γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η Τορίνο, που έσβησε σε εκείνα τα δευτερόλεπτα, που μεσολάβησαν, το συννεφιασμένο απόγευμα στην Σουπέργκα, όταν το αεροπλάνο που την μετέφερε απο τη Λισαβώνα, συνετρίβη στην Μπαζίλικα, είναι ένας μύθος. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί. Ακριβώς γιατί έφυγε σε ένα τέλειο σημείο, ενώ ακόμη δεν είχε κάνει τον κύκλο της.
Σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, μετά την δίνη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, η Ιταλία, ντροπιασμένη και ηττημένη, δεν είχε πολλά πράγματα που την άφηναν να έχει ψηλά το κεφάλι. Πλην της «Γκρανάτα». Σαν ομάδα δεν είχε αντίπαλο. Σε εσωτερικό επίπεδο άφηνε την σκόνη της να καλύπτει τους υπόλοιπους. Και εκτός συνόρων αντιμετώπιζε στα ίσια οποιονδήποτε. Οποιονδήποτε εκτός από την μοίρα όπως αποδείχτηκε!
Ο Βαλεντίνο Ματσόλα ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ανάμεσα σε μία ενδεκάδα που ήταν πολλοί σταρ, με την έννοια της εποχής φυσικά. Απλά παιδιά με χάρισμα στο να χαϊδεύουν και όχι να κλωτσούν την μπάλα! Ο Μπατζικαλούπο, ο Μπαλαρίν, ο Οσόλα, ο Γκρεζάρ, ο Καστιλιάνο, ο Γκαμπέτο, ο Γκράβα, ο Λόικ, ο Σούμπερτ, ο Ριγκαμόντι. Οι περισσότεροι από αυτούς εργάτες στην βιομηχανία της FIAT. Αυτή που ανήκε στον δογματικό...εχθρό, την οικογένεια Ανιέλι, ιδιοκτήτρια της Γιουβέντους. Μάλιστα, ο Ματσόλα μαζί με την μεταγραφή από την Βενέτσια στην Τορίνο έφευγε από το εργοστάσιο της Alfa Romeo για να ενταχθεί και αυτός στην FIAT!
Η μοιραία πτήση εκείνο το συννεφιασμένο απόγευμα πήρε στον άλλο κόσμο 31 ανθρώπους. Από αυτούς οι 18 ήταν τα μέλη του (αληθινά πρώτου) μεταπολεμικού ποδοσφαιρικού κολοσσού. Της μόνιμης πρωταθλήτριας για πέντε σερί σεζόν Τορίνο.
Μία ομάδα που έπαιζε (βασισμένη στο WM του Χέρμπερτ Τσάπμαν) με 5 επιθετικούς.
Τυπικά ήταν 3-2-2-3 αλλά ουσιαστικά 3-2-5. Με βασικό σκοπό το θέαμα. Γιατί το αποτέλεσμα, ηταν διαδικαστικό θέμα. Πόσο (και όχι αν) θα κέρδιζε. Και αυτή η… ανία που προκαλούσε η συνεχιζόμενη κυριαρχία της Τορίνο, αντί να δημιουργεί συσπείρωση απέναντι της, ως εκ θαύματος, γεννούσε καινούργιους φιλους και θαυμαστές!
Τα ρεκόρ που έκανε εκείνη η ομάδα παραμένουν ακατάρριπτα ή έπεσαν έπειτα από δεκαετίες. Και το μεγάλο ερώτημα παραμένει πως κανείς δεν ξέρει αν το Κύπελλο Ευρώπης ξεκινούσε λίγα χρόνια νωρίτερα, ποιό θα ήταν το σημερινό μέγεθος της Τορίνο.
Στην ισοπεδωτική σύγχρονη κοινωνία
Πιθανότατα γιατί με το χρώμα στα φιλμ (και στην ζωή μας) χάθηκε και η δύναμη για όνειρα. Όνειρα που ομάδες όπως η « Invincibile Granata», η αήττητη Γκρανάτα, η Grande Torino κρατούσαν ζωντανά.
Λένε πως τους αληθινούς θρύλους δεν μπορείς να τους φυλακίσεις σε ένα φιλμ. Να τους αιχμαλωτίσεις σε γήινες διαστάσεις.
Το ερειπωμένο «Φιλαντέλφια», το γήπεδο στο οποίο μεγαλούργησε η τεράστια «Τόρο» έμεινε χρόνια στοιχειωμένο.
Θυμάμαι όταν πήγα μαζί με τον Γιάννη Διακογιάννη για τον ημιτελικό του 1999 στο Τορίνο, ανάμεσα στην Γιουβέντους και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πως ανεβήκαμε στην Σουπέργκα κάναμε ένα πολύ ωραίο γύρισμα και στο παλιό γήπεδο, και το θέμα που έπαιξε στο κεντρικό δελτίο του σταθμού για τα 50 χρόνια από την τραγωδία συγκίνησε πάρα πολύ κόσμο που ζητούσαν να ξανά μεταδοθεί.
Η Τορίνο δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβγεί από την σκιά της Γιουβέντους και μόνο ένα πρωτάθλημα κατάφερε να πάρει εκείνο του 1976, με μία επική ανατροπή κόντρα στη Γιούβε. Οι οπαδοί της είναι φανατικοί και δεν υπάρχει περίπτωση να τους πείσει κάποιος να υποστηρίξουν άλλη ομάδα, περιμένοντας την ημέρα που μέσα από τις στάχτες θα ξαναγεννηθεί η μεγάλη Τορίνο.
Μέχρι τότε, οι άνθρωποι που μένουν γύρω από το παλιό ερειπωμένο γήπεδο, ορκίζονται πως τις νύχτες ακούνε φωνές. Οτι διακρίνουν σκιές μέσα στο σκοτάδι να αλλάζουν μπαλιές. Να προσφέρουν σκηνές αληθινής ποδοσφαιρικής μαγείας. Αυτές που δεν πρόλαβαν να δώσουν, απλόχερα, σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας της μοιραίας πτήσης της 4ης Μάη 1949.
www.bnsports.gr
