γράφει : Φανης Τσοκανάς
Αν στο τρόπαιο του EURO, γράφει και το όνομα της Αγγλίας από το βράδυ της 14ης Ιουλίου κι έπειτα, κανείς δεν θα νοιαστεί για το «πώς». Αρκετοί θα «συμμαζέψουν» τα κείμενά τους και άλλοι θα «ανασκευάσουν» την άποψή τους για τον Σάουθγκεϊτ. Πολλές φορές συμβαίνει. Το συναίσθημα «υπερκαλύπτει» τα πάντα. Είτε τα καταφέρει, όμως, είτε όχι, γίνεται ξεκάθαρο πως στην πράξη, ο «τρόπος» έχει απενοχοποιηθεί ακόμα και από τις παραδοσιακές ποδοσφαιρικές υπέρ-δυνάμεις. Γιατί; Γιατί όποιος κι αν είσαι, είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατακτήσεις ένα EURO.
Αποστολή στη Γερμανία: Φάνης Τσοκανάς
Το θυμάμαι σαν χθες. «Αθλητική ενημέρωση στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων» και ρεπορτάζ για τα ΜΜΕ της Αγγλίας που «παρακαλούν την UEFA να διώξει την Ελλάδα από το EURO 2008 και να φέρει την Αγγλία!» που δεν είχε προκριθεί στην τελική φάση. Ακόμα και από τις ΗΠΑ, το Sports Illustrated αναφωνούσε «Αλληλούια!», γιατί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εκείνου του καλοκαιριού, το θεωρούσε πολύ ανώτερο από το «βαρετό και αμυντικογενές 2004». Οι «απαντήσεις» έχουν δοθεί και μάλιστα, από τους θρυλικούς μας αντιπάλους. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου, παρά μόνο μια καλή «πάσα».
Η Αγγλία με μία μόλις νίκη σε κανονικό 90λεπτο μετά από πέντε ματς, βρίσκεται στα ημιτελικά του EURO 2024. Με ένα ποδόσφαιρο αρκετά βαρετό και αμυντικογενές, ειδικά βάσει του ρόστερ που διαθέτει. Και πλέον, μόλις δύο ματς την χωρίζουν, από την πολυπόθητη και πρώτη κατάκτηση ενός EURO στην ιστορία της. Άραγε, αν τα καταφέρει αυτήν τη φορά, θα ενδιαφέρει κανέναν το «πώς»;
Πάντως, από τα έως τώρα παιχνίδια της, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στην πρώτη μου φορά σε EURO, να παρακολουθήσω το παιχνίδι της Αγγλίας με την Ελβετία. Γιατί δεν είναι μόνο οι συγκινήσεις κατά τη διάρκειά του, αλλά και όσα συνέβησαν πριν και μετά. Ένα μάθημα, για το «οπαδικό DNA», που δεν έχει σύνορα.
Η ατμόσφαιρα στους δρόμους και το μετρό του Ντίσελντορφ; Μπίρες, συνθήματα, χαβαλές και όλα τα «επακόλουθα». Σαν μία light εκδοχή όσων έχετε δει σε ταινίες, τύπου Green Street Hooligans. «Χώρος» για χουλιγκανισμό, βέβαια, δεν υπήρχε με κανονικούς σεκιούριτι και αστυνομία σε κάθε γωνία.
Τόσο οι Άγγλοι οπαδοί, όσο και οι δημοσιογράφοι, δεν ήταν και τόσο αισιόδοξοι. Ειδικά στην περίπτωση των πρώτων, φάνηκε και στη «μάχη» της κερκίδας.
Έως το γκολ του Σάκα στο 80', το «κόκκινο ελβετικό τείχος» στο νότιο πέταλο του πανέμορφου Μερκούρ Σπιλ Αρίνα - ενός γηπέδου που φιλοξενεί ομάδα της Bundesliga 2 και πέρυσι, είχε 40.000 (!) φιλάθλους ανά ματς - τους είχε κερδίσει κατά κράτος.
Από το 1-1 και μετά, όμως, δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Το momentum ήταν υπέρ της Αγγλίας, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της παράτασης. Όσον αφορά στους δημοσιογράφους, τα παραδείγματα είναι δύο.
Από τη μία, ο Πολ των Times που έτυχε να καθίσουμε δίπλα-δίπλα, και από την άλλη, το κοντράστ της Μικτής Ζώνης, μετά το ματς, και της συνέντευξης Τύπου, πριν το ματς.
Ο Πολ, λοιπόν, μπήκε στο γήπεδο ψιλοαδιάφορος. Χωρίς έντονες αντιδράσεις κι ένα ειρωνικό χαμόγελο στο 0-1 της Ελβετίας. Όπως το πέταλο των φίλων της Αγγλίας, έτσι κι αυτός, από το 1-1 και μετά άλλαξε. Στο γκολ του Σάκα αρκέστηκε στο σφίξιμο της γροθιάς, αλλά στα πέναλτι έχασε τον έλεγχο. Ή πιο σωστά, αφέθηκε πλήρως.
Πανηγύρισε σαν μικρό παιδί και στο φινάλε, πήραμε τον δρόμο προς τη Μικτή Ζώνη, με τον ίδιο να αγκαλιάζει όποιον βρίσκει μπροστά του και να έχει δάκρυα στα μάτια.
Εκεί, οι ίδιοι δημοσιογράφοι που την παραμονή του ματς στη συνέντευξη Τύπου, είχαν το χέρι στη «σκανδάλη» για τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, είχαν αλλάξει πλήρως στάση απέναντί του. Ειδικά όταν τους έκανε το χατίρι να «παρακάμψει» το συνηθισμένο πρωτόκολλο και να έρθει για δηλώσεις και στον γραπτό Τύπο, ενώ δεν το περίμεναν. Όλα ξεχνιούνται στον «βωμό» του κοινού σκοπού. Και πολύ λογικά!
Αν στο τρόπαιο του EURO, γράφει και το όνομα της Αγγλίας από το βράδυ της 14ης Ιουλίου, κανείς δεν θα θυμάται το «πώς». Αρκετοί δημοσιογράφοι θα «συμμαζέψουν» τα κείμενά τους και αρκετοί οπαδοί θα «ανασκευάσουν» την άποψή τους για τον Σάουθγκεϊτ. Δεν είναι καταδικαστέο. Πολλές φορές συμβαίνει. Το συναίσθημα «υπερκαλύπτει» τα πάντα.
Και επιστρέφοντας στην αρχή, περί EURO 2004...
Δεν το φυλάει κάποιος «μανιάτικο» στους Άγγλους. Άλλωστε, η χαρά και η περηφάνια, ακόμη και μετά από 20 χρόνια, είναι σαν «τείχος». Είπαμε. Το συναίσθημα «υπερκαλύπτει» τα πάντα.
Κοιτάξτε, όμως, με καθαρή ματιά, πώς το «σήκωσε» η Πορτογαλία το 2016 και πώς προσπαθεί να το σηκώσει η Αγγλία το 2024. Εθνικές ομάδες και ποδοσφαιρικές σχολές, χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σε επιλογές, υποδομές και όχι μόνο.
Είτε τα καταφέρει, λοιπόν, είτε όχι, γίνεται ξεκάθαρο πως στην πράξη, ο «τρόπος» έχει απενοχοποιηθεί ακόμα και από τις παραδοσιακές ποδοσφαιρικές υπέρ-δυνάμεις. Γιατί; Γιατί όποιος κι αν είσαι, είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατακτήσεις ένα EURO.
www.bnsports.gr
Το θυμάμαι σαν χθες. «Αθλητική ενημέρωση στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων» και ρεπορτάζ για τα ΜΜΕ της Αγγλίας που «παρακαλούν την UEFA να διώξει την Ελλάδα από το EURO 2008 και να φέρει την Αγγλία!» που δεν είχε προκριθεί στην τελική φάση. Ακόμα και από τις ΗΠΑ, το Sports Illustrated αναφωνούσε «Αλληλούια!», γιατί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εκείνου του καλοκαιριού, το θεωρούσε πολύ ανώτερο από το «βαρετό και αμυντικογενές 2004». Οι «απαντήσεις» έχουν δοθεί και μάλιστα, από τους θρυλικούς μας αντιπάλους. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου, παρά μόνο μια καλή «πάσα».
Η Αγγλία με μία μόλις νίκη σε κανονικό 90λεπτο μετά από πέντε ματς, βρίσκεται στα ημιτελικά του EURO 2024. Με ένα ποδόσφαιρο αρκετά βαρετό και αμυντικογενές, ειδικά βάσει του ρόστερ που διαθέτει. Και πλέον, μόλις δύο ματς την χωρίζουν, από την πολυπόθητη και πρώτη κατάκτηση ενός EURO στην ιστορία της. Άραγε, αν τα καταφέρει αυτήν τη φορά, θα ενδιαφέρει κανέναν το «πώς»;
Πάντως, από τα έως τώρα παιχνίδια της, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στην πρώτη μου φορά σε EURO, να παρακολουθήσω το παιχνίδι της Αγγλίας με την Ελβετία. Γιατί δεν είναι μόνο οι συγκινήσεις κατά τη διάρκειά του, αλλά και όσα συνέβησαν πριν και μετά. Ένα μάθημα, για το «οπαδικό DNA», που δεν έχει σύνορα.
Η ατμόσφαιρα στους δρόμους και το μετρό του Ντίσελντορφ; Μπίρες, συνθήματα, χαβαλές και όλα τα «επακόλουθα». Σαν μία light εκδοχή όσων έχετε δει σε ταινίες, τύπου Green Street Hooligans. «Χώρος» για χουλιγκανισμό, βέβαια, δεν υπήρχε με κανονικούς σεκιούριτι και αστυνομία σε κάθε γωνία.
Τόσο οι Άγγλοι οπαδοί, όσο και οι δημοσιογράφοι, δεν ήταν και τόσο αισιόδοξοι. Ειδικά στην περίπτωση των πρώτων, φάνηκε και στη «μάχη» της κερκίδας.
Έως το γκολ του Σάκα στο 80', το «κόκκινο ελβετικό τείχος» στο νότιο πέταλο του πανέμορφου Μερκούρ Σπιλ Αρίνα - ενός γηπέδου που φιλοξενεί ομάδα της Bundesliga 2 και πέρυσι, είχε 40.000 (!) φιλάθλους ανά ματς - τους είχε κερδίσει κατά κράτος.
Από το 1-1 και μετά, όμως, δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Το momentum ήταν υπέρ της Αγγλίας, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της παράτασης. Όσον αφορά στους δημοσιογράφους, τα παραδείγματα είναι δύο.
Από τη μία, ο Πολ των Times που έτυχε να καθίσουμε δίπλα-δίπλα, και από την άλλη, το κοντράστ της Μικτής Ζώνης, μετά το ματς, και της συνέντευξης Τύπου, πριν το ματς.
Ο Πολ, λοιπόν, μπήκε στο γήπεδο ψιλοαδιάφορος. Χωρίς έντονες αντιδράσεις κι ένα ειρωνικό χαμόγελο στο 0-1 της Ελβετίας. Όπως το πέταλο των φίλων της Αγγλίας, έτσι κι αυτός, από το 1-1 και μετά άλλαξε. Στο γκολ του Σάκα αρκέστηκε στο σφίξιμο της γροθιάς, αλλά στα πέναλτι έχασε τον έλεγχο. Ή πιο σωστά, αφέθηκε πλήρως.
Πανηγύρισε σαν μικρό παιδί και στο φινάλε, πήραμε τον δρόμο προς τη Μικτή Ζώνη, με τον ίδιο να αγκαλιάζει όποιον βρίσκει μπροστά του και να έχει δάκρυα στα μάτια.
Εκεί, οι ίδιοι δημοσιογράφοι που την παραμονή του ματς στη συνέντευξη Τύπου, είχαν το χέρι στη «σκανδάλη» για τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, είχαν αλλάξει πλήρως στάση απέναντί του. Ειδικά όταν τους έκανε το χατίρι να «παρακάμψει» το συνηθισμένο πρωτόκολλο και να έρθει για δηλώσεις και στον γραπτό Τύπο, ενώ δεν το περίμεναν. Όλα ξεχνιούνται στον «βωμό» του κοινού σκοπού. Και πολύ λογικά!
Αν στο τρόπαιο του EURO, γράφει και το όνομα της Αγγλίας από το βράδυ της 14ης Ιουλίου, κανείς δεν θα θυμάται το «πώς». Αρκετοί δημοσιογράφοι θα «συμμαζέψουν» τα κείμενά τους και αρκετοί οπαδοί θα «ανασκευάσουν» την άποψή τους για τον Σάουθγκεϊτ. Δεν είναι καταδικαστέο. Πολλές φορές συμβαίνει. Το συναίσθημα «υπερκαλύπτει» τα πάντα.
Και επιστρέφοντας στην αρχή, περί EURO 2004...
Δεν το φυλάει κάποιος «μανιάτικο» στους Άγγλους. Άλλωστε, η χαρά και η περηφάνια, ακόμη και μετά από 20 χρόνια, είναι σαν «τείχος». Είπαμε. Το συναίσθημα «υπερκαλύπτει» τα πάντα.
Κοιτάξτε, όμως, με καθαρή ματιά, πώς το «σήκωσε» η Πορτογαλία το 2016 και πώς προσπαθεί να το σηκώσει η Αγγλία το 2024. Εθνικές ομάδες και ποδοσφαιρικές σχολές, χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σε επιλογές, υποδομές και όχι μόνο.
Είτε τα καταφέρει, λοιπόν, είτε όχι, γίνεται ξεκάθαρο πως στην πράξη, ο «τρόπος» έχει απενοχοποιηθεί ακόμα και από τις παραδοσιακές ποδοσφαιρικές υπέρ-δυνάμεις. Γιατί; Γιατί όποιος κι αν είσαι, είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατακτήσεις ένα EURO.
www.bnsports.gr
