γράφει : Δημήτρης Μανάκος
«Να φύγει ο Νίκος Αναστόπουλος. Δεν βελτιώνεται η ομάδα. Παίζει μόνο άμυνα. Δεν ξέρει να επιτίθεται. Έχει ακριβό ρόστερ. Δεν έχει… δέσει. Έχει τρία παιχνίδια περιθώριο». Αυτά άκουσα εγώ στην Καλαμάτα. Και χαίρομαι που όλοι διαψεύστηκαν, έστω και για 90 λεπτά. Κυβίστηση (Η). Περίπου 64 ώρες στην πόλη, από τη Δευτέρα μέχρι την Τετάρτη, θα σας είχε «διδάξει» τι σημαίνει η λέξη!
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη. Έχω αφήσει την Αθήνα και αποφασίζω να κατέβω στην Καλαμάτα.
Αντιλαμβάνεστε πώς εννοώ το «κατέβω». Παίρνω το αυτοκίνητο, συνεννοούμαι πλήρως με τα παιδιά στο BN Sports και αποφασίζω για τρεις ημέρες να απέχω. Ενημερώνομαι, μιλάω με όλους, αλλά χρειάζομαι, όπως όλοι άλλωστε, τον χρόνο μου.
Πριν από δύο ημέρες, σας είπα πως από εκεί κανόνισα τη συνέντευξη με τον Μάντσον, την οποία «αγκαλιάσατε» και σας ευχαριστώ πολύ.
Ναι, δεν θέλω να έχω επαφή με το ποδόσφαιρο για 64 ώρες, αλλά μοιάζει αδύνατο. Μιλάω με φίλους, γνωστούς, με ανθρώπους που έχω στην ζωή μου από τα 18 μου χρόνια. Προφανώς και θα συζητήσω για το «αντικείμενο» της δουλειάς μου. Συνεπώς, έστω και… ακούσια, ανταλλάσσω απόψεις.
Για τη Μαύρη Θύελλα, για τη δημοσιογραφία, για τα κοινωνικά δρώμενα, για τη… ζωή! Για τα τρία τελευταία, οι απόψεις ήταν πάνω – κάτω εκλογικευμένες. Ο κάθε ένας έχει τη δική του και στο τέλος της ημέρας… προχωράμε. Για την Καλαμάτα όμως, ως ποδοσφαιρικό σωματείο, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες.
Άλλα πράγματα θεωρούσα εγώ, ζώντας στην Αθήνα, άλλα πίστευαν στην πόλη. Δεν στηρίζουν ιδιαίτερα τον Νίκο Αναστόπουλο. «Γκρίνιαζαν» για την εικόνα. Τους έφταιγε ο αποκλεισμός από το Κύπελλο Ελλάδος. Τους «ξένιζε» ακόμη και το ακριβό μπάτζετ. Ανέβαζαν τις απαιτήσεις τους, δίχως καν να έχουν δει ένα επίσημο παιχνίδι από την ομάδα τους στο πρωτάθλημα.
Έδιναν από… μόνοι τους στον έμπειρο προπονητή περιθώριο τριών ματς. «Αν δεν κερδίσεις και τα τρία, φεύγεις». Αυτό έλεγαν. Μία πρόταση δίχως βάση. Μία θεωρία που… ευτυχώς αποδείχθηκε πως δεν έχει ρεαλιστική υπόσταση.
Η Καλαμάτα πηγαίνει στα Χανιά και εγώ στην Αθήνα. Η Καλαμάτα κερδίζει με ανατροπή στην Κρήτη και εγώ «ανεβαίνω» στο γραφείο. Κυριαρχική εμφάνιση, κάθετο ποδόσφαιρο, δίκαιοι τρεις βαθμοί.
Στο φινάλε του ματς, ο Νίκος Αναστόπουλος αποφασίζει να μιλήσει. Ζητά χρόνο και υπομονή. Πολύτιμος ο πρώτος, μεγάλη αρετή η δεύτερη. Στο δικό μου μυαλό, αμφότερα θα έπρεπε να είναι δεδομένα. Συζητάμε για μία ομάδα ενός 90άλεπτου στη Super League 2.
Ας μην μπούμε στη διαδικασία να συζητήσουμε για «κυβίστηση». Ας αντιληφθούμε απλώς, πως μιλάμε για την Καλαμάτα. Για μία ομάδα Β’ Εθνικής, που είτε έπαιζε στην Ελλάδα, είτε στη National League στην Αγγλία και ήταν μη επαγγελματική, θα χρειαζόταν ματς για να «δέσει». Και ας πάψουμε διαρκώς να κρίνουμε. Τουλάχιστον, σε περίπτωση που δεν έχουμε κάτι να πούμε…
Μεγάλο «διπλό», οι απαντήσεις πολλές και η σεζόν είναι μεγάλη...
