γράφει : Φανης Τσοκανάς
Οι υπό εξαφάνιση τύποι σαν τον Μάρκο Ρόις, επαναφέρουν στο ποδόσφαιρο αξίες, που κάνουν δημοφιλή έναν ήρωα σε ένα μυθιστόρημα, σε μία θεατρική παράσταση, από την αρχαιότητα, έως σήμερα. Στην τελική, και το ποδόσφαιρο μορφή τέχνης είναι. Έτσι και ο ήρωας της Ντόρτμουντ, έχει μπροστά του τη «ζαριά» την οποία περίμενε.
Γράφει ο Φάνης Τσοκανάς
Η Ντόρτμουντ ξανά στον τελικό του Champions League, λοιπόν. Ποιος να το περίμενε, ποιος να το πίστευε, στην αρχή της σεζόν. Πιθανότατα κανείς. Πολλοί θα το ήθελαν, πάντως. Κι ένας από τους βασικούς λόγους, είναι ο Μάρκο Ρόις.
Πληροί όλα τα κριτήρια. Έχει παραμείνει στον ίδιο σύλλογο εδώ και δώδεκα χρόνια, παρά τις «σειρήνες» και τους πειρασμούς, στους οποίους προφανώς και «έμπαινε», βλέποντας τους καλύτερους παρτενέρ του -τον έναν μετά τον άλλον- να αποχωρούν. Και πολύ βασικό, επίσης: πάλεψε με πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς.
Γιατί όλοι θυμούνται πως είδε τους Λεβαντόφσκι, Γκέτσε, Ομπαμεγιάνγκ, Μπέλιγχαμ, Σάντσο και ούτω καθεξής, να αποχωρούν από τη Ντόρτμουντ, τον χαμένο τελικό στο Champions League το 2013 ή την περσινή αυτοκτονία στην Bundesliga, αλλά πολλοί ξεχνούν, πώς «έχασε» δύο Παγκόσμια Κύπελλα!
Και βάσει αποτελέσματος, ας μην «μείνουμε» σε αυτό του 2022, αλλά στο πρώτο, σε εκείνο του 2014, που η Γερμανία το κατέκτησε, αλλά ο Ρόις το είδε από την τηλεόραση, λόγω ρήξης συνδέσμων στον αστράγαλο σε ένα φιλικό απέναντι στην Αρμενία (!), κατά την προετοιμασία για το Μουντιάλ!
Επειδή και το ποδόσφαιρο μορφή τέχνης είναι, ο Μάρκο Ρόις και οι υπό εξαφάνιση τύποι σαν τον Μάρκο Ρόις, το επαναφέρουν στις αξίες που το έκαναν λαοφιλές: πίστη, αφοσίωση, υπομονή και επιμονή στις ατυχίες.
Ακριβώς ό,τι κάνει δημοφιλή έναν ήρωα σε ένα μυθιστόρημα, σε μία θεατρική παράσταση, από τα αρχαία χρόνια, έως σήμερα. Ακριβώς ό,τι είναι εύκολο να χειροκροτήσεις και να ταυτιστείς μαζί του εκ του μακρόθεν, αλλά δύσκολο να υιοθετήσεις στη ζωή σου. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, πόσοι θα επέλεγαν στο επάγγελμά τους να θυσιάζουν την ανέλιξή τους, στον βωμό του ρομαντισμού; Έστω κι αν υπάρχουν ιδιαιτερότητες στο συγκεκριμένο επάγγελμα.
Στην περίπτωση του Ρόις, λοιπόν, το ζητούμενο δεν ήταν τα χρήματα, η συνύπαρξη με τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη, τα τρόπαια, υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Όλα τους, αποδεδειγμένα, τα απέρριψε ή άντεξε την απουσία τους.
«Η κατάκτηση ενός τίτλου με τη Ρόμα, για εμένα αξίζει όσο δέκα με τη Γιουβέντους ή τη Ρεάλ Μαδρίτης» είχε πει ένας από τους εμβληματικότερους one-club men στην ιστορία του ποδοσφαίρου: ο Φραντσέσκο Τότι.
Σαφώς, Ρόις και Τότι δεν μπαίνουν στο ίδιο «ζύγι», αλλά φαίνεται, πως το μόνο που μπορεί να «αποζημιώσει» τέτοιους ποδοσφαιριστές, για τις επιλογές/θυσίες τους, είναι το ίδιο το άθλημα.
Και σίγουρα, στον τελικό του Champions League την 1η Ιουνίου, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, αρκετοί θα υποστηρίξουν τη Ντόρτμουντ, θέλοντας να δουν τον δικό τους «λαϊκό ήρωα» να λυτρώνεται -απροσδόκητα η αλήθεια είναι- έντεκα χρόνια μετά τον χαμένο τελικό απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.
Άλλωστε, θα είναι και η τελευταία του «ζαριά», με τον ίδιο να αποχωρεί το καλοκαίρι. Και ένα τέτοιο φινάλε, θα είχε ακόμα μεγαλύτερη αξία.
www.bnsports.gr
Η Ντόρτμουντ ξανά στον τελικό του Champions League, λοιπόν. Ποιος να το περίμενε, ποιος να το πίστευε, στην αρχή της σεζόν. Πιθανότατα κανείς. Πολλοί θα το ήθελαν, πάντως. Κι ένας από τους βασικούς λόγους, είναι ο Μάρκο Ρόις.
Πληροί όλα τα κριτήρια. Έχει παραμείνει στον ίδιο σύλλογο εδώ και δώδεκα χρόνια, παρά τις «σειρήνες» και τους πειρασμούς, στους οποίους προφανώς και «έμπαινε», βλέποντας τους καλύτερους παρτενέρ του -τον έναν μετά τον άλλον- να αποχωρούν. Και πολύ βασικό, επίσης: πάλεψε με πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς.
Γιατί όλοι θυμούνται πως είδε τους Λεβαντόφσκι, Γκέτσε, Ομπαμεγιάνγκ, Μπέλιγχαμ, Σάντσο και ούτω καθεξής, να αποχωρούν από τη Ντόρτμουντ, τον χαμένο τελικό στο Champions League το 2013 ή την περσινή αυτοκτονία στην Bundesliga, αλλά πολλοί ξεχνούν, πώς «έχασε» δύο Παγκόσμια Κύπελλα!
Και βάσει αποτελέσματος, ας μην «μείνουμε» σε αυτό του 2022, αλλά στο πρώτο, σε εκείνο του 2014, που η Γερμανία το κατέκτησε, αλλά ο Ρόις το είδε από την τηλεόραση, λόγω ρήξης συνδέσμων στον αστράγαλο σε ένα φιλικό απέναντι στην Αρμενία (!), κατά την προετοιμασία για το Μουντιάλ!
Επειδή και το ποδόσφαιρο μορφή τέχνης είναι, ο Μάρκο Ρόις και οι υπό εξαφάνιση τύποι σαν τον Μάρκο Ρόις, το επαναφέρουν στις αξίες που το έκαναν λαοφιλές: πίστη, αφοσίωση, υπομονή και επιμονή στις ατυχίες.
Ακριβώς ό,τι κάνει δημοφιλή έναν ήρωα σε ένα μυθιστόρημα, σε μία θεατρική παράσταση, από τα αρχαία χρόνια, έως σήμερα. Ακριβώς ό,τι είναι εύκολο να χειροκροτήσεις και να ταυτιστείς μαζί του εκ του μακρόθεν, αλλά δύσκολο να υιοθετήσεις στη ζωή σου. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, πόσοι θα επέλεγαν στο επάγγελμά τους να θυσιάζουν την ανέλιξή τους, στον βωμό του ρομαντισμού; Έστω κι αν υπάρχουν ιδιαιτερότητες στο συγκεκριμένο επάγγελμα.
Στην περίπτωση του Ρόις, λοιπόν, το ζητούμενο δεν ήταν τα χρήματα, η συνύπαρξη με τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη, τα τρόπαια, υπό οποιαδήποτε συνθήκη. Όλα τους, αποδεδειγμένα, τα απέρριψε ή άντεξε την απουσία τους.
«Η κατάκτηση ενός τίτλου με τη Ρόμα, για εμένα αξίζει όσο δέκα με τη Γιουβέντους ή τη Ρεάλ Μαδρίτης» είχε πει ένας από τους εμβληματικότερους one-club men στην ιστορία του ποδοσφαίρου: ο Φραντσέσκο Τότι.
Σαφώς, Ρόις και Τότι δεν μπαίνουν στο ίδιο «ζύγι», αλλά φαίνεται, πως το μόνο που μπορεί να «αποζημιώσει» τέτοιους ποδοσφαιριστές, για τις επιλογές/θυσίες τους, είναι το ίδιο το άθλημα.
Και σίγουρα, στον τελικό του Champions League την 1η Ιουνίου, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, αρκετοί θα υποστηρίξουν τη Ντόρτμουντ, θέλοντας να δουν τον δικό τους «λαϊκό ήρωα» να λυτρώνεται -απροσδόκητα η αλήθεια είναι- έντεκα χρόνια μετά τον χαμένο τελικό απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.
Άλλωστε, θα είναι και η τελευταία του «ζαριά», με τον ίδιο να αποχωρεί το καλοκαίρι. Και ένα τέτοιο φινάλε, θα είχε ακόμα μεγαλύτερη αξία.
www.bnsports.gr
