γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Πέρασαν λοιπόν τρία χρόνια από το Τόκιο. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν χωρίς κόσμο στις εξέδρες, στα απόνερα του Covid-19. Και πλέον στο Παρίσι, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες προ των πυλών, η αλήθεια είναι πως δεν βλέπω στον κόσμο και ιδίως, στα νέα παιδιά, την όρεξη και την ανυπομονησία που είχαμε κάποτε, για να δουν τους Αγώνες. Και σε αυτό το κομμάτι, τα social media έχουν παίξει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν πλήρως, μέσω των social media, υποστεί απομυθοποίηση. Δεν μου αρέσει να πω την αλήθεια, αλλά είναι η πραγματικότητα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Ολυμπισμός είναι μια φιλοσοφία της ζωής, που υψώνει και συνδυάζει σε μια ισορροπημένη ολότητα, τις ποιότητες του σώματος, της θέλησης και του μυαλού. Αυτό, αν το ψάξετε κάπου μέσα στις αναλύσεις των διαφόρων πραγμάτων που υπάρχουν στο internet, θα σας βγάλει ότι είναι ο Ολυμπισμός! Συνδυάζοντας λοιπόν, τον αθλητισμό με τον πολιτισμό και την εκπαίδευση, ο Ολυμπισμός θα έπρεπε επιδιώκει να δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής, βασισμένο στη χαρά που βρίσκεται στην προσπάθεια, την εκπαιδευτική αξία του καλού παραδείγματος και τον σεβασμό προς τις κοινές βασικές ηθικές αρχές. Άλλωστε, σημασία έχει η συμμετοχή, όπως για χρόνια ήταν το βασικό σλόγκαν των Αγώνων, προερχόμενο από την εποχή του βαρόνου Ντε Κουμπερτέν.
Ο στόχος κάποτε, όταν πάρθηκε η απόφαση για αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, με αρχή στην Αθήνα το 1896, ήταν να συμβάλλει στη δημιουργία ενός ειρηνικού και καλύτερου κόσμου, μέσω της εκπαίδευσης των νέων, μέσα από τον αθλητισμό. Φυσικά, με τα χρόνια η προσπάθεια πέρασε από χίλια κύματα. Μη φαντάζεστε ποτέ πως αρχική ιδέα, όταν ξεκίνησαν και πάλι να υπάρχουν Ολυμπιακοί Αγώνες, ήταν να φτιαχτεί ένας κόσμος χωρίς διάκριση οποιουδήποτε είδους και με το ολυμπιακό πνεύμα να απαιτεί φιλία, αλληλεγγύη και δίκαιο παιχνίδι. Ακούγονται υπέροχα ως οράματα, αλλά ποτέ δεν ήταν στις αρχικές σκέψεις και ιδέες πριν από 130 χρόνια.
Υπήρχαν αποκλεισμοί, μετείχαν μόνο άντρες στους Αγώνες, κάτι που άλλωστε συνέβαινε και στην αρχαιότητα, υπήρχαν διαμάχες, και με τα χρόνια όσο πιο δημοφιλές γινόταν το όλο εγχείρημα, είχαμε και την πολιτική να εισβάλει και για δεκαετίες να παίζει τον ρόλο της. Μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον, φυσικά ήρθε και η ίντριγκα! Τα φάρμακα, τα αναβολικά αν θέλετε, έπαιξαν επίσης το ρόλο τους και έφεραν μερικά από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα να ρίχνουν σκιές στους Αγώνες.
Και τώρα, σε μια εποχή 40 χρόνια έπειτα από το 1984 στο Λος Άντζελες, που ήταν η επιτομή της αλλαγής, σε μια ολοένα και περισσότερο εμπορευματοποιημένη διαδικασία, για αυτό που κάποτε πρέσβευε το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό, οι Αγώνες θα αρχίσουν και προσωπικά τους περιμένω με ενδιαφέρον. Ναι, όχι με την ίδια ανυπομονησία που είχα παιδί και περίμενα καρτερικά, ειδικά το διάστημα μεταξύ των Αγώνων του Μονάχου το 1972 έως το Μόντρεαλ το 1976 ,να περάσει ο χρόνος, αλλά πάντως με όρεξη!
Θυμάμαι όταν άρχισα να εργάζομαι λίγο πριν το 1980, ο αείμνηστος Χρήστος Ράπτης στην «Απογευματινή», με υποχρέωσε να μάθω απ’ έξω όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα επί μήνες! Ερχόταν βλέπετε η Ολυμπιάδα στη Μόσχα και ήταν η πρώτη φορά, που παρακολούθησα τα αγωνίσματα γράφοντας καθημερινά κομμάτια, από ανταποκρίσεις των απεσταλμένων για τα διάφορα τεκταινόμενα!
Το γεγονός ότι η ελληνική τηλεόραση τότε, κάλυπτε περίπου το 60 τοις 100 των Αγώνων και όχι όλο το πρόγραμμα, όπως κάνει την τελευταία εικοσαετία, μετέτρεπε κάποιες περιπτώσεις, μερικά ονόματα, ορισμένα αγωνίσματα, σε μυθικές ιστορίες. Και χρειαζόταν λίγο να βάλουμε και την φαντασία μας, για να μπορέσουμε να μεταφέρουμε στον αναγνώστη το τι συνέβαινε. Βλέπετε, η δύναμη της τηλεόρασης, με την εικόνα που μεταφέρει τα πάντα, αφαίρεσε αρκετή από την ανάγκη λεξιπλασίας του ενδιάμεσου αγωγού της μεταφοράς της είδησης, που είναι ο δημοσιογράφος. Σε ορισμένα πράγματα είναι καλό, σε ορισμένα άλλα να σας πω την αλήθεια, παρότι γενικώς δε μου αρέσει να αναπολώ, μου αρέσει που φτιάχναμε μια περιγραφική. Η διαδικασία της κούρσας του Μπουντούρη, για να πάρει το μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα το 1980, με τον εμπνευσμένο τίτλο που είχε βγάλει ο Ηρακλής Κοτζιάς στην εφημερίδα «Φύσα λίγο Θεέ μου… Φύσα», καθώς η άπνοια στη Ρωσία, κινδύνευε να τον βγάλει εκτός μεταλλίων. Τελικά, κατάφερε ο Έλληνας ιστιοπλόος να πάρει το χάλκινο σ’ εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες πηγαίνουμε με αρκετές πιθανότητες, με μία ελληνική αποστολή που έχει ξανά την σταθερή παρουσία της ελληνικής υδατοσφαίρισης, για 16η φορά την ομάδα των αντρών, αλλά και την γυναικεία ομάδα, που άλλωστε το 2004 ήταν η πρώτη σε ομαδικό σπορ, που μας έφερε μετάλλιο, το ασημένιο στους Αγώνες της Αθήνας. Υπάρχει και η ομάδα του μπάσκετ, έπειτα από 16 χρόνια, με τα βλέμματα να είναι πάνω στον Αντετοκούνμπο. Έχουμε τον Μίλτο Τεντόγλου, έχουμε την Κατερίνα Στεφανίδη και την Ντρισμπιώτη, αλλά και τον Καραλή. Έχουμε φυσικά τον Πετρούνια, υπάρχουν ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη, θα είναι η Κορακάκη, υπάρχει ο Ντούσκος. Έχουμε μία δυνατή αποστολή και αν συνεχίσω θα ξεχάσω σίγουρα παιδιά, με πιθανότητες για κάτι καλό, αλλά σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να δω την Ελισάβετ Τελτσίδου στο τζούντο να πηγαίνει καλά, επειδή την παρακολουθώ χρόνια και νομίζω πως το έχει μέσα της και το τσαγανό και την ικανότητα.
Γενικά, θα παρακολουθήσω τους Αγώνες, αν και ξέρω πως πλέον, δεν είναι αυτό που ήταν. Ομολογώ πως ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει αυτό το περίφημο, «ωραίο, μεγάλο και αληθινό», αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η ευκαιρία για κάθε αθλητή, σε κάθε άθλημα, να κοντραριστεί με τους καλύτερους που υπάρχουν. Αυτό δεν είναι άλλωστε, ο ίδιος ο αθλητισμός; Και μην ξεχνάμε ποτέ τη ρήση του Τσίλερ: «όταν δεν έχεις αυτό που αγαπάς αγάπα αυτό που έχεις»…
Καλή αρχή να έχουμε και καλή επιτυχία στην ελληνική αποστολή!
