γράφει : Maverick
Λέμε πως απέτυχε ο Τεν Χαγκ, και πράγματι, αυτό ισχύει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά μήπως τελικά εκείνη η ομάδα του Άγιαξ, που κέρδισε με 1-4 τη Ρεάλ Μαδρίτης, πριν από λίγα χρόνια, και βρέθηκε ένα σουτ μακριά από το να παίξει τελικό Champions League, μας ξεγέλασε όλους;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με ένα ερώτημα… Πού βρίσκεται η ραχοκοκαλιά εκείνου του Άγιαξ τώρα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: μεταξύ μιας ήμι-επιτυχίας και μιας ένδοξης πτωτικής πορείας.
«Πίσω από το θολό τζαμί δεν φαίνονται οι σιλουέτες των βασικών παικτών», θα γράψουν οι πιο αυστηροί. Θυμάστε εκείνη την ομάδα του Άγιαξ; Με τον Νέρες, τον Τάντιτς και τον Ζίγιες, η τριάδα μπροστά, με τον Ντε Γιονγκ και τον Φαν ντε Μπέικ στο κέντρο, με τον Μασράουι, τον Ταλιαφίκο, τον Μπλιντ και τον Ντε Λιχτ στην άμυνα και φυσικά, με τον Αντρέ Ονάνα κάτω από τα δοκάρια. Και με εξαιρετικό πάγκο από πίσω. Με τον Ντόλμπεργκ, τον Φέλτμαν, τον Χούντελααρ. Ποδοσφαιριστές αξίας, έτοιμους να βοηθήσουν.
Ο Ντε Γιονγκ δυστυχώς έχει μπλέξει στην πιο φτωχή οικονομικά FCB ever. Υπερχρεωμένη και με πολύ άγχος. Η στρατηγική είναι να πουληθεί πάνω από 60-70 εκατομμύρια, αλλά δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα ο Λαπόρτα και ο Ντέκο να πάρουν αυτά τα χρήματα εύκολα. Θα πρέπει να παλέψουν πάρα πολύ για 45-55. Αυτό γράφουν οι ειδικοί. Αυτό λοιπόν σημαίνει πολλά για τους παίκτες του Άγιαξ.
Όταν φεύγουν εκτός Άμστερνταμ η λογική των ομάδων που πάνε συνήθως, είναι να τους ζητάνε πολλά πράγματα, πάνω από αυτά που μπορούν,
Και αυτό ισχύει από τα πολύ προηγούμενα χρόνια, ακόμα και από την μεγάλη φουρνιά της ομάδας του Φαν Χάαλ, το 1995. Έφυγαν οι παίκτες, πήγαν σε άλλες ομάδες, σχεδόν κανείς δεν διακρίθηκε ξανά, γιατί υπάρχει αυτή η φοβερή ατάκα που λένε οι Ολλανδοί, πως οι τουλίπες δεν ευδοκιμούν σε αφιλόξενα χώματα, όπως είχε γράψει κάποτε ο Ρίνους Μίχελς.
Συχνά, οι ομάδες βρίσκονται σε μεταβατικά η πτωτικά επίπεδα, εκεί που πάνε οι Ολλανδοί και την πληρώνουν αυτοί.
Άδικο. Σαν σφαγμένα αρνιά, κρεμασμένα από το τσιγκέλι. Κάπως έτσι πωλούνται. Με 1-2 σεζόν καλούτσικες, τους δείχνουν και φεύγουν.
Και μετά δεν μπορούν να ξανά κάνουν πουθενά τις ίδιες επιτυχίες, γιατί όταν είναι όλοι μαζί, τότε είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία. Όταν όμως, πηγαίνει κάποιος μόνος του άλλου, αρχίζει το πρόβλημα. Μεγάλες εξαιρέσεις κάποτε στην δεκαετία του ΄70, εκείνη η μεγάλη φουρνιά του Άγιαξ, που σχεδόν όπου κι αν πήγαν οι ποδοσφαιριστές μετά, ο Κρόιφ και ο Νέεσκενς στην Μπαρτσελόνα, ο Κρολ στη Νάπολι, ο Σουρμπίρ στην Σάλκε, ο Χάαν στην Άντερλεχτ και τη Στάνταρ Λιέγης, έκαναν επιτυχίες.
Σαφέστατα υπάρχει και η περίπτωση της ομάδας του Άγιαξ το 1987, με τον Κρόιφ να οδηγεί την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων και μετά οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες να κάνουν μεγάλη καριέρα. Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ, Κούμαν, Μπέργκαμπ εκεί που πήγαν, ο κάθε ένας να διακρίνεται με τη νέα του ομάδα!
Ωστόσο, πρέπει να σε βοηθήσουν και οι συνθήκες, γιατί παραδείγματος χάρη, ο Ντένις Μπέργκαμπ, στην Ίντερ δεν απέδωσε αλλά… απογειώθηκε υπό τις οδηγίες του Βενγκέρ στην Άρσεναλ.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, μη ζητάμε και τα ρέστα από τον Τεν Χαγκ Και δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τον Σλοτ στην Λίβερπουλ. Είπαμε, οι τουλίπες δεν ευδοκιμούν εύκολα σε ξένα χώματα…
www.bnsports.gr
