γράφει : Δημήτρης Μανάκος
Τρεις ποδοσφαιριστές. «Μηδενικά» λεπτά συμμετοχής. Και όμως… Είναι οι τρεις πρώτοι άνθρωποι που έτρεξαν πάνω στον «χρυσό» σκόρερ του Ατρομήτου στο ΟΑΚΑ, απέναντι στον Παναθηναϊκό. Αυτό σημαίνει «οικογένεια». Και μεγαλύτερη απόδειξη, από το 91ο λεπτό της συνάντησης με τους «πράσινους», δεν υφίσταται. Τι πάθος, τι φωτογραφία, τι highlight…
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
«Σήμερα», δεν θα σας κουράσω πολύ. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε τι ακριβώς συνέβη στο ματς του Παναθηναϊκού με τον Ατρόμητο, στο πλαίσιο της 13ης αγωνιστικής της Stoiximan Super League.
Θα τα έχετε, άλλωστε, διαβάσει παντού. Ναι, οι «πράσινοι» ήταν ανώτεροι. Ναι, αν μία ομάδα άξιζε να πάρει τους τρεις βαθμούς της νίκης, αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός.
Αλλά στο τέλος της ημέρας, αν δεν «κλειδώνεις» ματς που πρέπει και μπορείς να κερδίσεις, δεν θα σώζεσαι πάντα από ένα κακό… τελείωμα. Ένα τέτοιο είχε κάνει ο ποδοσφαιριστής της Ελσίνκι στο 90ο λεπτό και ο Παναθηναϊκός δεν ισοφαρίστηκε. Ανεξαρτήτως, αν θα έπρεπε – προφανώς – το ματς να είναι 2-0, με το γκολ που ουδείς κατάλαβε τον λόγο που δεν μέτρησε.
Το αφήνουμε, όμως, αυτό. Προχωράμε στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Καλύτερος ο Παναθηναϊκός, πολλές φάσεις, αναρίθμητα ποσοστά κατοχής της μπάλας και ένα «δεν μπαίνει». Ίδια εικόνα με το ματς με την Ελσίνκι, ανάλογο μη αποτελεσματικότητα. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι «πράσινοι» το… πληρώνουν.
Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Και το λέω αυτό διότι αν δεχθείς γκολ πριν τις καθυστερήσεις ή εντός αυτών, σε ματς που είσαι ανώτερος, τα αρνητικά που προκύπτουν είναι δύο. Πρώτον, περνάς σε κατάσταση – «σοκ», πανικοβάλλεσαι και πιέζεσαι. Και δεύτερον, εκ των πραγμάτων, δεν έχεις χρόνο.
Κάπως έτσι, ο Ατρόμητος πήρε έναν τεράστιο βαθμό και δικαίωσε απόλυτα τον Πάμπλο Γκαρσία. Αυτός έκανε αλλαγές, αυτός εμπιστεύτηκε τους δύο «πιτσιρικάδες», διεκδίκησε ό,τι του αναλογούσε, «τζόγαρε» και κέρδισε. Σαν νίκη είναι άλλωστε… Εντυπωσιακή κούρσα του Καλοσκάμη, δοκάρι, φοβερά δυνατό σουτ ο Καραμάνης και 1-1 μέσα στο ΟΑΚΑ, από μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξεως…
Σας είχα γράψει και πριν από μία εβδομάδα πως είχα βρεθεί στο Περιστέρι και είχα παρακολουθήσει το Ατρόμητος – Λεβαδειακός. Κακοί οι Περιστεριώτες στο πρώτο μέρος, 1-0 πίσω στο σκορ, «τριπλή» αλλαγή ο Γκαρσία και… ανατροπή. Ματς με ένταση, ματς με «καυγά» ανάμεσα σε Αθανασίου και Καρλίτος, ματς με «νεύρα» και από τους φιλοξενούμενους, όπως με τον Μορέιρα, ματς με γκολ στο τέλος και έξαλλους πανηγυρισμούς.
Σε αυτούς, είχα κρατήσει πως ο Ατρόμητος θυμίζει «οικογένεια». Ήταν όλοι μαζί. Και μεγαλύτερη απόδειξη από την «επανάληψη» της στιγμής σε ματς εκτός έδρας, δεν υφίσταται. Προφανώς, όλοι θα «ξεσπούσαν», θα μου πείτε, αν ισοφάριζαν τον Παναθηναϊκό, σε αυτό το χρονικό σημείο, με αυτόν τον τρόπο. Αλλά υπάρχει και κάτι που δεν παρατηρήσατε…
Ο Καραμάνης, δευτερόλεπτα μετά το γκολ, είναι στον πάγκο, «πνιγμένος» σε αγκαλιές των συμπαικτών του.
Τρεις τον περιβάλλουν και δεν τον αφήνουν να… βρει τον Γιώργο Αγγελόπουλο και να του αφιερώσει το γκολ. Ποιοι είναι αυτοί; Ο Γιάννης Σάλτας, ο Κωνσταντίνος Πομόνης και ο Γιώργος Τζοβάρας. Γιατί τους διακρίνω, θα με ρωτήσετε… Διότι οι τρεις αυτοί ποδοσφαιριστές, που έτρεξαν πρώτοι στον σκόρερ, ΔΕΝ έχουν παίξει λεπτό φέτος με τον Ατρόμητο!
Ναι, και αντιδρούν έτσι. Αυτό σημαίνει «οικογένεια». Αυτό σημαίνει «ομάδα». Και σαφέστατα, η εν λόγω εικόνα αξίζει πολλά περισσότερα από έναν ακόμη βαθμό. Ακόμη και αν αυτός ήρθε στο ΟΑΚΑ, με τον δεύτερο της βαθμολογίας, στο 90’, με ενέργεια που ξεκινά από πρώην ποδοσφαιριστή του!
