παντελώς άγνωστο Αμερικανό που έπαιζε στο CBA και διάφορα πρωταθλήματα της λατινικής Αμερικής. Μειράκιο της δημοσιογραφίας τότε στο «Φως των Σπορ» επειδή ομιλούσα την… αγγλική -τρομάρα μου- και έτυχε να γνωρίζω τον τότε βοηθό προπονητή στον «γηραιό» που παράλληλα ήταν και προπονητής της εφηβικής ομάδας, γνώστη της αμερικανικής αγοράς και “υπεύθυνος” για την έλευση του Ίνγκραμ στην Ελλάδα, Μάκη Καλανταρίδη, αναλαμβάνω την αποστολή να του πάρω την πρώτη συνέντευξη!
Ο Μάκης, καλή του ώρα, με ενημερώνει ότι ο Ίνγκραμ βρίσκεται στο ξενοδοχείο ABC στην πλατεία Συντριβανίου, βρίσκω από τον Χρυσό Οδηγό (οκ, έχετε... ξένες λέξεις, γκουγκλάρετε και λίγο, μην τα περιμένετε όλα έτοιμα) το τηλέφωνό του ξενοδοχείου και διαπράττω το… έγκλημα. Παίρνω το υπεραστικό τηλέφωνο, ζητάω από τη ρεσεψιόν «τον Αμερικανό μπασκετμπολίστα που ήρθε σήμερα» και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μία βαριά Νεουορκέζικη φωνή μετά βίας μου μιλάει αφού μόλις είχε ξυπνήσει και δεν είχε συνέλθει από το τζετ-λαγκ της πτήσης.
Κάποια στιγμή την ώρα της μίνι συνέντευξης που δεν κράτησε πάνω από 2-3 λεπτά κάνω το λάθος και των ρωτάω πως προφέρεται το όνομά του. Ακούω κάτι μεταξύ «Εϊνκραμ-Ίγκραμ-Άικραμ» και παίρνω την… ατυχή πρωτοβουλία να τον «βαφτίσω». Την επόμενη μέρα στο φύλλο του «Φως των Σπορ» δημοσιεύεται σε μια γωνίτσα της σελίδας του μπάσκετ (που τότε παρότι πρωταθλητές Ευρώπης δεν γνώριζε δα της δημοσιότητας του σήμερα) η συνέντευξη του άγνωστου Αμερικανού με ένα μεγάλο «Ίνγκραμ:» στον τίτλο. Το «έγκλημα» είχε ολοκληρωθεί όντας τυπωμένο και στο χαρτί!
Το ίντερνετ (το ποιο;) ούτε το φανταζόμασταν τότε. Τα media guide του ΝΒΑ ή του CBA τα παίρναμε στα χέρια μας με… ένα χρόνο καθυστέρηση. Κάποια άλλη, εναλλακτική πηγή για να επιβεβαιώσει πως στο καλό τον λένε τον άνθρωπο δεν υπήρχε. Αθλητικές εφημερίδες τρεις όλες κι όλες (Φως, Ηχω, Φίλαθλος), το «Τρίποντο» δεν είχε μπει καν ως σκέψη στο μυαλό του Φίλιππου Συρίγου και το «Ίνγκραμ» ήρθε για να μείνει αφού ήταν να μη γίνει η αρχή. Έτσι το έγραψε ο πρώτος, έτσι τον αποκαλούσαν άπαντες στη συνέχεια. «Έτσι μας τον είπανε, έτσι σας τον λέμε» που είχε πει κάποτε σε μια μετάδοση ο one of a kind Μανώλης Μαυρομάτης.
Ουφ, το έβγαλα από πάνω μου, «αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία» που λέει και μια παλιά παροιμία. Ο Ίνγκραμ σε κάποια συνέντευξή του λίγο πριν φύγει το 1992 από την Ελλάδα είχε βγάλει το παράπονό του λέγοντας πως «δεν με λένε Ίνγκραμ αλλά Εϊνκρουμ» αλλά τι να κάνουμε, έπεσε πάνω στον 18χρονο φέρελπη γραφιά που άλλο άκουσε και άλλο έγραψε εκείνο το απόγευμα στα γραφεία της λεωφόρου Καβάλας.
Ο Ίνγκραμ θα είναι, δικαίως, ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα για τον εορτασμό των 100 χρόνων του τμήματος μπάσκετ του Ηρακλή το διήμερο 27-28 Νοεμβρίου και την Κυριακή θα βρεθεί στον ίδιο χώρο με τον Γκάλη που επίσης θα τιμηθεί για την προσφορά του στο μπάσκετ. Έναν Γκάλη τον οποίο ο Ίνγκραμ όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει στη μάχη του κορυφαίου σκόρερ της Α1 στις τέσσερις σεζόν που αγωνίστηκαν στο πρωτάθλημα προσφέροντας όμως στιγμές μαγικές όπως εκείνο το αξέχαστο 91-85 του Άρη στο (προ ανακαίνισης) Ιβανώφειο το 1989 όταν είχαν βάλει μαζί 196 πόντους. 46 ο Νικ, 50 ο Ντέιβιντ με το στατιστικό από το περιοδικό «Τρίποντο» αδιάψευστο μάρτυρα.
Να και κάποια στιγμιότυπα της τηλεοπτικής μετάδοσης εκείνου του αγώνα σε περιγραφή του Νίκου Παπαδογιάννη.
www.bnsports.gr
