γράφει : Δημήτρης Μανάκος
«Τραγωδία». Πόνος. Θλίψη. Κλάμα. Δάκρυα. Παγωμάρα. Μούδιασμα. Για έναν φυσιολογικό άνθρωπο, αν η εν λόγω έκφραση είναι δόκιμη, αυτά είναι τα συναισθήματα. Ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν είναι πια μαζί μας. Το παιδί του δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να κάνει γενέθλια. Συνεχίστε τώρα να μας λέτε πού έμενε, πόσο κόστιζε το σπίτι, πόσους ορόφους είχε και τι έβλεπε από το ψηλότερο σημείο. Καληνύχτα Ελλάδα, αυτή είναι η δημοσιογραφία σου!
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Έχω γυρίσει από την Αγγλία. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πόσο μεγάλη ήταν αυτή η εμπειρία για εμένα. Πού βρέθηκα, τι είδα, πώς αισθάνθηκα μπαίνοντας στο «Wembley».
Το γνωρίζω. Κανέναν δεν τον απασχολεί. Είναι σεβαστό. Είναι κατανοητό. Δεν μας ενδιαφέρει πώς μπορεί να βίωσε ένα ταξίδι στην Αγγλία ο Δημήτρης Μανάκος. Και ο κάθε Δημήτρης.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι συνέβη το πρώτο βράδυ. Εκεί που μετά τη συνέντευξή Τύπου και την πρώτη μας επαφή με το γήπεδο, άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο. Και δεν σταμάτησε ποτέ.
Τότε που σταμάτησε ο χρόνος. Που «πάγωσαν» όλα. Που μάθαμε πως ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Δεν έχει σημασία ο τρόπος. Το λέω εννοώντας πως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ήταν ένα παιδί 31 ετών. Με παιδί. Με οικογένεια. Δεν έχει καμία σημασία τι συνέβη εκείνο το απόγευμα.
Αν ήταν μόνος. Αν δεν ήταν. Αν αυτό που βρέθηκε ήταν βότκα. Αν ήταν αντισυπτικό. Ναι, όλοι ρωτήσαμε. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ας συνειδητοποιήσουμε πως το αποτέλεσμα μετρά. Περιττό να σας πω πόσο άσχημα ήταν οι διεθνείς. Περιττό να σας πω πως όσους είδα εγώ, με τα μάτια μου, μετά το ιστορικό αποτέλεσμα επί της Αγγλίας, τους είδα συγκινημένους.
Να κλαίνε. Να δακρύζουν. Να παίζουν το πιο δύσκολο ματς της καριέρας τους, επειδή απλώς… έπρεπε. Να κερδίζουν. Και να μην πανηγυρίζουν. Είναι ένα τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Και ναι, αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους.
Αυτά από εμένα. Ναι, φαντάζομαι αναρωτιέστε για τον τίτλο. Προσπαθώ ακόμη να «συνέλθω» από όσα αρχικά διάβασα και μετά είδα να λένε στην τηλεόραση ή σε ιντερνετικά κανάλια. Για το σπίτι του. Για το εμβαδόν. Για τον δρόμο της παραλιακής. Για το κόστος. Για το αν η πολυκατοικία είχε δύο ή τρεις ορόφους. Για την πισίνα.
Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν. Ούτε να ζητάνε συγγνώμη. Οι αριθμοί, τα νούμερα, η απήχηση. Είναι πιο σημαντικά για αυτούς από την ανθρώπινη ζωή και αξία.
Δεν με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε συγγνώμη. Σκεφτείτε κάτι και θα καταλάβετε. Το παιδί του Τζορτζ Μπάλντοκ δεν θα έχει ποτέ ξανά γενέθλια. Η εν λόγω ημέρα θα είναι πάντα το μνημόσυνο το πατέρα του. Τώρα συνεχίστε να μας λέτε για το σπίτι.
Συνοψίζοντας… Ένας νεαρός ποδοσφαιριστής βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του. Αν αυτό που σε νοιάζει από αυτή την είδηση, είναι το πόσο ακριβό είναι το «πανάκριβο αυτό σπίτι στη Γλυφάδα», έχεις σοβαρό θέμα. Και μεγάλο πρόβλημα.
