Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ θεώρησε πως έχει αξία να μοιραστεί, μετά από την αποφυγή ενός μυθικού στραπάτσου στο 90+5', πως είχε σκοπό να κάνει αλλαγή τον Τζουντ Μπέλιγχαμ, δηλαδή τον παίκτη που τον έσωσε, χάρις την ατομική του ποιότητα. Υπάρχει, άραγε, αντίδοτο; Στις δηλώσεις του, στα αψυχολόγητα ανεβάσματα του Πίκφορντ ή στο θολωμένο μυαλό του Φόντεν;
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν ήμουν και δεν είμαι. Και το λέω γιατί θεωρώ πως μόνο εκείνοι που παρακολουθούν στενά τα τεκταινόμενα της Premier League και την εθνική ομάδα της Αγγλίας -δηλαδή αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα την ποδοσφαιρική ψυχοσύνθεση ενός ιδιαίτερου λαού- μπορούν να έχουν πραγματικά ολοκληρωμένη άποψη, για το «τι φταίει» σε αυτήν την έρμη εθνική ομάδα, τόσα χρόνια. Αν και ο φετινός Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ανέτρεψε όσα πίστευα, κάνοντας τις παθογένειες ξεκάθαρες!
Δεν θα μείνω στο θέαμα. Με εξαιρέσεις την Ισπανία και τη Γερμανία, καμία από τις παραδοσιακές δυνάμεις, δεν έθελξε με το ποδόσφαιρό της, στη φάση των ομίλων. Από εδώ και πέρα σοβαρεύουν -άρα και αλλάζουν- τα πράγματα. Όπως για την Ιταλία, έτσι και για την Αγγλία, βέβαια, δεν άλλαξαν. Ήταν και πάλι προβληματική, και «γλύτωσε» από ένα ιστορικό κάζο κόντρα στη Σλοβακία, 90" πριν το τέλος!
Ειλικρινά, μετά την είσοδο του Τόνεϊ στο 90+4', πίστεψα πως έχω δει τα πάντα. Έως ότου διάβασα τις παρακάτω δηλώσεις στο BBC: «Ο Σάουθγκεϊτ αποκάλυψε ότι δευτερόλεπτα πριν σκοράρει ο Μπέλιγχαμ, σκεφτόταν να τον κάνει αλλαγή και να διατηρήσει στο γήπεδο τον Φόντεν. Την ίδια σκέψη έκανε και για τον Χάρι Κέιν, που πέτυχε το δεύτερο και νικητήριο γκολ της Αγγλίας».
Σαφώς και η δήλωσή του είχε σκοπό να τονίσει πως αυτούς τους δύο παίκτες, δεν τους κάνεις αλλαγή εύκολα. Αλλά...
Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο ποδόσφαιρο από το 1989 έως το 2006 ως παίκτης, και από το 2006 έως τώρα ως προπονητής, που έχει περάσει όλα του τα χρόνια στην Αγγλία και γνωρίζει τι γράφεται γι' αυτόν και πόση πίεση υπάρχει -και θα υπάρξει- πάνω στον ίδιο, άρα και στην ομάδα, να προχωρά σε μία τέτοια δήλωση;
Αν σκεφτούμε πως πρόκειται για τον ίδιο, που έχει σκοπό να περάσει τον Ιβάν Τόνεϊ στον αγωνιστικό χώρο επειδή η ομάδα του χάνει από το 25ο λεπτό, και επιλέγει να τον βάλει στο 90+4' (!), ίσως ναι. Είναι δυνατόν.
Δυστυχώς για την Αγγλία των τόσων παθών, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ συχνά αρπάζει την ευκαιρία για να αποδείξει πως έχει χάσει την μπάλα. Τόσο σε θέμα διαχείρισης των αγωνιστικών υποχρεώσεων, όσο και στο θέμα της πίεσης. Βέβαια, αν δικαιολογείται να υπάρχει τόση πίεση, είναι μια άλλη συζήτηση. Υπάρχουν και μερικά πράγματα, όμως, που δεν δικαιολογούνται με τίποτα. Όση συζήτηση κι αν γίνει.
Ο Πίκφορντ, για παράδειγμα, να φεύγει από την εστία όπως και όποτε θελήσει, και κυρίως για εκτελέσεις φάουλ στο κέντρο. Και αν στο ματς με τη Δανία «γελάσαμε», απέναντι στη Σλοβακία χιλιοστά «γλύτωσαν» την Αγγλία από το 0-2.
Ο Φόντεν, από την άλλη πλευρά, από το άγχος και μόνο, να μην έχει το καθαρό μυαλό να διατηρηθεί πίσω από τον Τρίπιερ και την μπάλα στο 50' για να μην βγει οφσάιντ, σε μία φάση που ο κατ' ανάγκη αριστερός μπακ, θα τον έβρισκε 100%.
Μακάρι να βγω ψεύτης και έως τον προημιτελικό με την Ελβετία, να έχουν αλλάξει πολλά. Δεν τίθεται θέμα αν υπάρχει υλικό, άλλωστε, όχι απλώς για να προκριθεί στα ημιτελικά, αλλά για να κατακτήσει και το τρόπαιο.
Βάσει όσων έχω δει, όμως, από την Αγγλία του Σάουθγκεϊτ στο EURO 2024, που σώζεται από το ατομικό ταλέντο και τις εμπνεύσεις της στιγμής, αν τα καταφέρει και το «It's coming Home» πάψει να είναι ένα σύνθημα στα χείλη των φίλων της, θα είναι έκπληξη.
«Άντε και καλή τύχη μάγκες», που έλεγε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
www.bnsports.gr
Λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν ήμουν και δεν είμαι. Και το λέω γιατί θεωρώ πως μόνο εκείνοι που παρακολουθούν στενά τα τεκταινόμενα της Premier League και την εθνική ομάδα της Αγγλίας -δηλαδή αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα την ποδοσφαιρική ψυχοσύνθεση ενός ιδιαίτερου λαού- μπορούν να έχουν πραγματικά ολοκληρωμένη άποψη, για το «τι φταίει» σε αυτήν την έρμη εθνική ομάδα, τόσα χρόνια. Αν και ο φετινός Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ανέτρεψε όσα πίστευα, κάνοντας τις παθογένειες ξεκάθαρες!
Δεν θα μείνω στο θέαμα. Με εξαιρέσεις την Ισπανία και τη Γερμανία, καμία από τις παραδοσιακές δυνάμεις, δεν έθελξε με το ποδόσφαιρό της, στη φάση των ομίλων. Από εδώ και πέρα σοβαρεύουν -άρα και αλλάζουν- τα πράγματα. Όπως για την Ιταλία, έτσι και για την Αγγλία, βέβαια, δεν άλλαξαν. Ήταν και πάλι προβληματική, και «γλύτωσε» από ένα ιστορικό κάζο κόντρα στη Σλοβακία, 90" πριν το τέλος!
Ειλικρινά, μετά την είσοδο του Τόνεϊ στο 90+4', πίστεψα πως έχω δει τα πάντα. Έως ότου διάβασα τις παρακάτω δηλώσεις στο BBC: «Ο Σάουθγκεϊτ αποκάλυψε ότι δευτερόλεπτα πριν σκοράρει ο Μπέλιγχαμ, σκεφτόταν να τον κάνει αλλαγή και να διατηρήσει στο γήπεδο τον Φόντεν. Την ίδια σκέψη έκανε και για τον Χάρι Κέιν, που πέτυχε το δεύτερο και νικητήριο γκολ της Αγγλίας».
Σαφώς και η δήλωσή του είχε σκοπό να τονίσει πως αυτούς τους δύο παίκτες, δεν τους κάνεις αλλαγή εύκολα. Αλλά...
Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο ποδόσφαιρο από το 1989 έως το 2006 ως παίκτης, και από το 2006 έως τώρα ως προπονητής, που έχει περάσει όλα του τα χρόνια στην Αγγλία και γνωρίζει τι γράφεται γι' αυτόν και πόση πίεση υπάρχει -και θα υπάρξει- πάνω στον ίδιο, άρα και στην ομάδα, να προχωρά σε μία τέτοια δήλωση;
Αν σκεφτούμε πως πρόκειται για τον ίδιο, που έχει σκοπό να περάσει τον Ιβάν Τόνεϊ στον αγωνιστικό χώρο επειδή η ομάδα του χάνει από το 25ο λεπτό, και επιλέγει να τον βάλει στο 90+4' (!), ίσως ναι. Είναι δυνατόν.
Δυστυχώς για την Αγγλία των τόσων παθών, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ συχνά αρπάζει την ευκαιρία για να αποδείξει πως έχει χάσει την μπάλα. Τόσο σε θέμα διαχείρισης των αγωνιστικών υποχρεώσεων, όσο και στο θέμα της πίεσης. Βέβαια, αν δικαιολογείται να υπάρχει τόση πίεση, είναι μια άλλη συζήτηση. Υπάρχουν και μερικά πράγματα, όμως, που δεν δικαιολογούνται με τίποτα. Όση συζήτηση κι αν γίνει.
Ο Πίκφορντ, για παράδειγμα, να φεύγει από την εστία όπως και όποτε θελήσει, και κυρίως για εκτελέσεις φάουλ στο κέντρο. Και αν στο ματς με τη Δανία «γελάσαμε», απέναντι στη Σλοβακία χιλιοστά «γλύτωσαν» την Αγγλία από το 0-2.
Ο Φόντεν, από την άλλη πλευρά, από το άγχος και μόνο, να μην έχει το καθαρό μυαλό να διατηρηθεί πίσω από τον Τρίπιερ και την μπάλα στο 50' για να μην βγει οφσάιντ, σε μία φάση που ο κατ' ανάγκη αριστερός μπακ, θα τον έβρισκε 100%.
Μακάρι να βγω ψεύτης και έως τον προημιτελικό με την Ελβετία, να έχουν αλλάξει πολλά. Δεν τίθεται θέμα αν υπάρχει υλικό, άλλωστε, όχι απλώς για να προκριθεί στα ημιτελικά, αλλά για να κατακτήσει και το τρόπαιο.
Βάσει όσων έχω δει, όμως, από την Αγγλία του Σάουθγκεϊτ στο EURO 2024, που σώζεται από το ατομικό ταλέντο και τις εμπνεύσεις της στιγμής, αν τα καταφέρει και το «It's coming Home» πάψει να είναι ένα σύνθημα στα χείλη των φίλων της, θα είναι έκπληξη.
«Άντε και καλή τύχη μάγκες», που έλεγε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
www.bnsports.gr
