γράφει : Θοδωρής Βασίλης
To ποδόσφαιρο είναι το πρώτο θέμα συζήτησης στον κόσμο. Κι έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν κερδίζει πάντα το φαβορί. Γι' αυτό και τα πιο λαϊκά κοινωνικά στρώματα αναπτύσσουν τόσο δυνατή σχέση με την μπάλα. Είναι δε τόσο ισχυρό που μόνο αυτό μοιάζει σήμερα να δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις, να συμπληρώνει ψυχικά χάσματα, να δίνει νόημα στο απρόβλεπτο της ίδια της της ζωής. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι και σε επίπεδο εθνικής ομάδας οι ήττες δίνουν στεναχώρια αλλά δεν φέρνουν καταστροφή. Όπως και οι νίκες δίνουν χαρές, όχι υπερηφάνεια.
Προσωπικά ποτέ δεν αισθανόμουν υπερηφάνεια για επιτυχίες στον αθλητισμό ούτε έφερνα την καταστροφή σε οποιαδήποτε μορφή αποτυχίας. Εθνική υπερηφάνεια μπορεί να δώσουν άλλα πράγματα πιο ουσιαστικά, όπως το να νοιάζεσαι για τον διπλανό σου. Να βλέπεις ότι στη χώρα σου όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση, την υγεία και την κοινωνική προστασία, και να μην ζεις κάτω από το όριο της φτώχειας.
Το βράδυ της Τετάρτης όμως είδαμε να γράφεται ιστορία. Η Ελλάδα να κερδίζει μέσα στο «Γουέμπλεϊ» την Αγγλία σε ένα ματς που θα μνημονεύεται για πάντα. Για τον τρόπο που ήρθε αυτή η νίκη, με την κατάθεση ψυχής των διεθνών με ένα βαρύ κλίμα λόγω της απώλειας του Μπάλντοκ αλλά και της συμπεριφοράς της UEFA που έβαλε το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Και γι αυτό σε αυτούς τους παίκτες αξίζει ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ γιατί άφησαν στην άκρη όλους αυτούς τους ισχυρούς δεσμούς με τα πρωτογενή μας συναισθήματα και ένστικτα. Την οργή, τη συμπόνια, την απώλεια. Ειδικά το τελευταίο είναι δύσκολο να το ελέγξεις. Και παρότι εκείνη την στιγμή επικρατούν τα πρωτόγονα ένστικτα υπάρχουν άνθρωποι που αναδεικνύουν το πολιτισμένο στοιχείο τους. Και αυτοί ήταν οι διεθνείς. Με ένα απίστευτο μεγαλείο ψυχής, με αξιοπρέπεια μπήκαν μέσα και παρά την θλίψη τους κατάφεραν να μας δώσουν μια αδιανόητη χαρά. Και ας μην μπορούμε να την χαρούμε όπως θα έπρεπε.
Και τέτοιες στιγμές προσωπικά μου προκαλούν θαυμασμό για τον άνθρωπο. Για το βάθος και το εύρος του μυαλού και του σώματός του. Και ο τρόπος των διεθνών το πως τίμησαν τον αδικοχαμένο συμπαίκτη τους, και η απάντηση στους οχετούς που είχαν προηγηθεί πριν τον αγώνα στην Ελλάδα από τα διάφορα τηλεοπτικά σκουπίδια θα με κάνουν να τους είμαι πάντα ευγνώμων.
Το αν θα βρεθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αυτά που μου πρόσφεραν χθες δεν μετριέται με κανένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα όσα αισθάνθηκα χθες δεν τα αλλάζω με τίποτα. Ο αδόκητος χαμός του Τζόρτζι και τα παιδιά αυτά αποτέλεσαν για όλους μας μια πρώτη διαθέσιμη αγκαλιά που είναι η καλύτερη δυνατή παρηγοριά. Από οποιονδήποτε. Γι αυτό από μένα ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
