γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μία από τις ωραιότερες ποδοσφαιρικές ιστορίες βρήκε μία ολοκλήρωση το βράδυ της Τετάρτης (22/05) στο Δουβλίνο. Ο Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι δεν είναι απλώς ένας καλός προπονητής, που επιτέλους πήρε κι έναν τίτλο. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, δάσκαλος, δουλευταράς, που πήρε έναν σύλλογο με τελευταίο τίτλο το 1963 και με μία παρουσία κάποτε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1988, και τον μετέτρεψε μέσα σε μία επταετία σε σταθερό πρωταγωνιστή! Και ευτυχώς για τον ίδιο, που δεν ήρθε το 2010, ενώ ειχε συμφωνήσει σε όλα με τον Παναθηναϊκό (μετά την απόλυση του Νίκου Νιόπλια), γιατί αμφιβάλλω αν θα ξεπερνούσε ποτέ την τραυματική του εμπειρία, από τη γνωριμία με το ελληνικό ποδόσφαιρο!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Στις 16 Νοεμβρίου του 2010, έγραφα στη στήλη μου τότε στην SPORTDAY, που πουλούσε δεκάδες χιλιάδες φύλλα καθημερινά, πως ο Γιάτσεκ Γκμοχ που μόλις είχε κάτσει ως υπηρεσιακός στον πάγκο, σε μία νίκη με ανατροπή του Παναθηναϊκού επί του Ηρακλή με 4-2, πως ήταν ιδανική λύση μέχρι να έρθει ο Γκασπερίνι.
Επακριβώς μέσα στο άρθρο έγραφα: «Η λίστα των ονομάτων μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά με το χέρι στη καρδιά, μόνο κάποιος σαν τον Γκασπερίνι (με τεράστια γνώση τακτικής) ή σαν τον Φερέιρα θα λεγόταν πραγματική υπέρβαση. Επίσης, εξαιρετικός θα ήταν ο Σιμεόνε, που όμως δεν θα ήταν η πρώτη αγωνιστική επιλογή του τουλάχιστον οι μισοί απ' αυτούς που απαρτίζουν το ρόστερ!»
Σήμερα ακούγεται περίεργο, αλλά τότε και ο Γκασπερίνι σχεδόν είχε πει το «ναι» και ο Σιμεόνε, επίσης, δεν είχε απορρίψει την πρόταση που του είχε γίνει με διπλό ραντεβού στη Μαδρίτη. Τελικά, επιλέχθηκε ο Φερέιρα που ήταν εκείνη τη στιγμή μεγαλύτερο όνομα και από τους δύο.
Σκέφτομαι ότι φυσικά, κανείς από τους δύο προπονητές δεν θα είχε την εξέλιξη στην καριέρα του, εάν είχε περάσει από τα μέρη μας, ειδικά σε μία εποχή που υπήρχαν τρομερές αναταράξεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός έμπαινε σε μία πολύ μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας. Η εξέλιξη και των δύο, είχε να κάνει πάρα πολύ με το περιβάλλον που βρήκαν: ο Αργεντινός στην Ατλέτικο Μαδρίτης και ο Γκασπερίνι, που εκείνη την εποχή έκανε φοβερή δουλειά με την Τζένοα, αργότερα βρήκε την απόλυτη «Ιθάκη» στην Αταλαντα.
Ο Γκασπερίνι μεγάλωσε τον σύλλογο. Τον πήγε σε τρεις τελικούς Κυπέλλου Ιταλίας και άσχετο αν έχασε και τις τρεις φορές, καταλαβαίνεις πως η επίπονη διαδικασία, μία μέρα θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα. Ειδικά, η πιο πρόσφατη ήττα από την Γιουβέντους. Στην πορεία μέχρι το έπος του Δουβλίνου, γιατί περί έπους πρόκειται, η Αταλάντα έκανε μεγάλες εμφανίσεις με κορυφαία το 0-3 μέσα στο Άνφιλντ επί της Λίβερπουλ και μετά πάλι, τη νίκη με τρία γκολ διαφορά επί της Μαρσέιγ στα ημιτελικά. Αλλά αυτό που έκανε απέναντι στην αήττητη επί 51 συναπτά παιχνίδια, σε όλες τις διοργανώσεις, Μπάγερ Λεβερκούζεν, ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.
Και κάπως έτσι, η Αταλάντα μπήκε σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, μόνο αυτή και η Βιγιαρέαλ, έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, αλλά όχι πρωτάθλημα στη χώρα τους! Το «κίτρινο υποβρύχιο», μάλιστα, δεν έχει γενικότερα κάποιο άλλο τρόπαιο, πλην του Europa League του 2021.
Έπαθε η ομάδα του Αλόνσο αυτό που παθαίνουν οι αγγλικές ομάδες Απρίλη και Μάη, όταν φτάνουν ημιτελικούς ή τελικό, χωρίς μπαταρίες φορτισμένες!
Αλλά δεν έχασε εκείνη, κέρδισε και μάλιστα κατά κράτος, η πολύ καλά διαβασμένη Αταλάντα. Σεμιναριακού επιπέδου διάβασμα ο Γκασπερίνι στις αδυναμίες της Λεβερκούζεν και ένα σκληρό μάθημα, το πρώτο μεγάλο στον Αλόνσο. Για την ακρίβεια, έχω την εντύπωση ότι είναι το δεύτερο, γιατί και πέρσι στα ημιτελικά, ο Ζοσέ Μουρίνιο, σαν παλιά «αλεπού», τον έδεσε κόμπο. Αλλά μετά το φετινό απίστευτο σερί, πιστεύει κάποιος ότι ήταν έτοιμη η Λεβερκούζεν να πάρει το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της, έπειτα από το Κύπελλο UEFA του 1988.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και πιάνεται. Να το πούμε και λίγο πιο διαφορετικά, δεν μπορείς να τραβάς διαρκώς από το 30 και να βγάζεις άσο, και να έρχεται 31..
Σε πολλά ματς έμενε πίσω στο σκορ και το γύριζε. Και όμως, αυτήν τη φορά με το που πήγε το σκορ 2-0, πιο πιθανό έμοιαζε το να έρθει 3-0 και όχι να γυρίσει. Ο απίστευτος τρόπος με τον οποίο έκλεισε όλους τους χώρους και δεν έμεινε ούτε μία επιλογή για να μπορέσει να σουτάρει καν εκτός περιοχής, αλλά αναγκαστικά έπρεπε να πατήσει μέσα και μετά να φτιάξει φάση η Λεβερκούζεν, έγινε βούτυρο στο ψωμί των παικτών του Γκασπερίνι που ξέρουν αυτό το πράγμα να το κάνουν εξαιρετικά και ειδικά στην Ευρώπη, που δεν τους ξέρουν όπως -πολύ φυσιολογικά- στην Serie Α, έκανε τη ζημιά!
Ηταν ένα πολύ γερό χαστούκι-μάθημα του Γκασπερίνι στον Τσάμπι Αλόνσο μαζί με μια υπενθύμιση, πόσο δύσκολη θα είναι η νέα χρονιά, όταν πλέον θα έχει κάτσει όλη η σκόνη και θα πρέπει η Λεβερκούζεν να επιστρέψει και πάλι σε μία Μπουντεσλίγκα, στην οποία αυτήν τη φορά θα την περιμένουν όλοι με το «μαχαίρι στα δόντια». Και επίσης, θα είναι πολύ δύσκολο και το επόμενο Champions League.
Είναι ένας πολύ ικανός προπονητής, όμως, που θα μάθει από αυτό το στραπάτσο.
Ο Λούκμαν έκανε το απίθανο ματς. Προσωπικά γκολ το 2-0 και το 3-0, και στο πρώτο γκολ ο αμυντικος δεν τον είχε παρατηρησει πως ήταν πίσω του. Φτηνό γκολ για τελικό.
Αγώνες επτά ετων (2017-2024) διαρκώς στην Ευρώπη και μάθαιναν, και ο Γκασπερίνι και οι παίκτες. Όλα μαζί έφτασαν και κορυφώθηκαν σε αυτόν τον αγωνα, τον πιο σημαντικό της οκταετίας, όπου έμοιαζε με βαλβίδα αποσυμπίεσης για την ενέργεια που είχε μέσα της όλα αυτά τα έτη! Επαναλαμβάνω δεν είναι η νίκη που έκανε, απέναντι σε μία ομάδα που ήταν 51 ματς αήττητη. Ήταν ο τρόπος που το έκανε και κυρίως, αυτή η άνεση με την οποία εφάρμοσε πάνω στο χορτάρι τα πάντα σωστά. Ήταν σαν μία πρόβα ετών, που την κατάλληλη στιγμή, τα πάντα βγαίνουν σωστά, αφού έχουν προηγουμένως, όμως, πολύ κόπο, ιδρώτα, προσπάθεια, ακόμα και δάκρυ!
Η Λεβερκούζεν δεν μπόρεσε να κάνει το παιχνίδι της όπως είχε μάθει. Καθόλου αποτελεσματική και πέταξε αυτήν τη φορά «πετσέτα», μόλις μπήκε το 2-0. Άδειασε, αλλά η σεζόν της είναι μνημειώδης. Έχει μία ευκαιρία στον τελικό του Κυπέλλου να κάνει double, όπου είναι και ξεκάθαρο φαβορί και ταυτόχρονα, να τελειώσει ένα πολύ αρνητικό σερί μέχρι τον 21ο αιώνα, όπου κάθε τελικό που έχει παίξει, τον έχει χάσει!
www.bnsports.gr
Στις 16 Νοεμβρίου του 2010, έγραφα στη στήλη μου τότε στην SPORTDAY, που πουλούσε δεκάδες χιλιάδες φύλλα καθημερινά, πως ο Γιάτσεκ Γκμοχ που μόλις είχε κάτσει ως υπηρεσιακός στον πάγκο, σε μία νίκη με ανατροπή του Παναθηναϊκού επί του Ηρακλή με 4-2, πως ήταν ιδανική λύση μέχρι να έρθει ο Γκασπερίνι.
Επακριβώς μέσα στο άρθρο έγραφα: «Η λίστα των ονομάτων μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά με το χέρι στη καρδιά, μόνο κάποιος σαν τον Γκασπερίνι (με τεράστια γνώση τακτικής) ή σαν τον Φερέιρα θα λεγόταν πραγματική υπέρβαση. Επίσης, εξαιρετικός θα ήταν ο Σιμεόνε, που όμως δεν θα ήταν η πρώτη αγωνιστική επιλογή του τουλάχιστον οι μισοί απ' αυτούς που απαρτίζουν το ρόστερ!»
Σήμερα ακούγεται περίεργο, αλλά τότε και ο Γκασπερίνι σχεδόν είχε πει το «ναι» και ο Σιμεόνε, επίσης, δεν είχε απορρίψει την πρόταση που του είχε γίνει με διπλό ραντεβού στη Μαδρίτη. Τελικά, επιλέχθηκε ο Φερέιρα που ήταν εκείνη τη στιγμή μεγαλύτερο όνομα και από τους δύο.
Σκέφτομαι ότι φυσικά, κανείς από τους δύο προπονητές δεν θα είχε την εξέλιξη στην καριέρα του, εάν είχε περάσει από τα μέρη μας, ειδικά σε μία εποχή που υπήρχαν τρομερές αναταράξεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός έμπαινε σε μία πολύ μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας. Η εξέλιξη και των δύο, είχε να κάνει πάρα πολύ με το περιβάλλον που βρήκαν: ο Αργεντινός στην Ατλέτικο Μαδρίτης και ο Γκασπερίνι, που εκείνη την εποχή έκανε φοβερή δουλειά με την Τζένοα, αργότερα βρήκε την απόλυτη «Ιθάκη» στην Αταλαντα.
Ο Γκασπερίνι μεγάλωσε τον σύλλογο. Τον πήγε σε τρεις τελικούς Κυπέλλου Ιταλίας και άσχετο αν έχασε και τις τρεις φορές, καταλαβαίνεις πως η επίπονη διαδικασία, μία μέρα θα φέρει το ποθητό αποτέλεσμα. Ειδικά, η πιο πρόσφατη ήττα από την Γιουβέντους. Στην πορεία μέχρι το έπος του Δουβλίνου, γιατί περί έπους πρόκειται, η Αταλάντα έκανε μεγάλες εμφανίσεις με κορυφαία το 0-3 μέσα στο Άνφιλντ επί της Λίβερπουλ και μετά πάλι, τη νίκη με τρία γκολ διαφορά επί της Μαρσέιγ στα ημιτελικά. Αλλά αυτό που έκανε απέναντι στην αήττητη επί 51 συναπτά παιχνίδια, σε όλες τις διοργανώσεις, Μπάγερ Λεβερκούζεν, ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.
Και κάπως έτσι, η Αταλάντα μπήκε σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, μόνο αυτή και η Βιγιαρέαλ, έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, αλλά όχι πρωτάθλημα στη χώρα τους! Το «κίτρινο υποβρύχιο», μάλιστα, δεν έχει γενικότερα κάποιο άλλο τρόπαιο, πλην του Europa League του 2021.
Έπαθε η ομάδα του Αλόνσο αυτό που παθαίνουν οι αγγλικές ομάδες Απρίλη και Μάη, όταν φτάνουν ημιτελικούς ή τελικό, χωρίς μπαταρίες φορτισμένες!
Αλλά δεν έχασε εκείνη, κέρδισε και μάλιστα κατά κράτος, η πολύ καλά διαβασμένη Αταλάντα. Σεμιναριακού επιπέδου διάβασμα ο Γκασπερίνι στις αδυναμίες της Λεβερκούζεν και ένα σκληρό μάθημα, το πρώτο μεγάλο στον Αλόνσο. Για την ακρίβεια, έχω την εντύπωση ότι είναι το δεύτερο, γιατί και πέρσι στα ημιτελικά, ο Ζοσέ Μουρίνιο, σαν παλιά «αλεπού», τον έδεσε κόμπο. Αλλά μετά το φετινό απίστευτο σερί, πιστεύει κάποιος ότι ήταν έτοιμη η Λεβερκούζεν να πάρει το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της, έπειτα από το Κύπελλο UEFA του 1988.
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη τρεις και πιάνεται. Να το πούμε και λίγο πιο διαφορετικά, δεν μπορείς να τραβάς διαρκώς από το 30 και να βγάζεις άσο, και να έρχεται 31..
Σε πολλά ματς έμενε πίσω στο σκορ και το γύριζε. Και όμως, αυτήν τη φορά με το που πήγε το σκορ 2-0, πιο πιθανό έμοιαζε το να έρθει 3-0 και όχι να γυρίσει. Ο απίστευτος τρόπος με τον οποίο έκλεισε όλους τους χώρους και δεν έμεινε ούτε μία επιλογή για να μπορέσει να σουτάρει καν εκτός περιοχής, αλλά αναγκαστικά έπρεπε να πατήσει μέσα και μετά να φτιάξει φάση η Λεβερκούζεν, έγινε βούτυρο στο ψωμί των παικτών του Γκασπερίνι που ξέρουν αυτό το πράγμα να το κάνουν εξαιρετικά και ειδικά στην Ευρώπη, που δεν τους ξέρουν όπως -πολύ φυσιολογικά- στην Serie Α, έκανε τη ζημιά!
Ηταν ένα πολύ γερό χαστούκι-μάθημα του Γκασπερίνι στον Τσάμπι Αλόνσο μαζί με μια υπενθύμιση, πόσο δύσκολη θα είναι η νέα χρονιά, όταν πλέον θα έχει κάτσει όλη η σκόνη και θα πρέπει η Λεβερκούζεν να επιστρέψει και πάλι σε μία Μπουντεσλίγκα, στην οποία αυτήν τη φορά θα την περιμένουν όλοι με το «μαχαίρι στα δόντια». Και επίσης, θα είναι πολύ δύσκολο και το επόμενο Champions League.
Είναι ένας πολύ ικανός προπονητής, όμως, που θα μάθει από αυτό το στραπάτσο.
Ο Λούκμαν έκανε το απίθανο ματς. Προσωπικά γκολ το 2-0 και το 3-0, και στο πρώτο γκολ ο αμυντικος δεν τον είχε παρατηρησει πως ήταν πίσω του. Φτηνό γκολ για τελικό.
Αγώνες επτά ετων (2017-2024) διαρκώς στην Ευρώπη και μάθαιναν, και ο Γκασπερίνι και οι παίκτες. Όλα μαζί έφτασαν και κορυφώθηκαν σε αυτόν τον αγωνα, τον πιο σημαντικό της οκταετίας, όπου έμοιαζε με βαλβίδα αποσυμπίεσης για την ενέργεια που είχε μέσα της όλα αυτά τα έτη! Επαναλαμβάνω δεν είναι η νίκη που έκανε, απέναντι σε μία ομάδα που ήταν 51 ματς αήττητη. Ήταν ο τρόπος που το έκανε και κυρίως, αυτή η άνεση με την οποία εφάρμοσε πάνω στο χορτάρι τα πάντα σωστά. Ήταν σαν μία πρόβα ετών, που την κατάλληλη στιγμή, τα πάντα βγαίνουν σωστά, αφού έχουν προηγουμένως, όμως, πολύ κόπο, ιδρώτα, προσπάθεια, ακόμα και δάκρυ!
Η Λεβερκούζεν δεν μπόρεσε να κάνει το παιχνίδι της όπως είχε μάθει. Καθόλου αποτελεσματική και πέταξε αυτήν τη φορά «πετσέτα», μόλις μπήκε το 2-0. Άδειασε, αλλά η σεζόν της είναι μνημειώδης. Έχει μία ευκαιρία στον τελικό του Κυπέλλου να κάνει double, όπου είναι και ξεκάθαρο φαβορί και ταυτόχρονα, να τελειώσει ένα πολύ αρνητικό σερί μέχρι τον 21ο αιώνα, όπου κάθε τελικό που έχει παίξει, τον έχει χάσει!
www.bnsports.gr
