γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
«Ένας χρόνος στο ποδόσφαιρο δεν είναι δώδεκα μήνες, αλλά αιώνας», έλεγε ο τεράστιος Τζιάνι Μπρέρα, η μεγαλύτερη δημοσιογραφική φυσιογνωμία στο ιταλικό ποδόσφαιρο, και βλέποντας το τι συνέβη στην Μπορούσια Ντόρτμουντ, από την τραγική απώλεια ενος σίγουρου πρωταθλήματος στην Bundesliga, μέχρι την πολύ εντυπωσιακή της πορεία έως τον φετινό τελικό του Champions League, καταλαβαίνει και ο πιο αδαής, τι εννοούσε!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Αυτό το θέμα, του να στηρίξει η διοίκηση τον Τέρζιτς μετά το «στραπάτσο», ανοίγει τον δρόμο για μια εξερεύνηση της δύναμης της επιμονής και της πίστης στο πλάνο και στην ίδια την ομάδα.
Η απόφαση να διατηρήσουν τον προπονητή, μετά την απώλεια ενός βέβαιου τίτλου, αποτελεί ένα ενδιαφέρον παράδειγμα αφοσίωσης στη φιλοσοφία και την ικανότητα της ομάδας.
Να θυμίσω πως πέρσι χρειαζόταν απλώς να νικήσει στην τελευταία αγωνιστική την αδιάφορη Μάιντς, για να πάρει από τα χέρια της Μπάγερν το πρωτάθλημα, αλλά λύγισε από το άγχος και έμεινε στο 2-2. Αντί να αντικαταστήσουν τον προπονητή ή να επιφέρουν αλλαγές, όπως θα έκαναν πάμπολλες άλλες ομάδες και σίγουρα οι περισσότερες ελληνικές, η επιλογή της διοίκησης της Μπορούσια Ντόρτμουντ ήταν να στηρίξει τον Τέρζιτς. Και ανταμείφθηκε με μια εξαιρετική πορεία στο Champions League αυτήν τη σεζόν, αν και στο πρωτάθλημα δεν πήγε καλά, και θα έμενε εκτός των θέσεων που οδηγούν στην επόμενη διοργάνωση, αν η Γερμανία δεν έκανε τέτοια φοβερή σεζόν και φυσικά, σε αυτό βοήθησε τα μέγιστα και η ίδια η Ντόρτμουντ.
Με την εικόνα του Χούμελς να θυμίζει τον παίκτη της εποχής του Κλοπ και της προηγούμενης παρουσίας στον τελικό το 2012, με τον Ρόις να εχει ανακοινώσει πως σταματάει στο τέλος της σεζόν και να μοιάζει ως μια ιδανική εξέλιξη για να φύγει με το μετάλλιο του νικητή, έπειτα από όσα έχει περάσει! Με τον Τσαν να είναι ένας αληθινός αρχηγός και να ζει τώρα, αυτά που έχασε με τη Λίβερπουλ, αφού η επιλογή του να φύγει το 2018, συνδυάστηκε με την απογείωση των «Reds» τα επόμενα χρόνια!
Κάπως έτσι, η BVB είναι σαν μια γροθιά, που μπόρεσε να ξεπεράσει τα προβλήματα! Και η ιστορία της υπογραμμίζει τη σημασία της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης στο πλάνο και στον προπονητή. Η συνέπεια στην υποστήριξη της ηγεσίας, βοήθησε στη δημιουργία μίας ομάδας τόσο ενωμενης, που μπορεί όχι μόνο να ανακάμψει από αποτυχίες, αλλά και να επιτύχει κυνηγώντας τα μεγάλα όνειρα.
Αυτη είναι και μια υπενθύμιση, ότι η ανθεκτικότητα και η αφοσίωση μπορούν να ανταμείβονται με την επιτυχία μακροπρόθεσμα! Και κοιτάξτε την περίπτωση του Σάντσο, που η επιστροφή του σε ένα περιβάλλον που τον αγάπησε και τον στηρίζει, του δίνει την ευκαιρία να σώσει μια καριέρα που έδειχνε να έχει πάρει την κατιούσα.
Η Ντόρτμουντ ιστορικά όταν φτάνει τόσο μακριά, κάνει υπέρβαση. Γιατί υπέρβαση ήταν αυτό που έκανε το 1997 και έφτασε τόσο μακριά. Γιατί ακόμα μεγαλύτερη υπέρβαση ήταν αυτό που έκανε το 2013, με μία επική πρόκριση στον προημιτελικό απέναντι στη Μάλαγα και έπειτα στον ημιτελικό, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης του Μουρίνιο, με τα τέσσερα γκολ του Λεβαντόφσκι.
Η εμπειρία της Ντόρτμουντ παρέχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα, για το πώς η οικοδόμηση ενός σταθερού θεμελίου και η διατήρηση της πίστης από τη διοίκηση, μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αντιμετωπίζοντας απώλειες και δυσκολίες.
Σαφέστατα, για να μπορέσει να το πετύχει στα δύο παιχνίδια με την Παρί Σεν Ζερμέν, χρειάστηκε και τύχη! Τέσσερις φορές η γαλλική ομάδα είδε την μπάλα να σταματά στα δοκάρια στο χθεσινό παιχνίδι (07/05) κι άλλες δύο στο πρώτο: σύνολο έξι τελικές που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει την ροή αυτού του ημιτελικού. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το Champions League. Πρόκειται για βραδιές, και σε αυτές μπορεί να συμβούν ακόμα και τα πιο τρελά πράγματα.
Η Ντόρτμουντ στον τελικό, λοιπόν. Πόσοι, ειλικρινά, όταν ξεκινούσε η σεζόν τον Σεπτέμβριο, της έδιναν πιθανότητες να φτάσει μέχρι εδώ;
Το 2018 ήταν η Λίβερπουλ, που ακόμη δεν την υπολόγιζε κανείς ως διεκδικήτρια, το 2019 η Τότεναμ, το 2021 η Τσέλσι, που έκανε πολύ κακή σεζόν, ενώ πέρσι στην Πόλη, ήταν η Ίντερ στον τελικό και φέτος, η Ντόρτμουντ. Γιατί η μόνιμη «καραμέλα» λέει πως «οι ίδιοι και οι ίδιοι διεκδικούν το τρόπαιο», ενώ η πραγματικότητα κάθε χρόνο, λέει άλλα!
www.bnsports.gr
Αυτό το θέμα, του να στηρίξει η διοίκηση τον Τέρζιτς μετά το «στραπάτσο», ανοίγει τον δρόμο για μια εξερεύνηση της δύναμης της επιμονής και της πίστης στο πλάνο και στην ίδια την ομάδα.
Η απόφαση να διατηρήσουν τον προπονητή, μετά την απώλεια ενός βέβαιου τίτλου, αποτελεί ένα ενδιαφέρον παράδειγμα αφοσίωσης στη φιλοσοφία και την ικανότητα της ομάδας.
Να θυμίσω πως πέρσι χρειαζόταν απλώς να νικήσει στην τελευταία αγωνιστική την αδιάφορη Μάιντς, για να πάρει από τα χέρια της Μπάγερν το πρωτάθλημα, αλλά λύγισε από το άγχος και έμεινε στο 2-2. Αντί να αντικαταστήσουν τον προπονητή ή να επιφέρουν αλλαγές, όπως θα έκαναν πάμπολλες άλλες ομάδες και σίγουρα οι περισσότερες ελληνικές, η επιλογή της διοίκησης της Μπορούσια Ντόρτμουντ ήταν να στηρίξει τον Τέρζιτς. Και ανταμείφθηκε με μια εξαιρετική πορεία στο Champions League αυτήν τη σεζόν, αν και στο πρωτάθλημα δεν πήγε καλά, και θα έμενε εκτός των θέσεων που οδηγούν στην επόμενη διοργάνωση, αν η Γερμανία δεν έκανε τέτοια φοβερή σεζόν και φυσικά, σε αυτό βοήθησε τα μέγιστα και η ίδια η Ντόρτμουντ.
Με την εικόνα του Χούμελς να θυμίζει τον παίκτη της εποχής του Κλοπ και της προηγούμενης παρουσίας στον τελικό το 2012, με τον Ρόις να εχει ανακοινώσει πως σταματάει στο τέλος της σεζόν και να μοιάζει ως μια ιδανική εξέλιξη για να φύγει με το μετάλλιο του νικητή, έπειτα από όσα έχει περάσει! Με τον Τσαν να είναι ένας αληθινός αρχηγός και να ζει τώρα, αυτά που έχασε με τη Λίβερπουλ, αφού η επιλογή του να φύγει το 2018, συνδυάστηκε με την απογείωση των «Reds» τα επόμενα χρόνια!
Κάπως έτσι, η BVB είναι σαν μια γροθιά, που μπόρεσε να ξεπεράσει τα προβλήματα! Και η ιστορία της υπογραμμίζει τη σημασία της σταθερότητας και της εμπιστοσύνης στο πλάνο και στον προπονητή. Η συνέπεια στην υποστήριξη της ηγεσίας, βοήθησε στη δημιουργία μίας ομάδας τόσο ενωμενης, που μπορεί όχι μόνο να ανακάμψει από αποτυχίες, αλλά και να επιτύχει κυνηγώντας τα μεγάλα όνειρα.
Αυτη είναι και μια υπενθύμιση, ότι η ανθεκτικότητα και η αφοσίωση μπορούν να ανταμείβονται με την επιτυχία μακροπρόθεσμα! Και κοιτάξτε την περίπτωση του Σάντσο, που η επιστροφή του σε ένα περιβάλλον που τον αγάπησε και τον στηρίζει, του δίνει την ευκαιρία να σώσει μια καριέρα που έδειχνε να έχει πάρει την κατιούσα.
Η Ντόρτμουντ ιστορικά όταν φτάνει τόσο μακριά, κάνει υπέρβαση. Γιατί υπέρβαση ήταν αυτό που έκανε το 1997 και έφτασε τόσο μακριά. Γιατί ακόμα μεγαλύτερη υπέρβαση ήταν αυτό που έκανε το 2013, με μία επική πρόκριση στον προημιτελικό απέναντι στη Μάλαγα και έπειτα στον ημιτελικό, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης του Μουρίνιο, με τα τέσσερα γκολ του Λεβαντόφσκι.
Η εμπειρία της Ντόρτμουντ παρέχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα, για το πώς η οικοδόμηση ενός σταθερού θεμελίου και η διατήρηση της πίστης από τη διοίκηση, μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αντιμετωπίζοντας απώλειες και δυσκολίες.
Σαφέστατα, για να μπορέσει να το πετύχει στα δύο παιχνίδια με την Παρί Σεν Ζερμέν, χρειάστηκε και τύχη! Τέσσερις φορές η γαλλική ομάδα είδε την μπάλα να σταματά στα δοκάρια στο χθεσινό παιχνίδι (07/05) κι άλλες δύο στο πρώτο: σύνολο έξι τελικές που θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει την ροή αυτού του ημιτελικού. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το Champions League. Πρόκειται για βραδιές, και σε αυτές μπορεί να συμβούν ακόμα και τα πιο τρελά πράγματα.
Η Ντόρτμουντ στον τελικό, λοιπόν. Πόσοι, ειλικρινά, όταν ξεκινούσε η σεζόν τον Σεπτέμβριο, της έδιναν πιθανότητες να φτάσει μέχρι εδώ;
Το 2018 ήταν η Λίβερπουλ, που ακόμη δεν την υπολόγιζε κανείς ως διεκδικήτρια, το 2019 η Τότεναμ, το 2021 η Τσέλσι, που έκανε πολύ κακή σεζόν, ενώ πέρσι στην Πόλη, ήταν η Ίντερ στον τελικό και φέτος, η Ντόρτμουντ. Γιατί η μόνιμη «καραμέλα» λέει πως «οι ίδιοι και οι ίδιοι διεκδικούν το τρόπαιο», ενώ η πραγματικότητα κάθε χρόνο, λέει άλλα!
www.bnsports.gr
